All Chapters of มังกรพ่ายรัก (Bad Dragon): Chapter 41 - Chapter 50

วลาผ่านไปนานหลายชั่วโมงเหมยเมยกับหงส์ฟ้ายังคงโดนขังในห้องคับแคบที่เต็มไปด้วยไรฝุ่น และใยแมงมุมโดยมีชายชุดดำเฝ้าอยู่หน้าห้องอย่างเคร่งครัดแสงสว่างที่สาดส่องผ่านรูหลังคาผุผังเข้ามาเริ่มหายไปบ่งบอกได้ว่าตอนนี้เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว ในห้องที่ร้อนอบอ้าวไม่มีแม้อากาศถ่ายเททำให้ทั้งสองสาวตัวเปียกชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อเริ่มหมดเรี่ยวแรงลงเรื่อย ๆ เพราะตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยแม้แต่น้ำสักหยดก็ไม่มี"น้องหงส์โอเคไหม" เหมยเมยเปล่งเสียงแหบแห้งถามหงส์ฟ้าที่โดนมัดอยู่ข้าง ๆ ด้วยความเป็นห่วง"หงส์โอเคค่ะ...พี่เหมยละคะ""พี่ก็โอเค" "อดทนอีกนิดนะคะ หงส์เชื่อว่าอีกไม่นานเฮียกับป๊าต้องมาช่วยเรา" หงส์ฟ้าพยักหน้ารับน้อย ๆ ก่อนพูดปลอบใจว่าที่พี่สะใภ้ให้คลายกังวลเพราะสีหน้าของเธอในตอนนี้บ่งบอกได้ว่าเธอไม่ได้โอเคอย่างที่ปากพูด"นี่ข้าวกินซะ"ตุ๊บ!เสียงเข้มดังแทรกขึ้นขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน ก่อนกล่องข้าวและขวดน้ำจะถูกวางลงบนพื้นตรงหน้าอย่างไม่ใยดี"ไม่แก้มัดแล้วจะกินยังไง" เหมยเมยร้องท้วงเสียงดังเมื่อชายชุดดำหันหลังตั้งท่าจะเดินออกไปทั้งที่ยังไม่ได้แก้มัดมือให้พวกเธอ"อย่าคิดตุกติกไม่อย่างนั้นโดน" ชา

"ซี๊ดด" เสียงครวญครางดังเล็ดลอดออกจากร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงเมื่อเธอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็รู้สึกเจ็บระบมบริเวณมือเอามาก ๆ ดวงตากลมโตชำเลืองมองไปรอบห้องสีขาวสะอาดตา กลิ่นยาที่ลอยคละคลุ้งแตะจมูกบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าที่นี่คือโรงพยาบาล"โรงพยาบาลสินะ" เธอถอนหายใจหนัก ๆ ระคนเหนื่อยหน่ายเมื่อเห็นสายน้ำเกลือที่ห้อยระโยงระยาง คิ้วสวยเลิกขึ้นสูงเชิงสงสัยเมื่อเหลือบไปเห็นมาเฟียหนุ่มนั่งหลับอยู่บนโซฟา ดวงตากลมโตจ้องมองร่างสูงพลางครุ่นคิดอะไรบางอย่างหากให้เดาเขาคงจะกลัวเธอหนีอีกเป็นแน่ถึงได้ลงทุนมานั่งเฝ้าด้วยตัวเอง"จะจ้องอีกนานไหม" เสียงทุ้มดังขึ้นดึงให้เหมยเมยที่ตกอยู่ในภวังค์ความคิดสะดุ้ง ก่อนจะรีบแสมองไปทางอื่น ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายพานเต้นไม่เป็นส่ำ ๆ ในตอนที่มาเฟียหนุ่มเดินมายืนริมเตียงแล้วโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมาจนปลายจมูกของเขาและเธอชนกัน "อยากจ้องมากผมก็จะให้จ้องจนกว่าจะพอใจ" มาเฟียหนุ่มยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนกระซิบประชิดริมฝีปากบาง ดวงตาคมกริบมองสบประสานกับดวงตากลมโตจนเจ้าของตาคู่สวยต้องรีบเบี่ยงหน้าหนีด้วยความประหม่ากลับกลายเป็นว่าจมูกโด่งของเขาฝังลงบนแก้มนวลของเธอแทนครั้นจะใช

