Lahat ng Kabanata ng คนในความลับ: Kabanata 11 - Kabanata 20

EP.12 ฝาแฝด ?ฉันปรือตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกได้ถึงความเคลื่อนไหวทำให้สะดุ้งตื่น ร่างสูงของคนที่นอนกอดก่ายกันตลอดทั้งคืนกำลังขยับตัวลงจากเตียง ก่อนจะเดินไปหยิบเอาผ้าเช็ดตัวมาพันไว้รอบเอว แล้วเดินไปคุยสายกับใครบางคนที่ระเบียง“ถึงวันนี้ตอนบ่ายสอง มึงเตรียมของกับคนให้พร้อม” เสียงเข้มเอ่ยโดยที่ฉันไม่เห็นหน้าเพราะเขาถูกบดบังด้วยผนังสีขาวที่กั้นจากห้องนี้ไปยังระเบียงด้านนอก“อยู่อาทิตย์นึงหรือมากกว่านั้น งานกูยาวเป็นหางว่าว สามวันคงไม่พอ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูจริงจังแต่ฉันก็ยังจับใจความไม่ได้ว่าเขากำลังพูดถึงอะไร“ไม่เอา ช่วงนี้กูเหนื่อยกับงานว่ะ เพลีย…ติดสาวเหี้ยอะไรของมึง”“เออ เจอกัน”ฉันรีบหลับตาลงแล้วแกล้งหลับต่อเมื่อตอนที่เขากำลังเดินเข้ามาในห้องเพื่อไม่ให้เขารู้ว่ากำลังแอบฟังอยู่ กระทั่งเขาเดินเข้าไปอาบน้ำอยู่เกือบยี่สิบนาทีก็ออกมาแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ที่เขาเอามาจากรถเมื่อคืนไม่รู้ว่าเขาทำอะไรต่ออยู่ด้านหลังเสียงดังกุกกักอยู่นาน ฉันไม่กล้าลืมตาตื่นขึ้นมาคุยกับเขาหรอก เดี๋ยวมีเรื่องขึ้นมาจะยาวอีกครู่ใหญ่ ๆ ก็ได้ยินฝีเท้าของเขาเดินมาตรงขอบเตียงฝั่งที่ฉันนอนอยู่ ก่อนที่สัมผัสอุ่

EP.14แทงให้ตายฉันกลับมาอยู่ที่บ้านได้ห้าวันแล้ว และวันนี้ก็เป็นวันหยุดที่ไม่ได้ออกไปไหน จึงเก็บกวาดบ้านที่ไม่ค่อยจะมีคนอยู่ให้มันน่าอยู่มากขึ้นพ่อก็ไม่ได้เข้ามานอนที่บ้านนี้เพราะท่านไปนอนบ้านของภรรยาคนใหม่ซึ่งอยู่ต่างจังหวัด ส่วนพี่เดย์ก็คงอีกหลายเดือนกว่าจะกลับเพราะเขายุ่งกับการทำโพรเจกต์จบปีนี้“ไม่เห็นกลับมานาน ป้าก็นึกว่าขายไปใช้หนี้แล้วบ้านหลังนี้” ตอนที่กำลังตัดหญ้าด้วยเครื่องมือที่ฉันพอใช้เป็น เสียงของป้าข้างบ้านก็ตะโกนข้ามรั้วเหล็กมา ฉันเลยยิ้มส่งไปให้เพราะไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับป้าแกให้เสียเวลาเรื่องหนี้สินของที่บ้านฉันรู้ดีว่ามีมากพอสมควร แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นลำบากพ่อขนาดนั้น เพราะท่านก็ยังทำงานส่งเสียเราและใช้หนี้มาได้ตลอด“ถ้าจะขายเมื่อไหร่ก็บอกนะ จะให้ลูกสาวป้าซื้อไว้เพราะเขาเพิ่งได้เลื่อนตำแหน่งพอดี ทำงานไม่กี่เดือนก็ซื้อได้แล้ว” ยัยมนุษย์ป้ายังคงพูดต่อ จุดประสงค์คล้ายหวังดีแต่แท้จริงก็อยากอวดลูกตัวเอง“ค่ะ ถ้าอยากขายเมื่อไหร่จะบอกป้าคนแรก” ฉันพูดแล้วหันหลังให้เตรียมจะไปจัดการที่อื่นเพราะเริ่มรำคาญหูกับเสียงแหลม ๆ ของป้า“เราล่ะอีกกี่ปีจะเรียนจบ พ่อเราจะส่งเรียนไหวไหม”ฉ

