All Chapters of โซ่รักคาซาร์: Chapter 21 - Chapter 30

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! คาซาร์เมื่อพูดจบประโยคก็ถาโถมท่อนเนื้อขนาดใหญ่ของตัวเองเข้าใส่ร่องรักของวิฬาร์อีกอย่างไม่รู้จักอิ่ม คราวนี้เขามอบความดิบเถื่อนให้กับเธออย่างเต็มพิกัด เพราะอารมณ์ของเขามันพลุ่งพล่านเกินกว่าที่จะระงับไหวแล้ว" ขอแรงๆสักรอบนะ เหมือนจะไม่ไหวแล้ว "ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ! คาซาร์ยกขาเรียวสวยของวิฬาร์ขึ้นพาดบ่าแกร่งของตัวเองหนึ่งข้างพร้อมกับอีกข้างที่เกี่ยวเอวสอบเอาไว้แน่น หลังจากนั้นก็ถาโถมท่อนยักษ์เข้าไปในกลีบเนื้อที่แสนคับแน่นของเธออย่างสุดแรงอยู่หลายครั้ง วิฬาร์ทำได้เพียงครางลั่นห้อง ทั้งกลัวคนอื่นจะมาได้ยิน ทั้งไม่อาจห้ามเสียงของตัวเองได้อีก และท้ายที่สุดคาซาร์เขาก็ทนทานไม่ไหวปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นออกมามากมายจนเต็มร่องรักของวิฬาร์ วิฬาร์รู้สึกอุ่นวาบในช่องท้อง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกเหมือนในท้องของเธอมันเต็มไปด้วยน้ำ ซึ่งไม่ต้องเดาว่ามาจากไหนคนตัวโตตรงหน้าเป็นคำตอบได้อย่างดี" คาซาร์.... " ร่างเล็กนิ่งอึ้งไปชั่วขณะพร้อมกับเรียกชื่อของเขาแบบไม่มีพี่หรือคุณอีกต่อไป เขาทำแบบนี้โดยที่ไม่ถามความเห็นของเธอสักคำเลยนะ" ได้กันแล้วเรียกซะห

คาซาร์อาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินลงมาข้างล่างเพื่อมากินข้าวเช้ากับทุกคนเหมือนเช่นเดิมที่เคยทำก่อนหน้าที่งานเขาจะยุ่งมากๆ เมื่อลงมาก็เจอกับวิฬาร์และทุกคนที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว เธอเอาแต่ก้มหน้าแทบไม่มองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ" ลงมาแล้วหรอลูก มาเร็ววันนี้มีแต่ของโปรดลูกทั้งนั้นเลย " เหมือนฟ้าบอกกับลูกชายของตัวเองเพราะเรื่องเมื่อคืนทำให้เธอไม่สบายใจ เช้านี้เลยลุกมาทำอาหารแต่เช้าเพื่อหวังให้ลูกชายอารมณ์ดี" ขอบคุณครับแม่น่ากินทั้งนั้นเลย " คาซาร์นั่งลงพร้อมกับพูดคุยปกติกับทุกคนเพื่อทำให้รู้ว่าเขาไม่ได้โกรธหรือโมโหอีกแล้ว ยกเว้นกับวิฬาร์ที่เขาไม่มองหน้าเธอเหมือนกับที่เธอไม่มองหน้าเขานั่นแหละ " เอ่อ... " เหมือนฟ้าที่สังเกตเห็นสถานการณ์ชวนอึดอัดของทั้งคู่เธอจึงคิดว่าจะถามให้รู้เรื่อง แต่เมื่อจะเอ่ยปากขึ้นมาสามีอย่างไดลอนกลับจับมือเอาไว้แน่นเพื่อเป็นการปรามว่าเรื่องนี้ไม่พูดดีกว่า" เจ้าคาซาร์ ปลายเดือนนี้เป็นวันเกิดของแม่จำได้หรือเปล่า " ไดลอนเอ่ยถามลูกชายออกไปเพราะวันเกิดของเหมือนฟ้าจัดขึ้นทุกปี แม้จะจัดไม่ได้ยิ่งใหญ่นักแต่คนในแวดวงธุรกิจก็มาพบปะสังสรรค์กันพอสมควร เพราะมันไม่ใช่แค่ก

ทุกคนมาถึงภูเก็ตพร้อมกันโดยเครื่องบินส่วนตัวของฮันเตอร์ โดยที่มีธันและแบงค์คอยเตรียมงานอยู่ที่นี่รอก่อนอยู่แล้ว เมื่อมาถึงโรงแรมทุกคนก็เตรียมเข้าพักซึ่งเป็นชั้นบนสุดไดลอนเหมาทั้งชั้นซึ่งเป็นชั้นที่แพงที่สุดเพื่อที่ทุกคนจะได้อยู่รวมกัน และใช้ชีวิตกันอย่างสะดวกสบายตลอดทริปที่เรามาพักผ่อนกัน ใช่แล้วนอกจากวันเกิดของเหมือนฟ้าพวกเขายังตั้งใจว่าจะอยู่ต่ออีกสักสัปดาห์เพื่อใช้ทริปนี้เป็นทริปสำหรับครอบครัว โดยคาซาร์และวิฬาร์อยู่ห้องข้างๆกันเพราะผู้ใหญ่อยากให้ทั้งสองคนเข้าใจกันมากกว่านี้โดยที่ไม่รู้เลยว่าเป็นการเปิดโอกาสให้คาซาร์มากแค่ไหน" ว๊าว มาทะเลทีไรก็รู้สึกดีเป็นบ้าเลย มันสดชื่นบอกไม่ถูกเลยค่ะ ขอบคุณนะคะคุณสามีทั้งสองคน ทำให้นึกย้อนไปถึงบรรยากาศเก่าๆเลยนะคะตอนนั้นทั้งมีความสุขทั้งตื่นเต้นบอกไม่ถูก " เหมือนฟ้าหอมแก้มสามีทั้งสองคนของเธอท่ามกลางสายตาของลูกๆและเหล่าบอดี้การ์ดที่มาดูแลเพราะตอนนี้พวกเธออยู่ที่หน้าโรงแรมกำลังดูคลื่นที่กำลังซัดสาดในตอนกลางวันแบบนี้" รำลึกความหลังกันสักหน่อยไหมเรา " เหมือนฟ้าหันไปถามศศิ เธอยังจำได้ในตอนที่มาทะเลภูเก็ตครั้งแรกตอนนั้น เธอ ศศิ และวนิดาใส

