Semua Bab เด็กร้ายเดียงสาของมาเฟีย NC20+: Bab 91 - Bab 100

“เดี๋ยวนะคะ...ต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่ใช่แค่ถ่ายภาพนิ่งเหรอคะ” ตอนแรกดีลงานมาแค่ภาพนิ่งถ่าย ๆ แล้วก็จบทำไมมาต้องมีเป็นหนังโฆษณาล่ะ นี่มันไม่ตรงบรีฟชัด ๆ“ใช่สิ...ทำไมได้เหรอ...ไม่มีอาชีพเลยนะ” เสียงเย้ยหยันมาจากด้านหลังทำเอารู้ทันทีว่า ใครเป็นคนต้นคิดเรื่องนี้อีชะนีหน้าโง่อดเล็บตีนหมานี่เอง...!เธอกำหมัดพร้อมกับคลายเพื่อเก็บปากสงบคำไม่ให้ด่าอีชั่วนี่ก่อน‘รังควานไม่เลิกยิ่งกว่าผี’“ขอโทษนะคะ รวิรับงานแค่ตามบรีฟเท่านั้น แล้วราคาที่คิดไม่ใช่ต้องเล่นหนังโฆษณาแค่ภาพนิ่ง ดังนั้นรวิขอปฏิเสธงานนี้ค่ะ”ไม่ใช่แค่ลูกผู้ชายหรอกฆ่าได้หยามไม่ได้ ลูกผู้หญิงก็ด้วย ต่อให้ไม่มีใครจ้างต่ออีกเธอก็ไม่สนใจ แต่เล่นขนาดนี้กับเรทราคาต่ำเตี้ยเรี่ยดิน ถือว่ามันเกินไปมากนัก เธอไม่ใช่คนเรื่องมาก แต่ว่านี่มันอยู่นอกเหนือขอบเขตจากข้อตกลงกัน“ก็ได้นะ...ถ้าเธอไม่เล่นค่ายกกอง ค่าอุปกรณ์ ค่าสถานที่เธอต้องจ่าย” แพรพินท์อ้างเรื่องนี้ขึ้น เพราะว่าเธอยังไงก็เป็นผู้ว่าจ้าง หากไม่จ่ายเงินเสียอย่างทั้งกองก็เสียหาย“ทำไมต้องจ่ายในเมื่อฉันไม่ได้เป็นคนผิดสัญญา”“แต่ว่าเธอมีปัญหาคนเดียวนะ”ช่างแต่งหน้าช่างผมต่างมองมาที่นางเอกข

“หยียังเจ็บปากอยู่เลยค่ะ” เธออ้อนอย่างมีจริตแน่นอนว่าเขาต้องสงสาร จะอ้าปากอมก็ใช่ที่ เดี๋ยวปากฉีกกันพอดี “พี่จะเลียหยีเอง...เตรียมครางได้เลย” ว่าจบคนหื่นก็พลิกตัวขึ้นมุดเข้ากลีบดอกไม้ของเธอ โดยหญิงสาวก็ร่วมมืออย่างดี ทั้งยกเรียวขาข้างหนึ่งพาดไปที่ไหล่ที่แข็งแกร่งด้วยมัดกล้ามเนื้อ ให้เขาลากลิ้นร้อนชิมน้ำหวานในกลีบดอกไม้ของเธอไม่หยุด สองมือของเขาช่วยกันแหวกอย่างเบามือสอดเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงสวาทหยาดเยิ้มไปด้วยน้ำหวาน “หวานฉ่ำเลยจ้ะยาหยีของพี่” ร่างของรวิวรรณบิดเร่าไปมายามเขาปรนเปรอ พร้อมกับครางกระเส่าลืมเรื่องความเศร้าไปชั่วขณะ ยอมรับเลยว่าพันแสงทำให้เธอไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเลยสักนิดยามมีเขา หากเทียบกับคนเก่า บอกได้เลยว่าห่างชั้นกันเยอะ หากจะคลั่งรักขนาดนี้ ไม่น่าปฏิเสธเธอเมื่อสองปีก่อนเลย อุตส่าห์แอบชอบมาตั้งหลายปี บทรักของหนุ่มสาวดำเนินไปจวบจนเที่ยงวัน กว่าจะพากันออกจากห้อง ใบหน้าอิ่มเอิบของว่าที่ลูกสะใภ้ทำให้คนผ่านร้อนผ่านหนาวมาจนห้าสิบปลาย ๆ อย่างศศินานั้นเข้าใจดีแต่ก็อดส่ายหน้าไม่ได้ เพราะเจ้าลูกชายพาน้องไม่ทานข้าวเช้า “แม่ทำข้าวต้

