All Chapters of หวานใจเสือหาญ: Chapter 1 - Chapter 10

ปั้ง!! ปั้ง!!เสียงปืนดังลั่นกึกก้องไปทั่วป่ากับร่างเล็กของ หวานใจ ที่วิ่งหนีหัวซุกหัวซุนอยู่ เธอจำได้ว่าก่อนหน้านี้เธอออกมาเดินเล่นกับน้องสาวต่างแม่ แต่อยู่ดีๆก็รู้สึกเหมือนโดนตีเข้าที่หัวแล้วสลบไป ตื่นมาอีกทีก็ถูกพวกผู้ชายร่างใหญ่สองสามคนจับเธอไว้อยู่ เกือบจะรู้สึกโชคดีที่หนีหลุดออกมาได้ แต่พอยิ่งวิ่งยิ่งเห็นว่าทุกพื้นที่เต็มไปด้วยป่าก็ไม่รู้สึกเชื่อคำว่าโชคดีในโชคร้ายอีกหวานใจเป็นลูกสาวของพ่อเลี้ยงหิรัญคนใหญ่คนโตของภาคเหนือ พ่อเธอรวยล้นฟ้ามีทั้งบริษัทและไร่ชาที่ใหญ่ที่สุด แต่ถึงอย่างนั้นหวานใจก็อยู่ในบ้านด้วยสถานะของลูกสาวที่เกิดจากคนใช้เพียงเท่านั้น เธออาจจะถูกเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดีดุจเจ้าหญิง แต่ผู้เป็นแม่ก็ยังถูกกดลงให้ต่ำต้อยแล้วเป็นแค่เมียน้อยเท่านั้น แถมยังถูกบีบบังคับให้เรียกเมียแต่งของพ่อว่าแม่ด้วยแต่หลายต่อหลายครั้งที่สองแม่ลูกปฏิบัติดีกับเธอมาก จนเธอรู้สึกได้ว่าทั้งสองคนก็คงมองว่าเธอเป็นครอบครัวเดียวกัน ถึงแม่จะไม่มีสถานะอะไร แต่อย่างการได้อยู่ในบ้านนี้ พ่อยังให้เงินใช้ไม่เคยขาดตกบกพร่องและไม่เคยต้องลำบาก พ่อดูแลเธอดีมากมาเสมอ หวานใจคิดว่าเท่านี้ก็น่าจะเพียงพอสำหรับเธอแล

"ชุดยายตอนสาวๆชุดนี้ยายหวงมากไม่ใช่หรอจ๊ะ? ทำไมให้มันใส่ละ"หวานใจก้มมองชุดที่ยายนวลหามาให้ใส่ ก็แค่เสื้อลูกไม้กับผ้าถุง ถึงจะสวยมากแต่ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษขนาดนั้นเสียหน่อย ทำไมถึงได้ทำตกใจขนาดนั้นที่ยายนวลให้เธอใส่ ถ้าอยู่ที่บ้านเงินที่คุณพ่อให้ใช้ทุกเดือนน่าจะซื้อได้อีกเป็นร้อยชุดด้วยซ้ำ"มันชุดข้า ข้าจะให้ใครใส่เกี่ยวอะไรกับเองห๊ะนังกะทิ""แต่กะทิใส่สวยกว่าตั้งเยอะ ใช่ไหมจ๊ะพี่เสือหาญ?"กะทิเกาะแขนเสือหาญแล้วซบหน้าลงที่แขนแกร่ง ทำเสียงออดอ้อนตามเคยอย่างที่ชอบทำอยู่ทุกววัน แต่เพราะว่าเสือหาญเงียบนิ่งไปก็เลยเงยมอง ถึงได้เห็นว่าเสือหาญเอาแต่มองหวานใจไม่วางตา"......""พี่เสือหาญ!""เอ็งจะเสียงดังทำไมเนี่ยนังกะทิ ข้าตกใจหมด""ก็พี่เอาแต่จ้องมัน อย่าบอกว่าหลงมันนะจ๊ะ กะทิไม่ยอมนะ"กะทิคิดเอาไว้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้จะทำให้ผู้ชายในธาราวิหคหลงใหล แต่จะเป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่เสือหาญของกะทิสิ เห็นทีว่าคงอยู่ด้วยกันดีๆไม่ได้แล้ว ยังไงก็ต้องไล่ออกไปจากหมู่บ้านให้เร็วที่สุด ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนกะทิก็จะไม่ยอมแพ้"หลงอะไร เองอย่ามาพูดไปเรื่อย""แต่คุณหวานใจใส่ชุดนี้แล้วสวยจริงๆเลยนะเนี่ย"เพ้งพูดไปก็มอ

