All Chapters of อาจารย์ขานักศึกษาขอจีบ: Chapter 11 - Chapter 20

ปณัยกรสอนนักเรียนคาบสุดท้ายเสร็จในเวลาบ่ายสาม เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วลังเลว่าจะโทรไปถามสุพิชฌาย์ดีหรือเปล่าว่าหญิงสาวกับคอนโดยังไงแล้วก็ตัดสินใจไม่โทรเพราะคิดว่าเธอโตแล้วน่าจะดูแลตัวเองได้ชายหนุ่มขับรถกลับมายังคอนโดมิเนียมจากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปออกกำลังกายได้ก่อนจะกลับขึ้นมาบนห้องอีกครั้งเมื่อใกล้ถึงเวลาที่สุพิชฌาย์มักจะเคาะประตูชวนไปทานอาหารชายหนุ่มก็อาบน้ำแต่งตัวและนั่งเล่นโทรศัพท์รอ แต่ผ่านไปครึ่งชั่วโมงเสียงเคาะประตูก็ไม่ดังขึ้น เขาอดแปลกใจไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาวหรือเปล่าปณัยกรจึงมาเคาะห้องของเธอเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับเขาเป็นกังวลว่าเธอจะปวดท้องจนลุกไม่ไหวหรือเปล่าจึงตัดสินใจโทรศัพท์ไปหาเธอแต่หญิงสาวก็ไม่ยอมรับความกังวลเริ่มมีมากขึ้นเพราะเขาไม่รู้ว่าเธอกลับจากมหาวิทยาลัยหรือยังและกลับยังไงอีกทั้งเขายังเป็นห่วงเรื่องอาการปวดท้องชายหนุ่มโทรไปถามนิติด้านล่างจึงรู้ว่าสุพิชฌาย์ยังไม่กลับมากลับมาที่คอนโดเขานั่งร้อนใจอยู่ในห้องจนเวลาผ่านไปอีกเกือบยี่สิบนาทีก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะโทรหาเธออีกครั้งแต่แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเสียก่อน ปณัยกรรีบลุกขึ้นมา

หลังจากสารภาพว่าชอบปณัยกรไปแล้วสุพิชฌาย์ก็รู้สึกโล่งใจที่ได้บอกความรู้สึกของตัวเองออกไป หญิงสาวไม่หวังจะให้ปณัยกรตอบรับเป็นแฟนกับเธอในตอนนี้เพราะรู้ว่าคนเย็นชาอย่างเขามันเข้าถึงยาก หญิงสาวคุยกับอาจารย์กิ่งแก้วแล้วว่าเธอชอบเขาจริงๆ อาจารย์กิ่งแก้วบอกว่าถ้าชอบเขาก็อดทนและให้เวลาเขาได้คิดได้ทบทวนความรู้สึกของตัวเองสุพิชฌาย์รู้ว่าในอดีตปณัยกรเคยมีแฟนเป็นอาจารย์ที่สอนอยู่ในมหาวิทยาลัยเดียวกัน จากนั้นฝ่ายหญิงก็ย้ายไปสอนมหาวิทยาลัยอีกที่หนึ่งทำให้ทั้งสองห่างกันและไม่มีเวลาให้กันสุดท้ายก็เลิกรากันไปจากนั้นปณัยกรก็ยังไม่เคยคบกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย ส่วนแฟนของเขาก็แต่งงานมีครอบครัวไปแล้วเธอไม่รู้ว่าที่ปณัยกรยังไม่ยอมมีผู้หญิงคนอื่นเพราะยังลืมคนรักเก่าไม่ได้หรือเพราะเขามีความสุขกับการใช้ชีวิตเรียบง่ายแบบนี้หรือเปล่าแต่เธอก็ไม่ละความพยายามที่จะต้องจีบเขามาเป็นแฟนให้ได้ตอนแรกก็แค่อยากจะเอาชนะเพราะเห็นว่าเขาเป็นคนหน้าตาดี ถ้าได้ควงได้อวดคนอื่นว่าเป็นแฟนก็คงจะทำให้ใครต่อใครอิจฉา แต่พอได้ใกล้ชิดจริงๆ กลับรู้สึกทั้งรักทั้งหลงเขาอย่างที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนเขาเหมือนเย็นชาแต่ก็แฝงไปด้วยความอ

สุพิชฌาย์ตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนของปณัยกรในเช้าของวันใหม่หญิงสาวยิ้มอย่างมีความสุขถึง แม้เขาจะไม่ได้นอนกับเธอในห้องนี้แต่ก็เห็นถึงความมีน้ำใจและเขาก็ไม่ได้รังเกียจที่ถึงขั้นไล่กลับให้ไปนอนที่ห้องของตัวเองหญิงสาวค่อยๆ ย่องออกจากห้องของเขาอย่างเบาที่สุดเพื่อกลับมาที่ห้องของตนเอง เธออาบน้ำแต่งตัวและไปเรียนโดยลืมไปว่าแท็ปเล็ต โทรศัพท์มือถือและหนังสือยังอยู่ในห้องของเขาเมื่อมาถึงที่มหาวิทยาลัยและเดินไปหาเพื่อนที่โรงอาหารสุพิชฌาย์เปิดสะพายข้างขึ้นมาแล้วจึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่ได้หยิบของออกมาจากห้องของอาจารย์ปณัยกรเลยสักอย่าง“เป็นอะไรเปียโนทำไมทำหน้าแบบนั้น”“ฉันลืมโทรศัพท์มือถือ”“อ้าวแล้วแกไปลืมทิ้งไว้ที่ไหน ลืมไว้ในรถหรือเปล่า ไม่เป็นไรจะกินอะไรเอาโทรศัพท์ฉันไปสแกนจ่ายก็ได้” ณัฐมลเสนออย่างใจดี“ฉันลืมไว้ในห้องอาจารย์ไนท์”“อะไรนะเปียโนแกไปลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องเขาได้ยังไง ปกติแกเป็นคนติดมือถือจะตาย เกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนเล่าให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้นะ” เจนิตาตกใจเพราะกลัวว่าความสัมพันธ์ของเพื่อนกับอาจารย์หนุ่มจะไปไกลเกินกว่าที่พวกเธอคิดไว้“แกไม่ต้องทำหน้าตกใจแบบนั้นหรอกน่าเจน เมื่อคืนฉันไปอ่านหนัง

