All Chapters of คนในความลับ: Chapter 1 - Chapter 10

EP.2เย็นชาผ่านมาอาทิตย์หนึ่งแล้วที่ฉันเก็บนาฬิกาข้อมือเรือนนั้นไว้และไม่รู้จะเอาไปคืนพี่คีตะยังไง เพราะเขาเองก็หายไปจากชีวิตเหมือนคนไม่เคยมีความสัมพันธ์ใด ๆ กันมาก่อน‘วันไนต์สแตนด์’ คำที่ฉันไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง วันนี้เจอกับตัวแถมยังมีอะไรกับคนที่แอบรักมาตั้งนาน“ไปไหมล่ะคืนนี้” ธัญญ่าถามขึ้นอีกครั้งหลังจากที่มันเพิ่งชวนฉันไปเมื่อตอนสาย ๆ เพราะปกติคืนวันศุกร์เรามักจะชวนกันไปเที่ยวตามประสาคนโสดอย่างนี้เสมอฉันเรียนอยู่ปีสองคณะบริหารธุรกิจส่วนยัยธัญญ่าเรียนอยู่คณะเทคโนโลยีฯ มันเคยฝันว่าอยากเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ของที่นี่แต่ทำไม่ได้เลยเลือกเรียนคณะนี้แทน เพราะไม่อยากไปเรียนมหาวิทยาลัยอื่นที่ไกลบ้านตัวเอง ทำให้เรายังได้เจอกันบ่อย ๆ ที่จริงเรามีเพื่อนสนิทอีกคนที่ติดคณะเดียวกันกับฉันชื่อ ‘พราว’ แต่มันย้ายกลับไปอยู่บ้านยายที่ต่างจังหวัด หลังจากนั้นก็หายไปจากชีวิตพวกเราและติดต่อไม่ได้อีกเลย มันคงมีเหตุผลบางอย่างที่ไม่ยอมบอกใคร แม้กระทั่งแฟนที่มันรักมาก ๆ ยังไม่มีใครยอมบอกว่าพราวหายไปไหน“ร้านไหน” ฉันถามเพื่อนสนิทตั้งแต่เรียนมอต้นมาด้วยกัน ช่วงนี้รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร เหมือนคนอกหักย

EP.4เดี๋ยวเปิดให้ฉันเงียบไปครู่หนึ่งเพื่อคิดถึงสิ่งที่ตัวเองทำลงไปก่อนหน้า ใครบอกว่าฉันหันหนี เพื่อนฉันบังคับต่างหาก“ดรีมไม่เห็นพี่ จะหันหน้าหนีตอนไหน” ฉันแกล้งโกหกออกไปเพราะตรงที่ฉันอยู่นั้นมืดพอสมควร เขาคงไม่รู้หรอกว่าฉันเห็นหรือเปล่า“รู้ไหมว่าการโกหกมันไม่น่ารัก” เขาไม่พูดเปล่าแต่เชยคางฉันขึ้นก่อนจะบีบเบา ๆ แล้วเลื่อนริมฝีปากลงมาดูดริมฝีปากฉันจนเกิดเสียงน่าอายแล้วผละออก“อยากให้ฉันลงโทษเธอมากกว่านี้เหรอ”ทั้งที่รู้ว่าคำพูดของเขามันฟังดูเอาแต่ใจแต่มันกลับรู้สึกชวนให้ใจสั่นเหลือเกิน จนฉันต้องเก็บอาการนั้นด้วยการเม้มริมฝีปากแน่นครืด~เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้นมาขัดจังหวะ เหมือนมันช่วยชีวิตฉันเอาไว้เพราะกำลังรู้สึกหายใจติดขัด“ปล่อยได้แล้วค่ะ” ฉันดันตัวเขาออกก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาดู เมื่อเห็นว่าเป็นยัยธัญญ่าจึงกดปิดเสียงแล้วหันมาบอกพี่คีตะ“ขอตัว”พูดจบฉันก็หันหลังให้เขาแล้วเดินออกมาจากมุมมืดนั้น เจอกับเพื่อนสาวคนสนิทพอดี แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงจากคนด้านหลังดังขึ้นมา“รออยู่หน้าห้อง” เขาเอ่ยขึ้นมาแบบนั้นทำให้ฉันต้องหันไปมองด้วยความสงสัย ก็เห็นกุญแจห

EP.6หนักหน่วง (NC++)ทันทีที่เขาพูดจบก็ไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้ถามอีก ร่างของฉันถูกอุ้มจนลอยหวือมาวางลงบนโต๊ะทำงานที่เย็นเฉียบเพราะอุณหภูมิจากเครื่องปรับอากาศ แต่ความเปลือยเปล่าทำให้ฉันรู้สึกหน้าร้อนวูบวาบเมื่อเขาถอยออกห่างแล้วมองสำรวจเรือนร่างของฉันที่ถูกฝากรอยรักเอาไว้เป็นจ้ำ ๆ“ฉันจะใจดี ถ้าเธอเชื่อฟัง” เขาพูดพร้อมกับปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองทีละชิ้น เริ่มจากเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบนแล้วเขวี้ยงมันทิ้งลงพื้น ก่อนจะตามไปด้วยกางเกงยีนสีเข้มและกางเกงขาสั้นตัวในสุด จนร่างกายกำยำของเขาเปลือยเปล่าไม่ต่างกันบนผิวกายสีน้ำผึ้งมีรอยสักหน้าตาประหลาดอยู่เต็มแผ่นหลังของเขา ฉันไม่เคยรู้ว่าพี่คีตะจะมีรอยสักแบบนี้ด้วย แถมด้านหน้ายังมีรอยสักอักษรภาษาอังกฤษตัว K เพียงตัวเดียวอยู่ตรงอกซ้ายของเขา“ถ้าไม่ให้เรียกแบบนั้นแล้วจะให้เรียกว่าอะไร” ฉันถามเสียงสั่นเมื่อเขาขยับเข้ามาใกล้ ฝ่ามือหนาดันเรียวขาของฉันขึ้นให้เท้าวางบนโต๊ะก่อนที่เขาจะแทรกตัวเข้ามาตรงกลางดันขาของฉันให้อ้ากว้างอย่างน่าอาย“ฉันเคยบอกแล้ว…” เขาไม่พูดเปล่าแต่มือนั้นยังจับความแข็งขึงที่ชูชันเข้าหาจุดกลางกายของฉันแล้วลากมันขึ้นลงตามรอยแยกที่ผลิแย้