ภายในห้องถูกความเงียบเข้าปกคลุมหลังจากเฉินกงพูดจบ หวงเฟยหงมองหน้าภรรยาเชิงขอความคิดเห็นเมื่อเธอพยักหน้าให้ เขาจึงหันไปถามย้ำกับลูกน้องคนสนิทอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ "คิดดีแล้วใช่ไหมเฉินกง""คิดดีแล้วครับ" เฉิงกงยืนยันหนักแน่นสิ่งที่เขาได้รับรู้มาเกี่ยวกับการกระทำของมาเฟียหนุ่มที่ปฏิบัติต่อบุตรสาวของตนมันเกินกว่าที่พ่อคนนึงจะทนได้"ฉันเคารพในการตัดสินใจของเฉินกงนะแต่ลูกชายฉันปู้ยี้ปู้ยำหนูเหมยเฉินกงจะไม่ให้เขารับผิดชอบอะไรเลยเหรอ" "หนูไม่ต้องการให้เขารับผิดชอบค่ะหนูอยากกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิมเหมือนตอนที่ไม่รู้จักเขา" เหมยเมยที่นิ่งเงียบมานานพูดแทรกขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของพ่อมาเฟียหนุ่ม เธอไม่ได้ต้องการความรับผิดชอบจากเขาเลยสักนิดเธอแค่ต้องการหลุดพ้นจากคนชั่วช้าอย่างเขาต่างหาก ดวงตากลมโตที่เคลือบด้วยหยาดน้ำตาชำเลืองมองหน้ามาเฟียหนุ่มทำให้เธอสบสายตาเข้ากับดวงตาแข็งกร้าวของเขาที่จับจ้องอยู่จัง ๆ ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งและดวงตาแข็งกร้าวคู่นั้นเธอไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ทว่าสิ่งที่ทำให้เธอกังวลใจในตอนนี้คือสถานะของเธอกับเขามันเลยเถิดมาไกลจนถึงขั้นจดทะเบียนสมรสแล้วหากเขายิ

เวลาผ่านไปนานหลายชั่วโมงมาเฟียหนุ่มยังคงนั่งเอนหลังพักผ่อนสายตาอยู่บนโซฟาภายในห้องทำงานอย่างนั้นไม่ขยับเขยื้อนไปไหนเลยจนเสียงเคาะประตูดังขึ้นเขาจึงลืมตาแล้วชำเลืองมองทางประตูพร้อมเปล่งเสียงพูด "เข้ามา"สิ้นสุดเสียงอนุญาตประตูห้องก็ถูกเปิดออกก่อนเผยให้เห็นร่างกำยำของลูกน้องคนสนิทที่เดินเข้ามาลู่จิ่นเดินมาหยุดตรงหน้าผู้เป็นเจ้านายก่อนเอ่ยรายงาน "จัดการเรียบร้อยแล้วครับนาย""อืม" มาเฟียหนุ่มเพียงพยักหน้ารับก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเมื่อเห็นว่าเป็นเวลาสามทุ่มจึงหยัดกายลุกเดินออกจากห้องทำงานตรงไปขึ้นรถหรูทันที จุดหมายปลายทางของเขาก็คือโรงพยาบาลที่หญิงสาวพักรักษาตัวอยู่เขาอยากจะไปดูอาการของเธอสักหน่อยว่าเป็นอย่างไรบ้างเพื่อหลีกเลี่ยงการพบเจอกับทุกคนเขาจึงเลือกไปหาเธอในตอนดึกทว่าเขากับคิดผิดทันทีที่เปิดประตูห้องพักเข้าไปก็เห็นหงส์ฟ้านั่งเฝ้าอยู่ และเมื่อเห็นเขาเธอก็รีบผลุนผลันลุกขึ้นมายืนขว้างหน้าไว้ "เฮียมาทำไมอีก" "...." มาเฟียหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายเขามองหน้าน้องสาวครู่หนึ่งก่อนเดินเลี่ยงไปดูร่างบางบนเตียงเงียบ ๆ โดยคิดจะตอบโต้น้องสาวให้เสียเวลา ดวงตาคมกริบจับจ้องคนบน

@ลอนดอน ประเทศอังกฤษผ่านไปกว่าสิบเอ็ดชั่วโมงมาเฟียหนุ่มก็เดินทางมาถึงประเทศอังกฤษเขาพาหญิงสาวเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลชื่อดังใจกลางเมืองลอนดอนทันทีที่มาถึง"เฮ้อ" มาเฟียหนุ่มนั่งมองร่างบางที่หลับอยู่บนเตียงผู้ป่วยด้วยแววตาอ่อนสมองก็ครุ่นคิดอะไรบางอย่างไปด้วย เขาถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความหนักใจ ก่อนละสายตาจากคนบนเตียงล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเปิดเครื่องหลังจากเพิ่งกดปิดเครื่องไปก่อนหน้านี้เพราะรำคาญที่ทุกคนโทรเข้ามาหาไม่ขาดสายจนเครื่องแทบพังเขาจึงตัดความรำคาญด้วยการปิดเครื่องหนี'ครืด ครืด'และทันทีที่โทรศัพท์เปิดเครื่องสายเรียกเข้าก็ดังขึ้นไม่ขาดสายเขาจ้องมองเบอร์บนหน้าจอโทรศัพท์อย่างชั่งใจก่อนจะตัดสินใจกดรับสาย(มังกรแกพาหนูเหมยไปไว้ที่ไหน) ทันทีที่เขากดรับเสียงของผู้เป็นพ่อก็ตะเบ็งมาตามสายจนเขาต้องรีบยกโทรศัพท์ห่างจากหูอัตโนมัติ"ผมเคลียร์กับเธอเสร็จเมื่อไรผมไปส่งคืนแน่ ป๊าไม่ต้องกลัวหรอกว่าผมจะทำอะไร เธอจะกลับไปแบบยังมีลมหายใจและครบสามสิบสองแน่นอน"(แกจะมาทำอะไรเอาแต่ใจแบบนี้ไม่ได้นะมังกรลูกเขามีพ่อมีแม่ พาหนูเหมยกลับมาคืนพ่อเขาเดี๋ยวนี้)"เธอก็เป็นเมียผ