บททั้งหมดของ มังกรพ่ายรัก (Bad Dragon): บทที่ 61 - บทที่ 70

หลายวันต่อมา..ภายในห้องอาหารของบ้านเผยให้เห็นร่างบางระหงของเหมยเมยกำลังนั่งกวาดสายตามองอาหารไม่ต่ำกว่าห้าหกอย่างที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะด้วยอาการพะอืดพะอมครั้นจะวิ่งไปอาเจียนก็กลัวคนตรงหน้าจะสงสัย"ทานสิทำไมไม่ทานละ" มาเฟียหนุ่มที่นั่งมองเงียบ ๆ กระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยไป หลายวันมานี้เขาเฝ้าจับพิรุธเธออย่างไม่คลาดสายตาซึ่งอาการของเธอเป็นแบบที่ซุนหนี่บอกทุกอย่าง เขาแอบดูผ้าอนามัยที่เธอซื้อมาปรากฏว่ายังไม่ได้แกะใช้สักชิ้นแค่นี้ก็รู้แล้วว่าเธอมีอะไรปิดบังแต่ที่เขาไม่กระโตกกระตากหรือถามไปตรง ๆ เพราะไม่อยากทำให้เธอรู้สึกแย่กับเขาไปมากกว่านี้จึงใช้วิธีค่อย ๆ ต้อนเธอให้จนมุมและยอมพูดออกมาเอง"ฉันยังไม่หิว" ใบหน้าสวยบึ้งตึงในทันทีเมื่อสิ้นสุดคำพูดของมาเฟียหนุ่ม ดวงตากลมโตมองค้อนอย่างนึกหงุดหงิดก็ไม่รู้ว่าเขาจะอะไรกับเธอนักหนาชอบบังคับให้เธอกินตลอดจะขุนเธอให้อ้วนหรือยังไงกัน "ไม่หิวก็ต้องทานเข้าไปสักหน่อย" มาเฟียหนุ่มหาได้สนใจคำพูดของหญิงสาวไม่ มือหนาตักต้มจืดตำลึงและผัดผักใส่หมูสับเมนูบำรุงสำหรับคนท้องระยะแรกที่เขาสั่งให้ซุนหนี่ทำใส่จานข้าวเธอพร้อมทั้งส่งสายตาขู่ให้เธอตักมันเข้าป

เหมยเมยยืนซุกแผงอกสูดดมกลิ่นกายของคนตัวสูงอยู่อย่างนั้นนานเกือบสิบนาทีจนนึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังโกรธเขาอยู่จึงรีบผลักร่างสูงออกแล้วเดินออกจากห้องน้ำไปหย่อนสะโพกนั่งลงบนเตียง"อารมณ์คนท้องนี่คาดเดายากจริง ๆ" มาเฟียหนุ่มถึงกับงงเป็นไก่ตาแตกเมื่อเจออารมณ์ของหญิงสาวก่อนหน้านี้ยังไม่พอใจที่เขาพยายามจับหน้าเธอออกอยู่เลย ผ่านมาแค่ไม่กี่นาทีเธอก็ผลักไสเขาเสียแล้วมือหนายกขึ้นเกาท้ายทอยอย่างงง ๆ ก่อนเดินออกไปหาร่างบางที่นั่งห้อยขาริมเตียงแขนแกร่งยันลงบนที่นอนกักร่างบางเอาไว้ไม่ให้หลีกหนีได้ก่อนโน้มหน้าลงไปกระซิบประชิดกกหูเล็ก "หมดประโยชน์ก็ถีบหัวส่งกันแบบนี้เลยนะเหมยเมย"ระยะประชิดทำให้กลิ่นหอมจากซอกคอหนาลอยแตะจมูกโด่งรั้น เหมยเมยเผลอสูดดมกลิ่นหอมเข้าปอดเฮือกใหญ่ เธอรู้สึกชอบกลิ่นกายของเขามากอยากจะดมนาน ๆ แต่ก็ต้องทำเป็นใจแข็งเบี่ยงหน้าหนีไปทางอื่นพร้อมทั้งยกมือขึ้นดันแผงอกคนตัวสูงให้ออกห่าง "ออกไปไกล ๆ เลยนะมังกร" "ไม่ดมแล้วเหรอผมให้ดมตลอดชีวิตยังได้เลยนะ" คนโดนไล่หาได้รู้สึกรู้สาไม่ยังคงยิ้มหน้าระรื่นพร้อมกับโน้มตัวประชิดใบหน้าสวยเรื่อย ๆ จนร่างบางหงายหลังลงไปนอนราบบนเตียง แต่เขาก็มิวายตาม

