All Chapters of เพื่อนร้ายกลายเป็นรัก: Chapter 31 - Chapter 40

มีน....."เดี๋ยวนี้ใส่สั้นเนอะ" มันพูดแล้วสายตามันก็มองมาที่กระโปรงนักศึกษาของเธอ ซึ่งเธอก็ยอมรับวามันสั้นแต่มันไม่ได้สั้นจนน่าเกลียดสักหน่อย คือตาร์มันคงชินกับชุดนักศึกาาตัวโคร่งที่เธอใส่มาตลอดหลายปี"ก็ปกติป่ะ คนอื่นใส่สั้นกกว่านี้อีก""คนอื่นจะใส่ยังไงช่างมันดิ แต่เค้าไม่ชอบให้มีนใส่แบบนี้ เค้าหวงอ่ะ เพราะเค้ารู้ว่ามันต้องมีคนมอง""อ่อ เหมือนที่ตัวเองเคยมองคนอื่นใช่ไหม" เธอจำได้ว่าตาร์มันชอบผูหญิงนุ่งสั้นยิ่งสั้นมันยิ่งชอบยิ่งใส่เสื้อรัดๆ ฟิตๆ มันยิ่งชอบ"อืมใช่ เค้าไม่ปฏิเสธ ขอร้องเหอะ หาตัวอื่นที่มันยาวกว่านี้ไม่ได้หรือไง""ไม่มีอะ ซื้อมาแบบนี้ทุกตัวเลยไม่เชื่อไปเปิดตู้ดูดิ""งั้นไปซื้อใหม่ อ่ะ" มันหยิบกระเป๋าเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบบัตรเครดิตออกมาปล้วยื่นให้กับเธอ"ซื้อไร กระโปรงอ่ะนะ""อืมม""จะซื้อให้เปลืองเงินทำไม มีนใส่ไปเรียนแค่เทอมเดียวเอง" คือเธอน่ะเรียนแค่เทอมเดียวก็จบแล้วไงมันจะให้เธอซื้อทำไมใหม่"จะใส่เทอมเดียวหรือวันเดียวก็ไม่ชอบ" สุกท้ายเธอก็ต้องรับบัตรจากคนตรงหน้ามาเก็บไว้แล้วใส่กระเป๋าสะพายใบเล็ก"พรุ่งนี้อย่าให้เห็นนะว่าใส่ตัวสั้นๆ แบบนี้อีก ไม่งั้นล่ะก็.

มีน.........เวลาต่อมาเรามาเดินห้างกันเพื่อมาซื้อกระโปรงนักศึกษาตัวใหม่โดยมีคนคอยช่วยเลือกเหมือนจะใส่เองยังไงยังงั้น สรุปกระโปรงที่ได้มามันก็น่ารักดีเป็นกระโปรงพลีทคลุมเข่า หลังจากได้ของที่ต้องการเธอกับไอ้ตาร์ก็พาลูกเดินเล่นและหาซื้อเสื้อผ้ากับของเล่นเสริมพัฒนาการของลูก และพาไปเล่นเครื่องเล่นต่างๆ ที่เหมาะสำหรับเด็กหนึ่งขวบแบบตะวัน ซึ่งระหว่างนั้นก็มีแต่คนมองครอบครัวของเธอ อาจเป็นเพราะความหล่อของไอ้ตาร์ทำให้คนสนใจมองเพราะมันยังเป็นวัยรุ่นอยู่เลยแต่ดันมีลูกแถมยังเอาลูกชายขี่คอเดินตลอดทางซึ่งน้องตะวันก็สนุกมากที่ได้ขี่คอพ่อของตัวเองหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเสียงดังจนคนหันมามองไม่หยุดวันต่อมา...วันนี้ทำไมทุกคนมองเธอแปลกๆ บางคนก็ยิ้มให้บางคนก็มองแล้วก็หันไปคุยกับเพื่อนของตัวเอง"นี่มีนถามไรหน่อยดิ" จู่ๆ เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็สะกิดที่แขนของเธอ แต่จะบอกว่าเป็นเพื่อนก็ไม่น่าได้เพราะเธออายุมากกว่าอย่างแน่นอนแต่ในเมื่อตอนนี้เธอกลับมาเรียนใหม่เพราะดรอปเรียนไปหนึ่งปีกว่าๆ เธอก็ต้องเป็นเพื่อนกับทุกคนโดยปริยาย ก็ดีเหมือนกันนะรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กใหม่^^"ถามไรเหรอ" เธอคิดว่าจะเข้ามาถามเรื่องเรียนแต่ก

