جميع فصول : الفصل -الفصل 30

ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นทันทีที่ได้ยินแบบนั้นแล้วทำไมมันต้องเข้าเรียนที่มหาลัยเดียวกับเธอด้วย มหาลัยอื่นก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ ว่าแต่มันเรียนคณะไหนอย่าบอกนะว่า ‘วิศวะ’ น่ะ“อะไรนะคะ เด็กนั่นเรียนมหาลัยเดียวกับไอรีนเหรอ” ไอรีนกระพริบตาถี่ๆ ต่อไปเธอต้องเจอกับเด็กนั่นอีกแล้วเหรอเนี่ย เฮ้อ~ หายไปแล้วทำไมไม่หายไปเลยล่ะจะโผล่เข้ามาในชีวิตเธออีกทำไม หายไปมีแฟนก็บอกกันมาตรงๆเถอะทำมาเป็นบอกว่าทำงาน ชิ!!“ใช่ลูก น้าขอฝากน้องด้วยนะ” ผกาเอื้อมมือมาจับเข้าที่มือเล็กของไอรีน เธอยิ้มอย่างมีความหวัง หวังในที่นี้คือหวังอยากให้ไอรีนช่วยดูแลลูกชายของเธอสักหน่อย อย่างเช่นอาจจะคอยๆดูเวลาที่เร็นอยู่ที่มหาลัยว่าเป็นเช่นไรบ้างก็เท่านั้นแต่ทว่าไอรีนที่ยังคงงอนเร็นอยู่ก็รีบปฏิเสธ“เด็กนั่นโตแล้วนะคะ จะมาฝากไอรีนทำไมกัน” นี่เธอไม่อยากบอกพ่อกับน้าผกาเขาหรอกนะว่าเด็กนั่นนิสัยเสียอย่างไรบ้าง พวกท่านจะรู้บ้างหรือเปล่าว่าตลอดระยะเวลา2ปีที่ผ่านมามันไม่เคยโทรมาหาเธอเลยสักครั้ง แม้แต่แค่แชท แชทเดียวก็ยังไม่เคยมีไอรีนมองไปยังใบหน้าของน้าผกาเธอสังเกตเห็นความเศร้าที่อยู่บนใบหน้านั้นจึงทำให้เธอถอนหายใจออกมาก่อนที่จะตอบตกลงกลั

3 วันต่อมามหาวิทยาลัย AU“หยุดเดินเดี๋ยวนี้!” เสียงทุ้มกดเสียงต่ำดังตามหลังเธอมาติดๆซึ่งนั่นจึงทำให้ไอรีนหยุดเดิน เธอหันหลังพร้อมทั้งกรอกตามองบนกลับไปมองยังเขาที่เดินตามหลังเธอมาต้อยๆ ว่าแล้วก็เกิดอาการรำคาญมันขึ้นมาอีกแล้ว รำคาญที่มันชอบมาออกคำสั่งทำราวกับว่าเธอเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันอย่างนั้นแหละ“มีอะไร แล้วเป็นใครถึงมาสั่งให้ฉันหยุดเดิน” มือเล็กยกขึ้นกอดอก สายตามองตรงไปยังเด็กหนุ่มรุ่นน้องตรงหน้า แต่แล้วเธอก็ต้องชะงักเมื่อได้มองมันใกล้ๆ ใจไม่ค่อยอยากจะยอมรับสักเท่าไหร่ว่ามันนั้นหล่อดูดีและดูโตขึ้นเยอะเลย ผิวพรรณก็ขาวใสขึ้นอย่างเป็นธรรมชาตินี่อย่าบอกนะว่าไปดูแลตัวเองด้วยการกินคอลลาเจนบำรุงผิวน่ะหรือว่ามันอาจจะเข้าคลีนิคมาหรือเปล่านะ“โทรหาทำไมไม่รับสาย!”กึก!!ความคิดทั้งหมดชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงทรงพลังที่เอ่ยถามว่าแต่มันโทรมาตอนไหนทำไมเธอถึงไม่เห็นได้ยิน อ้อ ลืมไปว่าล่าสุดเธอได้บล็อคเบอร์เร็นไปแล้วแต่จะไปบอกมันให้รู้ไม่ได้หรอกนะเดี๋ยวจะพาลเอาไปฟ้องพ่อของเธอเข้า“โอ๊ะ! โทรมาเหรอฉันไม่เห็นจะได้ยิน สงสัยปิดเสียงมั้ง” ไอรีนทำทีเป็นหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าสะพายใบรัก เธอรีบกดป

