Semua Bab เหตุเกิดบนดาดฟ้า: Bab 11 - Bab 20

ฉันหลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่ภาพสุดท้ายที่เห็นด้วยสายตาก่อนสติจะดับคือ ภาพพี่บอมส์ที่กำลังปลดตะขอบราตัวเองไปพาดไว้กับเสื้อสีเทาแล้วจากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนข้างฉันที่ไม่ได้ใส่อะไรติดตัวเลย ก่อนจะดึงเอาผ้าแพรผืนบางมาคลุมตัวเราไว้ และตอนนี้ที่ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็เป็นเพราะความร้อนจากแสงแดดที่กำลังสาดลงมาที่ดาดฟ้า และแผ่กระจายความร้อนเข้ามาถึงในห้องนี้ด้วย ตื่นนอนบนดาดฟ้าแต่ละครั้งแดดก็โหดร้ายกับฉันเสมอเลย ...กี่โมงแล้วนะ...แต่คิดไปก็เท่านั้น ในเมื่อรอบๆ ตัวไม่มีนาฬิกาให้ดู และการได้มองหน้าคนที่กำลังกอดฉันไว้แนบอกก็ทำให้ฉันลืมสนใจอยากรู้ไปเลยว่า ตอนนี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ฉันเลื่อนสายตาจากใบหน้าสวยๆ ลงมามองมือตัวเองที่วางทาบอยู่บนผ้าแพรตรงอกของพี่บอมส์แล้วแอบยิ้มหื่น เอ๊ย! ยิ้มเขินอยู่คนเดียว เพราะฉันรู้ดีว่า ผ้าบางๆ ที่ฉันแตะอยู่มันเป็นปราการเพียงชิ้นเดียวที่กั้นระหว่างมือฉันกับ...

หลังจากวันนั้นที่พี่บอมส์ได้รู้ว่าฉันเป็นเพียงเด็กนักเรียน ม.4 ก็เหมือนเราจะห่างๆ กันไป เพราะฉันไม่ค่อยบังเอิญเจอพี่บอมส์บนดาดฟ้าแล้วด้วย ทั้งที่ฉันก็ขึ้นไปบนนั้นเกือบทุกเย็น ฉันเริ่มคิดแล้วค่ะ ว่าฉันควรต้องทำใจจริงๆ คืนนั้นระหว่างพี่บอมส์กับฉันคงเป็นเพียง One night stand เท่านั้นเอง คงไม่มีอะไรพิเศษ ก็นะ ถึงฉันจะไม่เคยคิดหวังอะไรในความสัมพันธ์ของเรา แต่ก็ต้องยอมรับว่า ฉันแอบคิดถึงและอยากเจอเธอในลักษณะที่ไม่ควรคิดอยู่บ่อยๆ เลยแต่วันนี้ฉันไม่มีเวลามาคิดเรื่องพี่บอมส์หรอกนะ เพราะฉันกำลังได้จังหวะทำภารกิจที่วางแผนมาหลายคืน เนื่องจากฉันทนไม่ไหวแล้วกับพฤติกรรมประหลาดของคุณเพื่อนที่ชอบผลุบๆ โผล่ๆ ตามตึกเรียน นอกจากนั้นก็ไม่ค่อยมาเรียน ถึงมาเรียนก็มีอันจะต้องโดดบางชั่วโมง ทำให้ฉันต้องคอยรับหน้าอาจารย์ที่ถามหา ว่า วาวไปไหน แถมหลังเลิกเรียนหรือพักเที่ยงก็ไม่ค่อยได้ใช้เวลาด้วยกันอย่างเคย ไม่รู้ว่าหายตัวไปไหนแน่ สำคัญสุด คือฉันรู้สึกว่าเพื่อนคนนี้เหมือนจะสวยขึ้น คงไม่ใช่เพราะฉันเริ่มรู้ตัวว่า ชอบผู้หญิงหรอกนะ ฉันถึงมองว่าคุณเพื่อนสนิทตัวเองสวยขึ้น เพราะฉันชอบแค่พี่บอมส์ ไม่ได้ชอบทุกคนที่เป็นผู