สุพิชฌาย์ยังคงมาอ่านหนังสือที่ห้องของปณัยกรทุกวัน มันกลายเป็นความเคยชินอีกอย่างนอกจากการทานอาหารเย็นด้วยกัน การได้นั่งมองหน้าชายหนุ่มและอ่านหนังสือไปด้วยก็เป็นความสุขอีกอย่างของหญิงสาวส่วนปณัยกรเองนั้นการได้มองหน้าสุพิชฌาย์ขณะที่นั่งทำงานไปด้วยมันทำให้กำแพงในใจของชายหนุ่มละลายลงไปอย่างช้าๆ แต่ก็ยังไม่กล้าจะบอกความรู้สึกของตนเองออกไป เพราะมันมีอุปสรรคหลายอย่างเหลือเกินที่เขาไม่รู้ว่าจะสามารถจับมือหญิงสาวก้าวข้ามมันไปได้หรือเปล่า“พรุ่งนี้ก็สอบวันสุดท้ายแล้วใช่ไหมเปียโน”“ใช่ค่ะ”“แล้วที่ผ่านมาคิดว่าตัวเองทำข้อสอบได้ดีหรือเปล่า” เขาชวนคุยเพื่อให้เธอได้พักสายตาบ้าง“หนูคิดว่าหนูทำเต็มที่ทุกวิชานะคะ ส่วนคะแนนจะได้มากจะได้น้อยมันเป็นเรื่องของอาจารย์ที่จะต้องจัดการเองค่ะ” หญิงสาวหัวเราเพราะมั่นใจในระดับหนึ่งว่าตนเองทำข้อสอบได้“ปกติแล้วผลการเรียนคุณเป็นยังไงบ้าง”“ที่ผ่านมาก็ได้ประมาณสามกว่าๆ ค่ะ หนูหัวขี้เลื่อยมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ ไม่เคยหวังเรื่องเกียรตินิยมเลย” สุพิชฌาย์ตอบแบบไม่เครียด“ทำไมไปว่าตัวเองแบบนั้นล่ะ เกรดเฉลี่ยมันไม่ได้วัดนะว่าเราเก่งหรือเปล่ามันอยู่ที่การนำเอาความรู้นั้นมาใช

เช้าวันใหม่สุพิชฌาย์ยังไม่ยอมลุกจากที่นอนทั้งที่ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่งแล้ว หญิงสาวอยากรู้ว่าถ้าปณัยกรเห็นว่าเธอยังนอนอยู่บนเตียงของเขาแล้วชายหนุ่มจะทำหน้ายังไงเธอยิ้มเมื่อนึกไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน การที่เขาจูบเธอแบบนั้นมันก็แน่ชัดแล้วว่าเขาต้องมีใจให้กับเธออย่างแน่นอนแต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงไม่ยอมตอบตกลง หญิงสาวคิดว่าวันนี้จะเธอต้องคุยกับปณัยกรเรื่องนี้ให้รู้เรื่องเพราะไม่อยากจะอยู่กับความอึดอัดนี้ได้อีกต่อไปขณะที่กำลังนอนคิดอยู่บนเตียงเสียงเคาะประตูห้องนอนก็ดังขึ้น“เปียโน คุณตื่นหรือยังผมขอเข้าไปนะ วันนี้ผมต้องไปทำงาน” ปณัยกรตื่นนอนตั้งแต่เช้าแต่รอให้สุพิชฌาย์ออกมาก่อนแต่แล้วก็ทนรอไม่ไหวเพราะถ้าช้ากว่านี้เขาคงต้องไปทำงานสายอย่างแน่นอน“ตื่นแล้วค่ะ อาจารย์เข้ามาได้เลย” หญิงสาวตะโกนตอบแต่ยังไม่ยอมลุกจากเตียง“สายแล้วนะเปียโน” ชายหนุ่มมองคนที่ยังนอนอยู่บนเตียงแล้วพูดขึ้น“หนูไม่ต้องไปเรียนแล้วนี่คะหนูสอบเสร็จแล้ว”“งั้นก็กลับห้องได้แล้ว ผมจะอาบน้ำแต่งตัว”“หนูก็ไม่ได้ห้ามอาจารย์สักหน่อย อาจารย์อายเหรอคะ”“ผมเป็นผู้ชายจะอายทำไม คุณมากกว่ามั้งที่ต้องอาย”“หนูไม่อายหรอกค่ะ