All Chapters of โซ่รักคาซาร์: Chapter 1 - Chapter 10

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! เสียงกระสุนปืนที่สาดซัดเข้าหากันดังสนั่นหวั่นไหวภายในซอยแห่งหนึ่งย่านชุมชนแถวชานเมือง ในขณะที่ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว วิฬาร์สาวน้อยอายุ 25 ปี ใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักในแบบฉบับที่ยังไม่ผ่านการแต่งเติมใดใดที่ใครต่อใครเห็นก็เป็นต้องชอบทั้งนั้น เธอที่พึ่งเลิกจากการทำโอทีและกำลังจะเดินกลับบ้านพักเหมือนอย่างเช่นทุกวันก็ต้องตกใจตัวแข็งทื่อ พลางคิดในใจอย่างรวดเร็วว่าตัวเองจะไปทางไหนดี เพราะตอนนี้เธอยืนอยู่กลางถนนที่ตรงหน้าเธอมีคนกำลังวิ่งไล่ยิงกันอยู่ ฟังไม่ผิดหรอกคนไล่ยิงกันจริงๆ และกำลังวิ่งมาหาเธอด้วย ตอนนี้เธออยากวิ่งหนีไปให้ไกลก่อนที่คนพวกนั้นจะมาถึงแต่ขาเจ้ากรรมของเธอมันกลับไม่ยอมก้าวไปข้างหน้าเลยนี่สิ มาเฟียใหญ่ที่ทั่วทั้งเมืองไม่มีใครไม่รู้จักอย่าง คาซาร์ โนอาร์ กำลังรัวกระสุนปืนสาดใส่ศัตรูฝั่งตรงข้ามอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะหากเขาเผลอแม้แต่เสี้ยววินาทีนั่นหมายถึงชีวิตที่เขาจะต้องแลก เขาวิ่งมาเรื่อยๆ จนเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังยืนอยู่กลางถนนด้วยความตกใจ เขาจึงรีบคว้าตัวเธอแล้วให้วิ่งไปพร้อมกับเขาเพราะถ้าปล่อยเธอไว้ตรงนี้เธออาจจะเหลือแค่ชื่อก็ได้ อ

คาซาร์ถามออกไปแต่ก็ได้เพียงแค่รอยยิ้มมุมปากจากวิฬาร์เท่านั้น เธอเลยตอบออกไปพร้อมกับรอยยิ้มแบบกวนๆ " เจ้าฮีโร่ไงคะ " คาซาร์ถึงกับจิ๊ปากในลำคอ นี่ไม่รู้เรื่องจริงๆ หรือว่าแกล้งเขากันแน่ที่เขาถามมันชื่อเธอใช่ชื่อหมาที่ไหนล่ะ " กูถามชื่อมึงไม่ใช่ชื่อหมา หรือมึงเป็นหมาถึงได้ตอบชื่อนั้น " วิฬาร์ถึงกับส่งค้อนวงใหญ่ไปให้กับเขา เธอแค่แหย่เล่นนิดเดียวเองทำจริงจังไปได้ " โหนี่คุณ ฉันแค่แหย่เล่นนิดเดียวหลอกด่ากันซะได้ ฉันชื่อวิฬาร์ รู้แค่นี้ก็พอแล้ว เราคงไม่ได้รู้จักกันไปมากกว่านี้หรอก พรุ่งนี้เช้าคุณก็ต้องไปแล้วไม่ใช่หรอ ต่างคนก็ต่างใช้ชีวิตอย่าอยากรู้จักกันเลยฉันกลัวปืน " ร่างเล็กบอกออกไปเพราะเธอไม่ชอบพวกนักเลงตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เธอจึงไม่อยากรู้จักกับเขาแม้ว่าเขาจะดูหล่อเหลาอย่างกับดาราก็เถอะ แต่ชีวิตแขวนบนเส้นด้ายแบบนี้เธอก็รู้สึกกลัว เดี๋ยวก็ติดร่างแหไปกับเขาไม่เป็นอันได้ทำมาหากินกันพอดี " หึ กูยังไม่ได้พูดเลยว่าอยากรู้จักมึง กูก็แค่ถามชื่อจะได้รู้ว่าใครเป็นคนช่วยชีวิตถูก แล้วทำอาชีพอะไรทำงานอยู่ที่ไหน " วิฬาร์มองดูคนตรงหน้าที่เจ็บขนาดนี้ยังจะมาซักประวัติของเธออย่างกับเธอเป็นคนไข้เสี

