บททั้งหมดของ เพื่อนรัก (เผลอ) รักเพื่อน I love you my friend: บทที่ 11 - บทที่ 20

มือเรียวของกันยาได้ยกขึ้นไปดันอกแกร่งของสิงโตเอาไว้ ในขณะที่เขาจูบอย่างดูดดื่ม ปล่อยช่องว่างเอาไว้ให้เธอได้หายใจ เพียงแค่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น ในเวลานี้ร่างกายอรชรได้อ่อนระทวย ไปกับสัมผัสที่ได้รับจากชายหนุ่ม จูบแรกของเธอได้มอบให้กับสิงโตไปแล้ว เมื่อกันยาได้เผลอปล่อยให้เขาจูบตามอำเภอใจ เพราะร่างกายของเธอต้านทานความต้องการของหัวใจไม่ไหว ริมฝีปากหนายังคงดูดดึงขบเม้ม บดเบียดละเลียดชิมความหอมหวานจากริมฝีปากของเธอ ลิ้นร้อนอ่อนนุ่มกำลังสอดแทรกเข้าไปภายใน โพรงปากของกันยา หญิงสาวอ้ารับลิ้นร้อนด้วยความเต็มใจ เขาแตะกระหวัดปลายลิ้นสอดแทรกเข้าไปภายในโพรงปากของเธอ ทั้งสองโต้ตอบกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร เสียงจูบดังสลับกับเสียงเสียดสีของร่างกายที่เร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ จนสิงโตแทบจะคลั่ง "อื้ม..." เสียงครางจากในลำคอของกันยาดังขึ้น ในขณะที่เธอพยายามดันชายร่างกำยำออกห่าง เมื่อจิตใต้สำนึกลึกๆ บอกว่าไม่ควรทำแบบนี้ เพราะถ้าบิดามารดารู้คงจะเสียใจมาก

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงคนเคาะประตูดังขึ้น จากนั้นมีชายร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาภายในห้อง เขาจ้องมองมาที่กันยาด้วยความรู้สึกห่วงใย โดยที่หญิงสาวนั่งอยู่ที่โซฟาตัวยาวภายในห้องนอนของสิงโต "เป็นอะไรหรือเปล่า ฉันได้ยินเสียงจานแตก ทำไมไม่รู้จักระวังถ้าเกิดบาดเจ็บมาจะทำยังไง... หื้ม ไหนดูซิ" ผมนั่งลงข้างๆ กันยา พร้อมกับสำรวจตรวจดูว่าเธอมีแผลตรงไหนหรือเปล่า "ฉันไม่เป็นอะไรแค่ทำจานแตกแล้วก็เก็บเรียบร้อยแล้ว ใครมาหานายเหรอ" ฉันแกล้งถามเขาออกไป เพราะอยากรู้ว่าสิงโตจะตอบยังไง "เนตรดาวเอาสมุดที่เธอจดเลคเชอร์มาให้ แต่ฉันคิดว่าคงไม่จำเป็นต้องใช้ เพราะมีแฟนเก่ง ตัวท็อปของห้องอย่างกันยาจริงไหมครับ" "ไม่ต้องมาพูดดีเลยนะ แล้วสายตาก็ไม่ต้องหวานแบบนั้นก็ได้ เอาไว้ใช้กับเนตรดาวเถอะ" ฉันมองค้อนเขาออกไป เมื่อสิงโตมองมาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ คงชอบหว่านเสน่ห์ไปทั่ว "พูดแบบนี้แสดงว่าหึงใช่ไหมเนี่ย ดวงตาคู่นี้ฉันมีไว้แค่มองกัน

