All Chapters of ด้วยรักจากท่านประธาน: Chapter 11 - Chapter 20

ติณณ์เข้าไปอาบน้ำครู่ใหญ่ ก็กลับออกมาที่ชานบ้านเพื่อร่วมรับประทานอาหารเย็นกับโรสิตา ชายหนุ่มยืนมองแผ่นหลังบอบบางที่นั่งห้อยขาอยู่ที่เดิม ทว่าต่างออกไปสักหน่อยตรงที่เธอพิงต้นเสาราวกับสูญเสียการทรงตัว ชายหนุ่มเดินเข้าไปนั่งลงบนพื้นไม้เย็นเฉียบ“อิ่มแล้วเหรอ” เขาถามพลางมองอาหารที่พร่องลงไปเพียงเล็กน้อยคนตัวเล็กที่ถูกถามหันกลับมาพร้อมใบหน้าแดงก่ำ และดวงตาปรือเยิ้ม“อิ่มแล้วค่ะ” เสียงหวานฟังดูยืดยานผิดปกติจนชายหนุ่มหน้านิ่วคิ้วขมวด เมื่อหางตาเหลือบไปเห็นขวดวิสกี้ ที่ของเหลวภายในลดลงไปไม่น้อยก็ได้คำตอบทันทีโรสิตาหันหลังกลับมาหมายจะคว้าขวดเครื่องดื่มสีอำพัน แต่คนตัวโตไวกว่า แย่งขวดมาไว้ข้างกายได้ก่อน แต่โรสิตาก็ไม่ยอมแพ้ เธอค่อย ๆ ตะเกียกตะกายคืบคลานเข้าไปหาชายหนุ่ม ด้วยความมึนเมาทำให้หญิงสาวเอื้อมมือไปไขว่คว้าขวดวิสกี้ โดยไม่สนใจกำแพงมนุษย์ที่ขวางกั้นเอาไว้“คุณติณณ์เอาคืนมานะคะ”“พอแล้วโรส” ติณณ์จับไหล่บางสองข้างเพื่อกันเธอไม่ให้เข้าใกล้ขวดเจ้าปัญหา“หึ” เสียงหวานเปล่งออกมาพร้อมส่ายหน้าบึ้งตึงไปมา ร่างบางยังคงดิ้นรนไม่ยอมหยุดจนชายหนุ่มหมดความอดทน“โรส!!!” เสียงเข้มออกไปทางดุ พร้อมออกแรงด

เช้าวันใหม่ ติณณ์และโรสิตาถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์ของชายหนุ่มที่แผดร้องดังลั่นตั้งแต่ตะวันยังไม่ทันจะโผล่พ้นขอบฟ้า เขาคว้ามารับสายด้วยความหงุดหงิดรำคาญใจ ปลายสายโทรทางไกลมาจากอเมริกา แจ้งข่าวปัญหาธุรกิจที่ติณณ์ร่วมก่อตั้งขึ้นมากับเพื่อนชาวต่างชาติ และคงเป็นเรื่องที่หนักหนาไม่เบา เพราะตอนที่เขาเดินเข้ามาบอกให้เธอรีบเก็บข้าวของเพื่อเดินทางกลับนั้น ชายหนุ่มมีสีหน้าและแววตาตึงเครียดอย่างชัดเจนโรสิตาไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับธุรกิจของชายหนุ่มที่อเมริกา เธอรู้เพียงแค่ว่ากำลังไปได้ดี และเริ่มเข้าที่เข้าทาง จนกระทั่งติณณ์สามารถวางมือ ปล่อยให้หุ้นส่วนทำหน้าที่บริหารงานได้ สุดท้ายเขาจึงตัดสินใจกลับมารับตำแหน่งประธานบริษัทต่อจากบิดาตลอดเส้นทางกลับกรุงเทพ ติณณ์คุยโทรศัพท์เป็นระยะ โรสิตาทำได้เพียงแค่แอบมองด้วยความเป็นห่วง ท่าทางเคร่งเครียดของชายหนุ่มทำเอาเธอหลับไม่ลง แม้ว่าจะได้นอนไปเพียงไม่กี่ชั่วโมงก็ตามเมื่อเดินทางถึงคฤหาสน์รังสรรค์ประกาศิต ติณณ์ก็รีบกระโดดขึ้นรถอีกคัน ซึ่งคนขับรถได้นั่งประจำที่รออยู่แล้ว ส่วนสัมภาระทั้งหลาย ถนัดศรีก็เป็นผู้จัดเตรียมและให้คนรับใช้ลำเลียงขึ้นรถเป็นที่เรียบร้อย