สายฟ้าหัวเราะออกมาดังลั่นก่อนที่จะหันหลังกลับตะโกนส่งเสียงไปยังรถยนต์ของเขาที่ซึ่งมีใครบางคนแอบอยู่ในนั้นและพอเห็นว่าเพื่อนของเขาตะโกนอยู่แบบนั้นออสตินจึงตัดสินใจเปิดประตูก้าวลงจากรถ เขาเอ่ยเสียงเข้มแต่ภายในใจกำลังสั่นไหวเมื่อในตอนนี้เขาได้พบเธอคนนั้นอีกครั้งผู้หญิงที่เขาเคย..“กำลังจะลงอยู่นี่ไงจะส่งเสียงดังทำไม หนวกหูฉิบหาย” ออสตินทำทีเป็นบ่นกลบเกลื่อน“ออสตินเหรออย่าบอกนะว่า..” วิเวียนส่งเสียงพึมพำในลำคอ ออสตินที่เป็นเพื่อนกับคุณสายฟ้าก็มีแค่คนเดียวไหม อย่าบอกนะว่าการไปเที่ยวในครั้งนี้ของเธอจะต้องเป็นอันไม่สนุกเพราะเขาคนนั้นไม่นะ!! ขอกลับบ้านตอนนี้จะทันหรือเปล่า...“ก็มันนั่นแหละไอ้ออสติน ไอ้เวหาลงมาจากรถกูได้แล้ว!” สายฟ้าที่เหมือนจะรู้ว่าวิเวียนกำลังคิดอะไรอยู่จึงพูดขึ้นอย่างไม่คิดที่จะปิดบังใคร เรื่องราวของเพื่อนเขาและเธอเขารู้ดีกว่าใคร รู้ว่าในตอนนั้นมันได้เกิดอะไรขึ้นบ้างและผลสุดท้ายลงเอยเช่นไร“เออ!” เวหาเปิดประตูก้าวลงจากรถสายตามองไปยังอดีตแฟนสาวอย่างเชอรีน ที่กำลังยืนหันมองมาทางเขาอยู่เช่นกัน อยู่ดีๆก็รู้สึกใจเต้นแรงนี่เป็นการพบเจอเธอในรอบ2 ปีเห็นจะได้ เวหาเดินมายืนข้างสายฟ

“พี่เชอรีนนี่น้ำส้มครับ…”เชอรีนมองแก้วน้ำส้มที่อยู่ในมือของเร็นก็ทำให้เธออึ้งไปเล็กน้อยเธอไม่นึกเลยว่าน้องชายของไอรีนจะเป็นเด็กหนุ่มที่มีน้ำใจเช่นนี้ เธอยืนมือไปรับแก้วน้ำส้มของเร็นมาถือเอาไว้ในมือพร้อมกับยิ้มกว้างออกมา“ขอบใจมากนะเร็น” เชอรีนยิ้มตาใสทำเอาเร็นใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ เขาพยักหน้าอย่างรับรู้พร้อมกับจ้องมองพี่สาวคนสวยตาเป็นประกายราวกับได้มองบุคคลที่เป็นที่รักยิ่ง“แล้วของฉันไม่มีด้วยเหรอ..” ไอรีนที่มองดูเร็นกับเชอรีนพูดคุยกันอยู่ก็เบะปากอย่างแกล้งๆ เธอเอ่ยถามไปยังผู้เป็นน้องชายถึงน้ำส้มของเธอแต่นอกจากเขาจะไม่เอามาให้เธอแล้ว เขายังพูดประโยคเย็นชาใส่เธอเสียอีก“เดินไปเอาเองสิ”“นี่ฉันเป็นพี่สาวนายนะ!!” ไอรีนโมโหขึ้นมาทันที ไอ้เด็กบ้านี่มันจะพูดและปฏิบัติตัวกับเธอดีๆบ้างไม่ได้เลยหรือไง เพราะถึงยังไงเธอก็มีศักดิ์เป็นพี่สาวของมันเลยนะแม้ว่าจะไม่อยากเป็นก็ตาม”ไอ้เด็กนั่นมันเป็นน้องไอรีนเหรอ” ทางด้านเวหาที่มองเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างก็นิ่ง เขามองดูไอ้เด็กรุ่นน้องนั่นแล้วขยับใบหน้านิ่งเอ่ยถามไปยังเพื่อนสนิทอย่างมาร์ชที่น่าจะรู้ดีเป็นที่สุด“อืม ลูกติดเมียใหม่พ่อไอรีนน่ะ” มาร์ชพู

กลัวว่าอาจจะเมาหลับจนตกเก้าอี้ แต่พอเห็นว่าพวกรุ่นพี่กำลังมองมาที่เขาอยู่ เขาจึงจำต้องลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินเข้าไปหายังพวกรุ่นพี่พวกนั้น“แต่ว่า..ครับ”เร็นนั่งลงข้างกายของมาร์ชอย่างคนที่ดูจะเกรงๆไปกับพวกรุ่นพี่ซึ่งมาร์ชเองก็พอมองออกเขาจึงยกมือขึ้นตบไปที่บ่ากว้างของเร็นอีกทั้งยังพูดไปถึงเรื่องของการที่ได้มานั่งดื่มกินด้วยกันแบบนี้ในอนาคตอีก“ดื่มสิ อนาคตไม่รู้เลยว่าพวกเราจะได้กลับมานั่งดื่มด้วยกันแบบนี้อีกหรือเปล่า” ซึ่งเร็นที่คิดภาพตามก็พยักหน้าอย่างคนที่เห็นด้วยเพราะเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต่อไปจะได้มีโอกาสมานั่งดื่มกับพวกพี่เขาแบบนี้อีกไหม“นั่นน่ะสิครับ”30 นาทีต่อมา“ผมน่ะ…เป็นรุ่นน้องของพี่เชอรีนในตอนที่เธออยู่โรงเรียนเก่า~” เสียงยานของเร็นดังขึ้นซึ่งในตอนนี้เขานั้นได้ถูกมอมเหล้าจนเมามายเป็นที่เรียบร้อยและพอเมาเร็นก็เผลอพูดความลับในใจออกมา เขาเริ่มเล่าเรื่องในตอนที่ตัวเองเองยังเป็นรุ่นน้องของเชอรีน..ในตอนที่พวกเขานั้นยังเป็นเด็กมัธยม“แล้วพวกพี่รู้อะไรไหมว่าเธอน่ะเกือบ…อึก~” เร็นมองไปยังใบหน้าของพวกรุ่นพี่หนุ่มวิศวะ พอเวลาที่เขาเมาทีไรภาพของเหตุการณ์วันนั้นมันจะพุ่งเข้ามาในหัว