วันนี้ วันศุกร์ค่ะ เป็นเช้าวันศุกร์ที่ฉันตื่นขึ้นมาหลังจากเพิ่งหลับไปได้ไม่กี่ชั่วโมง ฉันลุกขึ้นมานั่งมองข้อความแชท บอกฝันดี ที่พี่บอมส์ส่งมาเมื่อคืนแล้วยิ้มอยู่คนเดียวอย่างนั้น ฉันไม่กล้าคิดหรอกนะว่าพี่บอมส์จะมารักมาชอบฉันจริงๆ ฉันได้แต่มโนและเก็บไปฝันในบางคืนเท่านั้นแหละ แต่เหตุการณ์เมื่อคืนมันทำให้ฉันเริ่มหวังไปกับท่าทางหวงห่วงของพี่บอมส์ซะแล้วสิ ฉันควรทำยังไงต่อดีนะ ฉันว่าคงถึงคราวที่ฉันจะต้องปรึกษาคุณเพื่อนแล้วแหละ ยังไงซะเรื่องความรักที่เราใช้ใจก็ต้องหาคนอื่นมาช่วยใช้หัวคิดด้วยสมองบ้าง เผื่ออะไรๆ จะชัดเจนขึ้น ฉันสรุปข้อคิดนี้มาจากพี่อ้อยพี่ฉอดค่ะพอคิดได้อย่างนั้น ฉันก็รีบอาบน้ำแต่งตัว ใส่ชุดนักเรียนทันทีเลยค่ะ กะว่าจะรีบไปโรงเรียนเร็วๆ  ไปรอคุยกับวาวตั้งแต่ก่อนเข้าแถวเลย แต่เมื่อฉันลงมาข้างล่าง สวัสดีอาม่าและรับค่าขนมเรียบร้อยจนออกมายืนหน้าบ้าน ประตูร้านเฟอร์นิเจอร์ก็เปิดขึ้นพอดี และคนที่เดินออกมาจากหลังประตูนั้นก็คือ วาว  วาว ที่ฉันเดินสะกดรอยตามเมื่อคืนนี้ วาว ที่ยังคงใส่เสื้อผ้าชุดเดียว

วันนี้เป็นวันเสาร์ที่ฉันตื่นนอนอย่างแปลกที่ที่สุดที่เคยตื่นมาแล้วมั้งคะ ก็ฉันไม่เคยคิดจะมานอนหลับอยู่ตรงบันไดหน้าประตูดาดฟ้าอยู่แล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งดาดฟ้าบ้านคนอื่นฉันยิ่งไม่คิดว่าจะมันจะเกิดขึ้น และเช่นกัน ฉันก็ไม่คิดฝันว่าตัวเองจะได้หลับนอนกับใครในบริเวณเดียวกันนี้ แต่ทุกอย่างก็เกิดขึ้น โดยที่ฉันยินยอมให้เกิดขึ้นเพราะพี่บอมส์ต้องการเท่านั้นแหละ และ แม้จะได้ยินเสียงเพลงชาติไทยดังมาจากลำโพงข่าวของตลาด ฉันก็ไม่ต้องรีบลุกจากอ้อมกอดของพี่บอมส์อย่างคราวก่อน ฉันเลยยังนอนอยู่บนพื้นเย็นเฉียบใต้ผ้าห่มผืนบางที่พี่บอมส์ค้นออกมาจากตู้ลิ้นชักใกล้ประตูเหล็กเพื่อใช้มันคลุมตัวเราสองคนซึ่งยังไม่พร้อมจะแยกย้ายจากกันไปไหนเมื่อตอนกลางดึก หลังต่อกรกันอยู่เกือบชั่วโมงเสียง ครืดๆ ดังมาจากที่ไหนสักที่ไม่ไกลจากตัวฉัน ซึ่งพอจะเดาได้ว่าเป็นเสียงโทรศัพท์ของฉันที่กำลังสั่นกระทบกับพื้นปูกระเบื้อง ไม่รู้ว่ามีข้อความเข้าหรือว่าใครโทรมา แต่ถ้ามีคนโทรมา คนๆ นั้นคงโทรแล้ววางสายทันทีเลยมั้งคะ โทรศัพท์ฉันถึงยังไม่ทันได้ส่งเสียงว่ามีสายโทร

“พอไม่มีโซฟาตัวนั้น ดาดฟ้าแกก็ดูโล่งๆ แปลกตานะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นหลังจากที่เจ้าของเสียงได้นั่งลงเคียงข้างพี่บอมส์ ตรงพื้นปูนซึ่งเคยเป็นที่ตั้งของโซฟาเบดตัวใหญ่สีน้ำเงินเข้ม ฉันกับวาวค่อยๆ ย่องจากประตูเหล็กมาแอบอยู่ข้างรั้วปูน คอยฟังทุกคำพูดที่กำลังก่อตัวเป็นบทสนทนาของคนสองคน และมองสังเกตการณ์การกระทำของคนสองคนที่ดูจะสนิทกันเป็นการพิเศษมานานปี“ตัวแกเองก็ดูแปลกๆ ไปเหมือนกันนะช่วงนี้” เพื่อนพี่บอมส์พึมพำเหมือนบ่นอยู่คนเดียวซะมากกว่า“อืม ฉันเองก็รู้สึกนะ ว่าตัวฉันไม่เหมือนเดิมเท่าไหร่” พี่บอมส์ว่าพลางเอนตัวลงนอนบนพื้นปูน เพื่อนพี่บอมส์ก็ทิ้งตัวลงนอนตามกันด้วยค่ะ จังหวะสภาพการณ์แบบนี้ฉันยิ่งละสายตาไม่ได้เลย ฉันอยากจะรู้ ว่าอะไรจะเกิดขึ้นระหว่างสองคนนั้นสิ่งที่ฉันจำได้เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น คือนอกจากที่เธอเป็นเพื่อนพี่บอมส์ที่เคยเมาแล้วสาดน้ำใส่ฉัน เธอยังเป็นผู้หญิงที่เมาแล้วนัวเนียพ