All Chapters of อาจารย์ขานักศึกษาขอจีบ: Chapter 21 - Chapter 30

“เปียโนตอนนี้คุณเปลี่ยนใจไม่ได้แล้วนะ”“หนูก็ไม่คิดเปลี่ยนใจอยู่แล้วค่ะ” หญิงสาวตอบอย่างแน่วแน่“ผมสัญญาว่าจะทำให้คุณมีความสุขและจะไม่เสียใจเลยที่เป็นแฟนผม”ปณัยกรจูบไปบนหน้าผากช้าๆ สุพิชฌาย์หลับตาเมื่อเขาประทับรอยจูบอย่างแผ่วเบาลงบนเปลือกตาทั้งสองข้างแล้วเลื่อนลงมาที่แก้มแดงระเรื่อวนหยอกล้ออยู่กับริมฝีปากบาง ฝ่ามือดันท้ายทอยเพียงนิดก่อนจะจุมพิตแผ่วเบาจนสุพิชฌาย์เคลิบเคลิ้ม ปากเล็กเผยออกตามแรงอารมณ์อีกครั้งลิ้นร้อนแทรกเข้าไปในโพรงปากนุ่มหญิงสาวจูบตอนแบบที่เขาทำอย่างกล้าๆ กลัวๆ นั่นยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของปณัยกรให้แตกกระเจิงจูบของทั้งสองร้อนแรงขึ้นไปตามอารมณ์ปรารถนาที่เก็บไว้มานานลิ้นหนาเข้าไปควานหาน้ำหวานจากโพรงปากเล็ก ปลายลิ้นตวัดเกี่ยวพันกันไปมา เขานำเธอตาม สุพิชฌาย์เรียนรู้ไปกับปณัยกรทีละนิดทั้งสองกำลังจมลงสู่กองเพลิงแห่งตัณหาเขาผละจูบออกเมื่อเห็นว่าตอนนี้เธอกำลังจะขาดอากาศหายใจเพราะจูบอันเร่าร้อนที่ตัวเองมอบให้ แล้วมือใหญ่ก็ถอดเดรสสีหวานออกอย่างช้าๆ สายตาคมจ้องมองหน้าอกคู่สวยที่กระเพื่อมไหวขึ้นลงไปตามจังหวะหายใจแล้วยิ้มก่อนจะกดจมูกโด่งซุกไซ้ลำคอระหง สร้างความเสียวสะท้านให้กับคนไร้ป

เช้าวันใหม่ปณัยกรตื่นมาด้วยรอยยิ้มแต่แล้วรอยยิ้มนั้นก็เลือนหายเพราะคนที่นอนกอดอยู่เมื่อคืนนั้นไม่อยู่บนเตียงแล้ว เขารีบจัดการธุระส่วนตัวจากนั้นก็ไปเคาะประตูห้องฝั่งตรงข้ามด้วยความร้อนใจเพราะกลัวหญิงสาวจะโกรธกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน“เปียโนเปิดประตูหน่อย”“มีอะไรคะ” สุพิชฌาย์แง้มประตูออกเล็กน้อย“ผมว่าเราต้องคุยกันนะ”“อาจารย์ไม่รีบไปทำงานเหรอคะ”“ไปสายหน่อยก็ได้ วันนี้ไม่มีสอน เปิดประตูให้ผมหน่อยสิ”“หนูแต่งตัวไม่เรียบร้อยค่ะ อาจารย์ไปรอที่ห้องก่อนได้ไหมแต่งตัวเสร็จแล้วหนูจะตามไปค่ะ”“ในห้องมีอะไรทำไมไม่ให้ผมเข้าไปข้างในล่ะ”“อาจารย์อยากจะเข้ามาทำไมคะ” ตั้งแต่รู้จักกันมาหลายเดือนปณัยกรไม่เคยเข้ามาในห้องของเธอเลยสักครั้ง“ทีคุณยังเข้ามาห้องผมได้เลย”“เอาไว้วันหลังนะคะ ตอนนี้หนูขอไปแต่งตัวก่อน” หญิงสาวปิดประตูห้องลงทำให้ชายหนุ่มต้องกลับมานั่งรอที่ห้องของตนเองเขานั่งรอไม่นานสุพิชฌาย์ก็เคาะประตูก่อนจะเปิดเข้ามาและนั่งลงบนโซฟา“เปียโน เรื่องเมื่อคืนผมขอโทษ ผมไม่น่าใจร้อน”“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูรู้ว่าที่อาจารย์ทำแบบนั้นเพราะอาจารย์เองก็รักหนูใช่ไหมล่ะ หนูไม่โกรธหรอก หนูแค่อยากรู้ว่าที่อ

