All Chapters of อาจารย์ขานักศึกษาขอจีบ: Chapter 1 - Chapter 10

“นั่นสิฉันลืมไปว่าแกเป็นถึงลูกสาวเจ้าของมหาวิทยาลัยสืบเรื่องอาจารย์ใหม่แค่นี้คงไม่ยาก ว่าแต่แกไม่คิดบ้างเหรอว่าอาจารย์เขาจะมีแฟนแล้ว”“ไม่รู้สิเจน ฉันคงต้องสืบดูก่อน”“ฉันเตือนแกเลยนะเปียโน ถ้าอาจารย์มีแฟนแล้วอย่าไปยุ่งกับเขาเด็ดขาด แกทั้งสวยทั้งรวยไม่จำเป็นต้องไปแย่งผู้ชายของใคร” ณัฐมลเตือนสติเพื่อน“ฉันรู้หรอกน่าใบตอง คนอย่างฉันก็มีศักดิ์ศรีพอ ฉันไม่ไปแย่งของรักของห่วงของใครหรอก แต่ถ้าใครมาแย่งของฉันเป็นอันเห็นดีกัน”“แกก็พูดไปเรื่อยเปียโน อย่างกับแกมีแฟนนั่นแหละ รุ่นพี่มาจีบตั้งหลายคนก็ไม่เห็นแกจะสนใจใคร”“ก็สเปกฉันต้องอายุมากกว่าไงล่ะ”“อย่างอาจารย์ไนท์น่ะเหรอ” เจนิสาถามย้ำเพื่อความแน่ใจ“อือ อย่างอาจารย์ไนท์เนี่ยใช่เลย คะแนนเต็มสิบฉันให้ร้อยเลยนะ”“แกก็เว่อร์เกินไปแล้ว”“ฉันพูดจริงนะเจน ยังไม่เคยมีใครที่ทำให้ฉันรู้สึกชอบได้เท่าอาจารย์ไนท์เลย เขาทำให้หัวใจฉันเต้นแรง วันนี้ฉันเรียนแทบไม่รู้เรื่อง”“ก็แกเอาแต่จ้องหน้าอาจารย์นี่จะเรียนรู้เรื่องได้ยังไง”“ฉันอยากให้ถึงวันเสาร์หน้าเร็วๆ จังเลย” สุพิชฌาย์พูดไปยิ้มไปดวงตากลมโตเป็นประกายระยิบระยับเมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อของอาจารย์หนุ่ม“นี่เ

เช้าวันเสาร์เช้าวันเสาร์สุพิชฌาย์รีบตื่นนอนเร็วกว่าทุกวันหญิงสาวมีความกระตือรือร้นมากที่จะไปเรียน แต่งหน้าอ่อนๆ เพราะเดาว่าคนที่ดูเงียบขรึมและจริงจังน่าจะชอบผู้หญิงอ่อนหวานเรียบร้อย แม้จะขัดกับบุคลิกของตนเองที่เป็นสาวเปรี้ยว แต่สุพิชฌาย์ก็ยินดีจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนที่เธอชอบ ที่ผ่านมาหญิงสาวก็ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนแต่สำหรับอาจารย์ปณัยกรเธอรู้สึกชอบเขาจริงๆหลังจากทานอาหารเช้าแล้วหญิงสาวก็รีบออกจากบ้านเธอแวะซื้อกาแฟให้กับตนเองหนึ่งและอีกแก้วสำหรับอาจารย์ปณัยกรที่จะมาสอนแทนอาจารย์ทรงวุฒิอีกครั้งในวันนี้หญิงสาวไปถึงห้องเรียนก่อนเพื่อนคนอื่นจากนั้นก็วางแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะของอาจารย์พร้อมกับเขียนโน้ตเล็กๆ ไว้“กาแฟสำหรับอาจารย์ไนท์ค่ะ หนูหวังว่าอาจารย์จะชอบและดื่มมันระหว่างสอนนะคะ”เมื่อวางแก้วกาแฟเสร็จแล้วก็กลับมายังที่นั่งเก้าอี้แถวสองอย่างที่คิดไว้ซึ่งเธอคิดว่าจุดนี้อาจารย์น่าจะมองเห็นเธอได้มากกว่าการนั่งแถวหน้าสุดเหมือนกันเดินครั้งแรก“มาแต่เช้าเลยนะเปียโน นี่แกเอาจริงเหรอ” ณัฐมลเข้ามานั่งใกล้ๆ แล้วกระซิบถามเพราะตอนนี้นักเรียนหลายคนเริ่มทยอยกันเข้ามาในห้องแล้ว“ก็จริงสิ” หญิงสาวตอบอย่า

