บททั้งหมดของ มาเฟียร้ายพ่ายรัก Devil beside you: บทที่ 1 - บทที่ 10

“นายครับ มันอยู่ชั้นบน”“พวกมึงจัดการมันให้เรียบร้อยซะ”“ครับ”ใบหน้าเรียบเฉยและแววตาที่ไร้ความรู้สึกใดๆ ขณะที่กวาดสายตามองดูรอบๆ บ้าน มือหนาคีบบุหรี่ออกจากริมฝีปากก่อนจะทิ้งมันลงบนพื้นเบื้องล่าง รองเท้าหนังสีดำแบรนด์หรูเหยียบบี้มันไปกับพื้นห้อง สายตาดุดันมองจ้องหน้าลูกน้องคนสนิทเขม็ง“มึงรู้ดีใช่ไหมว่าต้องทำยังไงบ้าง ไปจัดการพวกเอกสารในห้องมันให้เรียบร้อย แล้วจัดฉากให้ที่นี่ดูเหมือนอุบัติเหตุ กูไม่อยากให้ตำรวจดมกลิ่นมาถึงตัวได้” เขาหันไปมองร่างไร้ชีวิตหลายศพที่นอนจมกองเลือดบนพื้นห้องอยู่ครู่หนึ่ง“ได้ครับนาย ผมจะจัดการให้เรียบร้อย” วิคเตอร์ก้มศีรษะลงเล็กน้อยลูกน้องสองคนวิ่งกระหืดกระหอบลงมาจากชั้นบน เขารีบเดินเข้าไปกระซิบบอกวิกเตอร์ลูกน้องคนสนิทของมาเฟียหนุ่ม“นาย ไอ้เทวัญมันตายแล้วครับ แต่พวกมันบอกว่าเจอเด็กผู้หญิงอยู่ในห้องของมัน จะให้ทำยังไงกับเด็กนั่นดีครับ”“จัดการมันซะ”“ตะแต่ว่า..นายครับเด็กนั่นอายุน่าจะไม่ถึงสิบแปดด้วยซ้ำ นายจะให้ฆ่าทิ้งเลยเหรอครับ” วิคเตอร์พูดตอบ สีหน้าดูวิตกกังวลกับคำตอบของเจ้านายหนุ่มจนสังเกตได้ชัด ถึงพวกเขาจะฆ่าคนมาไม่น้อย แต่ผู้หญิงกับเด็กก็ถือว่าเป็นข้อ

เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะที่ดังออกมาเป็นระยะเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วค่อยๆเงียบหายไปและแทนที่ด้วยกิจกรรมอย่างอื่นแทน เธอมองดูผู้ชายพวกนั้นที่กำลังนัวเนียกับผู้หญิงหลายคนอยู่ เนื้อตัวของพวกเธอเรียกได้ว่าแทบจะเปลือยเปล่าด้วยซ้ำแถมสภาพของพวกเธอแต่ละคนก็อยู่ในอาการมึนเมา เธอมองตามผู้ชายบางคนที่ลุกออกไปพร้อมกับผู้หญิงและเดินหายเข้าไปในห้องด้านใน ซึ่งเฌอแตมก็พอจะเดาออกได้ทันทีว่าพวกเขาเข้าไปทำอะไรกันฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ รู้สึกราวกับลำคอแห้งผาก มือเล็กเอื้อมไปหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มแก้กระหายพลางเบือนสายตาจากภาพหวาดเสียวตรงหน้าด้วยความกระดากอาย ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อขณะที่หัวใจดวงน้อยเต้นแรงราวกับจะระเบิดออกมาจากอกที่จริง..สาวๆหลายๆคนที่ทำงานแบบนี้มักจะมีลิมิตในการรับงานว่าทำอะไรมากน้อยแค่ไหน เด็กนั่งดริ๊งหรือเด็กเอนเตอร์เทนมันก็มีแหละที่มันต้องถูกเนื้อต้องตัวกับลูกค้าและอาจจะตามด้วยเรื่องแบบนั้น แต่มันก็ขึ้นกับความสมัครใจของทั้งสองฝ่ายด้วย ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน แต่ที่เห็นอยู่นี่มันเกินไปจริงๆ ยิ่งเห็นก็ยิ่งรับไม่ได้มันดูประเจิดประเจ้อแบบไม่สนโลกไม่สนอะไรเลยทั้งนั้นฉัน

