All Chapters of เมียไม่ปรารถนา: Chapter 51 - Chapter 60

Chapter51ลัลณ์ลนินเดินถือถาดที่มีน้ำเปล่าสองแก้วกับหลอดยาหนึ่งหลอดวางอยู่ เข้ามาในห้องนั่งเล่นที่เวลานี้เจ้าของบ้านกำลังนั่งดูทีวี อธิปกับคะนึงนิจมองสิ่งของที่อยู่บนถาด ก่อนเงยหน้ามองลูกสะใภ้ “คุณลุงคุณป้าอายุเยอะขึ้นทุกวัน กระดูกก็โรยราไปตามวัย กินแคลเซียมวันละหนึ่งเม็ด ช่วยเรื่องกระดูกพรุนด้วยค่ะ” ลัลณ์ลนินหย่อนยาทรงกลมลงในแก้วน้ำ ทันทีที่มันงไปนอนก้นแก้ว ตัวยาจะฟู่ขึ้นมาเป็นฟอง เธอส่งให้สามีภรรยาคนละแก้ว “ดื่มแบบนี้วันละแก้วนะคะ จะดื่มตอนไหนก็ได้ค่ะ ขอแค่วันละแก้ว” อธิปกับคะนึงนิจรับแก้วน้ำขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว รสชาติของมันไม่ได้ดื่มยาก เหมือนดื่มน้ำเปล่าหยดกลิ่นส้มลงไป “ขอบใจนะ” อธิปกล่าวหลังจากวางแก้ลงบนโต๊ะเข้าชุดกับโซฟา “ถ้าวันไหนลัลณ์ไม่อยู่ ให้ตองทำให้ดื่มนะคะ” ลัลณ์ลนินบอกสองสามีภรรยา “เธอพูดเหมือนจะไม่อยู่ที่นี่” เสียงคะนึงนิจดังขึ้น มองหน้าสะใภ้ที่ไม่ต้องการ ปากเบาพูดประโยคไม่ชวนฟังออกไป “แต่ก็ดีที่ไม่อยู่ ฉันจะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้าเธอ เห็นแล้วหงุดหงิด” “คุณนิล” อธิปปรามด้วยการเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงเข้มห้

Chapter53“เธอสำคัญตัวผิดไปแล้วพิม อย่าลืมสิว่า เธอทิ้งฉันไป ถ้าฉันกลับไปคืนดีกับเธอ ฉันคิดว่าใครต่อใครคงคิดว่าฉันโง่ ฉันไม่ยอมโง่เป็นครั้งที่สองแน่” กระแสเสียงเขาห้วนจัด ตอกใส่หน้าพิมาลาอย่างสิ้นเสน่หา “อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ต่อให้เธอแก้ผ้าตรงหน้าฉัน ฉันก็ไม่มีวันแตะต้องเธอ เพราะฉันมีเพชรอยู่ในมือ คงไม่ลดตัวลงไปก้มหยิบก้อนกรวดเม็ดทรายขึ้นมาแน่”พิมาลานิ่งอึ้งกับประโยคที่ไร้สิ้นเยื่อใย เธอไม่เคยรู้สึกเสียหน้าครั้งใดเท่าครั้งนี้มาก่อน สายตาและวาจาของคุณานนท์บอกให้รู้ว่า เขาไม่ต้องการตน แต่กลับต้องการลัลณ์ลนิน ไม่เช่นนั้นคงไม่วิ่งตามน้องสาวตนไปเช่นนี้ นั่นหมายความว่า ความรักที่คุณานนท์เคยมอบให้ตน ตอนนี้ไม่หลงเหลืออีกแล้ว เขาเทใจให้ลัลณ์ลนินจนหมด“กรี๊ด! ไม่จริง กรี๊ด” พิมาลากรีดร้องดังลั่น ดึงทึ้งผมตัวเองราวกับคนขาดสติ เธอไม่คิดว่า ผลลัพธ์จะออกมารูปแบบนี้ แต่มีหรือที่เธอจะยอม เธอทิ้งแสงชัยเพื่อกลับมาหาคุณานนท์ ความหวังที่จะให้ความสุขสบายกับตน เธอไม่กลับไปมือเปล่าแน่ ยิ่งเห็นว่าคุณานนท์รักลัลณ์ลนิน ความอยากเอาชนะก็มีมากขึ้นตามไปด้วย รัตนาพยายามติดต่อลัลณ์ลนินหลายครั้งตามคำส