EP.8ภาพบาดตาวันนี้พี่รหัสปีสามนัดฉันกับน้องปีหนึ่งมาทานข้าวที่ร้านอาหารในโรงแรมระดับสี่ดาวที่อยู่ไม่ห่างจากมหาวิทยาลัยมากนักการเลี้ยงสายรหัสเป็นธรรมเนียมที่รุ่นพี่ปฏิบัติกับรุ่นน้องมานาน อย่างน้อยหนึ่งปีจะต้องพาไปเลี้ยงข้าว ชาบู หรือเลี้ยงเหล้าสักครั้ง และฉันก็คงจะทำแบบนั้นต่อ ๆ ไปกับรุ่นน้องที่จะเข้ามาเรียนที่นี่“พี่ไม่เห็นเราหลายวัน ผอมลงหรือเปล่า”‘พี่ตั้ว’ คือพี่รหัสปีสามของฉันที่มีดีกรีเป็นถึงอดีตเดือนมหาวิทยาลัยเมื่อสามปีก่อน ตอนนี้ก็ยังหล่อเหมือนเดิม แถมยังมีแฟนเป็นดาวคณะบริหารรุ่นเดียวกับฉันด้วย“สงสัยนอนดึกค่ะ” ฉันตอบแล้วยิ้มกว้างส่งไป คิดในใจว่าจะไม่ให้ผอมได้ยังไง เพราะไม่ใช่แค่นอนดึกแต่ยังนอนไม่หลับมาเป็นอาทิตย์แล้ว“เราล่ะเป็นยังไงบ้าง” พี่ตั้วหันไปถามน้องปีหนึ่งที่นั่งข้างฉันต่อ น้องชื่อว่าเบลล์ เป็นผู้หญิงเรียบร้อยนิสัยดี น่ารัก ฉันเห็นครั้งแรกก็รักและเอ็นดูอย่างกับเป็นน้องแท้ ๆ“โอเคค่ะพี่ตั้ว แต่กิจกรรมเยอะมาก” เธอพูดแล้วหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหันมายิ้มให้ฉัน“ผ่านปีหนึ่งไปก็เป็นอิสระแล้ว เที่ยวทุกวันยังได้ ไม่เชื่อดูพี่ดรีมเป็นตัวอย่าง เที่ยวจนผู้ชายกลัวไม่กล้าจีบ”“รู

EP.10ถุงยางอนามัยเวลาเกือบเที่ยงคืนแบบนี้คิดว่าจะมีร้านที่ไหนเปิดนอกจากร้านข้างทางกับร้านข้าวต้มที่คนแน่นอย่างกับจัดคอนเสิร์ต เพราะเวลานี้พวกนักท่องราตรีทั้งหลายเริ่มพากันกลับแล้วแวะทานข้าวเต็มไปหมดฉันนั่งอยู่บนแม็คลาเรนสุดหรู สีดำด้านราคาสามสิบกว่าล้านที่เรียกสายตาคนดูได้เป็นอย่างดี กวาดสายตามองหาร้านที่คนน้อย ๆ แล้วบอกให้เขาจอดเพราะจะได้ไม่ต้องรอนาน การนั่งตัวเกร็งตั้งแต่ออกจากหอจนถึงร้านโจ๊กทำให้รู้สึกเหมือนจะเป็นตะคริวที่ขายังไงก็ไม่รู้เขาจอดเทียบฟุตพาทใกล้กับร้านโจ๊กข้างทางแถว ๆ หลังมหาวิทยาลัย เพียงแค่เขาชะลอรถลงจอดคนที่อยู่บริเวณนี้ตั้งแต่เจ้าของร้าน พนักงาน รวมไปถึงลูกค้าที่ส่วนใหญ่เป็นนักศึกษาก็พากันมองพรึบ !“ลงไปแล้วสั่งให้ด้วย” เขาเอ่ยปากสั่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองไปยัดในกระเป๋าหลังกางเกงพร้อมกับเปิดประตูลงจากรถ ทำให้ตอนนี้ไม่ใช่แค่รถที่เป็นจุดสนใจแต่เป็นเขาด้วยที่ตกเป็นเป้าสายตาของสาว ๆ น้อยใหญ่หรือฉันควรจะวิ่งหนีไปตอนนี้ดี…แต่จะหนีไปไหนรอดในเมื่อกุญแจห้องก็ยังอยู่กับเขา แถมตอนนี้ยังแย่งเอาคีย์การ์ดของประตูเข้าหอไปอีก ทำเหมือนนั่นเป็นห้องตัวเอง“เอา…” ฉันเป