All Chapters of พยศรักร้ายนายมาดนิ่ง : Chapter 11 - Chapter 20

ในขณะที่น้ำนิ่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่นั้น โรมกับล้วงกระเป๋าหยิบไฟแช็กขึ้นมาจุดบุหรี่ดูดด้วยสีหน้าไม่รู้สึกรู้สาอะไร สายตาคมเข้มแฝงไปด้วยสายตาที่เย็นชา หรือเขาชินกับเรื่องที่สาวๆ มาสารภาพท้องกับตนไปแล้ว กับน้ำนิ่งนี้ไม่ใช่คนแรก คอนดอมก็สวมสี่ห้าชั้นม๊าเขาย้ำนักหนามีแฟนได้มีครอบครัวได้แต่ขอให้เรียนจบเสียก่อน เมื่อไหร่ที่เขาโตเป็นผู้ใหญ่มากพอท่านจะไม่ห้ามเรื่องนี้ ท่านไม่ได้ปิดกลั้นแต่ให้อยู่ในช่วงอายุที่เหมาะสม ไม่ใช่แค่ผม ไอ้ราม โรรา ก็โดนม๊าสั่งห้ามเรื่องนี้ไปด้วย แล้วมันจะไปท้องได้ยังไงละวะ สีหน้าเข้มขรึมถึงกับอารมณ์ขึ้นอยู่ไม่น้อย!! ฟู่...!! โรมยังคงอัดบุหรี่เข้าปอดมวนแล้วมวนเล่า เพื่อผ่อนคลายอารมณ์ที่มันตึงเครียด เขาพยายามที่จะใจเย็นลง หางตาตวัดมองมายังหญิงสาว“อย่างที่บอกถ้าเธอท้องจริง พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปตรวจ” น้ำเสียงที่เยือกเย็นเบ่งออกจากใบหน้าอันหล่อเหลา ทำเอาน้ำนิ่งถึงกับขนลุก เธอจะกล้าให้เขาพาไปตรวจได้ยังไงในเมื่อมัน“ไม่เป็นไร ฉันไปฝากท้องเองได้” น้ำนิ่งเอ่ยจบ เมื่อใช้วิธีนี้จับโรมไม่ได้ เห็นทีเธอต้องหาวิธีใหม่เพื่อให้ได้เขามาเป็นของเธอ แต่ในจังหวะที่กำลังเดินออกจากชั้นบน

“เธอ...เธอ” เสียงเข้มเอ่ยซ้ำแล้วซ้ำเล่ามือหนาจับเข้าที่ชีพจรและแตะจมูกเพื่อดูลมหายใจของเธอใบหน้าอันหล่อเหลาที่มีสีหน้าคิดถึงเมื่อครู่กับโล่งใจขึ้นมาบ้าง“แค่เป็นลมยังไม่ตาย” โรมเอ่ยจบร่างสูงก็ซ้อนตัวคนเป็นลมขึ้นมาอุ้มในท่าเจ้าสาว โรมที่อุ้มหญิงสาวเดินไปยังห้องพยาบาล เป็นที่สนใจให้กับสาวๆ ที่พบเห็นไม่น้อยไม่เว้นแม้กระทั้งน้ำนิ่งที่เห็นโรมอุ้มหญิงสาวออกมาจากลิฟต์ แต่ดูท่าทีแล้วคนที่โรมอุ้มนั้นไม่ใช่ยัยโรรา แต่ผู้หญิงคนนั้นคือใครกัน“หึ...พี่โรมนี่พี่กล้าปฎิเสธฉัน เพราะแบบนี้สินะ ยัยนั่นคือใครกันมารยาชัดๆ” น้ำนิ่งได้แต่คิดด้านมิกซ์ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาคมคามที่กำลังจะสาวเท้าขึ้นตึก แต่แล้วสายตากับสะดุดเข้าที่ร่างสูงหนุ่มฮอตชื่อดังคณะบริหารที่อุ้มอดีตแฟนเก่าอย่างนานิลผ่านหน้าของตนไป“นานิล นั้นเป็นอะไร” ด้านมิกซ์ถึงเขาจะหมดเยื่อใยกับนานิลแต่เห็นแบบนี้เขาก็อดปล่อยผ่านไปไม่ได้“เป็นลม” โรมตอบขณะที่อุ้มคนเป็นลมไปยังห้องพยาบาล“ทำไมเธอถึงเป็นลม” มิกซ์ยังไม่คิดจะปล่อยผ่าน นานิลเรียนวิศวะแล้วทำไมเธอมาเป็นลมที่ตึกสถาปัตยได้ มันเกิดคำถามขึ้นมากมายภายในหัวของเขา“ไม่ใช่เรื่องของมึง ไม่ต้องเสือก”

