ด้วยรักจากท่านประธาน

ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูงใหญ่กำยำในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนสีดำก้าวลงจากห้องโดยสารด้านหลังของรถซีดานสัญชาติยุโรปสีดำคันงาม ยืนตระหง่านทอดมองศาลาสวดศพด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทว่านัยน์ตาคู่คมฉายแววหม่นหมองระคนเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัดดวงตาคู่คมไล่สำรวจบรรยากาศโดยรอบ ก่อนจะมาหยุดนิ่งที่แผ่นป้ายสีขาวขนาดใหญ่ตัวอักษรสีดำสนิท เขาอ่านทวนชื่อที่ปรากฏซ้ำไปมาอยู่ภายในใจ และนั่นยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นคือเรื่องจริงหาใช่ความฝัน‘ตรัย รังสรรค์ประกาศิต’‘กัลยา รังสรรค์ประกาศิต’การจากไปอย่างปัจจุบันทันด่วนของบิดาบังเกิดเกล้าและแม่เลี้ยงด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้ ‘ติณณ์ รังสรรค์ประกาศิต’ ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลรังสรรค์ประกาศิต ต้องรีบเดินทางกลับจากประเทศสหรัฐอเมริกาอย่างเร่งด่วนติณณ์ออกจากบ้านไปเมื่อ 6 ปีก่อน เพื่อต้องการพิสูจน์ว่าเขาสามารถยืนหยัดได้ด้วยตนเอง โดยไม่ต้องพึ่งบารมีของบิดา และนั่นเป็นเหตุให้เขาทะเลาะกับตรัยอย่างรุนแรง ทำให้สองพ่อลูกห่างเหินกันไปนานหลายปีทว่าในช่วง 2-3 ปีหลังมานี้ ความสัมพันธ์ฉันท์พ่อลูกได้กลับมาดีขึ้นอีกครั้ง ในที่สุดติณณ์ก็ตัดสินใจกลับมารับตำแหน่

หลังจากงานศพผ่านพ้นไปได้ 100 วัน จนกระทั่งเสร็จสิ้นงานทำบุญครบรอบการจากไปของตรัย และกัลยา โรสิตาได้ติดตามถนัดศรีไปเข้าวัดปฏิบัติธรรมเพื่อเป็นการอุทิศส่วนกุศลให้แก่ดวงวิญญาณของท่านทั้งสองภายหลังกลับจากวัด โรสิตาเริ่มทำใจได้มากขึ้น เธอสามารถกลับมาใช้ชีวิตได้เป็นปกติดังเช่นที่ผ่านมา ก่อนหน้านี้โรสิตาเพิ่งสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรีมาหมาด ๆ ตรัยเคยเปรยไว้ว่าจะให้เธอเข้าทำงานที่บริษัทเพื่อคอยช่วยติณณ์ ทว่าสถานการณ์ในตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว เธอคงต้องมองหาช่องทางของตนเอง และไม่มีเหตุผลให้เธออาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ต่อไป สักวันหนึ่งติณณ์คงจะให้เธอย้ายออก และเธอคงไม่รอให้ถึงวันนั้นทางด้านติณณ์ที่เข้ามารับตำแหน่งประธานบริษัทอย่างกะทันหัน ชายหนุ่มต้องเรียนรู้งานจำนวนมาก ทำให้เขาต้องเข้าบริษัทแทบทุกวัน กว่าจะกลับถึงบ้านก็ดึกดื่นค่อนคืน ทำเอาถนัดศรีบ่นกับโรสิตาด้วยความเป็นห่วงและเช้าวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ถนัดศรีพร่ำบ่นกับโรสิตา เช่นเดียวกับที่ทำมาตลอดหลายเดือน จนเธอจำได้ขึ้นใจ“ดูคุณติณณ์สิคะคุณโรส ทำงานไม่ห่วงสุขภาพร่างกายเลย คุณโรสต้องช่วยป้าดูแลคุณติณณ์นะคะ”“ค่ะ เอาไว้โรสจะชงนม และร้องเพลงกล่อมคุ

เหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันทำให้โรสิตาหลีกเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับติณณ์ เธอต้องการเวลาจัดการกับความรู้สึกตัวเองที่กำลังว้าวุ่นราวกับวัยรุ่นที่มีฮอร์โมนพลุ่งพล่านอยู่ภายในร่างกายเธอเก็บเนื้อเก็บตัวเงียบเชียบอยู่ภายในห้องนอน อีกทั้งยังต้องโป้ปดกับถนัดศรีว่ารู้สึกปวดหัวตัวร้อนอยากนอนพักผ่อน จึงไม่ขอร่วมรับประทานมื้อเย็นกับประมุขของบ้านอย่างเช่นเคยโรสิตารอจนกระทั่งทุกคนในคฤหาสน์รังสรรค์ประกาศิตแยกย้ายกันไปพักผ่อน เธอจึงค่อยย่องเบาลงมาชั้นล่างตอนกลางดึก โดยมีเป้าหมายคือตู้เย็นในห้องครัวและก็เป็นโชคดีของเธอที่ในตู้เย็นมีแซนด์วิชทูน่า หญิงสาวผู้หิวโหยจึงจัดการสวาปามแซนด์วิชแสนอร่อย ตามด้วยนมอีกหนึ่งแก้วภายหลังจากหนังท้องตึง โรสิตาจึงออกมาเดินเล่นย่อยอาหารที่แปลงกุหลาบแสนรักของเธอ สถานที่ซึ่งทำให้หญิงสาวหวนคิดถึงความทรงจำในวันวานหากย้อนไปเมื่อ 6 ปีที่แล้ว เธอเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ภายหลังจากสูญเสียบิดามารดา ที่แห่งนี้เป็นเพียงแค่สวนหย่อมแสนธรรมดา มีม้านั่งหินอ่อนวางไว้เพียงเพื่อประดับสวน ไม่ค่อยมีใครสนใจจะมานั่งเล่นเดินเล่นเท่าใดนัก ที่นี่จึงถือว่าเป็นมุมสงบของเธอ และเธอก็มักจะแอบมานั่งร้อ

