All Chapters of พยศรักร้ายนายมาดนิ่ง : Chapter 51 - Chapter 60

ด้านนานิลหลังที่ฉันปลีกตัวออกจากกลุ่มของโรมแล้วนั้น“นิล แกกับโรมนี้ยังไง รามเขาถึงเรียกแกพี่สะใภ้” นานิลที่ถูกโปรเกลจับผิดเช่นนั้น คนถูกถามถึงกับทำหน้าไม่ถูก นานิลหลบตาไม่กล้าสบตาเพื่อนสนิท“แอบคบกันเหรอ” โปรเกลยังถามในสิ่งที่ตนสงสัยต่อ และไหนนานิลบอกพวกเขาเกลียดกัน แต่แว่นยัยนิลไปอยู่กับโรมได้ไง นี้ฉันงงไปหมดแล้วนะ“ท่าทางของโรมออกอาการหลงแกชัดขนาดนั้น ฉันจะถามให้ดูโง่ทำไมวะเนี้ย...” โปรเกลยังเอ่ยขึ้นลอยๆ อย่าสนุกปาก แต่นั้นมันยิ่งทำให้นานิลนั้นรู้สึกอึดอัด ไม่ได้คบแค่พลาดพรั้งไปเท่านั้น นานิลได้แต่สับสนครุ่นคิดอะไรบางอย่างภายในใจ“ร้ายมากนะแก ยัยนิลแกก็รู้ว่าฉันคลั่งไคล้โรม และรักเขาเหมือนกันแฟนของฉัน ฉันรักเขามากขนาดไหน” โปรเกลที่เห็นนานิลเอาแต่ปิดปากเงียบ ไม่ตอบไม่ปฏิเสธ ถึงกับบิดเข้าที่แขนของเพื่อนให้คนที่ตกภวงค์นั้นรู้สึกตัว“ โอ้ย...นี้แกมาหยิกฉันทำไม เนี้ย เจ็บนะ” นานิลได้สติ แต่สบตาคนถาม“ก็แกนะสิ เอาแต่เหม่อ ฉันถามก็ไม่ตอบ ใจลอยถึงโรมของฉันอยู่ละสิถ่า” โปรเกลเอ่ยแซวพร้อมกับทำหน้าทะเล้นให้กับเพื่อน“บ้า ปะ ใครจะใจลอยถึงนายนั้น... ไม่มี้”“ปากแข็ง แกนะโกหกฉันไม่ได้หรอก และโกห

วันต่อมาด้านนานิลหลังจากที่เมื่อวานฉันไปติวกับกลุ่มเพื่อนถามว่ารู้เรื่องไหม ก็เข้าสมองฉันบ้างนิดหน่อยดีกว่าไม่ไปติว แต่เพียงแค่เจอสูตรเข้าไปฉันก็มึนหัวแล้วปะ ไหนจะต้องวิเคราะห์อีก ถึงจะไม่ใช่วิชาเอกถ้าไม่ตั้งใจก็ทำเกรดล่วงได้เหมือนกันนะ"นิลวันนี้ไปติวกับพวกฉันอีกปะ” ยัยลิลลี่หันมาชวนฉัน“แค่สูตรเมื่อวาน 2 หน้ากระดาษ A4 ฉันยังจำไม่ได้เลย ขอบคุณมากนะที่ชวน แต่วันนี้ขอบายดีกว่า” ฉันหันไปตอบยัยลิลลี่“ฉันก็บายนะแก ไม่ไหว เจอสูตรเข้าไปคือมึนหัวมาก” ยัยเกลหันไปเอ่ยอีกเสียง“ขอไปเดินชิวๆ ที่ห้าง S ดีกว่า” ยัยกิ๊บก็อีกคนที่ปฏิเสธ“เพื่อนห้องเราไม่มีใครไปด้วย พรีนแกยกเลิกนัดก่อน ฉันก็ยังจำสูตรไม่ได้เหมือนกันวะ” คนชวนเองก็ปฏิเสธ ไม่ไปเหมือนกับกลุ่มพวกฉัน“ก็ได้” เอาเป็นว่าวันนี้ไม่มีใครไปติวกับเพื่อนยัยพรีน เพื่อนยัยพรีนที่ว่า ก็เนเน่รูมเมทฉันไงละ เลิกคลาสสุดท้ายของวันนี้พวกเราก็แยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมัน ส่วนฉันตอนนี้ยังกลับไม่ได้เพราะต้องเอาแอร์พอร์ตไปคืนเจ้าของเขา@ตึกเรียนคณะบริหาร ร่างบางในชุดกระโปรงพลีทสั้นขึ้นลิฟต์มาหยุดที่ชั้น4 เดินเลี้ยวขวามาก็เจอห้อง A49 ครั้งนี้มันอาจจะเป็นครั้งสุด