ด้านนานิลที่ถูกตัวอันตรายเอ่ยมาเช่นนั้น ตากลมเล็กถึงกับเบิกกว้างออกมาด้วยท่าทีตกใจ ดูดอะไรไม่ต้องถามเพราะตอนนี้ฉันรู้สึกได้ถึงอะไรอุ่นๆ ที่งับเข้าที่หน้าอกของฉัน นานิลที่ถูกเรียวลิ้นร้อนของโรมตวัดดุดเข้าที่เม็ดหน้าอกคนตัวเล็กถึงกับดิ้นพลาน“อร้าย...” เธออยากจะกรี๊ด แต่กรี๊ดไม่ออก ติดที่ว่ามือของเขายังปิดปากเธอเอาไว้“อือ...” นานิลพยายามส่งเสียงอู้อี้ออกมาอย่างขัดขืนแต่มือของเธอกับโอบเข้าที่ต้นคอของเขาอย่างลืมตัว แต่นั่นมันยิ่งทำให้โรมได้ใจคิดว่าคนไต้ร่างนั่นเป็นใจให้ตน “อ่อยนิหว่า” โรมกับยิ่งตวัดลิ้นร้อนและขบเทะฟันเข้าที่หน้าอกอวบอึ๋มของเธออย่างห้ามอารมณ์ไม่ได้ ลิ้นร้อนขบเขาเบาๆ อย่างหยอกล้อ คนถูกกระทำถึงกับสะดุ้งขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่แปลกใหม่จากที่รู้สึกแปลบๆที่หน้าอกกับรู้สึกจักกะจี้ปรนเสียวขึ้นมาแทน จากที่ต่อต้านเมื่อครู่นานิลกับเด้งหน้าอกขึ้นมารับกับลิ้นร้อนของเขา ด้านโรมที่มัวเมาลุ่มหลงกับสองเต้าหน้า จากที่เคยว่ายัยนี้อกไข่ดาว พอได้ลิ่มลองดูดกิน ขอคืนคำละกัน มันทั้งโตหวานนุ่มสู้ลิ้นสากหนาของเขามาก โรมถึงกับละลิ้นและใบหน้าออกจากส่วนหอมหวานนุ่มลิ้นละมุนออกจากแทบไม่ได้ให้ตายเถอะย

ด้านนานิลร่างบางใช้เวลาเดินทางถึงหอพักราวๆ กับครึ่งชั่วโมงและเวลานี้เป็นเวลาคนเลิกงานรถบนท้องถนนค่อนข้างหนาแน่น ร่างบางเดินเข้าตึกหอพักแต่เธอกับไม่รู้เลยว่ามีสายตาคมอีกคู่หนึ่งที่จ้องมองเธอผ่านกระจกรถหรูด้านโรมร่างสูงรู้ตัวอีกทีเขาก็ขับรถไล่ตามรถเมล์จนมาถึงหน้าอะพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่งถ้าให้เดาเธอคงพักที่นี่ คนหลายอารมณ์รู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูกเพราะอะไรเขาถึงได้ตามเธอมาถึงที่นี่“เกลียดเขาไม่ชอบคนปากเก่ง อวดดี สำนึกผิดงั้นเหรอ” หึ...ก็สมควรแล้วไงที่เขาทำไปเพราะอยากจะลงโทษคนที่เข้ามายุ่งเรื่องของเขา โรมจอดรถและคิดทบทวนเรื่องราวที่ตนเกือบจะได้กระแทกนานิล รู้สึกผิดต่อเธองั้นเหรอ ไม่น่าจะใช่แหละ เขาไม่ผิดทำไมต้องสำนึก“แล้วนี้กูเป็นห่าไรวะ” เขาจะไปหาองุ่นแต่จู่ๆ ขายาวกับเลือกที่จะลงจากรถ สายตาคมแหงนมองอพาร์ทเมนท์สูงราว 7 ชั้น คนตัวสูงพยายามใช้ความคิดอย่างหนัก เขาไม่ควรมาเสียเวลากับผู้หญิงปากดีอวดเก่งอย่างนานิล เมื่อคิดอะไรขึ้นได้ กลัวว่าหญิงสาวจะมาเห็นตนเข้า โรมถึงกับทะยานรถสปอร์ตคันหรูออกจากอพาร์ทเมนท์ที่นานิลพักอาศัยอยู่“โธ่...เว้ย แล้วนี่กูเป็นเชี่ยไรวะ” ยัยนั้นจะมองเขาด้วยสายตาแบบไหน แ

ด้านนานิลหลังจากที่แยกจากโรมฉันเข้าห้องเรียนในเวลาเฉียดฉิว แน่นอนการมาสายของฉันก็ถูกเจ้ประไพศรีอาจารย์ประจำคลาสมองแรงเป็นเรื่องธรรมดาเพราะการเข้าเรียนสายไม่ใช่สิ่งที่นักศึกษาควรทำ หลังจากที่ทำตัวเล็กๆ นั่งเรียนกับเพื่อนๆ ในห้องไปนั้น“นิล แกเห็นไลน์ที่ฉันส่งให้ยัง” ยัยโปรเกลหันมาถามขณะที่เจ้ประไพศรีอธิบายเนื้อหา“ดูที่ไหนละ วิ่งเข้าเรียนไม่โดนเจ้ประไพแหกหัวก็ดีเท่าไหร่แล้ว ทั้งสองสาวได้แต่กระชิบกระซาบกันเสียงเบา“ เหอะว่าแล้วแกนะเคยรู้เรื่องอะไรที่ไหนอีก 3 วันเกียมตัวค่ะ เลทโก” เสียงยัยโปรเกลหันมาเอ่ยกับฉัน“คือไร ยังไงแกพูดให้เคลียร์ดิ” อะไรของยัยเกล จู่ๆ นางก็บอกให้ฉันเตรียมตัวเลทโก คือไปไหนของนาง นานิลถึงกับงงงวยกับคำพูดของเพื่อนสนิท ผ่านไป 2 ชั่วโมงหลังจากอาจาร์ยเลิกคลาสแล้วนั้น“โน้นไง หัวหน้าห้องมาโน้นแล้ว ลิลลี่ฉันขอรายชื่อจากทางที่สโมสรส่งมาหน่อยสิ ว่ามีชื่อยัยนิลไหม” เมื่อโปรเกลเอ่ยไปเช่นนั่น ลิลลี่หัวหน้าห้องของพวกเธอ“มายเฟรน เพื่อนๆ ทุกคนฟังและดูในกรุ๊ปไลน์ห้องเรานะ ใครมีรายชื่อตามที่ลี่ส่งในไลน์ กรุณาไปติดต่อที่งานสโมสรนักศึกษาช้าสุดภายในพรุ่งนี้ ไม่เกินเที่ยง ยินดีสำหรับ