EP.16ทำร้าย“หายหน้าไปหลายวันอยู่ ๆ มาชวนออกเที่ยว เป็นอะไรของแก” เสียงของเพื่อนสนิทดังขึ้นกรอกหูของฉันที่นั่งอยู่ข้างมันท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังทั่วร้านวันนี้เรามากันแค่สองคนเพราะเพื่อนเที่ยวคนอื่นไม่ว่างกันหมด ฉันเป็นคนเลือกร้านนี้เองเพราะอยู่ไม่ไกลจากบ้านนัก อยู่คนละครึ่งทางกับธัญญ่า เวลาเมาจะได้ไม่ต้องลำบากมันให้ไปส่ง“จะมีอะไรก็แค่เบื่อ ๆ” ฉันตอบแล้วมองไปยังด้านหน้าเวทีเล็ก ๆ ที่มีนักร้องนั่งร้องเพลงอยู่ ที่นี่เป็นร้านนั่งดื่ม สไตล์ง่าย ๆ ไม่ใช่ผับที่เสียงเพลงครื้นเครง เหมาะกับคนที่ไม่ชอบความวุ่นวายนัก แต่คนก็ไม่ใช่น้อยเหมือนกัน“แกดูนั่น” ธัญญ่าสะกิดให้ฉันมองตามสายตามันไป ก่อนจะเห็นผู้ชายที่หน้าเหมือนกับคนที่ฉันเห็นเกือบทุกวันในช่วงนี้พี่คีตะฉันพอจะแยกสองคนนี้ออกแล้วเพราะมันมีบางอย่างที่ไม่เหมือนกัน เช่น การแต่งตัว ทรงผม แววตา เลยมั่นใจว่าคนที่เพิ่งจะเดินเข้ามาในร้านกับเพื่อนของเขาสี่คนนั้นคือพี่คีตะ“ทำไมแกดูไม่ดีใจ”“ฉันจะดีใจไปทำไม” เพราะยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ไม่อีกปี สิบปีหรือยี่สิบปีเขาก็ไม่คิดจะชอบฉันอยู่แล้ว“ก็เขาไม่ได้ชอบฉัน”บอกไม่ได้ว่าเลิกชอบเขาหรือยังแต่ฉ

EP.18เมียหลวง (NC)“ทำสิ แล้วฉันจะยอมให้นอน” ไคเรียกสติของฉันอีกครั้งด้วยเสียงแหบพร่า มือหนาจับและลูบไล้ไปตามผิวกายเนียนเรียบ“ไปในห้องได้ไหม ตรงนี้มัน…” ยังพูดไม่ทันจบไคก็ลุกพรวดขึ้นแบบไม่ต้องคิด เขาอุ้มฉันขึ้นทั้งที่เราทั้งคู่ยังสอดประสานกันอยู่อย่างนั้น จนฉันต้องรีบตวัดแขนและขากอดเกี่ยวร่างกำยำเอาไว้ไม่ให้ตกจนเจ้าตัวยิ้มออกมาอย่างพอใจบทจะดีก็น่ารักอยู่หรอก บทจะร้ายก็ร้ายอย่างกับปีศาจ เขาทำให้ฉันต้องตื่นเต้นตลอดเวลาเพราะไม่รู้ว่าระหว่างเรามันจะเป็นยังไงต่อไป“เมื่อตอนเย็นฉันได้ยินนายคุยโทรศัพท์” ฉันเอ่ยขึ้นมาตอนที่ถูกอุ้มและเดินเข้ามาในห้อง ใบหน้าของเราอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบทำให้รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดกันไปมา“ไหนบอกว่าเบื่อแล้วไง”“เบื่อ ?” เขาเลิกคิ้ว ก่อนจะขำเบา ๆ พร้อมกับรอยยิ้ม“เธอนี่ตลกดีนะ”“อะไร” ทำไมเขาต้องมองเหมือนฉันเป็นตัวตลกด้วย“ก็เลยประชดด้วยการออกไปเที่ยว”“ไม่ใช่สักหน่อย” ฉันเบือนหน้าหลบสายตาคมเพราะกลัวเขาจะจับได้“ก็แค่เบื่ออยากไปเปิดหูเปิดตา”“อยากเปิดเดี๋ยวพาไปเปิด ไม่ต้องแอบไปคนเดียว” พูดจบเขาก็กดริมฝีปากหยักมาที่ริมฝีปากบางของฉันแล้วแทรกลิ้นสากเข้าม

EP.20ใครอีกคน“อย่าใจอ่อนให้มันเด็ดขาด คิดถึงตอนที่มันทำเราสิดรีม” พี่แคทเอ่ยขึ้นมาตอนที่ฉันกำลังนั่งเหม่อ ๆ อยู่ในรถเพราะคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่“สงสารมันเหรอ”“มะ…ไม่ใช่ค่ะ” ฉันปฏิเสธออกไปแล้วบีบมือตัวเองไว้แน่น ไม่ได้สงสารหรอก เขาก็ควรได้รับบทเรียนบ้างที่ทำไม่ดีกับฉันเอาไว้ เพียงแค่ตกใจเท่านั้นเอง เท่านั้นจริง ๆ“พี่จะพาไปเที่ยวทำไมทำหน้าไม่สนุกเลย” พี่แคทพูดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม ไม่รู้สรุปเธออยากช่วยฉันหรืออยากรังแกฉันกันแน่ บางทีฉันต้องคิดใหม่แล้วที่ว่าเธอดีกว่าไคดูเธอจะร้ายใช่เล่น…“ร้านนี้…” ฉันแปลกใจเมื่อรถของพี่แคทแล่นมาจอดตรงหน้าร้าน มันเป็นร้านที่ฉันเคยมาช่วงก่อนเพราะคำชักชวนของยัยธัญญ่าเพื่อนสนิท มันบอกว่าเป็นผับเปิดใหม่และมีโพรโมชันเครื่องดื่มที่โคตรคุ้มและที่นี่แหละที่ทำให้ฉันเจอกับไค แต่ตอนนั้นเข้าใจว่าเขาเป็นพี่คีตะมาตลอดที่แท้เขาเป็นเจ้าของที่นี่ มิน่าถึงได้เจอทุกครั้งที่มา“ร้านพี่กับไคไง เราช่วยกันดูแลแต่ช่วงนี้มันไม่ค่อยเข้ามาพี่เลยต้องมาดูแลเอง อ้อ ไม่สิมันจะถูกขังอีกนาน พี่คงได้เข้ามาดูคนเดียว” พี่แคทพูดแล้วหัวเราะคิกคัก หยิบกระเป๋าใบแพงแล้วลงจากรถ“หนูเคยมาร้านน