คุณวิมลวรรณมองหน้าลูกสาวแล้วเข้าใจดีว่าตอนนี้สุพิชฌาย์นั้นรู้สึกยังไงกับผู้ชายที่เธอคบเป็นแฟน เพราะเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความสุขเวลาที่พูดถึงคนรัก“หนูรู้จักคนรอบข้างเขาแล้วเหรอเขาพาไปเจอแล้วใช่ไหม”“เขาไม่ได้พาไปรู้จักหรอกค่ะแต่หนูบังเอิญรู้จักเองก่อนที่หนูจะจีบเขาหนูก็เลยสอบถามข้อมูลของเขาจากคนรอบข้าง” สุพิชฌาย์เล่าไปยิ้มไปอย่างมีความสุข“เดี๋ยวนะเปียโน หนูลองพูดช้าๆ สิว่าเมื่อกี้หนูพูดว่าอะไรแม่ฟังผิดหรือเปล่า” มารดาของหญิงสาวไม่แน่ใจว่าตัวเองหนูฝาดไปหรือเปล่า“หนูพูดว่าก่อนที่หนูจะจีบเขาหนูก็สอบถามข้อมูลเขาจากคนรู้จักมาบ้างค่ะ” หญิงสาวเล่าอย่างไม่มีปิดบัง“หนูเป็นคนไปจีบเขาก่อนเหรอเปียโน ตายแล้วทำไมลูกสาวแม่ถึงได้ทำตัวแบบนี้นะแล้วเขาจะมองหนูเป็นผู้หญิงไร้ค่าหรือเปล่า แม่รู้ว่าหนูเป็นคนกล้าแสดงออกเพราะแม่เลี้ยงหนูอย่างอิสระแต่ก็ไม่คิดว่าหนูจะกล้ามากขนาดนี้”“แม่คะผู้ชายคนนี้เขาเป็นคนดีนะคะแม่ มีอาชีพการงานที่ดีขยันแล้วหน้าตาก็หล่อมากๆ ถ้าหนูไม่เข้าไปจีบเขาก่อนแล้วคนอื่นมาจีบเขาไปก่อนหนูคงเสียดายแย่เลย”“แล้วแน่ใจได้ยังไงว่าคนหน้าตาดีมีอาชีพการงานที่ดีเขาจะไม่มีแฟนอยู่แล้วหนูจะโดนเข

เช้าของวันใหม่ปณัยกรก็แต่งตัวไปทำงานตามปกติเมื่อเปิดประตูห้องออกมาก็อดไม่ได้ที่จะเคาะประตูห้องของแฟนสาวเพื่อจะบอกเธอว่าตนเองกำลังจะไปทำงานเมื่อประตูเปิดออกชายหนุ่มก็ยิ้มแต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมวันนี้สุพิชฌาย์แต่งตัวดูเป็นทางการมาก หญิงสาวสวมกางเกงผ้าเข้ารูปสีดำกับรองเท้าส้นสูงส่วนท่อนบนเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวเข้ารูปเล็กน้อย มีกระดุมสีดำส่วนปลายแขนเสื้อทำให้ดูเรียบร้อยและมีสไตล์“มองอะไรคะ เปียโนแต่งตัวแบบนี้ไม่สวยเหรอคะ”“สวยครับแต่พี่ไม่ชินเท่าไหร่” ปณัยกรตอบพร้อมรอยยิ้ม สรรพนามที่ใช้เรียกระหว่างเธอกับปณัยกรเปลี่ยนไป เมื่อตกลงจะคบหากันอย่างจริงจังเพราะไม่อยากให้คนอื่นมาได้ยินว่าเธอเป็นนักศึกษาและเขาเป็นอาจารย์“แล้วพี่ไนท์ชอบแบบไหน”“ชอบทุกแบบเลยเปียโนหุ่นดีใส่ชุดอะไรก็สวย แล้วหนูจะไปไหนแต่เช้าเหรอ”“เปียโนจะไปส่งพี่ไนท์ในที่มหาลัยค่ะ”“ไม่เห็นต้องลำบากตื่นแต่เช้าเลย พี่ขับรถไปทำงานเองก็ได้”“แต่เปียโนอยากไปส่งนี่คะหรือว่าพี่ไนท์แอบซ่อนใครไว้ที่มหาวิทยาลัยถึงไม่อยากให้เปียโนไปส่ง” หญิงสาวแกล้งถามทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขาไม่เคยมีใคร“ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ถ้าเปียโนอยากไปก็ตามใจแล้วเช้านี้กิ

“หนูก็อยากรู้ว่าพี่จะทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า”“อย่าท้าพี่นะเปียโน”“เปียโนไม่ได้ท้านะคะก็แค่อยากรู้จริงๆ ว่าที่นี่กับที่เตียงมันจะต่างกันไหม” สุพิชฌาย์อยากมีความสุขกับเขาทุกที่เพราะในวันที่ต้องจากกันเขาจะได้มองไปรอบห้องแล้วคิดถึงแค่เธอคนเดียว“แฟนใครยั่วเก่ง”“แล้วชอบไหม”“ชอบที่สุด”ปณัยกรกระซิบเบาๆ จากนั้นก็ดึงเสื้อยืดออกทางศีรษะแล้วประกบจูบแผ่วเบา ปลายลิ้นร้อนตวัดไล่ต้อนปลายลิ้นเล็ก เมื่อเธอพยายามหลบหลีกก็กลายเป็นหยอกเย้ากระตุ้นให้เขาเปลี่ยนจากจูบหวานเป็นจูบที่เร่าร้อนและหนักหน่วงมากขึ้นร่างกายของสุพิชฌาย์อ่อนระทวยไปกับจูบรสที่ชายหนุ่มมอบให้ หญิงสาวปล่อยกายปล่อยใจไปกับอารมณ์พิศวาสที่เขาปลุกเร้าขึ้นอย่างเต็มที่มือใหญ่เคล้นคลึงหน้าอกอิ่มหยอกล้อกับยอดถันจนหญิงสาวครางในลำคอทั้งเจ็บทั้งเสียวในคราวเดียวกัน“เปียโนจ๋า เจ็บมากไหม”“ไม่ค่ะ”“ถ้าพี่บีบแรงเกินไปหนูต้องบอกพี่นะ”เขาถามขณะไล้ปลายนิ้วหยอกล้อกับเม็ดเชอร์รี่ที่บวมเป่งเบ่งบานกว่าครั้งไหน“อื้อ....”“พี่กินได้ไหม”“หนูก็อยากให้พี่กิน”เพราะรักเขาอย่างหมดใจจึงไม่หลงเหลือความอายเลยสักนิด เมื่อริมฝีปากร้อนดูดดุนไปบนยอดถันเธอก็ครางก