All Chapters of เดอะ เนฟีลิม The Nephilim : Chapter 21 - Chapter 30

“ทีโมธิ” เสียงหนึ่งดังขึ้นมา ทำให้ชายร่างผอมหรือที่ชื่อ ทิโมธิ สะดุ้งสุดตัว ผู้หญิงคนหนึ่งเดินมา เธอเป็นผู้หญิงรูปร่างสูง ผมสีทอง ตากลมโตสีฟ้า สวมเสื้อแขนยาวสีแดง และกางเกงขายาวสีดำ ห้อยสร้อยวงแหวนลวดหนาม “นายกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย ท่านลาซารัสบอกแล้วไงว่า ใครจะเข้ามาในที่ที่ท่านอยู่ได้ทั้งนั้น ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมมากีดกันพวกเขาล่ะ” เธอพูดทิโมธีมีทางท่าเกรงใจเธอผู้หญิงคนนี้ตัวสูงกว่าทีโมธีมาก ราโมน่าสังเกตุเห็นว่าแม้เธอจะใส่เสื้อผ้ามิดชิดขนาดนี้ แต่ว่า ก็รู้ว่าเธอเป็นที่กล้ามเนื้อแบบนักกีฬาศิลปะการต่อสู้ เรียกได้ว่า เธอสามารถจับร่างของทิโมธีหักสองท่อนได้ในพริบตา ทิโมธีเลยตัดสินใจหลีกทางให้ “เชิญค่ะ ท่านลาซารัส ยินดีมากค่ะที่ พวกคุณมาร่วมช่วยเหลือเด็ก ๆ ด้วยกัน ดิฉัน ชื่อ แอน สเตริงค์ ค่ะเป็น ผู้ติดตามของท่านลาซารัสค่ะ”สามสาวเดินตาม เดินตามไป ฮารุเลยถามขึ้นมาว่า “เมื่อกี้...เอ่อ...เขาทำอะไรเหรอ” ฮารุถาม แอนนิ่งไปสักพักก่อนจะตอบว่า “ท่านลาซารัส กำลังส่งพลังของท่านให้บ้านเด็กกำพร้าที่นี่ไงค่ะ จะได้ไม่มีสิ่งชั่วร้ายอะไร

อยู่ ๆ ทั้งห้าก็ล้ม มีเลือดไหลออกจากอกข้างซ้าย ตำรวจตรวจสอบ ก็พบรอยแผลเหมือนมีดแทงที่อกข้างซ้าย แต่กลับไม่ได้มีมีดอยู่ในห้องนี้เลย ไม่สิไม่ได้มีใครเข้าใกล้ห้าคนนี้เลยต่างหาก “อะไรวะเนี่ย” ลีรอยแปลกใจมาก แผลแบบนี้เกิดขึ้นมาได้ยังไงกัน “นั่นสิผู้กอง แต่ผมว่าพวกเรางานเข้าแล้วครับ มาตายในโรงพักแบบนี้ โดยสอบกันหมดแน่” ลีรอยถอนใจเขาได้กินยาปวดเป็นกำ ๆ แน่ แต่เหลือบไปเห็นสร้อยรูปวงแหวนลวดหนามที่คอของพวกกุ้ย “เฮ้ย ! จ่านี่มันเครื่องหมายของพวกแก็งค์ไหนหรือเปล่า จ่าเคยเห็นมั่ยเนี่ย” “ไม่ใช่ครับผู้กองนี้มัน เครื่องหมายของลัทธิ คัลตุสเวสติจี้นี่ครับ อ๋อ ! ผมนึกออกแล้วครับ ไอ้พวกมันพูดน่ะ เป็นเหมือนบทสวดของลัทธินี้ล่ะครับ” จ่ามอร์แกนพูดขึ้นมา “มันลัทธิอะไร” “อะไรกัน ผู้กองไม่เคยได้ยินเหรอ เป็นศาสนาใหม่ ที่พวกไฮโซนับถือกัน ตำรวจของเราก็มีคนนับถืออยู่นะครับ พวกนี้เป็นคนลัทธิเหรอครับ” จ่ามอแกรนพูด แต่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา “ไม่ต้องพวกนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับลัทธิหรอก” ตำรวจร่างสูงใหญ่ หัวล้านเดินมา “ผู้

“ก็มี น้องเอวาดาราวัยรุ่นน่ะคะ ที่มากับคุณแม่ของน้องเองเลย” “งั้นก็ให้เข้ามาได้เลย ทั้งคู่เลย” ลาซารัสพูด “จะดีเหรอคะ” แอนพูดขึ้นมา “อย่าสาระแน ! พวกนางจะได้รู้ไง การรับพลังศักดิ์สิทธิ์จากข้าได้ผลเพียงใด และก็ติดต่อสาวกของเราที่ทำงานในวงการบันเทิงไว้ด้วย อ๋อ ! อีกข้อนะ ชวนราโมน่ามาเป็นสาวกเราให้ได้ด้วย” ลาซารัสออกคำสั่ง “ทำไมล่ะคะ เธอก็ไม่ได้ดังอะไรขนาดที่จะช่วยลัทธิเราได้สักหน่อย คนดังกว่าเธอก็มี” “อย่าสงสัย นี่คือเป็นคำสั่ง” หลังเสร็จพิธีราโมน่าอยากจะไปส่ง คุณตาแต่ว่า “แท็กซี่ประจำตัวของตามารับแล้ว ขอบใจนะแม่หนู” “งั้นก็กลับบ้านดี ๆ นะคะ คุณตา แล้วหวังว่าพวกหนูจะได้เจอคุณตาในงานหน้านะคะ” ราโมน่าเลยส่งแกขึ้นรถ “ตาไม่พลาดหรอก” คุณตาตอบและโบกมือให้ รถขับออไปแล้ว ราโมน่ามองตามไป “โยว่เฮ้ย! ชีโอ ชีโอ ไหนบอกจะมาสืบไงไหนเจอขวัญใจซะงั้น” เสียงคนขับรถพูดด้วยน้ำเสียเย้าแหย่ ชายชราถอดใจก่อนที่จะดึงใบหน้าของตัวเอง มีเสียงดังเหมือนฉีกกระดาษดังขึ้นมา เผยให้เห็บใบหน้า