วันต่อมา @ตึกคณะวิศวะการบิน นานิลร่างบางในชุดนักศึกษากระโปรงพลีทสั้นเลยเข่ามาเพียงเล็กน้อย นี้เป็นเวลาที่เธอเลิกเรียนแล้วแต่กับมานั่งมองสมาร์ทโฟนรอสายจากใครบางคนที่รับปากจะติวให้เธอ ทั้งที่อีกไม่กี่นาทีจะห้าโมงเย็นแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าคนที่รอนั้นจะโทรมาสักที“หรือเขาจะลืมแล้ว” เพียงแค่คิดว่าโรมลืมนัดติวให้ฉันเธอ จู่ๆ นานิลกับรู้สึกน้อยอกน้อยใจขึ้นมาเสียดื้อๆ“ไม่ว่าง ไม่ติวแล้วก็น่าจะบอกกันบ้าง” ร่างบางพึมพำน้ำเสียงออกมาด้วยท่าทีน้อยใจให้กับคนที่นัดตน นี้ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ก็ไม่มีท่าทีเขาจะโทรมา จะต่อโทรหาเขาก่อนก็กลัวอีกฝ่ายจะรำคาญ ดวงตาเรียวเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือ อีก 10 นาทีถ้าเขาไม่ติดต่อมาฉันก็ไม่รอแล้ว!! ฟู่...!! นานิลได้แต่นั่งมองหน้าจอมือถือ เล่นโซเชียวฆ่าเวลาไปหลายนาที แต่โรมนั้นก็ยังเงียบอยู่เลย จะโทรก่อนก็ไม่กล้า และทำไมฉันต้องรู้สึกอึดอัดอะไรมากขนาดนี้ด้วย นานิลนั่งรอโรมอยู่เช่นนั้นซักพักใหญ่ๆ เมื่อเห็นว่าโรมไม่มาตามนัด เธอจึงเลือกที่จะกลับแต่จังหวะที่เดินออกมาจากตึกคณะนั้น!! หมับ !! จู่ๆ กับมีมือของใครบางคนจับเข้าที่แขนเรียวเล็ก ด้านนานิลที่เห็นหน้าอดีตแฟนนั้น“มิ

ด้านนานิลหลังจากที่โรมขับรถออกมาได้ชักพัก ให้ตายเถอะ ยันนิลนี้แกเป็นบ้าอะไร รู้ตัวอีกทีฉันก็กระโดดขึ้นรถมากับเขาเสียแล้ว ใจเต้นตุบๆ ตับๆ มือบางถึงกับเย็นเฉียบ มันไม่ใช่เย็นเพราะเครื่องปรับอากาศภายในรถหรอกนะแต่เย็นกับอาการที่ฉันสับสนกับความรู้สึกของตัวเองนี้แหละ แต่เหมือนว่าคนขับจะไม่ได้รู้สึกกับความเงียบและท่าทีนิ่งๆ ของเธอ โรมเสมองร่างบางที่เอาแต่นั่งนิ่ง เขาผลิวปากออกมาอย่างอารมณ์ที่มีนานิลยอมมากับตน ขณะที่รถสปอร์ตคันหรูวิ่งมาถึงแยกไฟแดง ระหว่างทางที่ต้องเลี้ยวไปคอนโดของโรมและหอพักของนานิลนั้น“นานิล ฉันให้เธอเลือก อยากติวที่ไหน คอนโดฉันหรือห้องของเธอ” ด้านานิลร่างบางใบหน้าสวยเก๋สายตาจับจ้องไปนอกกระจกรถ ถึงกับหันควับมองหน้าคนถาม“ว่าไง จะติวที่ไหน คอนโดฉันหรือ หอพักเธอ” เขาถามย้ำ โรมไม่พูดเปล่าแต่กับโน้มใบหน้าอันหล่อเหลาเข้าหาคนตัวเล็ก!! ตึก ตึก !! ทำเอาร่างบางที่ถูกสบตาเข้าอย่างจังในเวลาอันรอดเร็วนั้นถึงกับนิ่งค้าง เธอโดนเสน่ห์ของตัวอันตรายตกเข้าอีกแล้ว ตกเข้าเต็ม ตกซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่นั้นคนแอบเผลอใจกลัวหลุดกลัวว่าเขาจะจับได้ ไม่ได้อยากจะมองนักหรอก แต่ตาฉันกับดันไปจ้องตาเขาซะงั้น น

“จูบ ลบลอย” เขาหมายถึงจูบที่มิกซ์จูบฉันงั้นเหรอ“นายเห็น” เธอถามเขาขณะที่มือเรียวจับเข้าริมฝีปากเรียวเล็กของตน“ก็ไม่เชิง ไม่ได้จะอยากดูนักหรอก เห็นแล้วมัน...” โรมหยุดคำพูดไว้แค่นั้นเขาไม่กล้าที่จะพูดคำว่า โมโห ออกมา กลัวว่าคนตรงหน้านั้นจะได้ใจ ร่างสูงในชุดนักศึกษาลุกขึ้นเต็มควาสูง“จะติวไม่ใช่เหรอ ไปสิ” เขาเอ่ยอย่างตัดบทไม่ให้คนขี้สงสัยถามเซ่าชี่ต่อ เมื่อเป็นเช่นนั้นเธอจึงนำเขาไปที่โต๊ะ ทั้งสองนั่งที่โต๊ะทานอาหารที่ตอนนี้ถูกเปลี่ยนเป็นโต๊ะหนังสือแทนมือหนาของโรมหยิบชีทเอกสารของนานิลขึ้นมาอ่านทบทวน กระดาษ A4 ราวๆ 10 แผ่นที่เย็บรวมกัน“สรุป สูตรไรของเธอหนาขนาดนี้ ตัวหนังสือเล็กมากจนเขาแทบจะดูไม่ได้” โรมที่เห็นชีทในมือถึงกับเลิกคิ้วถาม ไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าตรงหน้านี้ลายมือของเธอจริง ซึ่งมันขัดกับหน้าสวยเก๋ของนานิลนัก คนถูกว่าถึงกับหน้าหงิก“นี้ฉันให้นายมาติวให้นะ ไม่ได้ให้มาวิจารณ์ตัวหนังสือฉัน” เธอว่าเขาอย่างไม่พอใจ แต่นั้นคนถูกว่าถึงกับหลุดยิ้มขึ้นมา“ลายมือให้ดูดีเหมือนหน้าตาเธอหน่อยสิ” โรมเอ่ยพร้อมกับเผยรอยยิ้มให้กับนานิล แต่นั้นทำเอาคนฟังถึงกับใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก นี้เขากำลังชม