วันต่อมา.."เหมยเมยทำไมใส่ชุดกระโปรงสั้นแบบนั้นเปลี่ยนเดี๋ยวนี้" มาเฟียหนุ่มเอ่ยอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นชุดเดรสกระโปรงสั้นกลางขาอ่อนที่หญิงสาวสวมใส่ร่างบางที่ยืนสำรวจตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ภายในห้องหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับเจ้าของคำพูดก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์พร้อมเชิดหน้าใส่ร่างสูงอย่างถือดี "ไม่เปลี่ยนฉันจะใส่ชุดนี้" พูดจบเธอก็เดินไปหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายแล้วเดินออกจากห้องแต่เดินพ้นประตูห้องได้เพียงสองสามก้าวเท่านั้นตัวก็ลอยขึ้นเหนือพื้นเมื่อมาเฟียหนุ่มตามมายกตัวเธอขึ้นอุ้มพาดบ่า"ปล่อยนะมังกรคุณทำบ้าอะไรเนี่ย" เสียงหวานแวดใส่ร่างสูงดังลั่น กำปั้นเล็กทุบลงบนแผ่นหลังกว้างพัลวันเพื่อหวังให้เขาปล่อยแต่แรงอันน้อยนิดของเธอไม่ได้ทำให้ร่างสูงรู้สึกเจ็บสักนิด"ผมยอมคุณได้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องนี้เรื่องเดียว" มาเฟียหนุ่มอุ้มร่างบางมาวางลงบนเตียง ก่อนเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดเดรสกระโปรงยาวมายื่นให้คนที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่บนเตียง"...""เปลี่ยนชุด" เสียงทุ้มเปล่งออกจากริมฝีปากหนาอีกครั้งแกล้มบังคับเมื่อร่างบางยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติงไม่มีปฏิกริยาตอบสนองต่อคำพูดของเขา"ไม่..ไม่เปลี่ยน"

ภายในห้องถูกปกคลุมด้วยความเงียบไร้เสียงตอบกลับจากร่างบางมีเพียงน้ำสีใสที่ค่อย ๆ ไหลออกทางหางตาซึ่งเป็นคำตอบได้ดีว่าเธอไม่โอเค และกำลังรู้สึกกลัวกับการกระทำนี้ มาเฟียหนุ่มถึงกับใจกระตุกวูบเมื่อเห็นหยดน้ำใสไหลจากตาคู่สวยเขาไม่คิดว่าเธอจะกลัวมากขนาดนี้การกระทำของเขาคงสร้างบาดแผลฝังลึกในใจเธอมากมือหนายกขึ้นเช็ดน้ำตาที่รินไหลออกจากหางตาคู่สวยอย่างแผ่วเบาพลางพยายามข่มความต้องการหักห้ามอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ ถึงแม้จะต้องการมากแค่ไหนเขาก็ไม่มีวันกลับไปทำแบบเมื่อก่อนอีกเขาจะทำให้เธอยินยอมพร้อมใจให้ได้ในสักวัน "ไม่ต้องร้องไห้หากคุณไม่ยินยอมผมจะไม่ทำ" เสียงทุ้มทว่าฟังดูอบอุ่นเปล่งออกจากริมฝีปากหนาทำให้คนฟังเบาใจขึ้นมาบ้าง เธอลอบหายใจอย่างโล่งอกเมื่อร่างสูงผละออกจากตัวแล้วหยัดกายลุกเดินเข้าห้องน้ำไปผ่านไปกว่าสิบนาทีมาเฟียหนุ่มก็เดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากปลดปล่อยอารมณ์ค้างคาของตัวเองเสร็จแล้ว เขาเดินมาหยิบเสื้อผ้าขึ้นสวมใส่ก่อนเอ่ยเมื่อเห็นว่าร่างบางบนเตียงนั่งมองเขาด้วยแววตาสับสน "ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ใช่มังกรคนเดิมอีกแล้ว" "เวลาแค่เดือนกว่า ๆ ยังยืนยันไม่ได้หรอกว่าคุณจะดีจริงหรือเปล่า" เหมยเมยจ

เหมยเมยนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนห้องปล่อยให้มาเฟียหนุ่มได้ทำงานจนเวลาผ่านไปนานหลายชั่วโมงก็ไม่มีวี่แววว่ามาเฟียหนุ่มจะขึ้นมาสักทีทำให้เธออดเป็นห่วงไม่ได้จนต้องเดินลงไปดูเมื่อมาถึงห้องนั่งเล่นก็พบว่าเขานั่งหลับอยู่ทั้งที่โน็ตบุ๊คยังเปิดคาไว้ดวงตากลมโตจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาระคนเห็นใจถึงแม้เขาจะเครียดหรืองานเยอะแค่ไหนก็ไม่เคยบกพร่องเรื่องการดูแลเธอ ไม่เคยอารมณ์เสียหงุดหงิดใส่ ไม่เคยแม้แต่ปริปากบ่นสักคำหากเขาไม่สนใจหรือไม่รับผิดชอบเธอก็ย่อมได้เพราะไม่ได้มีใครบังคับ ทว่าเขากลับยอมเสียสละความสุขและเวลาส่วนตัวมาให้เธอ"คงเหนื่อยมากสินะถึงได้หลับไม่เป็นท่าแบบนี้" เธอลอบถอนหายใจออกมาระคนหนักอกก่อนหมุนตัวเดินขึ้นไปหยิบผ้าห่มบนห้องนอนมาห่มให้เขาแล้วหย่อนสะโพกนั่งลงข้าง ๆ มือเล็กสัมผัสลงบนใบหน้าเกลี้ยงเกลาอย่างแผ่วเบา "ขอบคุณที่คอยดูแลฉันกับลูกเป็นอย่างดีนะคะ" เสียงหวานเปล่งออกมาจากริมปากบางเบา ๆ ด้วยความซาบซึ้งใจในขณะที่อุ้งมือเล็กยังคงประคองใบหน้าหล่อเหลาอยู่โดยไม่รู้เลยว่าอีกคนตื่นตั้งแต่เธอห่มผ้าให้แล้ว"ผมเต็มใจดูแลคุณกับลูกไปตลอดชีวิต" มือเล็กรีบผละออกจากใบหน้าหล่อเหลาอย่างเร็วในตอนที่เสียงทุ