Semua Bab หวานใจเสือหาญ: Bab 21 - Bab 30

"จนป่านนี้แล้วทำไมเจ้าสาวยังไม่มาอีกละ?" ชาวบ้านพากันพูดถึงหวานใจที่ยังไม่ออกมาทั้งที่ตอนนี้ใกล้เวลาผูกข้อไม้ข้อมือแล้ว เสือหาญลุกขึ้นมองไปรอบบริเวณแต่ก็ไม่เห็นคนที่ควรจะอยู่ตรงนี้ ยายนวลก็อยู่ที่นี่แล้ว ทำไมหวานใจยังไม่เดินออกมาอีก"มันคงหนีไปแล้วละมั้ง" เสือหาญหันกลับไปมองกะทิที่ยืนกอดอกพูดขึ้น เขารู้จักอีกคนมาตั้งแต่เด็กทำไมจะไม่รู้ในสิ่งที่อีกคนแสดงออก ต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับหวาน.จแน่ และคิfว่าต้นเหตุก็น่าจะมาจากกะทิด้วยเขารวบมือของกะทิเอาไว้แน่นแล้วออกแรงดึงไปไม่พูดอะไร พามาหลบคุยอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ที่คิดว่าน่าจะพ้นสายตาคนในหมู่บ้าน ดันกะทิให้ติดกับต้oไม้แล้วจ้องเขม็งอย่างคาดคั้น เพียงเท่านั้นกะทิก็รีบหลบตาพยายามจะเดินออกมาแต่เสือหาญกลับไม่ยอมปล่อย เขาต้องการคำตอบจากคนตรงหน้าให้ชัดเจนว่าลงมือทำอะไรหวานใจไปหรือเปล่า"ที่หวานใจยังไม่มาสักที ฝีมือเอ็งใช่ไหมนังกะทิ!""เปล่านะจ๊ะ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย""ข้าเห็นเอ็งมาตั้งแต่เด็กรู้ไหมว่าที่ทำอยู่มันมองออกว่าเอ้งกำลังโกหก" เสือหาญกระชากข้อมือของกะทิแล้วบีบเต็มแรง ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมในใจถึงร้อนรนมากขนาดนี้ เขาแค่ต้องการยืนยันว่าหวานใจ

แสงแดดอุ่นสาดกระทบร่างสูงของเสือหาญที่ยังนอนอยู่ สายลมพัดผ่านผ้าม่านหน้าต่างปลิวไสว ปกติเสือหาญไม่ได้ไม่ใช่คนตื่นสาย แต่คงเพราะเมื่อคืนทำเอาเขาเพลียจนไม่สามารถลืมตาตื่นได้ มือหนาควานหาคนที่ควรจะนอนอยู่ข้างกายแต่ดันไม่เจอ เสือหาญดันตัวเองลุกขึ้นมองดูเตียงยังยู่ยี่ที่บ่งบอกว่าหวานใจคงลุกออกไปได้ไม่นาน กวาดสายตามองรอบห้องเสื้อผ้าที่เขาถอดโยนเมื่อคืนถูกเก็บลงตะกร้าเป็นระเบียบไปแล้วเสือหาญเดินออกมาหน้าบ้านมองหาคนที่หาในบ้านเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ก่อนจะเห็นว่าหวานใจกำลังนั่งยองคุยเล่นกับเด็กๆในหมู่บ้าน เขาเผยรอยยิ้มมาเพียงครู่ก่อนจะขมวดคิ้วแน่นทันทีที่เห็นว่าหวานใจใส่เพียงเสื้อใส่นอนตัวบางออกมาข้างนอก"หวานใจ...." เขาเอ่ยปากเรียกแต่อีกคนไม่ได้ยินอะไร กำลังจะตะโกนอีกรอบก็หยุดมองดูเสือมิ่งที่เดินไปหาหวานใจพอดี "ตื่นแต่เช้าเลยนะเอ็ง เข้าหอเมื่อคืนเป็นยังไง คงไม่ถูกพี่หาญรังแกใช่ไหม""เอ่อ....ไม่หรอกค่ะ กะ ก็แค่ต่างคนต่างนอน" หวานใจตอบไปอย่างอึกอัก พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วหน้าก็ร้อนขึ้นมา ก่อนจะสะดุ้งตอนที่หลังมือขอ

 มือเล็กของหวานใจจับสร้อยพระในมือแล้วพลิกไปมา เหมือนจะคุ้นตาและเคยเห็นมันมาก่อนแต่คงแค่ผ่านๆ เพราะต่อให้ใช้ความคิดเท่าไหร่เธอก็นึกไม่ออก ทันทีที่เสียงของประตูเปิดเข้ามาหวานใจก็รีบกำสร้อยเอาไว้ในมือแน่น ยายนวลเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มก่อนจะเอ่ยปากชวนเธอลงไปช่วยกันทำมื้อเย็น หวานใจพยักหน้าตอบรับอย่างรู้ความ เธอรอให้ยายนวลเดินลงไปก่อนแล้วค่อยซ่อนสร้อยเส้นนั้นเอาไว้ใต้หมอนกว่าจะทำมื้อเย็นเสร็จก็ร่วมชั่วโมงกว่า หวานใจขอตัวมาอาบน้ำอาบท่าก่อนที่จะมืดเพราะวันนี้ไม่มีใครอยู่เฝ้าประตูหน้าห้องน้ำให้ เธอเดินออกมาจากตัวบ้างพร้อมกับผ้าถุงแล้วอุปกรณ์สำหรับอาบน้ำก่อนจะเจอกับกะทิที่ยืนกอดอกมองอยู่พร้อมกับแม่หมอก้อนด้วย"ฉันว่ายังไงมันก็เป็นแกที่เป็นหนอนบ่อนไส้ เอาเรื่องนี้ไปบอกโจรบ้านอื่น" กะทิพูดขึ้นเสียงดังราวกับหวังให้คนอื่นได้ยินแล้วมันก็เป็นไปอย่างนั้น ชาวบ้านเริ่มเดินมารวมตัวกันอยู่ตรงนี้แล้ว"จะให้ฉันพูดอีกกี่รอบว่าฉันไม่รู้เรื่อง""ถ้าไม่ใช่ว่าเอ็งเป็นหนอนบ่อนไส้ ก็คงเพราะว่าเอ็งเป็นตัวกาลกิณีนั่นแหละ ถึงได้เกิดแต่เรื่องไม่รุ้จักจบจักสิ้น" &

