Semua Bab ใจตรึงรัก: Bab 11 - Bab 20

ถูกต้อนด้วยวาจานี้ โจวจือหยวนที่สุภาพอ่อนโยนมาตลอดจึงยอมเดินกลับเรือนไปแต่โดยดีกุ้ยฉิงน้อมส่งโจวจือหยวนจนคล้อยหลังลับจากสายตาไป นางยืนมองนายน้อยของตนด้วยสายตาจงรักภักดีสุดหัวใจทั้งจูเข่อเหรินและโจวจือหยวนล้วนเป็นแก้วตาดวงใจของบ่าวชราคนนี้ ขอเพียงผู้เป็นนายทั้งสองหลุดพ้นความทุกข์ตรม ได้พบความสุขสมเสียที แม้แต่ชีวิตนางก็สามารถมอบให้ได้สายตาของกุ้ยฉิงทอดยาวไปทางห้องโถงหลักที่ยามนี้มองเห็นโจวเจ๋อผู่กับจูเข่อเหรินนั่งพูดคุยกัน แม้จะเคร่งเครียดทว่าแววตาฝ่ายหญิงทั้งห่วงใยและใส่ใจ คอยพูดปลอบประโลมไม่หยุด ส่วนฝ่ายชายแม้จะยังโมโหอยู่แต่กลับไม่โวยวายใส่ภรรยาของตน คนเขาทะนุถนอมประคบประหงมสตรีตรงหน้าเหนืออื่นใดในอดีตชายหญิงรักใคร่เช่นไรวันนี้ผ่านอุปสรรคหนักหนาผ่านเหตุการณ์สาหัสนานัปการก็ยังรักมั่นมิแปรผันกุ้ยฉิงมองภาพนั้นนิ่งๆ แววตามีแต่ความสุขล้นท่วมท้นใจ หวังเพียงฟ้าจะยุติธรรมกับนายหญิงของตนจริงๆ เสียทีท้องฟ้าช่วงเปลี่ยนผ่านเข้าสู่ฤดูสารทค่อนข้างโปร่งใส อากาศยังคงร้อนระอุถึงสิบส่วน แสงแดดดั่งอัคคีแผดเผาพื้นดิน สายลมที่พัดโชยจนยอดไม้ไหวหอบไอร้อนผ่านหน้าวูบไป ยามเที่ยงยิ่

ทว่าภาพนี้กลับไม่คล้ายคนจนตรอกสิ้นหนทางแต่เหมือนผู้นำนักรบ ประหนึ่งขุนพลจอมราชันที่ใคร่สู้แลกชีวิตกับศัตรูอย่างไม่หวั่นเกรงแม้กำลังสิ้นไร้เรี่ยวแรงใต้แสงจันทรานวลสลัวเรือนร่างคร้ามแกร่งอาบโลหิตเช่นนี้สะกิดใจสาวน้อยอย่างยิ่งยวดความทรงเสน่ห์แห่งบุรุษเพศที่มีแต่เดิมเพิ่มขึ้นเต็มอัตราจ้าวเล่อเสียที่ได้เปิดหูเปิดตาเห็นความดุดันกล้าหาญชนิด ‘หนึ่งสู้สิบ’ ของอีกฝ่ายถึงขั้นตาพร่า เลือดลมสูบฉีดไปทั่วใบหน้าจนแก้มเนียนร้อนผ่าว เกิดภาวะมองเหม่อไปชั่วขณะภาวะเช่นนี้หากอยู่ในสภาพรบท่ามกลางศัตรูนับหมื่นพร้อมดาบกระบี่รอบทิศทาง คนย่อมตายไม่รู้ตัวเป็นแน่แท้แต่นับว่ายังดีที่ตัวนางกำลังพรางกายมิให้ใครล่วงรู้ตัวตน คนย่อมลอบช่วยเหลือได้โดยสะดวกสาวน้อยค่อยๆ ย่องเบาเข้าใกล้จากด้านหลังกลุ่มคนชุดดำ ทำตัวเป็นสุนัขป่าชอบลอบกัดได้อย่างน่าชมทางฝั่งโจวอวี่ชายหนุ่มกำลังเค้นพลังพร้อมระวังด้วยสมาธิทั้งหมดที่มี เพื่อต่อกรกับเหล่าโจรชั่วซึ่งแค่มีวิชาต่อสู้ติดตัวกลับเรียกตนเองว่าจอมยุทธ์เพื่อรับงานต่ำช้า เช่นการลอบฆ่าเยี่ยงสุนัขรุมกินโต๊ะอย่างไร้คุณธรรมอยู่ในขณะนี้ก่อนหน้าพวกมันใช้ผงยาพิษชนิดหนึ่งทำให

