Semua Bab เด็กร้ายเดียงสาของมาเฟีย NC20+: Bab 81 - Bab 90

สิบโมงเช้าวันถัดมา ร่างที่ร้าวระบมตื่นมาด้วยเสียงโทรศัพท์ของตัวเองที่ดังรำคาญหูที่สุด เธอควานหาบนหัวเตียงทั้งยังสะลึมสะลืออยู่ นิ้วเรียวสวยเลื่อนรับสายแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ “ฮัลโหล” “อีรวิ...ยังไม่ตื่นอีกเหรอยิ้มยันเช้าหรือไง ข่าวใหญ่แล้ว” คนิ้งตื่นมาโซเชียลก็ฮอตปรอทแตกเลยทีเดียว เมื่อนักธุรกิจหนุ่มเจ้าของผับไฮโซ thousand lights เปิดตัวสาวข้างกายในสภาพที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทำอะไรกันมา หวานฉ่ำขนาดนั้น ทั้งมีรอยแดงที่คอ แถมยังเลือกมุมที่เห็นแค่เสี้ยวหน้าตอนสาวนิรนามคนนั้นซบอกอย่างหมดเรี่ยวแรง สาวใหญ่สาวน้อยต่างอกหักกันเป็นแถว ๆ เพราะ แฮชแท็ก #ยาหยีของบีบี๋ #ใต้ตัวจริงเปิดตัว “ข่าวอะไรใหญ่...อะไรใหญ่โอ๊ย...อยากนอน เมื่อคืนเจอของใหญ่มาร้าวไปหมด” เสียงบ่นอู้อี้บอกกับเพื่อนที่โทรมากวนเวลานอน เมื่อคืนแม้ว่าจะเมา แต่ก็มันเช่นกัน ภาพสุดท้ายจำได้คือจุ๊บที่แก้มสากของพี่พันแสงของเธอแล้วหลังจากนั้นก็จำไม่ได้อีกเลย “หยี...ตื่นแล้วเหรอบี๋ซื้อโจ๊กใส่ไข่ลวกสองฟองมาให้ เอาน้ำส้มด้วยไหมครับ” เสียงที่ลอดเข้าผ่านไปในโทรศัพท์ของคนิ้งทำให้รู้ทันทีว่ารวิวรรณนั้

หลังจากนัวเนียบนเตียงกับพันแสงเธอก็ลุกขึ้นมาอาบน้ำ และใช่ค่ะอีรวิขาอ่อนเมื่อก้าวลงเตียงก็นั่งพับเพียบอยู่ข้างเตียงส่งยิ้มหวานให้เขา ที่เอาแต่หัวเราะเธอ “เดินไม่ไหวแย้ว” เสียงสองแอปใสทั้งชูมือเหมือนเด็กทำเอาคนยังยิ้มต้องรีบมาอุ้มแล้วก็เป็นคนอาบน้ำให้ทันที และคนที่ตื่นเช้าขึ้นมาหาซื้อของใช้ผู้หญิงมาใหม่จนเต็มห้องน้ำทำให้เธอหันมองเขาอย่างจับผิด “ของแฟนคุณ?” “ใช่ครับ” เขาตอบแบบหน้าตายจนคนถามสะอึก หัวใจของรวิวรรณร่วงไปอยู่ที่พื้นไม่พอ ยังโดนเขาเหยียบย่ำอีก น้ำตาที่เหือดแห้งไปเมื่อวานเริ่มปริ่มขึ้นมาอีกครั้ง “พอรู้ว่าจะมีแฟนก็เลยตื่นแต่เช้าไปหาซื้อ ดูสิยังไม่ได้เปิดเลยสักขวด” เขาเห็นสีหน้าสลดของอีกฝ่ายก็เลยเลิกแกล้งดีกว่า เธอไม่เหมาะกับน้ำตาหรอกเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่า ปากที่แบะคล้ายคนร้องไห้หายไปทันควันหันมองเขาด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง “ของรวิเหรอคะ” “อืม...” สิ้นเสียงตอบเธอกระชากคอเขามาจูบสูบวิญญาณบ้าง แต่เพียงชั่วครู่กลับเป็นตัวเองที่หายใจไม่ออกเสียอย่างนั้นจนต้องผละเขาออกก่อน “ดะ...เดี๋ยว...ยืนไม่ไหวแล้วค่ะ หายใจไ