เมื่อออกจากห้องพักของอาจารย์ทรงวุฒิแล้วสุพิชฌาย์ก็เดินตามปณัยกรมายังรถของเขา“ถ้าอาจารย์ลำบากใจ ไปส่งหนูเอารถเลยก็ได้นะคะ เดี๋ยวหนูไปหาข้าวกินเองก็ได้ค่ะ” หญิงสาวพูดอย่างเกรงใจ ขณะตากลมโตก็เหลือบมองคนที่เดินเคียงข้างมาด้วย“ไม่เป็นไรหรอกผมพาคุณไปกินข้าวแล้วค่อยไปส่งก็ได้”“แล้วเราจะไปกินอาหารที่ร้านไหนกันดีค่ะอาจารย์” สุพิชฌาย์ถามปณัยกรหลังจากที่เธอขึ้นมานั่งบนรถของเขาแล้ว“คุณอยากกินอะไรล่ะเปียโน”“หนูกินอะไรก็ได้ค่ะแล้วอาจารย์นะคะชอบกินอาหารอะไรเป็นพิเศษ”“ผมกินได้ทุกอย่าง”“แต่บ่ายวันเสาร์แบบนี้หนูว่าร้านอาหารต้องคนเยอะแน่เลยค่ะเราไปกินบนห้างดีไหมคะอาจารย์ เดินผ่านร้านไหนที่คนน้อยเราก็เข้าร้านนั้น อาจารย์หิวมากหรือเปล่า”“ผมยังไม่หิวเท่าไหร่หรอก แต่คุณทนไหวแน่นะเมื่อกี้คุณบ่นว่าหิว”“ก็หิวอยู่นะคะแต่หนูคิดว่าทนได้ค่ะ”“ถ้ายังงั้นไปห้างที่ใกล้ที่สุดก็แล้วกันนะ กินเสร็จผมจะได้รีบกลับมาส่งคุณ”“ได้ค่ะอาจารย์”บ่ายวันเสาร์ผู้คนในห้างสรรพสินค้าค่อนข้างหนาตาทั้งสองคนเดินไปยังโซนที่จำหน่ายอาหารผ่านร้านอาหารอยู่หลายร้านแต่ละร้านก็มีคนมาใช้บริการค่อนข้างเยอะ สุพิชฌาย์กำลังมองไปยังร้านอาหารญ

สุพิชฌาย์ติดต่อไปยังคอนโดมิเนียมเดียวกับอาจารย์ปณัยกรเมื่อรู้ว่าเขาซื้อคอนโดห้องไหน หญิงสาวก็แจ้งกับทางคอนโดว่าอยากจะได้ห้องที่อยู่ตรงกันข้าม แต่ตอนนี้มีคนจองไว้ก่อนแล้วและเขาจะย้ายเข้ามาในเดือนหน้าสุพิชฌาย์จึงเสนอซื้อห้องต่อจากเจ้าของเดิมในราคาที่แพงขึ้นส่วนเจ้าของเดิมเลือกซื้อห้องใหม่ที่อยู่ในตึกเดียวกัน“แกเข้าไปอยู่ที่คอนโดนั้นหลายวันแล้วได้เจอกับอาจารย์ไนท์บ้างหรือยังเปียโน” ณัฐมลถามระหว่างที่นั่งทานอาหารกลางวันด้วยกันที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัย“ยังไม่เจอเลยทางคอนโดบอกว่าอาจารย์ไนท์จะย้ายเข้าอาทิตย์หน้า”“แล้วแกแน่ใจนะว่าอาจารย์เขาจะมาอยู่ห้องนั้นจริงๆ ไม่ใช่ถึงเวลาแล้วเป็นใครก็ไม่รู้มาอยู่ห้องนั้นทีนี้ก็เสียเงินฟรีเลยนะ”“ไม่หรอกใบตอง ฉันสืบแล้วรับรองไม่มีพลาด”“แล้วถ้าแกเจอกับเขาแล้วแกจะทำยังไงถึงจะสนิทสนมกับเขาได้ล่ะ ตอนนี้เขาก็ไม่ได้มาสอนที่นี่แล้ว มีเรื่องอะไรต้องคุยกัน”“ก็คุยกันในฐานะเพื่อนบ้านไง มีอะไรหลายอย่างที่เพื่อนบ้านอยู่ด้วยกันแล้วต้องพึ่งพาอาศัยกัน”“ฉันว่าในหัวแกตอนนี้มีแต่แผนการจะใกล้ชิดกับอาจารย์ไนท์มากเกินไปแล้วนะอย่าลืมสนใจการเรียนล่ะ”“ไม่ลืมหรอกน่าเจน แล้วเม

แม้ว่าเมื่อคืนจะปวดท้องและกว่าจะได้นอนก็เกือบจะเที่ยงคืนแต่เช้านี้สุพิชฌาย์ก็ตื่นนอนตามปกติ อาการปวดท้องหายไปแล้วหญิงสาวแต่งตัวก็นั่งบนชั้นวางรองเท้าที่ด้านบนเป็นเบาะหนังสำหรับนั่ง เธอคอยฟังเสียงเปิดประตูของห้องปณัยกรเพราะเช้านี้เธอจะเริ่มแผนต่อไปให้ได้ใกล้ชิดกับเขามากขึ้นเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องฝั่งตรงข้ามเปิดออกสุพิชฌาย์ก็เปิดประตูห้องของตนเองออกทันที“สวัสดีตอนเช้าค่ะอาจารย์ไนท์”“สวัสดีเปียโน เป็นยังไงบ้างหายปวดท้องหรือยัง”“รู้สึกดีขึ้นแล้วค่ะ”“อย่าลืมทานข้าวให้ตรงเวลาแล้วก็ทานยาด้วยนะ”“ค่ะอาจารย์หนูต้องขอบคุณอาจารย์นะคะที่ไปซื้อยามาให้”“ไม่เป็นไรครับ เราเป็นเพื่อนบ้านกัน”ทั้งสองเดือนคู่กันมายังลิฟต์ก่อนจะลงไปยังลานจอดรถ“ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ” สุพิชฌาย์มองรถของตนเองที่ล้อหน้าด้านซ้ายมันแบบจนติดพื้น“รถคุณยางแบนนี่เปียโน”“สงสัยเมื่อวานเย็นหนูขับผ่านบริเวณก่อสร้างด้านหลังมหาวิทยาลัยแน่เลย ทีนี่จะไปเรียนยังไงล่ะ” หญิงสาวแกล้งทำเป็นเครียดทั้งที่ตนเองเป็นคนโทรศัพท์ลงมาบอกรปภ.ให้ช่วยปล่อยยางรถข้างหน้าพร้อมกับติดสินบนให้เขาไปห้าร้อยบาท“ให้ผมไปส่งที่มหาลัยไหม”“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อาจา