วิฬาร์หยิบโน๊ตใบนั้นขึ้นมาอ่านดูอย่างรวดเร็ว" ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ กูโทรให้บอดี้การ์ดเข้ามารับออกไปโรงพยาบาลแล้ว ที่ไม่ได้ร่ำลาเพราะคิดว่าคงไม่ต้องเจอกันอีก ขอบคุณสำหรับบะหมี่ มันอร่อยมาก กูไม่มีอะไรจะตอบแทนนอกจากเช็คเงินสดที่วางเอาไว้ให้ อย่าปฏิเสธเพราะกูไม่อยากติดค้างใคร "วิฬาร์ที่อ่านข้อความที่เขาฝากเอาไว้ รู้สึกน้อยใจนิดๆ ที่เธออุตส่าห์ช่วยดูแลแทบทั้งคืนแต่พอจะไปกลับไม่ลาเธอสักคำ แต่ก็ช่างมันเถอะคงไม่ได้เจอกันจริงๆ นั่นแหละ เธอหยิบเช็คขึ้นมาดูหลังจากที่ตัวเลขมันอยู่หลังโน๊ต เธอเห็นแล้วล่ะว่ามันคือเช็คเงินสดแต่อยากอ่านโน๊ตให้จบก่อนมากกว่า แต่เมื่อเห็นเช็คก็ต้องตกใจเพราะจำนวนเงินที่เขาเขียนลงไปมันมากกว่ารายได้ของเธอทั้งปีหรือทั้งชีวิตเสียอีก" 5 ล้าน!!! "วิฬาร์ขยี้ตาแรงๆ อีกครั้งหลังจากที่ได้เห็นตัวเลขในนั้น เธอพอจะเดาได้จากการแต่งตัวของเขาว่าเขาเป็นคนมีฐานะแต่แค่ไม่คิดว่าเขาจะรวยถึงขนาดให้เงินเธอเป็นล้านๆ แบบนี้" แม่เจ้า! เขามันบ้าไปแล้วจริงๆ แบบนี้ค่อยคุ้มกับที่เสี่ยงชีวิตหน่อย "วิฬาร์ยิ้มจนแก้มแทบฉีก เอาจริงๆ นี่คือเงินนะใครบ้างจะไม่ดีใจ ความรู้สึกมันเหมือนถูกหวยรางวัลท

ซ่า........ เสียงสาดน้ำใส่หน้าวิฬาร์ในขณะที่เธอกำลังหลับไหลซึ่งนั่นก็ทำให้เธอตื่นจากการหลับไหลในทันทีพร้อมกับความตกใจที่เข้ามาแทนที่เมื่อเห็นชายฉกรรจ์หลายคนจ้องมองเธออยู่อย่างน่ากลัว" พวกแกเป็นใคร จับฉันมาทำไม " ร่างเล็กถามในขณะที่ตอนนี้เธอขยับตัวไปไหนไม่ได้เลยเพราะพวกมันมัดเธอติดเอาไว้กับเก้าอี้ มัดมือของเธอไขว้หลังพร้อมกับมัดข้อเท้าของเธอเอาไว้อย่างแน่นหนาจนรู้สึกเจ็บไปหมด ดีที่พวกมันไม่มัดปากของเธอไว้ด้วยเหมือนกับในละครที่เธอเคยดู" หึ ต้องการสั่งสอนให้เธออย่าเจ๋อละมั้ง " วิลเลี่ยมที่นั่งอยู่เก้าอี้ตรงข้ามกับเธอแต่อยู่ในระยะไกลพูดขึ้นมา จนทำให้วิฬาร์ต้องจ้องมองไปที่เขา หน้าตาก็ดีอยู่หรอกแต่เธอสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านออกมา เธอรับรู้ได้เลยว่าไอ้บ้านี่ต้องเลวมากแน่ๆ เพราะคนดีดีจะไม่มีทางจับผู้หญิงมาแล้วยืนเฝ้ากันเป็นสิบๆแบบนี้หรอก" ฉันไปทำอะไรให้คุณ เราไม่รู้จักกันสักหน่อย ปล่อยฉันไปเถอะ คุณจับตัวคนผิดแล้ว " ร่างเล็กยังคงบอกออกไปดวงตาของเธอฉายแววหวาดระแวงจนไม่อาจปิดบังได้ แหงล่ะ ตอนนี้เธอกลัวเอามากๆ กลัวจนหัวหดเลยล่ะมันจะตัดแขนตัดขาเธอหรือเปล่าก็ไม่รู้" ถ้า

วิฬาร์เธอไม่คุยกับผู้ชายปากเสียคนนี้อีกเลย เธอนั่งเงียบๆมาจนถึงคอนโดหรูใจกลางเมือง จึงได้ถามเขาออกไปเพราะมันไม่ใช่บ้านเธอนี่นา" ทำไมไม่พาฉันไปส่งบ้าน มาที่นี่ทำไม " ร่างเล็กถามออกไปทั้งๆที่ไม่มองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำบอกตรงๆว่าเสียลูกกะตา" จะกลับบ้านให้มันหิ้วตัวไปอีกรอบหรือไง อย่าโง่ไปหน่อยเลยน่าวิฬาร์ "" เอ๊ะคุณ! คุณหลอกด่าฉันหลายรอบแล้วนะ " วิฬาร์นั่งกอดอกอยู่ภายในรถสปอร์ตคันหรูของเขาอย่างไม่พอใจ ที่เธอต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็เป็นเพราะเขาไม่เห็นมีคำขอโทษออกมาจากปากของเขาเลยสักคำ คาซาร์เดินลงมาจากรถพร้อมกับเดินอ้อมไปฝั่งคนนั่งแล้วเปิดประตูเพื่อให้เธอลงมาแต่วิฬาร์ก็ยังคงนั่งนิ่ง " จะลงไหม กูเจ็บแผลจะตายอยู่แล้วถ้ามึงไม่ลงมึงก็นอนนี่ แต่กูไม่รู้นะว่าจะมีใครมาอุ้มมึงไปอีกหรือเปล่าแต่ถ้ามีอีกกูไม่ไปช่วยแน่นอน " วิฬาร์มองไปที่แผลของเขา เธอพึ่งสังเกตว่าเขาโดนยิงเข้าที่หัวไหล่เหมือนรอบนี้จะโดนเต็มๆด้วยเพราะเลือดไหลออกมาเยอะมาก แทบหมดตัวแล้วมั๊งเนี่ย" กระสุนแค่ถากๆเหมือนเดิมหรือเปล่า " ร่างเล็กที่ทำเป็นไม่ทุกข์ร้อน คนแบบเขาอึดจะตายไปไม่ตายง่ายๆหรอก" ฝัง "