All Chapters of วิวาห์จองเวร: Chapter 11 - Chapter 20

คาริสาหมุนตัวเดินกลับเข้าคอนโดตามปกติ ทว่าอยู่ๆ หางตาก็เหลือบไปเห็นรถของปัตถ์พงษ์จอดอยู่ด้านใน ลางสังหรณ์ของเธอบอกว่าปัตถ์พงษ์อยู่ที่ห้อง เพราะถึงแม้ว่าเรื่องต่างๆ จะตกลงกันได้แล้ว แต่เธอลืมเรื่องคีย์การ์ดห้องไปสนิท ไม่รู้ว่าจุดประสงค์ที่ปัตถ์พงษ์มานี่ที่วันนี้เพราะตั้งใจจะเอามาคืนหรือเปล่า แต่เธอไม่อยากประมาทโชคดีที่ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้กลับมาที่นี่เพราะช่วงแรกหลังเกิดเรื่องเธออยู่ที่บ้านกันพ่อแม่ ช่วงหลังก็ไปอาศัยอยู่ตามคอนโดเพื่อนเพราะไม่อยากอยู่คนเดียว“คริส”จังหวะที่เธอตั้งใจจะเดินกลับออกไปเรียกแท็กซี่ ปัตถ์พงษ์ก็เดินลงมาเจอพอดี คาริสาเบรกตัวโก่ง แม้ปัตถ์พงษ์จะสวมแว่นกันแดดปกปิดดวงตา แต่ที่ข้างแก้มก็มีรอยฟกช้ำอย่างเห็นได้ชัด ริมฝีปากบวมเจ่อ “ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณ”“เรื่องคีย์การ์ดน่ะเหรอ เอาคืนมาสิ” คาริสาตีมึนพลางแบมือขอคืน“เรื่องไอ้กร” แต่อีกฝ่ายก็ทำหน้าไม่อายใส่เธอกลับมา แถมยังไม่มีทีท่าว่าจะยอมคืนให้ง่ายๆ ทั้งที่ก็ถืออยู่ในมือ “ผมเป็นห่วงคุณนะคริส ไอ้กรมัน...”คาริสาไม่คิดจะใส่ใจฟัง เธอมองไปที่คีย์การ์ดในมือของอีกฝ่ายเพื่อเร่งให้ส่งคืนมา และหลังจากนี้คงต้องแจ้งกับพนั

ภากรถอนหายใจพลางทิ้งตัวลงพิงเบาะรถแรงๆ ระบายความหงุดหงิด ไม่หันกลับไปมองหน้าเพื่อนที่ยืนงงอยู่ด้านหลังอีกเลย ปิดเปลือกตาลงด้วยความเหนื่อยล้าเพราะยังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืนหลังจากที่เขาพาคาริสาไปถึงคอนโด ก็ได้รับสายตรงจาก‘ขนมผิง’ พยาบาลพิเศษที่เขาจ้างมาดูแลภากานต์ เพราะเธอไม่อยากพบหน้าเขา เหตุผลเป็นเพราะเขาสั่งให้เธอเลิกกับปัตถ์พงษ์เมื่อคืนนี้ภากานต์อาละวาดเสียงดังจนหมอต้องให้ยาคลายเครียดเพื่อให้เธอหลับ ตอนเขาไปถึงเธอหลับไปแล้ว เขาจึงได้แต่นั่งอยู่เป็นเพื่อนเธอจนเช้า บาดแผลที่ข้อมือของเธอเสมือนบาดแผลในหัวใจของเขา แม้ว่าตอนนี้อาการของเธอจะปลอดภัยแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมกินข้าวกินปลา ใบหน้าที่เคยสดใสซีดขาวลงทุกวันๆ ยิ่งหลังจากที่เธออาละวาดจน หมอและพยาบาลลงความเห็นกันว่าต้องมัดแขนมัดขาเธอเอาไว้ติดกับเตียงเพื่อป้องกันไม่ให้เธอทำร้ายตัวเอง เป็นภาพที่ยิ่งมอง เขายิ่งเจ็บปวด และคิดว่าภากานต์คงไม่มีทางให้อภัยเขาอย่างแน่นอนหลังกลับจากโรงพยาบาล เขาตัดสินใจไปที่บริษัทแม้จะเป็นวันหยุดเพราะไม่อยากเห็นหน้าคาริสา ทั้งที่เป็นคนหิ้วเธอกลับมาที่ห้องเอง แม้ว่าเธอจะดูเต็มใจนักหนาก็ตาม และหากฟังจากคำพูดและก

บรรยากาศในรถเงียบสนิทเพราะมีแค่เธอกับต้นปาล์มที่ตั้งอกตั้งใจขับรถแล่นฉิวไปบนถนน ช่วงนี้บนรถมีกฏห้ามเปิดเพลงเพราะเพลงทุกเพลงที่ถูกเปิดสามารถทำให้เธอร้องไห้ได้เหมือนโลกจะแตก“ไอ้ปาล์ม”“เมาก็นอน ไม่ต้องพูด ที่สำคัญห้ามอ้วกใส่รถฉัน”“รังเกียจ?”“เออ”“ชิ” คาริสาจิปากด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะปิดเปลือกตาลงอีกครั้งพลางยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก“หลับจริงน่ะเหรอ”“รังเกียจแล้วพูดด้วยทำไม” คนเมาขี้ประชด ทั้งที่เนื้อเสียงฟังแทบไม่รู้เรื่อง“ก็ไม่ได้อยากจะพูดหรอก เพราะพูดไปพรุ่งนี้เธอก็ลืม แต่คุณคาริสาครับ คุณปัตถ์พงษ์ขับรถตามทุกวันแบบนี้ ผมบอกตรงๆ นะครับว่าผมรู้สึกไม่ปลอดภัย” ต้นปาล์มพูดไปเหลือบมองกระจกหลังรถไป จดจำทั้งรุ่น สี และทะเบียนรถได้ดีว่าเป็นรถของปัตถ์พงษ์“ทำไมนายไม่ไล่มันไป”“มันตามเธอ ถ้าฉันไล่แล้วมันจะไปไหมล่ะ”“หมายความว่านายกำลังไล่ฉัน?”“เออๆ คิดว่าฉันไม่ได้พูดอะไรก็แล้วกัน” ต้นปาล์มบอกอย่างจนปัญญา โชคดีที่ร้านอาหารที่ถูกเลือกคืนนี้อยู่ไม่ไกลจากคอนโดของคาริสามากนัก ขับรถไม่กี่นาทีก็ถึงดูท่าทางว่าคืนนี้จะต้องแบกเธอไปส่งถึงห้อง ปกติถึงจะมึนๆ เมาๆ แต่ก็ยังประคองตัวเองไหว ไม่รู้ว่าทำไมคืน

