บททั้งหมดของ อย่าแตะต้องยัยเฉิ่มของผม: บทที่ 11 - บทที่ 20

“วันนี้ไม่ได้ใส่แว่นนิครับ?” พี่มอสหันกลับมาทักทายฉันด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม“พอดีแว่นพังน่ะค่ะ” ฉันเอ่ยตอบแต่ในใจยังคงรู้สึกตะหงิดใจแปลกๆกับท่าทีที่พี่มอสมองผู้หญิงคนนั้น“ว่าแต่พี่มอสมาได้ยังไงคะ?” ฉันเอ่ยถามมองร่างสูงที่เดินมานั่งข้างฉันเงียบๆ“พี่เห็นข้อความเราน่ะเลยคิดว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อน” คำตอบของพี่มอสทำฉันระบายยิ้มออกมาพี่มอสมักจะขอให้ฉันรายงานทุกครั้งว่าทำอะไรอยู่หรือกำลังจะไปไหนซึ่งเมื่อเช้าฉันก็ทิ้งข้อความไว้ว่าจะมานั่งเล่นที่ห้องสมุดมหาลัยก่อนจะไปเรียนคาบบ่ายแต่เพราะไม่มีข้อความตอบกลับมาฉันก็คิดว่าพี่มอสยังหลับอยู่น่ะสิใครจะคิดว่าจู่ๆก็จะโพล่มาหากันฉันเลยไม่ได้แต่งหน้ามาเลยออกมาแบบหน้าสดๆเป็นผีดิบเลยเนี่ย“ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้นะคะข้าวเกรงใจวันหยุดพี่แท้ๆ” ฉันเอ่ยบอกแต่พี่มอสก็ส่ายหน้าพร้อมกับส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ฉัน“พี่ชอบอยู่กับเราครับถือว่าเป็นการเดตไปในตัวด้วยเลย^^” ใบหน้าหล่อพูดด้วยรอยยิ้มหลังจากเกิดเรื่องที่ผับเราสองคนก็เจอกันแค่ที่มหาลัยเท่านั้นและไม่ได้มีนัดออกไปไหนเพราะตารางเรียนยุ่งด้วยกันทั้งคู่“ข้าวก็ชอบอยู่กับพี่มอสค่ะ” ฉันตอบกลับพร้อมฉีกยิ้มกว้างรู้สึกเซอร์

“แฮ่ก แฮ่ก” ฉันวิ่งตรงมายังคณะก่อนจะมายืนหอบแฮ่กๆเหมือนหมาขาดน้ำ“เป็นอะไรรึเปล่าครับน้อง?” ฉันเงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นเงาสูงใหญ่ค้ำหัวอยู่มองใบหน้าหล่อของคนที่ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้คุยกันได้เพราะเขาเป็นถึงรุ่นพี่แถมยังเป็นเดือนคณะของตึกนี้อีก“มะแฮ่กไม่เป็นไรค่ะ” ฉันเอ่ยตอบอย่างยากลำบากร้านค้าอยู่ไกลชะมัดอยากกินน้ำโว้ยย!“ถ้าไม่รังเกียจเอาน้ำไปกินไหมพอดีพี่ได้มาแต่พี่แพ้มะพร้าว” ฉันได้แต่มองอีกฝ่ายอย่างอึ้งๆเจ้าตัวพูดด้วยรอยยิ้มพร้อมกับส่งน้ำมะพร้าวปั่นมาให้ฉันน้ำของข้าาาา“ขะขอบแฮ่กขอบคุณค่ะ!” ฉันโค้งขอบคุณจนหัวแทบติดพื้นรับน้ำมะพร้าวปั่นมาดูดต่อลมหายใจของตัวเองได้สำเร็จ“ฮ่าๆยินดีครับ..พี่ไปก่อนนะ” ว่าจบร่างสูงก็เดินฉีกไปอีกทางทันทียังไม่ทันได้พูดขอบคุณจริงๆจังๆเลยแหะ