ห้องแช็ตหนุ่มโสดเพลย์บอย อันธการ: พรุ่งนี้มีงานเปิดตัวสายการบินมาด้วยนะเฮีย เสียงแจ้งเตือนในแอปพลิเคชันที่ใช้ติดต่อสื่อสารระหว่างพวกเขาโดยมีสมาชิกหนุ่มโสดเพลย์บอยตัวบิดาทั้งหมด 5 คนคนแรกจะเป็นใครไปไม่ได้เลย คือ พันแสง เตโชชาญคนถัดมาคือ ยศสรัน(ยิน) ผู้เชี่ยวชาญด้านเหล้าสามคือ อันธการ เจ้าของสายการบิน the Crow แม้ชื่อจะดำมืด และแน่นอนว่ามีธุรกิจไม่ได้มืดนะคนที่สี่ คือ ธนิน หนุ่มนำเข้ารถหรูเปิดอู่ Hi endคนที่ห้า คือ กุมภัณฑ์ ชื่อราวกับวรรณคดีไทย แต่ที่มาย่อมไม่ธรรมดาเพราะเขาคนนี้ไม่ใช่คน แต่คบค้ากับมนุษย์แม้ที่มาแต่ละคนแตกต่างกัน แต่ว่าเป็นเพื่อนรักกัน เมื่อมีงานเปิดตัวของผู้ใดย่อมมี ห้าหนุ่มหล่อเดินเป็นเหมือนมาสคอตนำโชคอยู่ในงานนั้นเสมอ และครั้งนี้ก็เช่นเดียวกันพันแสง: “งานใหญ่ไหม” พันแสงกำลังชั่งใจว่าจะไปหรือไม่ไปดีอันธการ: “ต้องใหญ่สมกับสายการบิน The Crow สิ”พันแสงยิ้มรับตอบตกลงทันทีเพราะถ้างานไม่ใหญ่เขาก็ไม่ไป ช่วงนี้ต้องขยันเป็นข่าวเข้าไว้ เพราะคนที่นั่งรูดโทรศัพท์พร้อมกับหัวเราะคิกคักนั่นคนเดียววันนี้เป็นวันที่สองแล้วที่เธอมาอยู่ห้องเขา แต่หลังจากคืนนั้

แสงสีทองของดวงตะวันยามเช้าพร้อมกับดวงอาทิตย์สีส้มอิฐโผล่ขึ้นมาจากผืนน้ำเป็นความสว่างที่สบายตา คงเพราะฤดูนี้นั้นอาทิตย์ไม่ได้ร้อนแรงเหมือนฤดูร้อนกระมัง เสียงคลื่นทะเลซัดสาดเข้ากระทบฝั่งเป็นจังหวะกับสายลมเอื่อย ๆ ที่พัดกระทบหน้าทำให้ร่างที่หลับสนิทมาทั้งคืนจากน้ำเมาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ร่างเล็กอยู่รถเปิดประทุนมองเห็นวิวท้องน้ำเบื้องหน้ากับพระอาทิตย์ดวงโตอย่างตกใจเล็กน้อย แต่ก็เรียกรอยยิ้มสดใสเมื่อคนด้านข้างก้มลงมาหอมแก้มใส “งื้อ....ชอบมากเลยค่ะ” เธอยิ้มให้เขาพร้อมส่งสายตาหวานเชื่อมไปให้ “วิวหรือคนขับครับ” “คนขับค่ะ” ใครจะบอกว่าวิวล่ะ จั่วมาขนาดนี้ไม่รับก็คงเสียดายแย่ ที่ชอบคือชอบที่แปลว่าอยากได้มาครองคนเดียวนะ “ที่ไหนคะ” ใบหน้าเล็กอิงซบที่ไหล่ของเขา แล้วชายหนุ่มก็สอดมือมาโอบไหล่เธอไว้หลวม ๆ ความอบอุ่นใจแล่นเข้าที่อก หลับตาพริ้มรับลมเย็น ๆ ที่กระทบใบหน้าด้วยความอิ่มใจ คบกับไอ้เหี้ยเพชรทำไมไม่เคยรู้สึกอย่างนี้เลยนะ! “ภูเก็ตไง จะพาไปพัทยาน้ำทะเลก็สวยสู้ภาคใต้ไม่ได้ ก็เลยพามาที่นี่ครับ” “ฮะ...ภูเก็ต” นี่เธอหลับยาวข

เมื่อกลับมางานรีวิวเธอชุกมาก เรทติ้งของช่องมีคนติดตามเป็นอันดับที่ 3 ของเมืองไทย แค่เธอขยับก้าวไปทางไหนก็เป็นข่าว แต่พันแสงก็ไม่ยอมให้เธอรับงานเยอะ แล้วทำบัตรเครดิตที่ไม่จำกัดวงเงินให้เธอใช้อีกต่างหาก หล่อ สปอร์ต ใจดี ลีลาเด็ด... “หยี...พรุ่งนี้มีงานอีกแล้วเหรอ” คนที่ใช้เวลาอยู่กับเมียได้น้อยลงอิดออด เขาอยากใช้เวลากับเธอเยอะ ๆ นี่ก็ผลัดเรื่องไปหาแม่มาหลายวันแล้ว หากเลื่อนอีกไม่นานคุณหญิงศศินาคงได้มาตามถึงคอนโด ที่เขากันไว้เป็นพื้นที่ส่วนตัวกับคนรักเท่านั้น “ค่ะ...งานเดียวเองสัญญาว่าจะเลิกก่อนห้าโมงเย็นแน่นอน” “ผมไปรับ” “จริงเหรอคะ” คนที่ได้กินไส้กรอกอันใหญ่อิ่มหนำไปแล้วรีบขึ้นมานั่งบนตัวเขาทันที ที่เขาบอกว่าจะไปรับ “ใช่ครับ...ตอนเย็นไปหาแม่” “หา...หาแม่...วันนี้เหรอคะ” อาการประหม่าของรวิวรรณแสดงออกมาทางสีหน้า ขนาดแม่เธอยังปัดว่างานชุก น้ำขึ้นขอรีบตักก่อน แต่ว่าเขานี่สิเธอจะปฏิเสธยังไง “ห้ามเบี้ยว ผมนัดแม่ไว้แล้ว” พรุ่งนี้เย็นวันศุกร์ คนที่ไม่ได้เหยียบบ้านมานานแล้วสมควรพาลูกสะใภ้ไปฝากคุณหญิงศศินาได้แล้ว เพราะที่รู