โรสิตายกถาดกาแฟร้อนพร้อมน้ำเปล่าเข้ามาเสิร์ฟตามคำสั่ง“คุณติณณ์คะ” โรสิตาเอ่ยขึ้นหลังจากวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นเพื่อรอฟังในสิ่งที่เธอต้องการพูด“คือ ตำแหน่งผู้ช่วยคุณติณณ์ โรสต้องทำอะไรบ้างคะ” โรสิตายืนรอฟังคำตอบด้วยใจจดจ่อ ชายหนุ่มนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น“ก็ทำตามที่ฉันบอกก็พอ ฉันสั่งอะไร อยากได้อะไร ระหว่างนี้ถ้าเบื่อไม่มีอะไรทำก็ช่วยงานคุณจุ๋ม” โรสิตาพยักหน้ารับอย่างงง ๆ เพราะสิ่งที่ติณณ์กล่าวมานั้น ก็แทบจะไม่มีอะไรให้เธอทำเลยนอกจากช่วยงานจริยาเมื่อผู้ช่วยสาวออกไปแล้ว ติณณ์ก็หันมาโฟกัสกับงานตรงหน้า จนกระทั่งช่วงสาย ได้เวลาเข้าประชุม จริยาต้องติดตามติณณ์เข้าร่วมประชุมด้วย ทำให้โรสิตาต้องอยู่ที่โต๊ะเพียงลำพัง เธอจึงช่วยจริยาเช็กอีเมลงานต่าง ๆ จนเวลาล่วงเลยไปใกล้ได้เวลาพักเที่ยง“น้องโรสครับ” เสียงเรียกดึงความสนใจของโรสิตาออกมาจากหน้าจอโน้ตบุค หญิงสาวพิจารณาชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาตรงหน้า เขาคือกิตติ พนักงานแผนกไอที ที่เธอได้รู้จักโดยบังเอิญเมื่อตอนที่เธอมาทำงานพิเศษราว 2 ปีก่อน เธอยื่นมือเข้าไปช่วยกิตติเก็บแฟ้มเอกสารที่เขาทำหล่นความช่วยเหลืออย่างบริสุทธิ์ใจข

โรสิตาเดินพาติณณ์ชมไร่กุหลาบมาจนถึงท้ายไร่ กว่าจะเดินมาถึงก็เล่นเอาคนตัวเล็กถึงกับเหนื่อยหอบหายใจแทบไม่ทัน เธอเดินตะเกียกตะกายขึ้นเนินโดยมีเป้าหมายที่จะไปนั่งพักใต้ต้นนางพญาเสือโคร่ง ทว่าเกิดพลาดไถลลื่นจนเกือบพลัดตกลงไป โชคดีที่ได้คนตัวโตที่เดินตามหลังมาติด ๆ คว้าตัวเอาไว้ทัน“ซุ่มซ่าม” ชายหนุ่มว่าพลางประคองร่างบางให้ทรงตัวยืนขึ้น“โอ๊ย!!!” เมื่อโรสิตาทิ้งน้ำหนักลงบนขาทั้งสองข้างเต็มที่ ความเจ็บปวดก็พลันแล่นขึ้นมาจากข้อเท้าข้างขวาที่พลาดลื่นเมื่อสักครู่ ส่งผลให้ร่างบางเซไปปะทะอกแกร่งเข้าเต็มแรงขณะที่เธอพยายามจะยืนขึ้นด้วยตัวเองอีกครั้ง“ว๊าย!!!คุณติณณ์” โรสิตาร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ เมื่อเท้าทั้งสองข้างกลับลอยขึ้นจากพื้นหญ้า แขนสองข้างของเธอโอบรอบคอชายหนุ่มโดยอัตโนมัติ“อยู่นิ่ง ๆ ถ้าไม่อยากกลิ้งลงไปทั้งคู่”เมื่อโดนขู่เข้าให้ หญิงสาวก็ไม่กล้าดีดดิ้นอีกต่อไป ปล่อยให้ติณณ์อุ้มเธอไปวางลงใต้ร่มเงาของต้นนางพญาเสือโคร่งติณณ์ย่อตัวลงนั่งขัดสมาธิบริเวณปลายเท้าของโรสิตา ก่อนจะรวบเรียวขาทั้งสองข้างของเธอขึ้นมาวางพาดบนตัก“คุณติณณ์จะทำอะไรคะ” เสียงหวานว่าพลางขยุกขยิกอยู่ไม่เป็นสุขเมื่อฝ่ามือ