คอนโดเฌอแตม..ฉันเพิ่งวางสายจากยัยหมวยเพื่อนตัวดีที่เกือบจะพาฉันซวย มันน่าโมโหจริงๆ และตอนนี้ฉันก็โกรธยัยหมวยไม่หาย ยัยนั่นก็ทำได้แต่ขอโทษขอโพยอ้างแค่ว่าตอนที่รับงานมาเจ้เพนนีก็บอกรายละเอียดของงานก็แค่เอนเตอร์เทนแขกและไม่คิดว่างานมันจะเรตขนาดนั้น แต่เพราะเรื่องจำนวนเงินที่มากอยู่ทำให้ยัยหมวยตกปากรับงานไป แต่ก็นั่นแหละ..คนที่ซวยกลับกลายเป็นฉันแทน ดีที่ได้ผู้ชายคนนั้นช่วยไว้ ไม่งั้นฉันจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ดูแล้วเขาก็คงไม่ธรรมดา มีลูกน้องติดตามเยอะขนาดนั้นมันก็ดูแปลกๆ เหมือนกัน ฟังจากที่พวกเขาพูดคุยกันในเรื่องธุรกิจก็ดูไม่ค่อยชอบมาพากลช่างเถอะ..มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันสักหน่อย‘..แม็กเครย์..’ ทำไมนะ ฉันถึงรู้สึกคุ้นกับน้ำเสียงและวิธีการพูดของเขาจัง น้ำเสียงทุ้มต่ำที่ฟังดูมีอำนาจแบบนั้นมันทำให้คิดถึงผู้ชายคนนั้น ผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตฉันไว้บ้าน่ายัยเฌอ.. มันจะเป็นไปได้ยังไง ฉันอาจจะคิดเพ้อเจ้อไปเองมากกว่า แต่มันมีบางสิ่งบางอย่างในตัวผู้ชายคนนั้นที่ทำให้ฉันอยากรู้จักเขาให้มากกว่านี้ ฉันอยากพิสูจน์ว่าลางสังหรณ์ของตัวเองจะถูกต้องไหม สามปีแล้วที่ฉันเฝ้าแต่คิดถึงผู้ชายคนนั้นมาตลอดและก็

มหาวิทยาลัย.. “เฌอ เมื่อเช้าไปไหนมา ทำไมแกไม่เข้าเรียน โทรไปก็ปิดเครื่องอีก” เพียงขวัญนั่งจ้องหน้าฉันด้วยสายตาคาดคั้น เพราะเมื่อเช้าฉันไม่ได้โทรบอกใครเลยว่าจะไม่เข้าเรียนแถมยังปิดโทรศัพท์อีกต่างหาก “ไปทำธุระมา ขวัญ! เย็นนี้ฉันคงไม่เข้ากิจกรรมของคณะนะ ต้องไปทำงานพิเศษอะ หาตังค์มาเพิ่ม ใกล้สิ้นเดือนแล้วรายจ่ายรออยู่ตรงหน้าเพียบเลย” ฉันบ่นและถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพียงขวัญเป็นเพื่อนเพียงไม่กี่คนที่ฉันพอจะพูดคุยเรื่องส่วนตัวได้บ้าง เพราะพวกเราสนิทกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย “เออๆ สู้ๆ นะแก อย่าหักโหมทำงานหนักมากนะ ฉันเป็นห่วง” “อืม ขอบใจนะขวัญ ถ้ามีอะไรก็โทรบอกฉันด้วยนะ ไปล่ะ” ฉันยิ้มตอบเพื่อนสาว เสียงแจ้งเตือนที่เด้งเข้ามาที่โทรศัพท์ทำให้ฉันละสายตาลงมามองดูหน้าจอโทรศัพท์ที่มีข้อความจากไลน์ส่งเข้ามา ParistheGREAT : เฌอจ๊ะ วันนี้มีงานด่วนเข้ามา เงินดีมาก มาหาเจ้ที่ร้านก่อนเดี๋ยวค

“ฉันต้องทำอะไรอีกไหมนอกจากเสิร์ฟเครื่องดื่ม” “ถ้ามีหนุ่มๆ มาชวนคุยเธอก็พูดคุยกับพวกเขาดีๆ ถ้าเขาอยากให้ทำอะไรก็ทำแต่ถ้ามันมากเกินไปเธอก็ปฏิเสธได้ แล้วที่สำคัญเธอต้องยิ้มและยิ้มเข้าไว้ เข้าใจไหม?” “อืม ขอบใจเธอมากนะ” ฉันยิ้มตอบซาร่า เธอยิ้มตอบและยักไหล่น้อยๆ ตามสไตล์ก่อนที่เธอจะถือถาดเครื่องดื่มและเดินเลี่ยงออกไปหากลุ่มผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่นั่งพูดคุยกันอยู่มุมห้อง ไหนๆ ก็รับงานมาแล้วฉันก็คงไม่มีทางเลี่ยงอื่น นอกจากทำงานให้มันเสร็จๆ ไป แค่ไม่กี่ชม.งานก็จบลงแล้ว พยายามท่องในใจราวกับสะกดจิตตัวเองว่าฉันมาทำงานนี้เพื่ออะไร พอคิดถึงจำนวนเงินที่จะได้มามันก็ทำให้ฉันมีแรงฮึดสู้ขึ้นมา ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ พยายามรวบรวมความกล้าขณะที่เดินเข้าไปหากลุ่มผู้ชายที่กำลังยืนจับกลุ่มคุยกันอยู่ “รับเครื่องดื่มไหมคะ” ทันทีที่เห็นใบหน้าของผู้ชายในกลุ่มนั้นชัดๆ ฉันก็แทบลืมหายใจของตัวเอง มันเป็นผู้ชายบ้าๆ กลุ่มนั้นที่ฉันเจอเมื่อคืนที่ผ่านมาตอนนี้นอก