Semua Bab ใจตรึงรัก: Bab 41 - Bab 50

ประตูด้านหลังร้านเหล้าไฉจิ้นถูกเปิดออกเสียงดังตึง เงาร่างระหงปราดเปรียวของสตรีชุดแดงพลันปรากฏ ความร้อนแรงแห่งเสน่หาอันยั่วยวนชวนตรึงใจนั้น โจวอวี่ที่แม้จะมีผ้าบางสีขาวปิดดวงตาอยู่กลับเห็นได้ชัดถึงดวงหน้าโศกศัลย์ ช่างชวนให้คนมองต้องรู้สึกหัวใจแตกสลายไปด้วยกัน เพราะนางมาพร้อมคราบน้ำตาที่หลั่งริน สีหน้ากล้ำกลืนอย่างยิ่ง“เล่อเสีย เจ้าเป็นอะไรไป”น้ำเสียงทุ้มต่ำนั้นน่าฟังอย่างน่าประหลาด จ้าวเล่อเสียจึงไม่ลังเลที่จะโผเข้าหาแล้วระบายความรู้สึกอัดอั้นที่มีนางบอกเล่าต่อเขาทุกเรื่องอย่างไม่มีเก็บข่มหากเอ่ยตามจริง จ้าวเล่อเสียนับเป็นสตรีที่เอาแต่ใจผู้หนึ่ง ช่วยมิได้ที่นางเป็นถึงท่านหญิง มีบิดามารดารักดั่งแก้วตาดวงใจ พี่ชายพี่สะใภ้ล้วนเอ็นดูเอาอกเอาใจ เคยมีใครทำสิ่งใดให้ขัดเคืองจนคับข้องใจที่ใดคืนนั้นทั้งราตรี จ้าวเล่อเสียถึงขั้นร่ำไห้สะอึกสะอื้นฮึกๆ อย่างน่าสงสารจนหลับไหลไปในอ้อมกอดโจวอวี่อย่างสิ้นเรี่ยวแรงเช้าขึ้นมาถึงขั้นต้องกินน้ำแกงแก้ช้ำใจใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพราที่บัดนี้แดงก่ำ ดวงตากลมโตฉ่ำวาวเต็มไปด้วยน้ำตาคลอเบ้า มองอย่างไรก็มิอาจไม่ปลอบประโลมโจวอวี่อดมิได้ที่จะทำตัว

คนทั้งคนเมื่อตาสว่างแล้วจะฉีกทิ้งอย่างไร้เหตุผลได้อย่างไรอิสระที่สามีปรารถนา ภรรยาย่อมสมควรได้รับยิ่งกว่าสัญญาหลังหย่าขาดถูกประทับตราต่อหน้าผู้มีอำนาจตัดสินชะตาชีวิตชาวบ้านหนานซานที่จวนนายอำเภออี้ซินหย่าขาดกับสามีผู้คลุ้มคลั่งในรักกับหญิงคนใหม่อย่างหน้ามืดตามัวแล้วย้ายออกมาพร้อมเงินชดเชยทันทีในวันเดียวกัน เรียกได้ว่ารวดเร็วทันใจอดีตสามีอย่างยิ่งเขาแทบวิ่งไปหาไป๋เหลียนในก้าวเดียว ปัญหาหลังจากนี้ล้วนเป็นของไป๋เหลียนที่ปากพล่อยพูดจาส่งเดชไม่ระวังขณะช่วยกันจัดแจงร้านใหม่ ช่วยสองพี่น้องขยายกิจการ ให้มีร้านค้าเป็นของตนเองคนละร้านโดยสมบูรณ์ก่อนเดินทางไกล จ้าวเล่อเสียกับโจวอวี่พลันได้ยินเสียงหวานๆ ของสตรีกล่าวทักทายด้วยท่าทีอ่อนโยนดุจสายน้ำตรงหน้าร้านไจ่เหริน“พี่อวี่ ข้าไป๋เหลียนเจ้าค่ะ”สาวน้อยไม่สนใจจ้าวเล่อเสีย นางเดินเนิบนาบเข้าหาโจวอวี่ ทำทีเหมือนคนรักกัน ท่ามกลางสายตาผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาไป๋เหลียนจับแขนเสื้อของโจวอวี่อย่างสนิทสนม “เมื่อไรท่านจะกลับไปหาข้าที่โรงหมอไป๋เล่าเจ้าคะ”สุ้มเสียงนี้ดังขึ้นเรื่อยๆ คล้ายจงใจให้ผู้คนได้ยินโดยทั่วกันแท้จริงเป้าหมายของไป๋เหลียนคือยึดตัวโจว