"แล้วแต่นายเลย ฉันคงไม่มีสิทธิ์ไปจำกัดชีวิตของใคร และอีกอย่างมันเป็นความสุขของนาย ฉันคงห้ามไม่ได้หรอก" ฉันพูดออกไปด้วยความรู้สึกที่สับสน ไม่ได้มีเจตนาประชดประชันแต่อย่างใด เพราะไม่รู้ว่าควรห้ามเขาดีหรือเปล่า เมื่อ การตกลงเป็นแฟนกันก็ควรจะมีลิมิตและขอบเขต เราคงไม่สามารถกำหนดชีวิตของเขาให้อยู่ในกรอบตามที่เราต้องการได้ตลอดเวลา ที่สำคัญฉันก็เชื่อว่ามันจะเป็นบทพิสูจน์ ว่าเขาจะรักและซื่อสัตย์กับฉันเพียงคนเดียวหรือเปล่า "เธอมีสิทธิ์ในตัวฉันทุกอย่าง ห้ามพูดแบบนี้อีกเข้าใจไหมยัยตัวแสบ" ผมพูดพร้อมกับเอามือบีบลงที่ปลายจมูกของเธอด้วยความมันเขี้ยว"ไปเข้าห้องเรียนกันเถอะอีกไม่กี่นาทีอาจารย์ก็จะเข้าแล้ว" ฉันกลัวว่าคนในห้องจะสงสัย เพราะเรามักจะหายไปพร้อมกันสองคนแบบนี้บ่อยครั้ง "พรุ่งนี้ห้ามไปไหน อยู่บ้านแต่งตัวสวยๆ เข้าใจไหม" ผมพูดพร้อมกับเอามือเชยลงไปที่ปลายคางของเธอขึ้นมาสบตา เพื่อยืนยันว่าผมจริงจัง กับสิ่งที่พูดออกไป

"องุ่นลูกไปยุ่งวุ่นวายอะไรกับคุณเกรซหรือเปล่า" คำถามของหญิงวัยกลางคน ยิ่งสร้างความแปลกใจให้กับกันยา "เปล่าจ้า... องุ่นไม่มีทางที่จะเข้าไปยุ่งกับคุณเกรซแม่ก็รู้ แม่เข้าบ้านนะจ๊ะ เดี๋ยวองุ่นจะจัดการเก็บข้าวของพวกนี้เอง" องุ่นพยุงมารดาเข้าไปในบ้าน จากนั้นไม่นานเธอก็เดินออกมา พร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลใจ ในขณะที่กันยาและตุลาช่วยกันเก็บข้าวของหน้าบ้านจวนจะเสร็จแล้วเมื่อสองพี่น้องช่วยองุ่นเก็บของเสร็จ ทั้งสองได้ฟังเรื่องราวที่องุ่นเล่าให้ฟัง ยิ่งทำให้กันยาเห็นอกเห็นใจเพื่อนมากขึ้นเป็นทวีคูณ เมื่อชีวิตของสองแม่ลูกอยู่ภายใต้การรุกรานของเกรซเรื่อยมา โดยที่คนทั้งคู่ไม่สามารถสู้รบตบมือ หรือแม้แต่พูดจาโต้แย้งใดๆ ออกไปด้วยซ้ำ "ตุลาถ้าวันไหนตัวเลิกเรียนเร็ว ตัวช่วยไปส่งองุ่นที่บ้านตอนเย็นได้ไหม เขาไม่อยากให้องุ่น นั่งเบียดกับผู้คนมากมายแบบนั้น ส่วนเขาจะให้คุณลีโอ ไปรับไปส่งทุกวัน แต่ไม่ให้เข้าไปในมหา'ลัย ตัวรับปากเขาสิ... นะ...ตุลา" ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ รุ่นพี่ที่ชื่อเกรซทำไมถึงมีท่าทีเหม

"เถอะน่า... มึงช่วยกูหน่อย ไหนๆ มึงก็ช่วยกูแล้วก็ช่วยให้ตลอดสิวะ" ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลง เมื่อตุลาพูดเหมือนกับว่าไม่อยากจะลุกไปปลุกกันยา "เออๆ....แป๊บหนึ่ง" ตุลาพูดออกไปด้วยน้ำเสียง เหมือนกับว่าเขากำลังพยายามตัดความรำคาญอยู่ในที ก่อนจะลุกไปหยิบเสื้อคลุมมาสวมแล้วเปิดประตูออกไปจากห้อง ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ตุลายืนเคาะประตูที่หน้าห้องของกันยาหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเธอนั้นจะเปิดให้เขาเข้าไปสักที "กันยาหลับหรือยังเปิดประตูให้ฉันเข้าไปหน่อย" ตุลาตะโกนออกไปเสียงดัง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเช่นเคย ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! "กันยาได้ยินไหม เปิดประตูก่อน ฉันมีธุระสำคัญจะคุยด้วย" ดูเหมือนว่าความพยายามของตุลาจะไม่ได้ผล เมื่อกันยารู้ทันสิงโต เธอจะไม่ยอมเปิดประตูให้ตุลาเข้าไป