All Chapters of เมียไม่ปรารถนา: Chapter 41 - Chapter 50

Chapter42จอมพลรู้ว่าดวงเดือนทนไม่ไหว เธอไม่อาจสกัดกลั้นอำนาจดำฤษณาที่ปกคลุมความรู้สึกได้ เธอจึงร้องขอให้เขาช่วยอย่างลืมความอับอาย หลงลืมความเป็นตัวเองไป“เดี๋ยวสิ พี่ขอชิมตัวเดือนก่อน”เขาพูดขณะใบหน้าเลื่อนต่ำลงไปยังอวัยวะกลางลำตัว ลิ้นใหญ่ตวัดไล้ไปตามหน้าท้องแบนเรียบที่แขม่วตามอารมณ์รัญจวน ดวงเดือนไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไร รู้เพียงว่า ใบหน้าเขาขยับต่ำลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งจอมพลฝังใบหน้าลงบนดอกไม้ช่อสวยปกคลุมด้วยเส้นไหมสีดำ“อา...พี่พล” ดวงเดือนสะดุ้งเมื่อรับรู้ถึงความอุ่นชื้นแตะลงบนกลีบผกาแรกแย้ม ไม่ได้เพียงแค่แตะ สิ่งนั้นดูเหมือนจะสะบัดพลิ้วไปตามกลีบดอก ลากขึ้นลากลง แทรกซอนร่องกลีบสาว แล้วมาเน้นดูดเม้มแรงๆ ดวงเดือนถึงกับตัวสั่น ร้องครางเสียงหลง ความเสียวกระสันห่าใหญ่โหมใส่ตัว“อา...พี่พล...อา...เสียวค่ะ เสียว...อา” ดวงเดือนยังคงได้รับความวาบหวามต่อเนื่อง ประหนึ่งเธอตกอยู่ในวงล้อมคลื่นลมเสน่หาที่พัดพาไม่ขาดสาย หัวใจเธอสั่นไหวไปกับเพลิงพิศวาสที่มีอานุภาพรุนแรงจอมพละกำลังทำให้ดวงเดือนรู้จักคำว่า คลั่งในรสสวาท ฤทธิ์ยาที่ว่าร้าย เมื่อเจอปากและลิ้นของเขา เธอบิดกายไปมาราวกับระบายความร้อนปะท

Chapter44นับวันพิมาลายิ่งไม่มีความสุขกับสามีแก่คราวพ่อ อาจเป็นเพราะสิ่งที่วาดหวังไว้ไม่เป็นดังใจ ทั้งเรื่องเงิน เครื่องประดับประเภททองและเครื่องเพชรที่อยากได้ ดูเหมือนทุกอย่างจะสวนทางกัน พิมาลาได้จากแสงชัยน้อยกว่าที่คิดมาก หากรู้ก่อนล่วงหน้าว่า แสงชัยกลัวลูกสาวมากขนาดนี้ เธอคงไม่ทิ้งคุณานนท์มาหาคนแก่ที่สมรรถภาพทางเพศเริ่มถดถอย เธอจึงหาความสุขไม่ได้เลย ไม่เพียงไม่มีความสุข เธอยังต้องทุกข์และกลุ้มใจเรื่องวรรณฤดีที่นำเอกสารโอนกรรมสิทธิ์ครอบครองทรัพย์สินให้วรรณฤดีเพียงคนเดียว แสงชัยจะได้เงินเดือนๆ ละหนึ่งแสนบาท เงินปันผลจากธุรกิจของครอบครัวทั้งแบบรายหกเดือนและรายปี พิมาลาไม่ต้องการให้แสงชัยเซ็นเอกสารฉบับนั้น แต่ก็หาเหตุมากล่าวอ้างไม่ได้ หากพูดมากไปแสงชัยอาจคิดว่า ตนเห็นแก่เงินมากกว่าความรักตามปากพูดให้เขาได้ยินเสมอ ได้แต่มองดูแสงชัยเซ็นชื่อลงในเอกสารด้วยความขัดใจอย่างรุนแรง และหมั่นไส้วรรณฤดีที่มองตนแปลกๆ เหมือนเยาะเย้ยก็ไม่ปาน และนั่นทำให้พิมาลาคิดถึงคุณานนท์ นึกเสียดายชายหนุ่มที่รักและจริงใจกับตน แต่เธอกลับเลือกผิด หากเลือกแต่งงานกับคุณานนท์ ตอนนี้อาจสุขสบายทั้ง

Chapter46“คุณแม่เป็นไงบ้างครับ ยังเวียนหัวอยู่ไหมครับ” คุณานนท์ถามมารดา“ดีขึ้นแล้วจ้ะ ไม่เวียนหัวแล้ว”“ผมขอโทษนะครับที่ไม่ได้เป็นคนพาคุณแม่มาหาหมอเอง”“จะขอโทษแม่ทำไม ไม่ใช่ความผิดของลูกซะหน่อย ลูกไปทำงาน แม่เข้าใจจ้ะ” คะนึงนิจตอบบุตรชาย “เอ...ทำไมลัลณ์ไปห้องน้ำนานจัง แม่อยากกลับบ้านแล้วนะ”คำพูดของมารดากระแทกใจคุณานนท์อย่างจัง คำว่า ไปห้องน้ำนานจัง ทำให้เขาคิดว่า สาเหตุที่ลัลณ์ลนินช้า อาจไม่ได้ทำธุระในห้องน้ำนาน แต่คงยืนคุยกับไอ้หน้าจืดนานต่างหาก คิดเองเออเองใจก็ร้อนรุ่ม ความไม่พอใจหวนกลับมาอีกรอบ“นั่นไงคะ คุณลัลณ์มาแล้วค่ะ” ตองพูดเมื่อเห็นลัลณ์ลนิน“ฉันนึกว่าเธอตกโถส้วมตายซะแล้ว ไปนานเชียว”“นั่นสิ ห้องน้ำมีอะไรดีถึงได้เข้านาน” คุณานนท์พูดเสียงเรียบ แต่คนฟังดูออกว่า เขากำลังไม่พอใจลัลณ์ลนินยิ้มแห้ง เงยหน้ามองสามีที่ตอนนี้ ใบหน้าเรียบตึง เธอเข้าใจว่า หน้าตาไม่สบอารมณ์ของเขามาจากการที่คอยตนนาน “ขอโทษค่ะที่ทำให้คุณป้ากับพี่กล้าคอยนาน”“ฉันไม่ได้คอยเธอ เธอจะเข้าห้องน้ำกี่ชั่วโมงก็เรื่องของเธอ แต่ที่ฉันไม่พอใจเพราะเธอทำให้คุณแม่คอยนาน รู้ทั้งรู้ว่าคุณแม่ไม่สบาย น่าจะรีบเข้าห้องน้ำแ