ยามได้ฟังคำเล่าลือ เขายังอยากพบพานยิ่งนักน่าเสียดายที่คนเลื่องลือเพียงคุณงามความดีที่ทำ ไม่ว่าจะเป็นการช่วยสตรีที่ถูกสามีทิ้งขว้างให้กลับมายืนด้วยลำแข็งตัวเอง ช่วยคนยากจนให้มีอาชีพยั่งยืน แต่กลับไม่มีใครรู้นามเชื้อพระวงศ์ เขาจึงรู้จักเพียงราชสกุลเหตุที่อยากพบพานสักครามิใช่เพราะชื่นชอบเชิงชู้สาว เขาเพียงชื่นชมเลื่อมใสท่านหญิงน้อยผู้นั้นมิใช่เพียงแต่งกายงดงามเดินนวยนาดเฉิดฉายตรวจตราบ้านเรือน มิใช่เพียงตั้งหม้อต้มโจ๊ก ตั้งโรงทานหรือแจกจ่ายข้าวสาร ทว่านางถึงขั้นก่อตั้งหมู่บ้านให้คนอพยพลี้ภัยได้มีที่อยู่อาศัย สร้างอาชีพให้มีลู่ทางทำกินอย่างไม่หวงแหนฝีมือ ลงแรงฝึกปรือให้อย่างผ่าเผยไม่ห่วงความงามครั้นคิดไปคิดมา โจวอวี่ก็อดมิได้ต้องถอนหายใจหนักอกหากจ้าวเล่อเสียเป็นสตรีผู้นั้นจริงๆ เขายังคู่ควรอีกหรือ?หลังจากหลับเต็มอิ่ม จ้าวเล่อเสียก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา ครั้นลืมตาจึงเห็นตัวเองนอนหนุนตักแข็งแรงเสียอย่างนั้น ในขณะที่บุรุษหนุ่มเจ้าของตักอุ่นกำลังนั่งกอดอกอิงแผ่นหลังกับผนังรถม้าอยู่นิ่งๆ เขาหลับอยู่ในท่วงท่าสง่างามเช่นนั้นเนิ่นนานจ้าวเล่อเสียเหม่อมองใบหน้าคมคายอย่างเผลอไผล เดิมทีเขามีผ้าป

เพราะยังแง่งอนอยู่เล็กน้อย จ้าวเล่อเสียจึงเชิดหน้าตอบ “ข้าเป็นจอมยุทธ์หญิงโฉมงามอย่างไรเล่า”ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “แค่นั้น”จ้าวเล่อเสียปรายตามองเขา สีหน้าเย่อหยิ่งถือตัวมากขึ้น นางแนะนำตัวเองอีกหน่อยก็ได้“อันที่จริง ข้าชอบออกเร่ร่อนนอกบ้านทำค้าขายอย่างยิ่ง ไม่ชอบหรอกกับการทำตัวสงบเสงี่ยมเรียบร้อยรักษามารยาทดีงามอยู่แต่ในเรือน เพียงแต่ในบรรดาสี่อาชีพสำหรับแคว้นฉินของท่าน คนค้าขายจัดอยู่ระดับท้ายสุด ในสายตาผู้สูงศักดิ์คนค้าขายต่อให้ร่ำรวยมหาศาลก็ล้วนเทียบชั้นมิได้ หากข้าเป็นสตรีที่ค้าขายร่ำรวยก็ไม่ช่วยให้เข้าถึงท่าน”เป็นที่รู้กันระหว่างสองเราว่านางชอบเขามาก ทั้งที่เขามักจะตีสีหน้าเย็นชา ทำท่าวางเฉยหมางเมิน นางก็ยังชอบเขาอยู่ดี วาจานี้จึงไม่จำเป็นต้องเขินอายอันใด พูดได้เต็มที่จ้าวเล่อเสียเชิดหน้าขึ้นอีก “ท่านเข้าใจหรือยัง เพื่อท่าน ข้าต้องลำบากยากเข็นปานใด เห็นถึงความจริงใจของข้าหรือไม่?”ช่างเป็นสตรีที่ผ่าเผยเถรตรงยิ่งโจวอวี่ยิ้ม แววตาที่เห็นได้ห้าส่วนเจือแววขบขันและเอ็นดู แม้กายหยาบพร่าเบลอเลือนราง ทว่าจิตวิญญาณกลับกระจ่างชัด เขาเห็นทุกอย่างของนางได้ลึกซึ้งถึงก้นบึ้งของหัวใจ“แต่เจ้าล

ช่วยมิได้ที่ทั้งคู่ คนหนึ่งชอบสีแดงสดร้อนแรงดุจเปลวเพลิง อีกคนชอบสีขาวจัดความเย็นชาแผ่ซ่านทำผู้พบพานหนาวสะท้านปานยืนอยู่บนแผ่นหิมะกลางธารา ยามเดินไปไหนมาไหนด้วยกันคำว่าโดดเด่นยังน้อยไป ความขัดแย้งนั้นแลดูลงตัวอย่างประหลาด ถึงขนาดที่คนต้องมองเหลียวหลังมาแล้วสาเหตุที่โจวอวี่พูดเรื่องการแต่งกายก็เพราะเขาเห็นกลุ่มคนคล้ายมือสังหารในคืนนั้นเดินป้วนเปี้ยนอยู่หน้าร้านเหล้าไฉจิ้น นี่คือสาเหตุที่คนต้องรีบเดินทาง เขาบอกจ้าวเล่อเสียว่าไม่อาจอยู่เมืองนั้นได้อีก เพราะอาจนำความเดือดร้อนมาให้สองพี่น้องสกุลอี้ในเมืองแห่งนี้ก็เช่นกัน คนทั้งสองมิอาจเปิดเผยตัวตนเข้าเยี่ยมเยือนมู่จินหรือเข้าพำนักเฉกสหายต่างเมืองอย่างผ่าเผยได้ จำต้องลอบสังเกตการณ์จากภายนอกเท่านั้น“ท่านคิดว่าเราควรเลือกเอาชุดไหนดี?” จ้าวเล่อเสียหยิบชุดนั้นชุดนี้ออกมาจากห่อผ้าจัดเตรียมสำหรับตนเองและโจวอวี่ ท่าทีเช่นนี้เหมือนภรรยาดูแลปรนนิบัติสามีไม่ผิดเพี้ยนโจวอวี่ลุกขึ้นคลำทางมาเรื่อยๆ ยกเชิงเทียนมาส่องใกล้ เพ่งมองดูอย่างจริงจัง “เอาชุดสีฟ้า ข้าเห็นว่าเจ้ามี ข้าเองก็มี ใส่เหมือนกันก็ดี”ชุดคู่รัก...นี่ไยม