All Chapters of พยศรักร้ายนายมาดนิ่ง : Chapter 41 - Chapter 50

โรมเลื่อนริมฝีปากเข้าครอบงำริมฝีปากเรียวเล็กมาอย่างดูดดื่ม จูบกระชากวิญญาณได้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ปากหนาขบเข้าที่ริมฝีปาก จนคนตัวเล็กปากบวมเจ๋อ เกิดรอยแผลอย่างที่เธอตบเขาจนปากแตก เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำแต่ฟันมันไปโดน ถือว่าแลกกัน!! อึก !! จูบที่ดิบเถื่อนและรุนแรงเพิ่มเรื่อยๆ ไม่นานก็แปลเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยน ให้อีกคนคล้อยตาม ทำเอาคนถูกกระทำอย่างนานิลถึงกับแทบหมดสิ้นแรงกำลังด้านโรมเขารู้จุดอ่อนของเธอ ทำยังไงฝ่ายหญิงจึงจะยอมสยบให้ จากที่จูบหนักหน่วงกับเปลี่ยนแปลเป็นความอ่อนโยน ค่อยๆ จูบบางเบาล่วงล้ำเข้าถ้ำโพรงปากหวานอย่างเชื่องช้า ด้านนานิลจากที่ขัดขืนก่อนหน้านี้ ร่างบางถึงกับคล้อยตามเขาอย่างง่ายดาย เกลียดสิ ฉันต้องเกลียดเขาถึงจะถูก นานิลส่งลิ้นเล็กของตนจูบล่วงล้ำในโพรงปากของโรม จากที่ใจสั่งให้เกลียด กับกลายเป็นเธอยินดีแลกจูบกับเขาอย่างหักห้ามความรู้สึกไม่ได้ เสียงเรียวลิ้นทั้งสองสอดเข้าหากัน!! จ๊วบ จ๊าบ !! เพียงแค่ฝ่ายหญิงจูบตอบ แทะริมฝีปากหนาเข้าอย่างบางเบา มันยิ่งเป็นน้ำมันเชื่อเพลิงชั้นดีที่จุดติดไฟพิศวาทในร่างกายของโรมจูบที่ดูดดื่มที่แลกและสัมผัสลิ้นกันไปมา โรมถอนจูบออกอย่างเชื่องช้

“อะ...อะ โรม แบบนั้นแหละ” ปฎิเสธไม่ได้ว่าเธอชอบลิ้นร้อนๆ ของเขาที่ซุกซนตรงส่วนนั้นด้านโรมเมื่อเร่าคนตัวเล็กจนได้อารมณ์ ร่างสูงก็ไม่รอช้า ยืนเต็มความสูงและอ้าขาคนตัวเล็กออกกว้าง นานิลที่รับรู้ถึงความใหญ่โตของคนตรงหน้าที่ผงาดหัวขึ้นมาทั้งแท่งต่อหน้าต่อตา ทั้งต้องการและอยากปลดปล่อยแต่อีกใจก็กลัว“มันจะไม่เจ็บใช่ไหม”“ถ้าเธอให้ความร่วมมือมันจะไม่เจ็บเหมือนกับที่ผ่านมา เชื่อฉัน นานิลฉันจะช่วยเธอ” ราวกับโดนคำล่อลวงจากปีศาจร้ายเปลี่ยนเป็นเทพพระบุตรให้เธอคล้อยตาม ฉันไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น สีหน้าตอนนี้ของเขากับดูไม่น่ากลัวเหมือนเมื่อครู่ เมื่อนานิลพยักหน้า โรมสอดความแข็งแรงใหญ่โตที่ผงาดหัวชี้หน้าเข้ารับกับร่องเสียวของฉันทันที มันไม่ได้เจ็บอะไรมาก เมื่อเขาค่อยๆ กระแซะและดันๆ เข้าที่โพรงกลีบเนื้อทีละนิดอย่างทะนุถนอม“อ่า...โรม” แต่นั้นก็รู้สึกแสบๆ จี๊ดๆ อยู่หน่อยๆ อาจจะเป็นเพราะมีน้ำเกสรที่ไหลออกมาเยอะพอสมควรเลยไม่รู้สึกเจ็บหมือนคราวแรก ฉันมีสติทุกอย่าง แต่ห้ามอารมณ์วาบวามที่เกิดขึ้นนี้ ไม่ไหวแล้ว ขนลุกไปหมด“อ่า...นิลคับ” ด้านโรมพอปล่อยให้กลีบเนื้อของนานิลปรับตัว ร่างสูงก็เดินหน้าสอยสะโพก

