All Chapters of His Obsession, My Ruin: Chapter 11 - Chapter 20

Pagkatapos ng aksidente, akala ko ayos na ang lahat. Pero kinabukasan, habang nasa opisina ako, biglang sumakit ang ulo ko nang sobra. Nag-blur ang paningin ko, at bago pa ako makatawag ng tulong—bigla na lang akong nawalan ng malay. --- Pagdilat ng mata ko, malamig na puting kisame ang una kong nakita. Amoy alcohol. Amoy ospital. “Celene?” Agad kong nakilala ‘yung boses — mababa, pamilyar, at puno ng pag-aalala. Paglingon ko, nando’n si Luther, nakaupo sa gilid ng kama, naka-roll up ang sleeves ng coat niya, at may bahid ng pagod sa mukha. “Luther…” mahina kong sabi. “Hey,” sagot niya, halos bulong. “You’re awake.” Napansin kong hawak niya ang kamay ko — mahigpit pero marahan. “Ano’ng nangyari?” tanong ko, pilit tinatanggal ang kamay ko pero hindi niya binitawan. “Nahimatay ka sa office,” sagot niya. “The doctor said it’s stress, fatigue, and mild dehydration. You’ve been pushing yourself too hard.” “Hindi naman siguro ganon ka-seryo—” “Celene,” putol niya, at sa tono

Pagbalik ko sa opisina, parang may nagbago. Tahimik pa rin ang lahat — pero ‘yung mga tingin, iba na. Parang bawat tao sa hallway may alam na lihim na ako lang ang huling nakakaintindi. “Good morning,” bati ni Anna. Ngumiti ako. “Good morning.” Pero halata kong may gusto siyang sabihin. Nang makalapit ako sa desk ko, hindi na siya nakatiis. “Celene… may naririnig akong mga usapan.” “Anong usapan?” She hesitated. “About you. And Mr. Montefalco.” Napatigil ako. “What about us?” “Na… close daw kayo. Mas close kaysa sa dapat.” Tahimik ako. Hindi ko alam kung matatawa ako o matatakot. Kasi oo, may something sa pagitan namin — pero hindi ko alam kung paano ipapaliwanag sa mundo na hindi ‘yon kagaya ng iniisip nila. Pagpasok ni Luther, napansin ko agad na tahimik siya. Pero hindi tahimik na normal. Tahimik na may bagyo sa loob. “Good morning,” sabi ko. Walang sagot. Dumiretso lang siya sa opisina niya. After a few minutes, nag-ring ang intercom. “C

Mainit. ‘Yun ang unang naramdaman ko nang imulat ko ang mga mata ko. Hindi dahil sa araw — kundi dahil sa init ng balat na kasabay kong gumagalaw sa ilalim ng kumot. Huminga ako nang malalim bago ko tuluyang naalala. Ang gabi. Ang halik. Ang bawat yakap na hindi ko kailanman inakalang mangyayari. At ngayon — ang umagang ‘to. Tahimik lang sa paligid. Ang ulan kagabi, huminto na. Tanging tunog ng mahinang paghinga ni Luther ang maririnig. Nakatulog siya sa tabi ko, nakatagilid, ang isang braso ay nakayakap pa rin sa bewang ko. At sa sandaling ‘yon, hindi ko alam kung matatawa ako, iiyak, o tatakbo palayo. Tumingin ako sa kanya. Ang matipunong panga, ang gulong buhok, ang tahimik na mukha ng lalaking halos hindi natutulog sa trabaho. Ngayon, sa kama ko — siya ang pinaka-payapa kong tanawin. Parang imposible. Parang panaginip lang. Pero hindi ito panaginip. Ito ang katotohanan na ngayon ay kailangan naming harapin. --- Marahan kong inalis ang kamay niya sa bewang ko.

The next morning, pagmulat ng mata ko, bigla kong na-realize kung gaano kabigat ‘yung gabi kahapon. Ang hangin sa paligid ko parang puno ng mga salitang hindi namin nasabi. Kahapon, halos magtagpo na ulit ‘yung mga labi namin, pero pareho kaming umatras — takot, pagod, at marahil ay parehong sugatan. Pag-alis ko sa condo, dala ko pa rin ‘yung bigat ng gabi. Yung lamig ng boses niya, yung titig na halos sabay humihingi ng tawad at nagpapaalam. Bakit ba kasi gano’n? Kapag malapit na, saka siya lumalayo. At kapag gusto kong lumayo, saka siya lumalapit. Pagpasok ko sa opisina, parang normal ang lahat. Mga empleyado abala sa kanya-kanyang trabaho, may tumatawa, may nagkakape. Ako lang ‘yung tahimik, pilit na normal, pero ang totoo—hindi na ako ‘yung dati. Pag-upo ko sa desk ko, nakita kong sarado pa ang blinds ng office ni Luther. Alam kong andun siya. Ramdam ko. Pero wala na ‘yung dati niyang presensiya—‘yung lakas ng aura niya na dati kong kinakatakutan pero ngayon ay hinaha

Baguio mornings always start with a chill that seeps through the skin. Kapag binubuksan ko ang bintana sa umaga, bumabati sa’kin ang hamog at amoy ng pine trees — malamig pero mapayapa. Sinasabi ng mga tao, ang lamig daw ay nakaka-linis ng isip. Pero sa totoo lang, kahit ilang araw na akong nandito, mainit pa rin sa loob ng dibdib ko. Kasi doon nakatira lahat ng alaala niya. Tatlong linggo na akong malayo sa Maynila. Sa una, masaya akong umalis. Ang sabi ko sa sarili ko, kaya ko ‘to. Magpapahinga lang, hihinga lang sandali. Pero habang tumatagal, nare-realize kong hindi pala madaling takasan ang mga bagay na hindi naman nakikita — tulad ng boses niya, o ng paraan niyang tumingin na parang siya lang ang nakakaintindi sa’kin. “Celene, kain ka na,” tawag ni Tita Nora mula sa kusina. “Susunod po,” sagot ko habang nagsusuklay sa harap ng salamin. Pagbaba ko, may mainit na sinangag, longganisa, at kape. Simple lang, pero sapat para mapangiti ako. “Ang tahimik mo pa rin ah,” sabi ni T