All Chapters of หวานใจเสือหาญ: Chapter 41 - Chapter 50

“ที่นี่หรอครับ?” เสือหาญถามย้ำพ่อเลี้ยงหิรัญอีกครั้ง เขามองไปที่ผากว้างสลับกับมองหวานใจที่มองด้วยความสงสัยไม่ต่างกัน ถ้าต้องการจำได้ก็จำเป็นต้องกลับมาอยู่ในสถานที่นี้อีกครั้งยิ่งเขารับรู้ว่าผาที่เขากับหวานใจนั้นตกลงไปสูงมากแค่ไหน อารมณ์แห่งความโกรธเคืองก็เพิ่มมากขึ้นเท่านั้น ถ้าโชคชะตาไม่เล่นตลกกับเราขนาดนี้ อย่างน้อยควรเป็นเขาที่จำเหตุการณ์ในวันนั้นได้บ้าง แต่เรากลับลืมมันไปทั้งคู่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น แต่หวานใจอาจเจ็บปวดกว่าเขามาก ตัวเขาเองลืมทุกอย่างจากอุบัติเหตุ แต่หวานใจลืมทุกอย่างในอดีตเพราะความเจ็บปวด มันเหมือนอีกคนตั้งใจลบเขาออกไปจากความคิด เพียงเพื่อปกป้องตัวเองไม่ให้นึกถึงเรื่องราวของความเจ็บปวดนี้ซ้ำไปซ้ำมา“ผาสูงขนาดนี้ ถ้าไปบอกใครต่อใครว่าเราตกไปแล้วไม่ตาย มันคงน่าเหลือเชื่อมาก” หวานใจพูดขึ้นมาด้วยเสียงสั่น ไม่คิดว่าคนที่ไว้ใจจะใจร้ายมากขนาดนี้ อะไรทำให้เธอคิดว่าเมียหลวงของพ่อคนนี้จะมองเธอเหมือนลูกสาวแท้ๆ กันนะ“แล้ววันนั้นตำรวจ ไม่ได้ตรวจสอบเลยหรอครับ?”“ทันทีที่ตำรวจมาถึงรถก็ระเบิด ตอนแรกลุ

“ดีไหมคะคุณ?” หวานใจนั่งกลอกตามองบนด้วยความอึดอัดกับท่าทีราวกับว่าหวังดีกับเธอนักหนา ตั้งแต่เมื่อเช้าที่สองแม่ลูกคะยั้นคะยอให้พ่อจัดงานเลี้ยงต้อนรับเธอกลับบ้าน คนโง่มองดูก็รู้แล้วว่ากำลังมีแผนร้ายอยู่ในใจ“แต่ผมว่า….”“คุณพ่อคะ พี่หวานเป็นลูกสาวคนโตของคุณพ่อ ยังไงก็ต้องประกาศข่าวดีนี้หน่อยสิคะ” หนูนาช่วยแม่ของตัวเองพูดด้วยอีกแรง พยายามเขย่าแขนผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงหวานอย่างไม่ยอมแพ้“ดูเหมือนว่าน้องสาวพี่จะอยากจัดงานนี้จังเลยนะ”“แน่นอนสิคะ พี่หวานกลับมาทั้งที หนูนาดีใจมาก แล้วก็อยากให้คนอื่นร่วมดีใจด้วย คุณภิว่าดีไหมคะ?” เสียงหวานกลับแววตาที่ใช้มองเสือหาญแบบนี้มันคืออะไร อย่าบอกว่ากำลังจงใจยั่วยวนคนของเธอนะ“ความคิดของคุณหนูนาก็ดีเหมือนกันนะครับ ยังไงคุณหวานใจก็เป็นลูกสาวคนโต” ยิ่งเห็นว่าเสือหาญตอบไปอย่างเห็นด้วยก็กอดอกมองอย่างไม่พอใจ แค่เห็นท่าทางออดอ้อนหน่อยก็หลงแล้วหรือไง พวกผู้ชายไว้ใจไม่ได้จริงๆ“เห็นไหมคะ คุณภิก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้เหมือนกัน”