"ปะ ปล่อยก่อน" หวานใจเอ่ยบอกคนที่ยังตะคองกอดเธอไว้ทั้งร่างกายเปลือยเปล่าแต่เขากลับกระชับกอดมากกว่าเก่าอีก เมื่อคืนนี้หลังจากผ่านศึกหนักมาหวานใจถึงขั้นต้องทำแผลให้อีกคนใหม่ แต่พอหลังจากทำแผลคนเจ้าเล่ห์ก็ยังรังแกกันต่ออีก"ไม่ จนกว่าเอ็งจะตอบข้ามา ว่าไปเอาสร้อยมันมาได้ยังไง""คุณพูดเหมือนรู้เลยว่าสร้อยเส้นนี้เป็นของใคร" เธอได้แต่ขมวดคิ้วกับคำพูดนั้นของเขา แทนที่จะฟังก่อนแต่ดันไม่ฟัง เอาแต่โมโหเป็นฟืนเป็นไฟกว่าจะยอมฟังกันก็ตอนจบเรื่องอย่างว่านั่นแล้ว"ทำไม กลัวข้าจับชู้เอ็งได้หรือไง""มะ ไม่ใช่นะ สร้อยเส้นนี้เป็นของคนที่ทำร้ายฉันที่ท้ายหมู่บ้าน""อะไรนะ?" เสือหาญขมวดคิ้วคิดหนัก เขายังคงมองหวานใจอย่างไม่เชื่อใจนักแต่เธอก็พยักหน้ายืนยันกับเขาอีกครั้ง เสือหาญยอมผละออกมาอย่างหัวเสีย เขากำสร้อยเส้นนี้เอาไว้แน่นแล้วได้แต่ครุ่นคิดอะไรที่หวานใจเองก็ไม่อาจรับรู้ด้วย"เอ็งมั่นใจหรอว่าสร้อยเส้นนี้เป็นของคนที่ทำร้ายเอง?""ใช่สิ พอมันหนีไปเพราะได้ยินเสียงคุณ ฉันก็เห็นสร้อยเส้นนี้อยู่ที่พื้นเลยเก็บมาด้วย เพราะคิดว่ามันน่าจะหาตัวคนทำได้ แล้วฉันก็ค่อนข้างมั่นใจว่าคนที่เคยทำร้ายฉันในห้องน้ำตอนนั้นคือคนเด

"หยุดพักก่อนแล้วกัน" จู่ๆเสือหาญก็เอ่ยปากบอกขึ้นมา เขามองเห็นหยาดเหงื่อตามใบหน้าของหวานใจ ไหนจะเสื้อที่เริ่มเปียกชื้นแล้วนั่นอีกก็เลยอยากให้เธอได้พักสักหน่อย กระบอกน้ำส่วนตัวถูกยื่นให้คนที่นั่งเหนื่อยหอบอยู่  ความใส่ใจนั้นที่แสดงออกมาอย่างไม่ปกปิดยิ่งทำให้กะทิไม่พอใจอย่างหนักแล้วเดินมาคว้าเอากระบอกน้ำของเสือหายไปดื่มเองหวานใจส่ายหัวอย่างเบื่อหน่าย ครั้งนี้เธอเลือกจะไม่โต้เถียงอะไรกับเด็กไม่รู้จักโตแล้วลุกขึ้นไปหาเสือโชคเพื่อขอน้ำเขาดื่มแทน แต่พอจะยกขึ้นกระดกเสือหาญก็มาดึงออกไปอีก หวานใจเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว พักหลังมานี้เสือหาญมักทำอะไรที่เธอไม่เข้าใจอยู่บ่อยครั้ง บางทีก็เหมือนว่าเขาหวงเธอมาจนไม่อยากให้ไปยุ่งกับใคร แต่บางทีก็ยังพูดจาขวานผ่าซากใส่กันเหมือนเดิม จนเธอเองไม่อาจรyบรู้ได้แล้วว่าความรู้สึกในใจเขาตอนนี้มันเป็นยังไงกันแน่"ฉันหิวน้ำ""เอ็งก็เอาของข้าไปสิ จะไปดื่มของคนอื่นได้ยังไง ไม่รู้หรือไงว่ามันเหมือนจูบทางอ้อม" หวานใจขมวดคิ้วแน่น เธอไม่ยักรู้มาก่อนว่าเสือหาญก็รู้จักอะไรพวกนี้ด้วย ที่ว่ากันว่าเขาเองก็ไม่ธรรมดา มันคงจ