Chapter55ย่างเข้าฤดูหนาวนักท่องเที่ยวต่างพากันมาเยี่ยมชมความสวยงามของทุ่งดอกไม้บานสะพรั่งนับพันดอก เป็นไฮไลน์หนึ่งของรีสอร์ทพันดารา แน่นอนว่ารีสอร์ทถูกจองเต็มจนถึงปลายเดือนมกราคมปีหน้า พนักงานทำงานหนักในช่วงนี้ เพราะต้องคอยอำนวยความสะดวกให้นักท่องเที่ยว ส่วนหนึ่งต้องหมั่นดูแลดอกไม้ที่แข่งกันเบ่งบาน เช่นเดียวกับจอมพล ช่วงนี้เขายุ่งอยู่กับการดูแลนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่มากันหมู่คณะ และยังมีลูกค้าที่ประสงค์มาจัดงานแต่งงานที่นี่อีกด้วย ดวงเดือนมาไร่พันดาราในช่วงพักร้อน การมาของเธอสร้างความแปลกใจให้เนตรนภาไม่น้อย เพราะมาพร้อมกับจอมพล ไม้เบื่อไม้เมาที่นางไม่เห็นว่าจะลงรอยกันได้ ไม่เพียงแค่มาด้วยกัน ทั้งคู่ยังทำตัวแปลกตา ยิ้มให้กัน ลอบมองกันอยู่เนืองๆ และไม่มีปากเสียงต่อกันด้วย นางไม่ได้คิดอะไรมาก เนตรนภาถือว่าเป็นเรื่องดีที่ทั้งคู่ไม่มีนิสัยเหมือนก่อน “พี่พลไปไหนคะพี่บุญเติม” ดวงเดือนถามหาจอมพล “ไปรีสอร์ท พอดีเพื่อนของพลมาจากอิตาลีน่ะ พลก็เลยไปดูแล” บุญเติมตอบ “เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชาย” ดวงเดือนถามต่อ “ทั้งผู้หญิงผู้ชาย ได้ยินพล

Chapter57“พี่พล...อา...อย่าแกล้งสิคะ”เขาไม่เพียงแค่ทำอะไรไม่ได้ดังใจดวงเดือน จอมพลโน้มใบหน้าใช้ลิ้นไล้เลียแผ่นหลังเนียนสวย ตวัดไล้อย่างสนุกสนานและไม่รังเกียจเหงื่อไคลของเธอ เขากลับชอบและโปรดปรานที่จะทำ มือใหญ่ทั้งสองข้างเคล้นหนักตรงแก้มก้นทั้งซ้ายขวา ความที่เธอเป็นคนผิวขาว ทำให้เกิดรอยฝ่ามือซับซ้อน“ไม่แกล้งก็ได้ คอยรับแรงกระแทกนะ”เขาพูดเชิงเตือน ก่อนลงมือทำตามคำพูด หาจังหวะเนิบช้าไม่ได้เลย เร็วแรงทุกการเคลื่อนไหว ร้อนเร่าทุกการโจนจ้วง ถาโถมเข้าสุดออกสุด เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังประสานกับเสียงคราง จอมพลร้ายกาจ สอดมือไปใต้ร่างสาว วางนิ้วเหมาะเหม็งลงบนจุดอ่อนไหวสตรี สะกิดแรงๆ ถี่ๆ สลับกับบี้บด ประสานงานการทำงานกับเอวสอบที่ขยับเคลื่อนเต็มสูบพระเจ้า...แสงสว่างแห่งความสุขเจิดจ้าเต็มดวงหน้าดวงเดือน“อา...พี่พล...สุดยอด...อา...พี่พล...อา” เธอครางกระเส่า ครางรับความสุขที่รายล้อมตัว เป็นความสุขที่ส่งผลตรงถึงหัวใจ อิ่มเอมเปรมปรีดิ์“เดือน...อา...พี่ไม่ไหวแล้ว...อูว์...เดือน...โอ้ว” จอมพลสุดจะกลั้นกับความเสียวและความแน่นขนัดภายในกล้ามเนื้อสาวที่โอบรัดตัวตนชาย เขาสาดพายุความใคร่เข้าออกชุดใหญ่ ห

Chapter59“สวยสิ เวลาพี่เครียดๆ ก็ขึ้นมานั่งจิบชา ดูวิวไปด้วย ผ่อนคลายดีนะ” จอมพลตอบ “พี่พลไม่เปิดให้นักท่องเที่ยวมาเยี่ยมชมล่ะคะ ลัลณ์ว่าคนต้องเยอะแน่ๆ” “ไม่ล่ะ คนเข้ามาเยอะความสวยงาม ความสงบมักไม่มี พี่อยากให้ที่นี่อยู่กับธรรมชาติ ไม่มีอะไรรบกวน แค่ไร่พันดาราก็พอแล้ว” “มันก็จริงค่ะ” “คนงานบนนี้ส่วนใหญ่เป็นชาวเขา วิถีชีวิตเขาเรียบง่ายนะ มีความสุขในแบบของเขา ถ้าพี่นำคนแปลกหน้าเข้ามามาก วิถีชีวิตพวกเขาอาจเปลี่ยน อะไรที่เราเคยเห็นก็จะไม่เห็น มันจะถูกกลืนหายไปไม่รู้ตัว” จอมพลพูดอีกก็ถูกอีก “พี่อยากให้ลัลณ์เห็นอะไรที่มันสวยงาม สงบ ร่มรื่น ลัลณ์จะได้สบายใจ” “ขอบคุณค่ะพี่พล” “ลัลณ์เห็นศาลาตรงนั้นไหม” จอมพลชี้ไปยังศาลาไม้ระแนงสีขาวที่อยู่ริมเขา “ค่ะ เห็นค่ะ” “พี่ชอบนั่งตรงนั้น นั่งจิบชามองดูวิว ลมเย็นๆ จะทำให้พี่รู้สึกสดชื่น ภาพเขียวขจีราวกับผืนหญ้าทำให้พี่รู้สึกว่า เป็นขุมพลังทำให้พี่เข้มแข็ง พี่อยากให้ลัลณ์รู้สึกอย่างนั้น ปล่อยใจไปกับธรรมชาติดีกว่าปล่อยใจกับความเจ็บปวดนะลัลณ์” “ค่ะ ข