หวานใจหอบตะกร้าผ้าถุงออกมาตากให้ยายนวลที่ราวหลังบ้าน ตั้งใจสะบัดมันก่อนตากอย่างใส่ใจ ไม่ได้ทำแบบขอไปที ตั้งแต่อยู่ที่นี่มาเธอก็พยายามช่วยยายนวลทำทุกอย่าง ไม่ให้ตัวเองรู้สึกไร้ประโยชน์ เสียงฝีท้าวดังขึ้นจากด้านหลังก็หันไปมอง พอเห็นว่าเป็นเสือมิ่งก็เลยยิ้มให้ ก่อนหน้านี้แทบไม่มีโอกาสได้คุยกันเลย ทั้งที่เสือมิ่งเป็นคนที่หวานใจอยากคุยด้วยมากที่สุด เพราะอีกคนเป็นคนเดียวที่พูดถึงผาน้ำตก"ขยันจังเลยนะ ยายนวลสบายแล้วที่มีเอ็งมาช่วย""ไม่หรอกค่ะ เรื่องแค่นี้เอง""อยู่ที่ธาราวิหคมาสักพัก ชินบ้างหรือยังละ?"หวานใจส่ายหัวยกใหญ่ จะให้ชินกับสถานที่แบบนี้มันคงยาก ไม่รู้ว่าคือที่ไหน แถมไม่รู้ด้วยว่าสรุปแล้วคนที่นี่ดีหรือไม่ดีกันแน่ แต่เสือมิ่งก็ดูใจดีมาก อย่างน้อยก็เจอกันด้วยรอยยิ้ม ไม่ใช่หน้าบึ้งเหมือนเสือหาญปากเสียนั่น"เอ่อ ฉันได้ยินว่าคุณไปไกลสุดถึงผาน้ำตกเลยหรอคะ?""ใช่ แต่ถ้าเอ็งคิดอยากจะหนีออกไปละก็ หยุดความคิดนั้นได้เลย""ทำไมละคะ?" "ก็มันห่างจากที่นี่มาก แถมระหว่างทางเอ็งอาจจะเจอกับพวกโจรหมู่บ้านอื่นเข้าก็ได้"เสือมิ่งมองหวานใจที่ก้มหน้าอยู่ด้วยแววตาที่คาดเดาไม่ได้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม

"นังหนูของยายเนี่ยนะ จะไปช่วยอะไรฉันได้"เสือหาญเหวใส่ยายนวลที่เดินพาหวานใจมาหาถึงที่เรือนไม้สำหรับประชุมขอคนในหมู่บ้านที่ปกติจะเข้ามาได้เฉพาะคนที่เสือหาญอนุญาตเท่านั้น หวานใจเอาแต่ยืนก้มหน้าไม่เงยขึ้นมาสบตา ตัวเธอเองก็ไม่ได้อยากมาที่นี่นักหรอก แต่ยายนวลดีกับเธอมากเสียจนไม่กล้าขัดใจอะไร เสือหาญหันไปมองพวกผู้ชายในหมู่บ้านที่เรียกประชุมวันนี้มองหวานใจกันจนตาเยิ้ม แล้วก็กระแอมออกมา"ก็ให้นังหนูมันคอยเอาน้ำมาให้ก็ได้ เอ็งนี่ยังไง นังหนูหวานใจอยู่เฉยๆก็บ่นว่าไม่ทำอะไร พอให้มาช่วยงานก็ยังจะบ่นอีก ทำตัวเป็นคนแก่ไปได้""แล้วยังไม่แก่หรอคะ?"หวานใจรีบหลบสายตาที่จ้องเขม็งมาในตอนที่รู้ตัวว่าเผลอถามอะไรแปลกๆออกไป ก็จะให้ทำยังไงได้ คนตรงหน้าทำตัวดูเหมือนอายุเยอะมากแล้วจริงๆนี่ ทั้งขี้บ่นเรื่องไม่เป็นเรื่อง ไหนจะคำพูดคำจาอีกละ แต่ดูจากสายตาโกรธเคืองนั้นแล้วคงไม่แก่อย่างที่คิดสินะ"ข้าอายุแค่สามสิบห้าจะมาแก่อะไร""ก็แก่แล้วจริงๆ สามสิบห้าเรียกว่าแก่แล้วนะ""เอ๊ะนังนี่ ยิงทิ้งซะดีไหม"กายบางของหวานใจขยับไปหลบหลังยายนวลทันที จะให้พูดจาดีกับใครก็ได้ แต่กับเสือหาญนี่ทำไม่ได้จริงๆ เขาไม่ชอบหน้าเธอ เธอเอง

"ออกไปไหนมา ข้ากับยายตามหาให้วุ่น"หวานใจเปิดประตูบ้านเข้าไปก็เห็นเสือหาญยืนกอดอกมองอยู่กลางบ้าน ในตอนนี้เหมือนกับเวลาที่กลับบ้านดึกแล้วมีผู้ปกครองมารอต่อว่าไม่มีผิด ต่างกันก็แค่เราไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันก็เท่านั้น แล้วหวานใจก็ไม่ได้มีเสือหาญเป็นผู้ปกครอง"ก็แค่ออกไปนั่งเล่น หรือว่าแค่ออกไปนั่งเล่นก็ยังไม่ได้อีกหรอ"ถามกลับไปอย่างใส่อารมณ์ทันที พึ่งรู้ว่าการย่างก้าวไปไหนในธาราวิหคสำหรับเธอมันจะยากมากขนาดนี้ ต้องบอกกล่าวเขาทุกครั้งก่อนจะไปไหนใช่ไหมเขาถึงจะพอใจ แต่นั่นไม่ใช่การกระทำของคนที่มีสิทธิ์ในชีวิตเธอหรอ ซึ่งเขาไม่มีมัน...."ค่ำมืดแบบนี้เอ็งไปนั่งเล่นที่ไหน แล้วทำไมมาด้วยกันได้""เอ่อ ฉันแค่บังเอิญเจอน่ะพี่ เห็นว่ามืดแล้วก็เลยเดินมาส่ง""ทีตอนออกไปยังไปเองได้ ทำไมตอนกลับต้องให้ไอมิ่งมาส่ง ล่าแต้มหรอเอ็ง"หวานใจถอนหายใจทั้งขมวดคิ้ว ไม่ได้ต่างไปจากที่คิดเท่าไหร่นัก คำพูดคำจาไม่น่าฟังยังคงออกมาจากปากเขาเหมือนเคย อยากจะพยายามทำใจให้ชิน แต่จะให้ทำยังไงก็ไม่รู้สึกชินเสียที กับคนอื่นหวานใจใช้เวลาเพียงไม่นานก็เข้าใจได้ แต่กับเสือหาญดันไม่เป็นอย่างนั้นเลย หงุดหงิดทุกครั้งที่เขาพูดจาไม่ด