เสียงโหวกเหวกดังขึ้นจากด้านล่างก่อนหลายคนจะวิ่งขึ้นมาบนบ้านด้วยความร้อนใจ หลังจากได้ยินเสียงคนตะโกนว่ามีโจรบุกเข้าห้องลูกสาวคนเล็กของพ่อเลี้ยงหิรัญ แน่นอนว่าใครต่อใครก็พร้อมที่จะมาช่วยในทันที โดยเฉพาะพวกผู้ชายที่ติดพันกับหนูนาและนักธุรกิจที่อยากร่วมลงทุนกับพ่อเลี้ยงหิรัญทุกอย่างยังคงอยู่ในสายตาของใครบางคนที่แอบมองอยู่ตรงห้องตรงข้าม พ่อเลี้ยงหิรัญสั่งให้คนพังประตูอย่างรู้งาน ทันทีที่มีคำสั่งเหล่าชายหนุ่มสองสามคนก็รีบวิ่งพุ่งเข้าไป แค่มองดูก็รู้ว่าผู้ชายพวกนี้คงเป็นพวกที่ติดพันกับหนูนาทั้งหมด อย่างนี้ก็ดีเลย ยิงปืนนัดเดียวได้นกมาหลายตัวเชียวเสียงซุบซิบนินทาดังขึ้นทันทีเมื่อบานประตูถูกเปิดออก ภาพที่เห็นเป็นเพียงชายหนึ่งหญิงสองที่นอนกอดกันกลมโดยที่ยังไม่มีใครเห็นหน้า พ่อเลี้ยงหิรัญพยักหน้าให้คนไปเอาถังน้ำเข้ามาตามคำสั่ง แล้วแสร้งทำเป็นโวยวายก่อนจะส่งสัญญาณให้คนเอาน้ำในถังนั้นสาดใส่คนที่นอนบนเตียงทันทีที่ทั้งสามคนเริ่มขยับลืมตาตื่นและลุกขึ้นก็มีแต่คนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ทั้งสามยังคงมึนงงจนกระทั่งเห็นคนยืนอยู่มากมายแล้วมองดูด้วยความตกใจ“กิตติ! นี่แ

 “ตอนนี้หวานจำได้แล้ว วันนั้นที่พี่พยายามจะทำร้ายหวาน มันเป็นเพราะพี่ถูกฉีดยา แต่พี่ก็สู้เต็มที่ พยายามเต็มที่เพื่อให้ตัวเองมีสติจนต้องทำร้ายตัวเองเพราะพี่อยากให้สติของพี่กลับมา”“……” เสือหาญหยุดเงียบเพื่อฟังในสิ่งที่อีกคนเล่าอย่างไม่เข้าใจ หรือว่าที่เขาจำในช่วงที่อีกคนเล่าไม่ได้ ไม่ใช่เพราะเขาความจำเสื่อมเพียงอย่างเดียว แต่เป็นเพราะเขาทำทุกอย่างด้วยฤทธิ์ยา“พี่เลือกที่จะหนีไปไกล เพื่อทำให้ทุกอย่างชุลมุน ตำรวจถึงหาหวานเจอได้ทันเวลาไง”“จะ จริงหรอ?” เขาถามอย่างคาดคั้นและในใจก็หวังให้เป็นความจริง อย่างน้อยเมื่อได้รับรู้ว่าตัวเองไม่ได้ทำร้ายหวานใจก็ทำให้เขาสบายใจขึ้นมาก“อื้ม แล้วอย่างนี้ หวานจะไปเกลียดพี่ได้ยังไง”“ละ แล้วทำไมหวานถึงลืมพี่ละ?” เอ่ยถามคำถามที่ต้องการอยากรู้มากที่สุด ถ้าเกิดเขาไม่ได้ทำร้ายเธออย่างที่เราเข้าใจกันไปในตอนแรก แล้วทำไมหวานใจถึงเลือกที่จะลืมเขา“ที่หวานลืมพี่ ไม่ใช่เพราะหวานเคยถูกพี่ทำร้าย แต่มันเพราะหวานเห็นว่าพี่

แสงแดดอุ่นสาดมารบกวนคนที่นอนอยู่บนเตียงนุ่ม มือเล็กควานหาใครบางคนที่ควรจะนอนอยู่บนเตียงด้วยกันหลังจากที่ผ่านบทรักอย่างหนักหน่วงมาตลอดคืนแต่ก็ไม่เจอใคร ดวงตากลมลืมขึ้นมองดู สัมผัสที่นอนข้างกายเย็นเฉียบราวกับว่าไม่ได้มีใครนอนอยู่ข้างกายมาตลอดทั้งคืน"หายไปไหนแต่เช้านะ" หวานใจรู้สึกใจโหวงขึ้นมาจนน่าแปลกใจกับการตื่นมาแล้วไม่เจอเขาในครั้งนี้ เธอก้าวลงจากเตียงนอนด้วยความร้อนใจ แต่ไม่ทันได้ไปไหนก็เหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งกับสร้อยแสนคุ้นตาวางอยู่มือบางสั่นเทายามที่เอื้อมไปหยิบมันขึ้นมา แม้จะไม่อ่านมันก็สามารถเข้าใจได้ในสถานการณ์ เขาหายไปทั้งทิ้งจดหมายกับสร้อยเอาไว้ที่นี่ จะมีอะไรได้ นอกจากเขาจะทิ้งเธอไปโดยไม่บอกกล่าว "หวานใจคนดีของพี่ ในตอนนี้พี่ดีใจที่เราต่างก็จำทุกอย่างได้ พี่มีสิ่งหนึ่งที่พี่ตระหนักได้และพี่ควรบอกหวานให้รับรู้คือพี่หาญคนนี้รักหวานใจสุดหัวใจ แต่พี่คงไม่สามารถทิ้งคนที่ธาราวิหคเพื่ออยู่กับหวานที่นี่ได้ หรือแม้แต่หวานเองก็ไม่สามารถทิ้งชีวิตที่ดีของหวานไป ดังนั้นตอนนี้พี่ตัดสินใจแล้วว่าเราแค่ต้องอยู่ในที่ที่ตัวเองควรอยู่ หวานต้อง