Chapter48สามวันมาแล้วที่พ่อเลี้ยงแสงชัยไร้พิมาลาข้างกาย ความรักและความหลงใหลในตัวพิมาลาที่มีมาก ทำให้เขาถึงกับกินไม่ได้นอนไม่หลับ โทรศัพท์หาเมียรักหลายต่อหลายครั้ง ทว่าไม่มีครั้งใดที่ติดต่อเธอได้เลย ครั้งสุดท้ายที่โทรศัพท์หาเหมือนความหวังสิ้นสุดลง พิมาลาเอาซิมการ์ดออก และนั่นยิ่งทำให้แสงชัยทุกข์ใจมากขึ้น แสงชัยรู้ข้อมูลเกี่ยวกับตัวพิมาลาน้อยมาก มันเหมือนพรหมลิขิตนำพาพิมาลามาเจอเขา วันนั้นเป็นวันที่แสงชัยจำได้ดี เขาไปไหว้พระขอพรที่ดอยสุเทพ เผอิญว่าพิมาลาก็มาไว้พระเช่นกัน ทั้งคู่เจอกันและสานสัมพันธ์เรื่อยมา พิมาลาบอกแค่ว่าเธอเป็นคนกรุงเทพ บิดามารดาทำธุรกิจส่วนตัวเกี่ยวกับความงาม ไม่ได้บอกว่าบ้านอยู่ที่ไหนแน่นอน ซึ่งเขาก็ไม่ได้สนใจซักถาม ขอแค่มีเธออยู่ข้างกายเขาเป็นพอ ความที่ไม่รู้ข้อมูลเรื่องที่อยู่ของพิมาลา เขาจึงไม่รู้ว่าจะตามหาพิมาลาได้ที่ไหนการที่พิมาลาหายไปจากชีวิตแสงชัย น่าจะนำความดีใจมาให้วรรณฤดีที่ไม่ต้องทนเห็นหน้าคนที่ตนไม่ชอบหน้าและรู้ว่าพิมาลาไม่ได้รักแสงชัยจากใจจริง พิมาลาหวังปอกลอกเงินทองจากบิดาเธอมากกว่า แต่พอเห็นสภาพของบิดาแล้ว เธอสงสารและเห็นใจแสงชัยมาก

Chapter50“เดือนคิดว่าไม่ค่ะ จะกลับมาให้ตัวเองถูกเกลียดทำไม ทำกับพี่กล้าไว้ซะขนาดนั้น” ทว่าอีกใจของดวงเดือนคิดว่า พิมาลาคงไม่กล้า “ถ้าพี่กล้ายอมคืนดีกับพี่พิม เดือนก็จะถือว่าพี่กล้าโง่ ปล่อยให้คนโง่ถูกสวมเขาซ้ำซากน่ะดีแล้ว”“พี่จะบอกนิ่มให้ประวิงเวลาเรื่องพิมไว้ แล้วบอกลุงแสงว่ากำลังตามหา ให้เวลากลืนความทุกข์ความเสียใจของลุงแสง ถ้าตามพิมกลับมา พี่คิดว่าพิมต้องหนีไปอีกแน่ๆ แล้วลุงแสงก็จะทุกข์เพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า” จอมพลตัดสินใจในที่สุด“ดีแล้วค่ะ คนอย่างพี่พิมไม่เคยรักใครจริง พี่พิมรักตัวเอง มองแต่ตัวเอง คนแบบนี้อยู่ด้วยยากค่ะ เสียใจตอนนี้ดีกว่าเสียใจหนักกว่าในวันหน้า”“ตามนั้นเลยจ้ะเดือนจ๋า” เขาขยับตัวมาก่อนร่างอรชร ปลดผ้าขนหนูจนมันหล่นไปกองตรงเอว “เรามาคุยเรื่องบนเตียงของเรากันดีกว่านะ”การสนทนาระหว่างจอมพลกับดวงเดือนจบลง ทั้งสองบรรเลงเพลงรักเพลงสวาทอันเร่าร้อน ต่างฝ่ายต่างร่ำร้องหากันและกัน ความสุขเบ่งบานในใจทั้งคู่ สองหนุ่มสาวจูงมือเยี่ยมชมดินแดนบนสรวงสวรรค์ สถานที่ที่จอมพลกับดวงเดือนไม่เบื่อหน่ายไปเยี่ยมเยียน นิลุบลเดินถือข้าวกล่องกับขนมเข้าไปในโรงแรมแห่งหนึ่งย่านประดิพ