มีน..."ขอพลอยนั่งตรงนี้ได้ไหมคะพี่มีน ^^" เธอยังไม่ทันที่จะอนุญาตหรือพูดอะไรเธอก็โดนแย่งที่นั่งไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วทั้งที่เก้าอี้ก็มีว่างอีกหลายตัว แต่เธอก็ไม่ว่าอะไรนะ เธอนั่งตรงไหนก็ได้เพียงแค่รู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก เธอจึงย้ายตัวเองมานั่งอีกฝั่งหนึ่งซึ่งตาร์ก็มองหน้าเธออยู่ตลอดเวลาเหมือนจะรู้ว่าเธอคิดอะไรรู้สึกอะไร เธอได้แค่ยิ้มเท่านั้นเพราะไม่อยากให้มันอึดอัดใจน้าพิมเดินออกมาจากครัวพร้อมกับจานอาหารจานนึงที่มีแต่ผักสันสวยงามเต็มจานไปหมดซึ่งน่าจะเป็นของพลอยเพราะปกติอาหารแบบนี้จะไม่มีวางบนโต๊ะอาหารของบ้าน"วันนี้น้าทำสลัดไก่ย่างขอโปรดของพลอยด้วยนะลูก""ขอบคุณนะคะน้าพิม น้าพิมน่ารักที่สุด"".อ้าวมีนทำไมไปนั่งตรงโน้นล่ะลูก" น้าพิมขยับเก้าอี้เพื่อนั่งลงตรงที่ประจำและคงจะเพิ่งนึกขึ้นได้เมื่อเห็นเธอนั่งอีกฝั่งนึง"เอ่อคือ..""อ๋อพอดีพลอยขอนั่งตรงนี้น่ะค่ะน้าพิมคือพลอยอยากนั่งคุยกับพี่ตาร์เพราะไม่ได้เจอกันนานมีเรื่องคุยเยอะแยะเลย^^""อ๋อออ เหรอจ้ะ อันที่จริงน้าว่าค่อยคุยกันตอนทานข้าวอิ่มน่าจะดีกว่านะลูก""เอ่อ...พ่อว่าเราทานข้าวกันเลยดีกว่านะนี่ก็ค่ำมากแล้วเพราะเดี๋ยวมีนกับตาร์ต้องร

ตาร์......"แล้วที่ทำเมื่อคืนมีความสุขหรือเปล่าล่ะ""คิดว่ามีมั้ยล่ะ""ไม่รู้ดิ เค้าไม่กล้าคิดเองเพราะที่มีนทำมันเหมือนไม่ใช่มีนที่เค้ารู้จัก" ทำไมมันต้องทำหน้าเศร้าด้วยจนเธอรู้สึกไม่ดีอีกแล้ว"งั้น...เดี๋ยวทำให้ดูอีกทีดีมั้ยแล้วก็ดูว่ามีนมีความสุขหรือเปล่า" พูดจบเธอก็ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับดึงผ้าห่มออกจนตอนนี้ร่างกายเปลือยเปล่าของคนข้างๆ มันปะทะสายตาเธอเต็มๆ โดยเฉพาะส่วนนั้นที่กำลังนอนสงบนิ่งอยู่ เธอเอื้อมมือไปคว้ามันมาอยู่ในกำมือแล้วรูดขึ้นรูดลงเบาๆ เพื่อให้มันตื่นตัวก่อนจะค่อยๆ ก้มหน้าลงไปครอบครองมันด้วยปากของเธอเอง"อ๊าาา มีน ผัว เสียว " เสียงครางที่ได้ยินยิ่งทำให้เธอย่ามใจ เธอทั้งดูดทั้งเลียท่อนเอ็นเหมือนกับว่ามันคือไอติมที่ชอบกิน จนตอนนี้มันขยายตัวเต็มที่คับปากของเธอไปหมด เธอคายท่อนเอ็นออกมาจากปากอย่างช้าๆ จากนั้นเธอก็ขยับตัวขึ้นไปนั่งทับตรงกลางกายของตาร์และถูไถร่างกายของตัวเองไปมา เพื่อให้ส่วนนั้นของเธอไปสัมผัสกับเนื้อตัวเปลือยเปล่าของตาร์ก่อนจะยกตัวขึ้นเล็กน้อย เธอเอื้อมมือจับท่อนลำที่แข็งสู้มือให้ตั้งตรงแล้วเธอก็จับมันให้จดจ่ออยู่ตรงร่องรักของเธอแล้วค่อยๆ กดตัวลงไปช้าๆ เธอก้มหน้า

มีน...."มีน..." สีหน้าที่ไม่สบายใจของตาร์เหมือนตาร์มันจะพยายามอธิบายเรื่องที่พลอยกอดมัน"ไม่เป็นไรมีนได้ยินหมดแล้ว" เธอบอกกับตาร์ก่อนจะเบนสายตาไปมองพลอยที่ยังยืนร้องไห้อยู่ตรงที่เดิม เธอจึงเดินไปหาพลอยแล้วก็จับมือพลอยเอาไว้"พี่เข้าใจพลอยนะ การที่เรารักใครสักคนมานานแล้วเราต้องพบเจอกับความผิดหวังมันเป็นเรื่องยากที่จะตัดใจ แต่พี่เชื่อว่าสักวันพลอยจะเจอคนที่เค้ารักพลอยและพลอยก็รักเค้า""ฮือออ พี่ไม่โกรธเหรอที่พลอยรักพี่ตาร์""จะโกรธทำไม ความรักมันเป็นสิ่งที่สวยงาม มีคนรักดีกว่ามีคนเกลียดนะ""แต่พลอยเคยเกลียดพี่นะ เพราะพลอยคิดว่าพี่มาแย่งพี่ตาร์ไปจากพลอย""ไม่มีใครแย่งตาร์ไปจากพลอยได้หรอกไม่ว่ายังไงพลอยก็คือน้องสาวที่ตาร์มันรักนะ""อื้มมใช่ ไม่ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น พลอยก็เป็นน้องสาวของพี่ตลอดไปไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนะ""ฮือออ พี่ตาร์ พี่มีน พลอย...พลอยขอโทษที่ทำพี่สองคนลำบากใจกับการกระทำและคำพูดของพลอย พลอยขอโทษนะ""ไม่มีใครโกรธพลอยหรอก ใช่ไหมตาร์" เธอหันไปถามตาร์ที่มันอุ้มตะวันอยู่ข้างๆ ซึ่งมันก็พยักหน้ายืยัน"แต่พลอยก็รู้สึกแย่อยู่ดี พลอยคิดว่าพลอยกลับก่อนละกันนะ พี่ตาร์ช่วยหารถให้พลอยห