ณ คฤหาสน์รังสรรค์ประกาศิตหลังอาบน้ำอาบท่าเสร็จเรียบร้อย โรสิตาก็ลงมาช่วยถนัดศรีเตรียมของใส่บาตรสำหรับพรุ่งนี้เช้า หญิงสาวนั่งใจลอยพับดอกบัว แม้มือจะเคลื่อนไหวพับไปด้วยความเคยชิน แต่ใจกลับคิดถึงชายหนุ่มที่อยู่บนห้องตลอดทางที่นั่งรถมา ติณณ์ไม่พูดกับเธอสักคำเดียว เธอทำได้เพียงลอบมองสีหน้าบึ้งตึงของชายหนุ่ม และหลังมือที่มีรอยแตกเป็นแผล อันเกิดจากการชกหน้ากิตติเพื่อปกป้องเธอ โรสิตาไม่อยากจะคิดถึงเหตุการณ์เลวร้ายที่อาจเกิดขึ้น หากไม่ได้ติณณ์เข้าไปช่วยไว้“คุณโรสคะ คุณโรส”“คะ?”“ดอกบัวป้า เหลือแต่ก้านแล้วค่ะ” โรสิตาก้มมองดอกบัวในมือ ช่างน่าสงสาร เจ้าดอกบัวที่มีกลีบดอกอยู่หร็อมแหร็ม ส่วนกลีบที่เหลือถูกโรสิตาเด็ดทิ้งเกลื่อนเต็มโต๊ะ เพราะเธอมัวแต่เหม่อลอย“อุ๊ย ป้าถนัด โรสขอโทษค่ะ” โรสิตาว่าพลางใช้สองมือรวบรวมกลีบดอกบัวที่กระจัดกระจายทิ้งลงถังขยะถนัดศรีโคลงศีรษะเบา ๆ พร้อมยิ้มเอ็นดูสาวน้อย ก่อนวางมือจากการเตรียมเครื่องต้มยำ และเดินลงมานั่งข้างโรสิตา“คุณโรสคะ มีเรื่องอะไรกับคุณติณณ์หรือเปล่าคะ”ตั้งแต่เจ้านายทั้งสองคนกลับมาถึงบ้าน ถนัดศรีสัมผัสได้ถึงบรรยากาศอึมครึมที่เกิดขึ้นระหว่างติณณ์และ

แสงแดดยามสาย สาดส่องลอดผืนผ้าม่านเข้ามากระทบบนดวงหน้าสวย เรียกสติให้หญิงสาวที่นอนหลับใหลภายในอ้อมกอดชายหนุ่มฟื้นขึ้น ร่างบางพยายามบิดไปมาเพื่อขับไล่ความปวดเมื่อยตามร่างกาย อันเป็นผลมาจากกิจกรรมเร่าร้อนที่เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อคืนจนเกือบรุ่งสาง“คุณติณณ์ปล่อยโรสค่ะ โรสจะกลับห้อง” สองมือเล็กผลักไสท่อนแขนแข็งแรงให้พ้นจากเอวบาง“วันนี้วันหยุด จะรีบตื่นไปไหน มากินกันก่อนอีกสักรอบเร็ว” ชายหนุ่มว่าพลางกระชับกอดรอบเอวคนรักแน่นขึ้น“คุณติณณ์!!!” โรสิตาได้ยินแบบนั้นจึงแหวเสียงสูง ตั้งแต่เมื่อคืน เธอแทบจะไม่ได้หลับได้นอน เพราะต้องรับศึกหนักที่ชายหนุ่มเคี่ยวกรำตลอดคืน“เมื่อไหร่โรสจะเลิกเรียกคุณ ๆ ๆ ฟังแล้วดูห่างเหิน ใจคอไม่ดี”“แล้วจะให้โรสเรียกว่าอะไรคะ ในเมื่อคุณติณณ์ก็ยังเป็นเจ้านายโรส”“เป็นเมียด้วย”ติณณ์ว่าพร้อมพลิกกายขึ้นคร่อมร่างบางกักขังเธอเอาไว้ ก่อนซุกไซร้ลงบนซอกคอเรียวระหง โรสิตาแหงนหน้ารับด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มอันเปี่ยมสุข“อื้อ เป็นเมีย แสดงว่าโรสก็มีอำนาจเบ็ดเสร็จเด็ดขาดในบ้านหลังนี้ใช่ไหมคะ”“อืม ใช่”“งั้นโรสเรียกคุณว่า ติณณ์ หรือ ตินติน ดีน้า” โรสิตาว่าพลางหัวเราะคิกคัก“ลามปามแล้ว

“คุณโรสขา” ถนัดศรีเดินหน้าตาตื่นเข้ามาหาโรสิตาที่หน้าห้องฉุกเฉิน สภาพของหญิงสาวในเวลานี้ เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดแห้งกรังมากมายทำเอาหญิงชราลมแทบจับ อีกทั้งใบหน้าอันซีดขาวปราศจากสีเลือด และท่าทางอิดโรย ทำให้โรสิตาดูน่าเป็นห่วงไม่แพ้กัน“ป้าถนัด” โรสิตาโผเข้ากอดถนัดศรี พร้อมกับทำนบน้ำตาที่ไหลทะลักออกมาอีกครั้ง“คุณโรส ทูนหัวของป้า ไม่ร้องนะคะ คุณติณณ์ถึงมือหมอแล้ว” มือเหี่ยวย่นลูบแผ่นหลังบอบบางปลอบโยนอย่างแผ่วเบา“โรสทำให้คุณติณณ์ต้องเป็นแบบนี้ค่ะ ฮือ ฮือ”“ไม่จริงนะคะคุณโรส คุณโรสห้ามคิดแบบนี้เด็ดขาดนะคะ” ถนัดศรีว่าพลางคลายอ้อมกอด และประคองโรสิตามานั่งลงบนเก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน“คุณโรสไม่ใช่คนยิงคุณติณณ์นะคะ ถ้าจะโทษต้องโทษนายคนนั้น” โรสิตาได้ฟังก็พยักหน้ารับรู้ ทว่าภายในใจเธอก็ยังรู้สึกตำหนิตัวเองที่คนรักต้องมาบาดเจ็บปางตายขนาดนี้หญิงต่างวัยทั้งสองนั่งกุมมือกันจ้องมองไปยังประตูห้องฉุกเฉิน เฝ้ารอเวลาให้ประตูบานนั้นเปิดออกมาพร้อมข่าวดี เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก คุณหมอหนุ่มในชุดกาวน์สีขาวก้าวออกมา โรสิตาจึงรีบเดินเข้าไปสอบถามด้วยความร้อนใจ“คุณหมอคะ คุณติณณ์เป็น