All Chapters of หวานใจเสือหาญ: Chapter 11 - Chapter 16

เสือหาญอุ้มคนเมาขึ้นมาชั้นบนของบ้าน เห็นห้องยายนวลถูกล็อกกุญแจไว้จากข้างนอกก็ได้แต่ถอนหายใจ ก้มมองคนที่เมาหลับไปอยู่ในอ้อมแขนเขา ตัวเสือหาญเองก็มีอาการมึนเมาอยู่บ้างแต่พอเห็นคนที่เมากว่าก็สร่างขึ้นมาเสียดื้อๆ เดินพาหวานใจเข้าไปในห้องนอนตัวเองอย่างห้ามไม่ได้ ที่นอนที่ไม่เคยมีใครได้ย่างกายขึ้นไปแต่บัดนี้มีกายเล็กของหวานใจนอนอยู่บนนั้นถึงจะแสดงสีหน้าไม่อยากจะดูแลแต่มือก็ยังจัดแจงท่าให้หวานใจได้นอนสบายแถมยังดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้อย่างดี กำลังลุกลงจากเตียงตั้งใจจะอาบน้ำอาบท่าแล้วพาตัวเองไปนอนพื้นชั่วคราวสักคืนแต่ถูกหวานใจดึงรั้งแขนเอาไว้จนล้มลงไปบนที่นอน"นังหวานใจ เอ็งปล่อยข้า!"เสือหาญเหวขึ้นมาตอนที่แขนถูกดึงไปเป็นหมอนหนุน แล้วขาเรียวยกขึ้นมาก่ายพาดบนตัวเขา แต่เพราะเสียงงอแงราวเด็กน้อยถูกรบกวนตอนนอนนั่นทำเอาเสือหาญหยุดนิ่ง ได้แต่นอนแข็งทื่อเป็นหมอนหนุนกับหมอนข้างให้ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องทำก็ได้ ในตอนที่พยายามขยับตัวทีไรเสียงงอแงก็ดังขึ้นทุกทีเลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลย ก็ไม่รู้ทำไมถึงได้กลัวว่าจะรบกวนการนอนของอีกคนเข้า"เอ็งนี่นะ เอาแต่ใจจริง"ราวกับหวานใจได้ยินที่เขาพูดแล้วก็ขยับเข้ามาแนบชิด

"ยายนวลไหวไหมจ๊ะ?" หวานใจกับเสือหาญเดินตามมาก็ได้ยินเสียงเพ้งถามยายนวลขึ้นมาพอดี มองดูถึงได้เห็นว่าหญิงสูงวัยกำลังนั่งพิงต้นไม้ใหญ่อยู่ ท่าทางเหมือนจะเป็นลมหน้ามืดลงไป เสือหาญกำลังจะเดินเข้าหาแต่หวานใจกลับเร็วกว่า อีกคนเดินไปนั่งลงใกล้ยายนวลก่อนเขา"หนูว่ากับดีไหมคะ? ยายน่าจะไม่ไหว""แต่ข้ายังต้องหาสมุนไพรอีกหลายอย่าง""เสือหาญแล้วจะทำยังไงดี?" ทำท่าครุ่นคิดอยู่พักก็พอจะนึกวิธีออก เสือหาญเลือกจะบอกให้หวานใจพายายนวลกลับก่อน เหลือแค่เขากับเพ้งอู่หาสมุนไพรให้ต่อ แต่พอจบประโยคยายนวลก็พูดขัดขึ้นมา"นังหนูหวานใจตัวเล็กแค่นี้จะพาข้ากลับยังไง ให้ไอเพ้งพาข้ากลับ ส่วนเอ็งกับนังหนูช่วยกันหาสมุนไพรแล้วกัน""เอ่อคือว่าหนูพายายกลับได้นะคะ ถึงหนูจะตัวเล็กแต่แข็งแรงมาก" หวานใจยกแขนเรียวเล็กขึ้นมาแล้วทำหน้ามั่นใจ"ทำไม? กลัวไม่กล้าอยู่กับข้าหรือไง"ดวงตากลมตวัดไปมองคนที่พูดจาดูถูกกันเมื่อครู่ คิ้วหนาที่ยักขึ้นราวกับตั้งใจกวนกันนั่นแสนน่าหงุดหงิด แบบนี้หวานใจจะไปยอมได้ยังไง สุดท้ายก็ตกปากรับคำที่จะอยู่หาสมุนไพรต่อกับเสือหาญเอง ขาเรียวก้าวเดินตามคนที่ไม่ยอมรอกันแล้วถอนหายใจ พยายามเอ่ยบอกเขาเท่าไหร่ก็ไม

เสือหาญอุ้มคนที่แทบจะไม่มีสติมาถึงกระท่อมอีกมุมหนึ่งในป่า กระท่อมนี้มิดชิดมากพอที่จะไม่มีใครมองเห็น เขาวางหวานใจลงบนแค่ไม้ เตรียมจะขยับตัวออกห่างแต่เธอก็รั้งคอเขาเอาไว้ซะก่อน เสือหาญล้มลงทั้งมือค้ำยันกับแค่ไม้เอาไว้หวานใจที่นอนดิ้นเร่าทั้งเสียงแหบพร่าที่เอาแต่เอ่ยร้องเรียกเขาทำเอาเขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ แขนเรียวสองข้างยกขึ้นคล้องคอเขาแล้วรั้งเขาเข้าไปจูบอย่างไม่ได้ตั้งตัว เสือหาญพยายามดันตัวออกในตอนแรก แต่จูบนี้ก็หวานเหลือเกินมือหนาประคองใบหน้าอีกคนเอาไว้แล้วบดจูบตอบกลับไป ตอนนี้มันยากสำหรับเขาที่จะหักห้ามใจ ทำไมถึงรู้สึกเหมือนหวานใจมีอิทธิพลต่อความอยากของเขามากขนาดนี้เลย“ไม่ไหวแล้ว” เสียงสั่นเครือของหวานใจกลับทำให้เขารู้สึกถึงความเย้ายวนมากกว่าเก่า มือเล็กที่จับหน้าเขาเอาไว้ยิ่งเพิ่มสัมผัสให้ต้องการมากขึ้นไปอีกเสือหาญก้มลงกดจูบริมฝีปากคนร้องขอ ลิ้นร้อนแทรกผ่านเกี่ยวกระหวัดอย่างลุ่มหลง ก่อนเขาจะผละออกมาแล้วหายใจหอบถี่ มองดูคนที่ยังคงยั่วยวนกันไม่หยุด“ข้าจะถามเอ็งอีกครั้ง เอ็งแน่ใจนะ?” หวานใจไม่พูดอะไร แต่ใช้ปลายนิ้วไล้ไปตามอกแกร่ง ทันทีที่นิ้วเรียวลากผ่านหน้าท้องเขาก็ขนลุกซู่ มือเ