“ช่วยใช้มือชักของฉันให้หน่อย” ฉันสะตั้นไปทันทีกับคำพูดของอีกฝ่ายมือฉัน? ช่วยชัก?งั่ม!“ซี๊ดดเป็นหมารึไงกันทำไม!”“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะไอโรคจิต!” ฉันเงยหน้าจ้องอีกฝ่ายเขม็งคิดบ้าอะไรอยู่มาขอใช้มือสวยๆของฉันทำอะไรบ้าๆแบบนั้น“ก็ถ้ามือไม่ใส่เฝือกฉันก็ชักเองไปนานแล้ว” อีกฝ่ายโต้กลับ“ก็ใช้มืออีกข้างสิโว้ย!” ฉันโวยวายพร้อมกับพยายามขยับตัวหนีตอนนี้ต่อให้หงายหลังตกเตียงฉันก็ไม่สนใจแล้วแต่ทว่ายิ่งฉันดิ้นเซฟก็ยิ่งใช้ร่างกายอันแข็งแรงของเขากอดรัดฉันแน่นขึ้น“มันไม่ถนัด!”‘นั่นมันก็เรื่องของนาย!แล้วใครใช้ให้เกิดมาถนัดมือซ้ายแล้วแขนหักมือซ้ายกันเล่า!”“ช่วย

โรงพยาบาล“ไม่แอดมิดจริงๆหรอ” เซฟเอ่ยถามฉันเป็นรอบที่ร้อย“ฉันไม่เป็นไรจริงๆ” ฉันเองก็ตอบกลับคำเดิมเป็นรอบที่ร้อยแล้วเหมือนกันหมอเองก็ให้ฉันเลือกนะว่าจะแอดมิดหรือจะกลับบ้านแน่นอนว่าฉันเลือกที่จะกลับบ้านมากกว่าตอนนี้รู้สึกเอียนโรงพยาบาลแทบแย่“แต่”“นี่เซฟขอมือหน่อยสิ” ฉันเอ่ยขึ้นร่างสูงก็ทำหน้าตาเหวอๆแต่ก็ส่งมือมาให้ฉันซึ่งฉันก็จับมือเขาไว้แน่น“ฉันมองทางไม่ค่อยเห็นน่ะ”“อ๋ออืมๆ” เซฟเกาแก้มเล็กน้อยท่าทางประหม่านั่นคืออะไรกันแต่ดูน่ารักชะมัดเลยตั้งแต่ตอนไหนนะที่ฉันมองหมอนี่น่ารักเนี่ย“นายอย่าบอกเรื่องนี้กับป้าฉันนะ” ฉันน้ำกับเซฟที่เมื่อถึงรถซึ่งเซฟบอกให้คนขับรถกลับไปก่อนหน้านี้“รู้แล

“อึกอือออ”“อย่ากลั้นเสียง” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอกกับฉันยามที่นิ้วของเขากำลังเคลื่อนไหวอยู่ภายในตัวของฉันเสียงลามกดังขึ้นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกอับอายเป็นเพราะใบหน้าหล่อๆ ของเขาแท้ๆ ทำให้ฉันสติหลุดจนขาดการยับยั้งจิตใจแบบนี้“มันแฉะมากเลยเธอดูสิ” เซฟถอนนิ้วออกมาโชว์ให้ฉันดูนิ้วของเขาเคลือบไปด้วยน้ำสีใสมันวาวอย่างเห็นได้ชัด“โรคจิต!” ฉันมองค้อนอีกฝ่ายเซฟยกยิ้มอย่างยียวนก่อนจะลุกออกจากเตียงไปหาอะไรบางอย่างในตู้เสื้อผ้าก่อนจะกลับมาที่เตียงอีกครั้ง“อะไรน่ะ”“ถุงยาง” เซฟชูซองสี่เหลี่ยมสีเงินให้ฉันดู“นะนี่นายคิดจะใส่ไอนั่นเข้ามาจริงๆหรอ?” ฉันถามอย่างเป็นกังวลมองดูเจ้าโลกของอีกฝ่ายที่ใหญ่โตผิดมนุษย์มนา“แน่นอนสิ” เซฟตอบกลับในทั