“ร้อน”ภากรดึงชายเสื้อของเธอลงแทบไม่ทัน แม้เธอจะพยายามดึงขึ้นเพื่อถอดมันออก แต่ไม่มีทางสู้แรงเขาได้แน่ พอหมดแรงเธอก็ทิ้งตัวมาซบเขา ยกมือขึ้นทุบหน้าอกเขาเหมือนจะประท้วง“ร้อน บอกว่าร้อนไง หูแตกเหรอ”โวยวายเสียงดัง ใบหน้าแดงจัด ภากรสังเกตดูแล้วไม่ได้แดงแค่หน้าแต่แดงไปถึงลำคอ แขนทั้งสองข้างของเธอก็แดงจัด ไม่แน่ใจว่าเป็นอาการปกติเวลาที่เธอดื่มแอลกอฮอล์หรือเปล่า“ปวดหัว อื้อ ฉัน...ปวดหัว”“เมาเหมือนหมาขนาดนี้ พรุ่งนี้หัวระเบิดไปเลยคาริสา”“ฉัน...ร้อน!” คาริสาโวยวายไม่หยุด ภากรประคองเธอนอนลงโซฟาตามเดิม แต่เธอกลับนอนกระสับกระส่ายไปมา อุณหภูมิในห้องก็ไม่ได้สูง แม้เขาจะเพิ่งเปิดเครื่องปรับอากาศ แต่คนที่อุ้มเธอขึ้นมาและค่อนข้างขี้ร้อนอย่างเขายังไม่ร้อนเท่าเธอที่นอนเหงื่อซึมไปทั้งตัว“คาริสา”“ฉันปวดหัว จะอ้วก” เธอนอนกระสับกระส่ายดูแล้วคงเกิดจากความรู้สึกไม่สบายตัว ลำคอเริ่มแดงจัดกว่าเมื่อครู่ที่เห็น เหมือนจะพยายามยกมือแต่กลับยกไม่ขึ้น“คริส ได้ยินผมไหม” ภากรตบหน้าเธอเบาๆ เรียกสติ จับมือของเธอแต่ถูกเธอปัดออก ซึ่งเขาจะไม่แปลกใจเลยหากแรงปัดของเธอไม่เบาเสียจนเขาแทบไม่รู้สึก แต่เพราะเขาสังเกตแต่แร

“เป็นบ้าเหรอคาริสา”“ฉันหรือคุณที่บ้า คุณเป็นคนทำฉันเจ็บนะ”“ก็...ปั๊ดโธ่โว้ย!” ภากรหงุดหงิดจนอยากจะระเบิดตัวเอง อุ้มเธอออกไปโยนลงบนเตียงแล้วกระชากผ้าห่มมาคลุมตัวเธอเอาไว้คาริสาสับสนไปหมด การกระทำของเขาทำเธอหงุดหงิดพอตัว เมาก็เมา หัวก็ปวด แถมเมื่อครู่นี้ที่เขาทำเธอเจ็บก็ยังเจ็บไม่หายลืมตาขึ้นมองเขาอีกทีก็เห็นเขานุ่งผ้าขนหนูเสียแล้ว“คุณจะทำอะไร”เอ่ยถามเมื่อเห็นเขาเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของเธอ ก่อนจะหยิบชุดนอนออกมาชุดหนึ่ง แต่พอเห็นว่ามันเป็นชุดนอนวาบหวิว เขาก็แขวนมันเอาไว้ที่เดิมแล้วเลือกใหม่ ทำอย่างนั้นอยู่หลายครั้งเพราะชุดนอนของเธอมันเป็นสไตล์นั้นทั้งตู้“นี่คุณ!”เดินกลับมาพร้อมกับเสื้อยืดที่เธอเก็บไว้บริจาค ไม่พูดไม่จากับเธอสักคำ จับเธอใส่เสื้อใส่กางเกงท่าเดียว“โอ๊ย เบาๆ สิ คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย”“หุบปากก่อนที่ผมจะไปหาอะไรมามัดปากคุณ”“ไม่หุบ นี่มันห้องฉัน คุณนั่นแหละเป็นบ้าอะไร อยู่ๆ ก็...อื้อ”ภากรไม่ได้ขู่ แต่เขาเดินกลับไปค้นลิ้นชักตู้เสื้อผ้าของเธอแล้วคว้าริบบิ้นเส้นยาวที่เธอใช้ผูกผมกลับมามัดปากเธอจริงๆ แถมยังมัดเสียแน่น แม้จะรีบยกมือสองข้างเป็นอิสระขึ้นแกะก็ยังแกะไม่ออก “อื้