สตรีเริ่มผ่อนคลายอาการหงุดหงิดปั้นปึงแล้วจึงเป็นฝ่ายสอบถามเขาบ้าง “ตอนนี้ท่านเป็นอย่างไร เริ่มมองเห็นหรือยัง?”บุรุษส่ายหน้า ดวงตาดำสนิทว่างเปล่าจ้าวเล่อเสียเห็นเช่นนั้นก็เริ่มหงุดหงิดอีกครา สตรีก็เช่นนี้ ความคิดวกวนซับซ้อนนัก เปลี่ยนใจกลับไปกลับมาเป็นร้อยพันตอนแรกคิดตัดใจอย่างเด็ดเดี่ยวเฉียบคม แต่พอสบโอกาสที่จะสร้างความประทับใจให้บุรุษตราตรึงก็ไม่รอช้าที่จะลองกระทำ สุดท้ายคนกลับมองไม่เห็นไปเสียได้ และยามนี้สาวน้อยยังคิดได้ว่า สมควรพาเขาไปรักษาให้ดวงตาหายดี เผื่อว่าเขาเห็นนางแล้วจะ...รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ค่อยๆ ปรากฎบนใบหน้างามแต่ไหนแต่ไร นางทำดีไม่เคยหวังผลหรอกนะแต่เรื่องนี้นางขอเถอะ!จ้าวเล่อเสียเป็นสตรีนิสัยไม่ค่อยดีเท่าใดในเรื่องความรักอาจเป็นเพราะถูกพี่ใหญ่กับพี่รองสอนมาแบบผิดๆ นั่นแลภาพในจินตนาการฉบับสาวน้อยทยอยปรากฏเป็นฉากๆท่ามกลางกลิ่นกำยานและควันจากเตาต้มยาในโรงหมอ เงาร่างงามสองสายทอดยาวไปตามทำแสงสีทองแห่งเสน่หารักมั่นหนึ่งสูงสง่าหนึ่งบางระหง ทั้งสองกำลังยืนหันหน้าเข้าหากัน แม่นางน้อยค่อยๆ เอื้อมมือเรียวสวยเปิดผ้าสีขาวที่ปิดตาบนใบหน้าหล่อเหลาอย่างอ่อนช้อย รอคอยให้เปลือ

โจวอวี่จะทำสิ่งใดได้อีก ตาก็มองไม่เห็น บาดแผลก็ยังมี รอบด้านมืดมิดคล้ายขุมนรกสีดำสนิทเช่นนี้ คนย่อมเชื่อฟังเท่านั้นชายหนุ่มถอนหายใจพลางนั่งทำสมาธิขับลมปราณบนเตียง มีเพียงสิ่งนี้ที่จะส่งผลให้เขาไม่ฟุ้งซ่านกับอาการดวงตามืดบอดจ้าวเล่อเสียหายตัวไปครึ่งค่อนวัน ในที่สุดก็กลับมาพร้อมข่าวดี ดรุณีมีฝีมือฉกาจในเรื่องเช่นนี้ การสืบข่าวเป็นงานถนัด“ข้าไปสืบมาแล้ว ท่านหมอไป๋เลื่องลือที่สุดในเมืองนี้ เขามีคฤหาสน์ใหญ่อยู่ทางทิศตะวันออกของหนานซาน แต่ตั้งโรงหมออยู่ฝั่งตะวันตก ห่างจากโรงเตี๊ยมไม่ไกล เก่งกาจรู้เรื่องสมุนไพรอย่างลึกล้ำ เคยฟื้นฟูร่างกายทุพพลภาพให้แม่ทัพผู้หนึ่ง เคยคืนชีพคนเจ็บใกล้ตายด้วย แค่ตาบอดจากพิษร้ายย่อมช่วยได้ ค่ารักษาอาจจะแพงหน่อย แต่ฝีมือเชื่อถือได้มากที่สุดในหนานซาน ชาวบ้านชาวเมืองที่นี่ล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกัน ไปเลยหรือไม่?”คำรายงานถูกร่ายยาวเหยียดราวกับสายลับระดับพระกาฬ ทั้งละเอียดและรอบคอบปานนั้น โจวอวี่ย่อมพยักหน้าตอบรับ มิเป็นอื่นแต่อย่างใด เขาให้รู้สึกนับถือน้ำใจสตรีตรงหน้ายิ่งนัก ทว่ายังไม่ทันกล่าววาจาซาบซึ้งใจ อีกฝ่ายก็รีบออกตัวฉะฉาน“ท่านอย่

ในอดีตท่านหมอไป๋ผู้นี้เดิมทีเป็นหมอยาชำนาญสมุนไพรที่อาศัยในป่าใหญ่ต่อมาเมื่อแต่งงานมีภรรยาจึงตั้งใจย้ายรกรากเข้าเมือง เพื่อตั้งถิ่นฐานสร้างครอบครัว ทว่าหลังจากภรรยาคลอดบุตรสาวกลับเกิดภัยพิบัติร้ายแรงในหมู่บ้านที่อาศัยท่านหมอไป๋เสียภรรยาสิ้นสมบัติที่สั่งสม เหลือแค่บุตรสาวเพียงคนเดียวให้อุ้มชูประคมประหงมเขาไม่แต่งงานใหม่เพียงดูแลบุตรสาวให้เติบใหญ่ตามกำลัง กระทั่งรอนแรมเข้าเมืองหนานซาน ใช้วิชาความรู้ทางการแพทย์รักษาผู้คนทั่วสารทิศโดยไม่ยึดติดเรื่องค่ารักษา ทว่าความดีที่ทำกลับถูกด้อยค่า บางคนกล่าวหาว่าเขาเป็นคนเร่ร่อนหลอกชาวบ้านนานวันเข้าชื่อเสียงที่เสียหายย่อมตกกระทบลงที่บุตรสาว หมอไป๋จึงแปรผันจากคนใจบุญเป็นคนใจหิน หากไม่มีทรัพย์สินหรือเงินทองมากพอก็อย่าได้มาขอความช่วยเหลือจากเขาสิบปีต่อมาก็อย่างที่เป็น หมอไป๋เลือกรักษาให้คนที่เห็นคุณค่าในฝีมือของเขาเป็นราคาเท่านั้น เงินมาก่อนถึงจะรักษาให้อย่างไม่อิดออด เรียกได้ว่าเป็นผู้นิยมในทรัพย์อย่างแท้จริงคนทุกคนไม่ว่าดีร้ายล้วนมีเหตุผลเป็นของตนเองหลังจากถูกคนงานจัดเทียบยาพามานั่งรอในห้องปีกข้างราวหนึ่งเค่อ ในที่สุดท่านหมอไป๋ก็พาเร