All Chapters of อาจารย์ขานักศึกษาขอจีบ: Chapter 31 - Chapter 40

ปณัยกรคิดว่าตัวเองอยู่ได้โดยไม่มีปัญหาอะไรถ้าจะต้องห่างจากคนรัก แต่ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงเขากลับคิดถึงสุพิชฌาย์จนไม่มีสมาธิทำงานแม้ว่าเธอจะเพิ่งวางสายไปไม่นานแต่เขาก็ยังคงคิดถึงเธออยู่ที่ผ่านมาปณัยกรก็ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย แม้จะเคยมีคนรักหรือคบผู้หญิงมาบ้างแต่ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกดีและคิดถึงมากเท่าสุพิชฌาย์มาก่อน ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะเก็บงานตรงหน้าเพราะนั่งทำต่อไปก็ไม่มีสมาธิ เขาเดินออกมาจากห้องทำงานเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์ขึ้นมาดื่มก่อนจะเปิดทีวีดูซีรีส์ที่เขากับเธอเคยดูร่วมกันและนั่นก็กลับทำให้เขาคิดถึงเธอมากยิ่งขึ้นปณัยกรกระดกเบียร์ที่เหลือในกระป๋องจนหมดและปิดทีวีจากนั้นก็เข้านอนพยายามข่มตาตัวเองให้หลับและคิดข้ามไปถึงวันจันทร์ที่จะเจอกับหญิงสาวเวลาสองวันมันผ่านไปช้ามากๆ วันนี้ก็เป็นวันจันทร์และเขาจะต้องไปทำงาน ชายหนุ่มมองประตูห้องฝั่งตรงข้ามแล้วถอนหายใจ เวลาห่างกันแค่นี้เขายังคิดถึงเธอมากและนึกไม่ออกเลยว่าถ้าวันหนึ่งที่สุพิชฌาย์จะต้องไปเรียนที่ประเทศอังกฤษจริงๆ เขาจะคิดถึงเธอมากขนาดไหนชายหนุ่มขับรถมาทำงานที่มหาวิทยาลัยจนกระทั่งถึงเวลาพักเที่ยง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเขารีบกดรับสายท

เมื่อถ่ายรูปจนพอใจแล้ว ทั้งคู่ก็จูงมือกันลงไปในน้ำทะเลใสสะอาด ปณัยกรโอบเอวของเธอไว้ ขณะที่คลื่นลูกเล็กๆ ซัดเข้ามาเบาๆ“เปียโนมีความสุขไหม”“มีความสุขที่สุดเลยค่ะ หนูอยากให้เวลาหยุดอยู่ตรงนี้” เธอพูดเสียงหวานซบหน้าลงกับอกแกร่ง“พี่ก็อยากให้เป็นแบบนั้น” เขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ทั้งคู่ยืนกอดกันท่ามกลางความสงบของท้องทะเล จูบหวานถูกมอบให้กันและกันอย่างเนิ่นนาน ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันเดินขึ้นฝั่งเพื่อกลับบ้านพัก“ขอไปเล่นน้ำต่อที่สระได้ไหมคะ” สุพิชฌาย์กระซิบถามเมื่อมาถึงบ้านพัก“พี่ว่าไปหาอะไรกินก่อนดีไหมแล้วค่อยกลับมาเล่น”“แต่เปียโนไม่หิว”“ถ้าเล่นตอนนี้ก็คงเล่นได้ไม่นาน แต่ถ้าไปกินข้าวก่อนเปียโนจะเล่นนานแค่ไหนก็ได้”“ถ้างั้นไปกินข้าวก่อนก็ได้ค่ะ” หญิงสาวเองก็เริ่มหิวเธอจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกไปทานอาหารค่ำหลังจากทานอาหารค่ำแล้วปณัยกรและสุพิชฌาย์ก็กลับมายังบ้านพัก“เปียโนไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ”“เพิ่งกินอิ่มจะลงสระเลยเหรอ”“ค่ะพี่ไนท์ เปียโนอยากว่ายน้ำค่ะ”หญิงสาวหายเข้าไปในห้องไม่นานก็กลับออกมาพร้อมกับสวมชุดว่ายน้ำสีส้มสดใสตัดกับสีผิวทำให้เธอดูขาวมีออร่ามากขึ้น“เอาชุดว่ายน้ำกี่ชุดครับ”