“แน่ใจสิ อย่ากังวลไป ท่านลาซารัสคือผู้ศักดิ์สิทธิ์อย่างแท้จริง ท่านช่วยมาหลายคนแล้วนะ คุณก็รู้นี่ แต่อย่างบอก ถ้าอยากได้ความสำเร็จได้รับพร ก็จงอย่าพูดถึงเรื่องที่เกิด ถ้าพูดเมื่อไหร่ คุณจะพบความพินาศ โอม ลาซารัส” สองแม่ลูกมองหน้ากัน แอนเลยพูดย้ำอีกที “โอม ลาซารัส” เมื่อได้ยินแบบนี้ ฮารุก็ไม่ต้องไปดูที่หอคอยแล้วล่ะ ว่าซ่อนอะไรไว้ ชัดเลยว่าลาซารัสเป็นพวกชอบหลอกผู้หญิงโดยอ้างเรื่องของการให้พรต่าง ๆ นั่นเอง ยิ่งลาซารัส มีพลังของเนฟีริม สายเทพแบบนี้ ยิ่งหลอกคนได้ง่ายเลย แอนรู้สึกเหมือนกับว่ามีใครอยู่ในห้องหนึ่ง เลยให้ลูกน้องหลบพาสองแม่ลูกไปก่อน เธอเข้าไปในห้องเล่นเกม ฮารุพยายาม แอบออกไปโดยไม่ส่งเสียงเลย แต่แอนหยิบลูกสนุ๊กขึ้นมา และขว้างออกไปเต็มแรง ลูกสนุ๊กเฉียดหน้าของฮารุไปนิดเดียว ลูกสนุ๊กฝังอยู่ที่กำแพงเป็นหลุมลึก และเห็นชัด ๆ ว่าลูกสนุ๊กมีรอยร้าว จาการกระแทกเมื่อครู่ ทำให้รู้ว่า พละกำลังของอีกฝ่ายไม่ธรรมดาแล้ว ฮารุรู้สึกเสียงแป๊บที่ใบหน้าถ้าเมื่อกี้หลบไม่ทันกระดูกหน้าของเธอได้แหลกหมดแน่ ๆ “คิดว่าฉัน จะไม่รู้เหรอ ว่ามีหนูสกปรอกเข้ามานี่น่ะ”

“ทำไมกันเหรอ” “รู้มั้ย พวกเทพนะมีพลังแบบนี้ สามารถรักษาคนได้ แต่ถ้าเป็นเนฟีริมสายนี้ รักษาได้จริงแต่ การรักษานั้น มันจะตามมาด้วยคำสาป คนที่ได้รับการรักษาแบบนี้ จะกลายเป็นสาวกของพวกนี้ตลอดไป” “หมายถึง...” ไอแซกถามขึ้นมา “พูดง่าย ๆ ก็โดนล้างสมองไปด้วย ทำให้เป็นบ้า ฟังแต่คำสั่งของคนที่ถ่ายพลังให้ไง ไอแซกเจ้าโชคดีนะ ที่มีพลังปีศาจต้านเอาไว้ ไม่งั้นเจ้าอาจกลายเป็นบ้าหรือไม่ก็ถึงตายเลยก็ได้” เมื่อได้ยินเช่นนี้ วันต่อมา ที่โรงพยาบาลเด็ก บาดหลวงแอนดูว์ มักไปเยี่ยมคนป่วย คนแก่ เด็ก ๆ โรงพยาบาลเสมอ เพื่อเป็นกำลังให้คนเหล่านี้ และหลายครั้ง ท่านเองก็ต้องฟังการสารภาพและส่งศีลเจิมคนไข้[1] และวันนี้ท่านได้มาเยี่ยมเด็กชายคนหนึ่ง เด็กชายวัยสิบสามคนนี้ป่วยหนักด้วยโรคมะเร็งก้อนเนื้อระยะสุดท้าย ซึ่งเขารู้ดีว่าไม่รอดแล้ว บาทหลวงแอนดูว์จึงจะมาส่งศีลเจิมคนไข้ให้ แม้ความตายจะเป็นเรื่องธรรมดาของโลก แต่บาทหลวงแอนดูว์ ก็สงสารเด็กชายและครอบครัวจับใจ พ่อแม่ เศร้าตลอดเวลายิ่งเวลาเด็กชายมีอาการกำเริบขึ้นมา เด็กชายจะร้องด้วยความเจ็บปวด มันรู้สึกเหมือนกับว