ผ่านไปสองวันแล้วหลังจากข่าว แต่ว่ารวิวรรณก็ยังไม่ออกมาให้ข่าวใด ๆ ทั้งช่องบันเทิงต่าง ๆ ติดต่อมาและให้เหตุผลว่าอยากพักเองไม่ได้เกี่ยวกับข่าวปลอมพวกนั้น เรียกได้ว่าลอยตัวเหนือดรามา และไม่สนใจคำด่าทอ จนช่วงเย็นนั้น มีคนส่งความจริงมีเพียงหนึ่ง พร้อมกับภาพและเสียง ที่ไม่รู้พลเมืองดีคนนั้นหามาได้ยังไง แอชแท็กหัวเราะทีหลังดังกว่ากับความจริงมีเพียงหนึ่ง ขึ้นเทรนอันดับหนึ่งในแอปรูปนกสีฟ้า เสียงเตือนข้อความห้องแช็ตชะนีโสดดังขึ้น ตริ๊ง!!!คนิ้ง: อีรวิ...รอดแล้ว (ส่งพร้อมกับสติกเกอร์ย่อตัวรับมง)นับหนึ่ง: ไม่ใช่นางเอกค่ะ เรียกว่านางงามรวิวรรณที่ไม่เสพโซเชียลให้ปวดหัวไม่เข้าใจจึงส่งเครื่องใหม่คำถามเข้าไปในห้องแช็ตรวิวรรณ : ???คนิ้ง: เบื่อพอมีผัวก็เลิกสนใจโลก อีเมียอีเพชรกัลยานั่นเกมแล้วค่า เพราะมีคนน่าจะคนในกองเอาคลิปพร้อมหลักฐานตั้งแต่ต้นยันจบแฉ...โอ๊ย...งานนี้ทั้งผู้กำกับ ทั้งคนช่างแต่งหน้า ทั้งอะไรทั้งหลายแหล่มีคนให้ติดแฮชแท็กให้ออกมาขอโทษแกรวิวรรณ: กราบตีนเท่านั้นที่คู่ควรส่งสติกเกอร์รูปตีนไป พร้อมกับข้อความกวนส้นตีนเช่นเดียวกันสองเพื่อนสาวส่งสติกเกอร

รวิวรรณปิดช่องทางการสื่อสารทุกอย่าง แล้วใช้เวลากับพันแสง เพราะเธอรู้ว่าพวกนักข่าวต้องการสัมภาษณ์เธอ แน่นอนว่าเธอต้องออกมาให้สัมภาษณ์ เพียงประวิงเวลาให้คนด่านังแพรพินท์ไปให้นานขึ้นหน่อยแค่นั้นเอง แผนบ้องตื้นโง่ ๆ ของแพรพินท์นั้นต้องโดนคนประณามเยอะ ๆ ให้ธุรกิจห่าเหวของมันล่มจมไปพร้อมกับความคิดต่ำตมของมัน แพรพินท์ติดต่อภานุวัฒน์ไม่ได้ เขาปิดเครื่องตลอดเลย เธอพยายามให้เขาช่วยเหลือแก้ต่างให้ แต่ทว่าอีกคนกลับไม่คิดเป็นห่วงทั้งยังเอาแต่ทำงานจนเธอไม่รู้ว่าผัวไร้ประโยชน์จะเก็บไว้ทำซากอะไร แพรพินท์แต่งตัวไปที่บาร์ Thousand lights ของพันแสงผัวใหม่อีรวิวรรณที่สืบมาว่าเขาเป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวยมากคนหนึ่ง จนเธอรู้สึกโง่ไปเลยที่จับภานุวัฒน์แย่งผู้ชายควาย ๆ คนหนึ่งจากคนที่เธอตั้งตนเป็นคู่แข่งมาตลอดตั้งแต่มัธยมปลาย จนเธอสืบรู้ว่าที่จริงอีรวิวรรณนั้นหลงรักพันแสงมาก่อนที่จะคบกับภานุวัฒน์ แต่ตอนนั้นนังนั่นมันโดนเขาปฏิเสธ “ทำไม...ทำไมฉันโง่ไม่สืบให้ดี” ตอนนี้รู้สึกว่าคิดผิดถนัดที่แย่งผัวมันส่งให้มันสมหวังกับรักแท้ ใครจะไปคิดว่าคนที่คบกันสองปีไม่มีอะไรกันเลย แล้ว

“ดื่มน้ำส้มค่ะ คั้นเองเลยนะคะจะได้สดชื่น” เธอบอกเขาแล้วหันหลังไปเตรียมหมวกใส่แล้วพากันเดินย่อยอาหารเข้าสวนไปหาแม่ วิมลดาราคุมคนงานเก็บทุเรียนเห็นลูกสาวพาว่าที่ลูกเขยมาก็เรียกให้เข้ามาดูทันที พร้อมกับอยากอวดทุเรียนเกรดพรีเมียมของตัวเอง “รวิ...พาพี่แสงมาทางนี้เร็ว” คนที่ตื่นเต้นเห็นจะเป็นมารดา ตอนแรกคุยกันดิบดีว่าจะให้เล่นตัวสักหน่อย แต่พอมาถึงลูกสาวกลับเป็นหมาหัวเน่าเสียแล้ว “ได้เยอะไหมคะทุเรียนปีนี้” “ได้เยอะลูก นี่เดี๋ยวจะมีคนมารับใส่ตู้คอนเทนเนอร์ส่งออกนอกแล้ว” วิมลดาราบอกอย่างดีใจ แม้ว่าสวนนี้จะทำเพียงแก้ว่างให้ชาวบ้านที่มารับจ้างเก็บผลไม้พวกนี้มีรายได้ แต่ว่าเธอก็ทำออกมาได้อย่างดีทีเดียว แต่ที่ไม่ทำคือให้นักท่องเที่ยวมาชมสวนแล้วทานผลไม้สด ๆ เพราะหากทำแบบนั้นสวนจะโทรม “ดีจังเลยค่ะแม่...ลูกเขยแม่อยากลองรับทุเรียนค่ะ” รวิวรรณเห็นคนที่มาด้วยจ้องคนรับทุเรียนตาเป็นมัน ทั้งเข้าไปสอบถามโน่นนี่ว่ารับอย่างไร จังหวะแบบไหน “อย่าดีกว่าลูกอันตรายเดี๋ยวพลาด ลูกเขยแม่เสียโฉมพอดี” แน่นอนว่าห่วงยิ่งกว่าลูกสาวก็ลูกเขยนี่แหละ “นั่นสิคะ...