All Chapters of His Obsession, My Ruin: Chapter 1 - Chapter 10

Huminga ako nang malalim bago pumasok sa mataas na gusali ng Montefalco Group. Kahit ang hangin sa loob ng building ay parang mayaman — malamig, mabango, at nakakakaba. Nakaipit ang resume ko sa folder, pero parang gusto ko nang umatras. Ito na ’yong araw na matagal kong hinihintay. Ang pagkakataong mabago ang takbo ng buhay ko at ng pamilya ko. Pero habang papalapit ako sa reception, parang gusto kong lumubog sa sahig. “Good morning, Miss?” bati ng receptionist, pormal at naka-ngiti. “Good morning po. May appointment po ako para sa interview sa Events Department,” sagot ko, pilit na kalmado. Tiningnan niya ang pangalan ko sa listahan. “Celene Ramos?” Tumango ako. “Ah, Miss Ramos. Kayo po ang candidate na tinawag ni Mr. Luther Montefalco mismo.” Nanigas ako. “Si… Mr. Montefalco mismo?” “Yes, ma’am. The final interview will be handled by him personally. Top floor po, private elevator sa kanan.” Parang nanlamig ang buong katawan ko. Yung mismong CEO? Ako ang i-iintervi

Simula nang araw ng presentation, nag-iba ang ihip ng hangin sa pagitan namin ni Luther Montefalco. Wala siyang sinabi pagkatapos, pero napansin kong madalas na siyang tumingin sa akin—hindi bilang boss, kundi parang may hinahanap siyang hindi niya maintindihan. Tahimik pa rin siya gaya ng dati. Malamig. Mapanganib. Pero sa tuwing nagkakasalubong ang mga mata namin, may kakaibang init na dumadaan sa hangin. Parang may alon na hindi ko kayang kontrolin. --- Isang umaga, habang nag-aayos ako ng mga file, biglang bumukas ang pinto ng opisina niya. “Miss Ramos, meeting in ten minutes,” sabi niya habang inaayos ang sleeves ng suit. “Yes po, Sir.” “Make sure the board packets are ready. And don’t let anyone touch my coffee.” Napatingin ako sa kanya. “Opo.” “Especially him,” sabay sulyap kay Justin—isa sa mga project heads na madalas niyang kasabay sa meeting. Hindi ko alam kung bakit may diin sa boses niya, pero hindi ko na pinansin. Inabot ko sa kanya ang folder, at

Kinabukasan, kahit ilang beses kong sinubukang ibaling sa trabaho ang isip ko, si Luther pa rin ang laman ng utak ko. Hindi ko alam kung dahil sa ginawa niyang paghatid sa akin kagabi, o dahil sa paraan ng pagkakasabi niya ng pangalan ko. “Celene.” Masyado niyang binigkas nang may bigat—parang ‘yon lang ang salitang kailangan niyang sabihin para mawalan ako ng lakas. Pero hindi puwedeng ganito. Hindi dapat. --- Pagpasok ko sa office, andoon na siya. Maaga pa, pero parang gising na siya buong gabi. Nakaupo sa mesa, hawak ang tablet, at nagbabasa ng mga report. “Good morning, Sir,” bati ko. Hindi siya agad tumingin. “You’re early.” “Following your example, Sir,” biro ko, kahit halata sa tono ko na kinakabahan pa rin ako. That made him finally look up. “That’s dangerous,” sabi niya, may bahagyang ngiti sa labi. “You might end up like me.” Napakunot noo ako. “And what exactly are you, Sir?” Tahimik siya sandali. “Someone who doesn’t sleep… and doesn’t stop thinking about thing

Ang unang narinig ko nang magising ako ay ang mahinang tunog ng ulan sa labas. Hindi ko agad naintindihan kung nasaan ako. Mabango ang hangin — amoy kape, amoy leather, at… amoy ng pabango ni Luther Montefalco. Dahan-dahan kong iminulat ang mata ko, at doon ko lang na-realize — nasa loob pa rin ako ng opisina niya. Ang lamig ng aircon, pero may kumot na nakatakip sa akin. At sa tapat ko, sa kabilang sofa… nakahiga si Luther. Naka-unbutton ang itaas ng polo niya, medyo magulo ang buhok, at ang isang braso niya ay nakasampay sa noo. Parang ang tahimik ng buong mundo, at ang natira lang ay kaming dalawa. Napakapit ako sa kumot, marahan, sabay sabing, “Diyos ko, anong ginawa ko kagabi?” --- Naalala ko — hindi naman ganon ang nangyari. Nakatulog lang ako habang ginagawa ‘yung report, at siya ang nakakita sa akin. Walang mali, walang masama. Pero bakit ganito kabilis ang tibok ng puso ko ngayon? Kinuha ko ang folder sa mesa at dahan-dahang tumayo. Ayokong magising siya. Ayok

Hindi ako nakatulog buong gabi. Paulit-ulit lang sa isip ko ‘yung nangyari sa party — ‘yung sayaw, ‘yung mga tingin niya, at higit sa lahat… ‘yung mga salitang binitiwan niya sa veranda. > “I’m trying not to want you. But I’m failing.” Bakit kailangang sabihin niya ‘yon? At bakit parang mas lalo lang akong nalito pagkatapos? Habang nakahiga ako sa kama, nakatitig lang sa kisame, iniisip ko kung dapat ko bang iwasan siya — o kung kaya ko bang gawin ‘yon. --- Kinabukasan, maaga akong pumasok sa office. Mas maaga pa sa dati. Gusto kong matapos lahat ng gawain bago siya dumating. Pagbukas ko ng pinto, tahimik pa. Binuksan ko ang laptop, sinimulan ang report. Pero kahit anong pilit kong mag-focus, hindi ko maalis sa isip ko ang mukha ni Luther — ‘yung paraan ng pagtitig niya, parang ako lang ang nasa mundo niya. “Celene?” Napaangat ako ng tingin. Nakatayo siya sa harap ng glass door ng office ko, nakasandal, hawak ang tasa ng kape. Naka-itim na coat ulit, at sa ilalim ng ma