วิลเลี่ยมมาถึงท่าเรือภายในเวลาอันรวดเร็วตามกำหนดที่เขาคิดไว้ เขาลากตัววิฬาร์ลงมาจากรถตู้เพื่อพาเธอขึ้นไปบนเรือสปีดโบ๊ท ซึ่งวิฬาร์ก็ขัดขืนมาตลอดทางแต่ก็ไม่สำเร็จ ทำได้เพียงแค่ยื้อเวลาไว้เท่านั้น ตอนนี้เธอภาวนาในใจขอให้คาซาร์มาให้ทัน เธอเชื่อเขาแล้วว่าควรระวังตัวให้มากๆจริงๆ ทำไมความรู้สึกของเธอมันถึงได้บอกว่าครั้งนี้เธออาจจะไม่ได้โชคดีเหมือนครั้งก่อน" ปล่อยนะ ไม่ต้องมาจับ " ร่างเล็กดีดดิ้นเต็มกำลังแต่ถึงอย่างนั้นวิลเลี่ยมก็ยังไม่ยอมปล่อยจากการบีบข้อมือของเธออย่างเต็มแรง" หุบปากได้แล้ว ถ้าไม่อยากตายตรงนี้ก็ไปขึ้นเรือซะ แต่มึงไม่ต้องห่วงหรอกนะมึงไม่ตายคนเดียวหรอกเพราะเดี๋ยวไอ้คาซาร์มันก็ตามมึงมาแล้ว " วิลเลี่ยมบอกออกไปอย่างโหดเหี้ยมและไม่จำเป็นต้องพูดดีกับเธออีกต่อไปเพราะแผนของเขามันคือการที่จับตัวเธอมาเพื่อล่อให้ไอ้คาซาร์มันมาติดกับต่างหาก" หมายความว่ายังไง นี่คุณวางแผนไว้อยู่แล้วหรอ "" หึ ฉลาดดีหนิ กูคงไม่ฆ่าทีละคนให้มันวุ่นวายหรอกนะยิงปืนนัดเดียวได้นกตั้งสองตัวไม่ดีกว่าหรอ ขึ้นไป! " วิลเลี่ยมยกปืนขึ้นมาจ่อที่ขมับของวิฬาร์ นั่นจึงทำให้ร่างเล็กต้องรีบขึ้นเรือสปีดโบ๊

วิฬาร์เบิกตาโพลงด้วยความตกใจ บ้าบอ เธอไม่เคยต้องล่อนจ้อนขนาดนี้มาก่อนเลยนะ อีกทั้งที่นี่ก็ไม่ใช่ห้องนอนด้วย โล่งแจ้งขนาดนี้รู้ถึงไหนอายถึงนั่น" ไม่ถอดเด็ดขาด ไม่เป็นไรหรอกคุณเดี๋ยวอีกหน่อยก็แห้งแล้ว " ร่างเล็กแม้จะเหน็บหนาวแต่เธออายเขามากกว่า ส่วนคาซาร์ได้แต่ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับเดินเข้ามาประชิดตัวเธอ" ดูสิ ทั้งเนื้อทั้งตัวเย็นขนาดนี้เดี๋ยวก็ได้ปอดบวมตายก่อนได้ออกไปจากตรงนี้หรอก ยกแขนขึ้น " ร่างสูงที่ทำเหมือนเธอเป็นเด็กๆ พยายามจะถอดชุดเดรสออกให้เธอ แต่ถึงอย่างนั้นวิฬาร์ก็ยังขัดขืนอยู่แต่ก็ได้เพียงไม่นานเมื่อคาซาร์สงสายตาดุดันมาให้กับเธอและอีกอย่างหากยื้อยุดกันไปมาแบบนี้ชุดของเธอได้ขาดแน่ จนสุดท้ายก็ได้จำยอมให้เขาถอดออกไปแล้วเขาก็ถอดมันออกไป ทุกชิ้น! ตอนนี้มันมีแค่เดรสและแพนตี้เท่านั้นเพราะปิดจุกของเธอมันคงหายไปกับน้ำทะเลแสนเค็มนั่นแล้ว" ก็แค่นั้น " คาซาร์พยายามไม่มองเรือนร่างที่แสนสวยงามของคนตัวเล็กตรงหน้าเพราะกลัวจะอดใจไม่ไหว จึงได้แต่หันหลังให้พร้อมกับตากเสื้อผ้าของเขาและเธอบนกิ่งไม้ที่ยื่นออกมาให้พอได้ตากเสื้อผ้าพอดี พอหันหลังกลับมาก็เจอกับเธอที่นั่งลงพร้อมกับเอาม