ด้านนานิลหลังจากที่ร่างบางวิ่งมาถึงที่หน้าเต็นท์พักของตนก็เจอกับเนเน่ที่อยู่ในชุดพร้อมนอน“อ้าวนานิล พึ่งกลับมาเหรอ” ด้านนานิลที่เหลือบมองนาฬิกาอีกไม่กี่นาทีจะเป็นเวลา 4 ทุ่ม ร่างบางได้แต่พยักหน้าให้คนถาม“งานสโมสรเขาประกาสยกเลิกกิจกรรมตั้งแต่ฝนเทลงมา 20 นาทีแรกแล้ว ทั้งลมทั้งฝนตกหนักแบบนี้ ใครจะไปวิ่งตามหารางวัลบ้าๆ แบบนั้นกัน คนคิดกิจกรรมไม่ได้เรื่อง” เนเน่ได้แต่เอ่ยขึ้นมา นานิลถึงกับเหว๋อ“หึ...ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย”“เธอคงออกไปไกลเลยละสิ พอดีตอนนี้งานสโมสรประกาศฉันอยู่แถวนั้นพอดี เลยได้ยิน แต่ก็มีเพื่อนๆ คนอื่นๆ นะที่ติดฝนยังมาไม่ได้เหมือนเธอ” เนเน่บอกฉันมา“โล่งไปที พอดีวิ่งอยู่ดีๆ ผ้าผูกมือคู่ฉันดันขาด พัดหลงกัน รางวัลอะไรนั้นก็หาไปเจอ พอเธอบอกแบบนี้โล่งมาก กลัวจะโดนทำโทษ” นานิลจำใจโกหกรูมเมทของเธอทั้งที่จริงที่เธอวิ่งหนีโรมมาเพราะกลัวโดนเขาทำอย่างอื่นมากกว่า เมื่อเป็นเช่นนั้นนานิลก็หยิบชุดนอนไปเปลี่ยนชุด เพราะอยู่ในชุดเปียก นานๆ แบบนี้คงไม่ดีแน่วันต่อมา และวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายที่เราจะอยู่ที่นี่ การมาซ่อมกิจกรรมในครั้งนี่ของฉันมันไม่มีอะไรให้น่าประทับใจเลย ก็รู้ๆ กันอยู่ว่า

ด้านนานิลขณะที่ร่างบางเดินออกมาจากห้องอาหารแต่กับไม่รู้ว่ามีใครบางคนที่เดินตามออกมา นานิลมุ่งหน้าไปยังเต็นท์ที่พักของตนโดยไม่คิดจะสนใจอะไร แต่ขณะที่ร่างบางกำลังจะเลี้ยวไปยังทางเต็นท์นั้น!! หมับ !! เรียวแขนเล็กกับถูกมือหนาของใครบางคนกระชากด้วยความแรง คนที่ถูกกระชากแขนจากด้านหลังตาเรียวเล็กถึงกับเปิดกว้างออกมาด้วยท่าทีตกใจ“โรม...”“ยังดีที่เธอพอยังจำชื่อฉันได้” ร่างสูงกดเสียงไม่น่าฟังกระชากคนตัวเล็กมาที่ใต้ต้นไม้ด้านหลังมุมที่ลับตาคน ด้านนานิลที่สังเกตุเป็นสีหน้าและแววดุร้ายขุนเขืองของโรมในตอนนี้ร่างบางถึงกับถอยหลัง แผ่นหลังบางติดกับต้นไม้ขนาดใหญ่ที่สามารถปิดบังสายตาผู้คนได้“นะ...นายมีเรื่องอะไร” นานิลเอ่ยถามเสียงสั่น แต่นั้นคนถูกถามกับผุดรอยยิ้มร้ายกาจขึ้นมา ราวกับทำให้คนตัวเล็กนั้นกลัวตน ท่าทางสีหน้าแววตานิ่งดุร้ายกาจเช่นนี้มันเหมือนตอนที่อยู่ห้องพยายบาลไม่ผิดแขนหนาตั้งสองข้างคล้ำยันบริเวรโคลนต้นไม้ เพื่อไม่ให้คนตรงหน้านั้นหนีตน“หึ...! ไม่น่าถาม” ร่างสูงเสยิ้มอันร้ายกาจขึ้นที่มุมปาก“ปากฉันแตก และน้องชายฉันเจ็บมาก จนจะใช้งานไม่ได้... เธอจะรับผิดชอบมันยังไง” ร่างสูงกดเสียงต่ำพร้อม

หลายวันต่อมา ด้านนานิลหลังจากที่กลับมาจากซ่อมกิจกรรม นี้ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว ที่ฉันกลับมาเรียนและช่วงนี้เป็นช่วงที่ใครหลายคนตามเก็บงานส่งอาจาร์ย์เพราะอีกสองสัปดาห์หน้าพวกเราก็จะสอบจบชั้นปีที่ 3“แก อย่างน้อยๆ เราก็ผ่านกิจกรรมแล้ว ฉันโล่งมาก” เสียงยัยเกลที่เอ่ยขึ้นมาขณะที่พวกเราลงจากตึกคณะ“ผ่านกิจกรรม แค่ไม่กี่หน่อยกิตนี้นะเกล ทำให้แกโล่งอะไรขนาดนั้น ฉันเครียดวิชาเอกมากกว่า คะแนนเก็บฉันก็ไม่ค่อยดี สอบเสร็จคะแนนออกมาโน้นแหละฉันถึงจะโล่ง” ยัยกิ๊บเอ่ยขึ้นมากับพวกฉัน“จะว่าไปวิชา business finance”“พวกยัยลิลลี่ให้เพื่อนนางที่อยู่คณะบริหารติวให้ พวกแกสนใจจะไปด้วยปะ พอดียัยพรีนมาชวนฉันนะ พรุ่งนี้ติวที่ตึก บริหาร 4 โมง ถึงหกโมงเย็น” ยัยเกลหันมาเอ่ยกับพวกฉัน“แทนที่พวกแกจะชวนกันไปติววิชาเอก ไปติววิชาเลือกนี้นะ ฉันขอบายอะ” นานิลเอ่ยกับทั้งสองสาว ตั้งแต่กลับมาจากซ่อมกิจกรรมดูเหมือนยัยลิลลี่ ยัยพรีนจะสนิทกับพวกฉันมากขึ้น พวกนางถึงได้ชวนพวกเราไปไหนมาไหนด้วย“นิลจ้า ถึงจะวิชาเลือกแต่วิชานี้ 3 หน่วยกิตเท่าวิชาเอกของแกเลยนะ ถ้าได้เกรด C D มีหวังฉุดเกรดล่วงชิบหาย” ยัยกิ๊บว่ามา“นั้นนิสิ อีกอย่างวิชาน