Semua Bab มังกรพ่ายรัก (Bad Dragon): Bab 21 - Bab 30

'บรืน บรืน'รถหรูเคลื่อนตัวออกจากบ้านตระกูลเฉินด้วยความเร็วสูง"ทำไมป๊าใจร้ายกับเหมยแบบนี้" เสียงหวานปนสะอื้นเปล่งออกจากริมฝีปากบางระคนตัดพ้อขณะกำลังขับรถอยู่ก่อนที่เท้าเล็กจะเหยียบเบรกกระทันหันเพราะน้ำตาที่ไหลรินออกจากดวงตาทำให้การมองเห็นของเธอพร่ามัวจนไม่สามารถขับรถต่อได้เอี๊ยดด!เสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นถนนดังสนั่นไปทั่วบริเวณสร้างความตกใจให้ผู้คนแถวนั้นไม่น้อยทุกคนต่างจ้องมาที่รถของเธอเป็นตาเดียวกันด้วยความสงสัย'ก็อก ก็อก'แต่เหมยเมยหาได้สนใจผู้คนรอบข้างไม่เธอฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยรถแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างหนักจนเสียงเคาะกระจกดังขึ้นเธอจึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นไปมอง มือเล็กรีบเอื้อมไปหยิบกระดาษทิชชูมาซับน้ำตาออกจากใบหน้าแล้วสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่พร้อมลดกระจกลง"คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" หนุ่มหล่อหน้าตาค้อนไปทางชาวยุโรปถามไถ่ทันทีที่เธอลดกระจกลง"มะ..ไม่เป็นไรค่ะขอโทษด้วยนะคะ" เสียงหวานกล่าวอย่างเกร็ง ๆ พร้อมกับโน้มศรีษะให้หนุ่มหล่อเล็กน้อยเชิงขอโทษ"ไม่เป็นไรครับแต่คุณแน่ใจนะครับว่าไม่เป็นอะไรจริง ๆ" หนุ่มหล่อถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจเพราะคำพูดกับสีหน้าของเธอมันช่างสวนทางกัน"มะ...

"ป๊าม๊าคะหนูมีเรื่องจะคุยด้วยหนูรู้ว่ามันไม่ค่อยสมควรสักเท่าไรแต่หนูจำเป็นต้องพูดจริง ๆ ค่ะหวังว่าป๊าม๊าจะไม่โกรธหนูนะคะ" เสียงหวานดังเล็ดลอดออกมาจากห้องนั่งเล่นทำให้มาเฟียหนุ่มที่กำลังจะส่าวเท้าเดินเข้าไปชะงักหยุดยืนแอบริมผนังเงียบ ๆ เพื่อรอฟังว่าหญิงสาวพูดอะไรต่อ"คือหนูจะขอถอนมะ..." "ป๊ากับม๊าไปหาฤกษหมั้นให้ผมได้เลยนะครับเร็วเท่าไรยิ่งดีผมพร้อมหมั้นแล้ว" ใบหน้าเรียบเฉยแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งครึมในทันทีเมื่อได้ยินประโยคต่อมาที่ร่างกำลังอ้าปากพูด เท้าใหญ่ก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่นอย่างไม่รอช้าพร้อมพูดแทรกทันควันไม่รอให้เธอได้เอ่ยจบร่างบางถึงกับอ้าปากเหวอทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะก่อนจะเปล่งเสียงที่แทบจะไม่ได้ยินออกไปเพื่อหวังปฏิเสธทันทีที่ตั้งสติได้ "มะ...""ตามนี้นะครับป๊าม๊า" มาเฟียหนุ่มกลับไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูดเลยเขาชิงพูดขึ้นเสียก่อนพร้อมเอื้อมไปจับข้อมือเล็กแล้วดึงให้เธอลุกจากโซฟา "ผมขอตัวคู่หมั้นแป๊บนะครับป๊าม๊า" เขาหันไปขออนุญาตพ่อแม่ที่นั่งอยู่พอเป็นพิธี ก่อนลากร่างบางออกไปโดยไม่รอฟังคำตอบจากปากทั้งสองคน"ปล่อยฉัน! คุณไปพูดแบบนั้นกับป๊าม๊าได้ยังไงคุณไม่อยากหมั้นกับฉันเหมือนกันไม่

"ฮึก""สาแก่ใจคุณหรือยัง" เหมยเมยเปล่งเสียงสั่นเครือปนสะอื้นถามมาเฟียหนุ่มที่ยังคาแก่นกายอยู่ในตัวเธอด้วยความเกลียดชังแต่ก็ได้รับเพียงความนิ่งเงียบแทนคำตอบ มาเฟียหนุ่มเพียงเหยียดยิ้มมุมปากจับจ้องดวงหน้าสวยด้วยแววตาราบเรียบจนเหมยเมยไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าภายใต้ใบหน้านิ่งเฉยนั้นเขากำลังคิดอะไรอยู่ห้องนอนใหญ่ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานอยู่ก่อนเหมยเมยจะเปล่งเสียงพูดทำลายสถานการณ์อันน่าอึดอัดนี้"ออกไปจากตัวฉัน" สิ้นเสียงหวานคนด้านบนก็ถอนแก่นกายออกอย่างว่าง่ายสร้างความแปลกใจให้หญิงสาวไม่น้อยแต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรมันก็เป็นการดีสำหรับเธอปึก!"อ๊ะ" ทว่าเธอโล่งใจได้เพียงนาทีเดียวเท่านั้นก็ต้องหลุดร้องออกมาเสียงหลงเมื่อมาเฟียหนุ่มจงใจกระทุ้งแก่นกายที่เพิ่งดึงออกไปเข้ามาอีกครั้งจนสุดความยาวในคราวเดียวส่งผลให้ปลายหัวสีแดงชนเข้ากับผนังมดลูกแห้งฝืดอย่างแรงจนจุกท้องน้อยไปหมด เขาไม่ได้คิดจะทำตามคำพูดของเธออยู่แล้วก็แค่อยากสั่งสอนเธอสักหน่อย"จะ...จุก" ร่างบางร้องบอกเสียงสั่นพลางตะเกียกตะกายหนีในขณะที่มือยังถูกพันธนาการอยู่"รู้ว่าพยายามไปก็ไร้ประโยชน์จะพยา

เหมยเมยลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อมาเฟียหนุ่มเดินออกไปแล้ว ก่อนจะหันมากล่าวขอโทษพีชด้วยความรู้สึกผิด "หนูขอโทษนะคะที่โกหกม๊ากับป๊า" "ไม่เป็นไรหนูเหมยม๊ากับป๊าต่างหากที่ต้องขอโทษ...ลูกชายม๊าข่มแหงหนูใช่ไหม" พีชเอ่ยพร้อมกับเดินเข้าไปลูบไหล่เด็กสาวเบา ๆ เชิงปลอบใจ ดวงตาคมกริบมองรอยช้ำตามซอกคอเด็กสาวด้วยความรู้สึกสงสาร พอได้เห็นสภาพในตอนนี้ของเด็กสาวมันทำให้เธอหวนคิดถึงเรื่องของตัวเองในอดีตไม่ได้"มังกรข่มแหงหนูใช่ไหมบอกม๊ามาเถอะไม่ต้องอาย" พีชถามย้ำอีกครั้งเมื่อเด็กสาวยังคงนิ่งเงียบเหมือนกังวลไม่กล้าจะตอบคำถามของเธอ"ค..ค่ะม๊า" เหมยเมยนั่งชั่งใจสักพักใหญ่ก่อนกลั้นใจบอกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและสั่น สิ้นเสียงเธอก็รีบก้มหน้าลงเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะร้องไห้ออกมาทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องนี้มันทำให้เธอหดหู่สะเทือนใจไม่น้อย"ม๊าจะปกป้องหนูจากมังกรเองไม่ต้องกลัวนะ" คำตอบของเด็กสาวทำให้พีชรู้สึกจี๊ดตรงหัวใจไม่น้อยเธอเคยผ่านเรื่องแบบนี้มาย่อมเข้าใจความรู้สึกดีไม่คิดเลยว่าบุตรชายจะร้ายกาจได้ถึงเพียงนี้ผลก็คงมาจากผู้เป็นพ่อของเขาเองนั่นแหละปลูกฝังให้ลูกแข็งกร้าวใช้กำลังมาตั้งแต่เด็ก ๆ พอเติบโ

"ปวดหัวชะมัด" เสียงสบถดังเล็ดลอดออกจากริมฝีปากหนาของคนร่างสูงที่ค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมาในเช้าของวันใหม่ ก่อนเขาจะหยัดกายลุกขึ้นนั่งสะบัดศรีษะเบาๆ ไล่อาการงัวเงียออก ดวงตาคมกริบเหลือบมองนาฬิกาบนหัวเตียงเมื่อเห็นว่ายังเช้าอยู่จึงรีบลุกลงจากเตียงพาตัวเองไปอาบน้ำแต่งตัวในเวลาอันรวดเร็วเพื่อจะได้ลงไปทานอาหารเช้าพร้อมทุกคน"อารมณ์ดีกันจัง" มาเฟียหนุ่มพึมพำออกมาด้วยความไม่พอใจเมื่อเดินลงมาก็เห็นทุกคนนั่งพูดคุยหัวเราะร่าดูมีความสุขดี เขายืนมองภาพตรงหน้านานนับนาทีก่อนจะเดินเข้าไปหย่อนสะโพกนั่งข้างผู้เป็นแม่ ตรงข้ามกับเหมยเมย ทุกคนที่กำลังพูดคุยกันอยู่ถึงกับหยุดชะงักมองหน้ากันอัตโนมัติ บนโต๊ะอาหารตกอยู่ในความเงียบบรรยากาศเริ่มน่าอึดอัดขึ้นทันทีเมื่อมาเฟียหนุ่มมานั่งรวมโต๊ะเหมยเมยที่นั่งตรงข้ามกับมาเฟียหนุ่มถึงกับเลิ่กลักตาคู่สวยกรอกกลิ้งไปมาเพราะทำตัวไม่ถูกเมื่อโดนสายตาพิมาตจับจ้องราวกับจะเขมือบหัวเธออยู่ร่อมร่อจนประมุขของบ้านที่นั่งหัวโต๊ะต้องพูดทำลายบรรยากาศอันน่าอึดอัด "กินอาหารเช้าเป็นด้วยเหรอปกติไม่เคยเห็นจะลงมา" "อยากลงมานั่งทานข้าวรวมโต๊ะกับเมียครับ" มาเฟียหนุ่มตอบเสียงเน้นในขณะที่สายตา