ปณัยกรมีสีหน้าเครียดอย่างเห็นได้ชัดเมื่อมาถึงมหาวิทยาลัยเอกชนที่คุณสุชาติบิดาของคนรักเป็นเจ้าของ ชายหนุ่มแจ้งกับเลขาที่หน้าห้องว่าเขานัดคุณสุชาติไว้แล้วเลขาของคุณสุชาติโทรเข้าไปแจ้งเจ้านายจากนั้นปณัยกรก็เคาะประตูก่อนจะเปิดเข้าไป“สวัสดีครับคุณสุชาติ”“สวัสดีครับอาจารย์ปณัยกร เชิญนั่งก่อน”“ขอบคุณครับคุณสุชาติเรียกผมว่าอาจารย์ไนท์ก็ได้นะครับเรียกเต็มยศแบบนี้ผมรู้สึกเกร็งๆ ยังไงก็ไม่รู้”“ได้สิว่าแต่วันนี้อาจารย์ไนท์เข้ามาพบผมมีอะไรจะคุยเหรอ ใช่เรื่องที่จะเริ่มสอนนักศึกษาช่วงซัมเมอร์นี้หรือเปล่าติดปัญหาตรงไหนแจ้งผมได้ตลอดเลยนะ” คุณสุชาติถามอย่างใจดี“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกครับ”“อ้าวแล้วมีเรื่องอะไรล่ะอย่าบอกนะครับว่าเปลี่ยนใจจะไม่มาสอนที่นี่แล้ว ผมเสียดายอาจารย์ที่สอนเก่งๆ อย่างคุณแย่เลย”“คือคุณสุชาติครับ....” ชายหนุ่มมีท่าทางอึดอัดเพราะไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไงถึงเรื่องที่ตนเองตั้งใจมาหาคุณสุชาติในวันนี้“อาจารย์ไนท์มีอะไรก็พูดกับผมตรงๆ เลยนะครับไม่ต้องเกรงใจหรอก”“คือเรื่องที่ผมจะมาคุยกับคุณสุชาติวันนี้ก็คือเรื่องที่ผมกับเปียโนคบกันอยู่ครับ”“อะไรนะ....คบกันเหรอ” คุณสุชาติทำทีเป็นตกใจ

เวลาหนึ่งเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็วตอนนี้ก็ถึงเวลาที่สุพิชฌาย์จะต้องเดินทางไปเรียนต่อประเทศอังกฤษแล้ว แม้ในใจไม่อยากจะจากคนรักไปแต่เธอก็ยังรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับบิดาและเมื่อคิดว่ากลับมาแล้วจะได้ทำงานร่วมกับปณัยกรหญิงสาวก็เลยใช้ตรงนี้เป็นแรงผลักดันส่วนตัวปณัยกรก็รู้สึกใจหายเพราะตั้งแต่รู้จักกับสุพิชฌาย์มานานหลายเดือนเขากับเธอแทบไม่เคยอยู่ห่างกันเลย ครั้งนี้จึงเป็นการห่างกันเป็นครั้งแรกแต่เขาก็ต้องยอมให้หญิงสาวไปเรียนเพราะนั่นคืออนาคตของเธอก่อนวันเดินทางเขาและเธอต่างก็พากันไปรู้จักเพื่อนของอีกฝ่ายเพื่อเป็นการเลี้ยงส่งซึ่งดูเหมือนว่าสุพิชฌาย์จะเข้ากับเพื่อนของเขาได้ดี ส่วนเขากับเพื่อนสุพิชฌาย์นั้นเคยเจอกันใยฐานะอาจารย์กับลูกศิษย์มาบ้างแล้วแต่พอได้มารู้จักกันอีกครั้งก็รู้สึกแปลกไปบ้างแต่พอคุยไม่นานก็เริ่มปรับตัวได้วันนี้สุพิชฌาย์จะต้องเดินทางไปเรียนแล้ว ปณัยกรมาส่งเธอที่สนามบินและแยกตัวออกมาคุยกันตามลำพังส่วนบิดามารดาของเธอก็ยืนรออยู่ซึ่งทั้งสองคนจะตามไปส่งสุพิชฌาย์ที่อังกฤษด้วย “เปียโนต้องคิดถึงพี่ไนท์มากๆ แน่เลยค่ะ” สุพิชฌาย์เริ่มจะงอแงเมื่อถึงเวลาที่ต้องจากกันจริงๆ“เราวิดีโอคอลหากันไ

หลังจากเคลียร์งานทุกอย่างเป็นที่เรียบร้อยปณัยกรก็เดินทางมาที่ประเทศอังกฤษเขาเข้าพักที่อพาร์ตเมนต์ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหอพักของสุพิชฌาย์มากนักปณัยกรมาถึงที่นี่ตั้งแต่กลางดึกแต่ไม่อยากจะไปรบกวนเวลาพักผ่อนของสุพิชฌาย์ วันนี้เข้าจึงรีบตื่นนอนตั้งแต่เช้าแล้วไปดักรอหญิงสาวที่หน้ามหาวิทยาลัย เขารู้ว่าวันนี้สุพิชฌาย์ไม่มีเรียนแต่เธอมีนัดอ่านหนังสือกับเพื่อนผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงคนที่เขาคิดถึงสุดหัวใจก็กำลังเดินเข้ามาใกล้ หญิงสาวไม่ทันสังเกตเพราะคนที่พิงกำแพงและก้มหน้าอยู่นั้นคือคนรักของตัวเอง“เปียโน” ปณัยกรเรียกชื่อคนรักเบาๆสุพิชฌาย์หยุดเดินเมื่อได้ยินเสียงเรียกเบาๆ หญิงสาวรู้สึกคุ้นหูกับเสียงที่เรียกและมันฟังดูไม่ใช่เพื่อนชาวต่างชาติของเธอเธอหันมองแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าคนยืนอยู่นั้นคือคนที่เธอกำลังคิดถึงมากที่สุดในตอนนี้ สุพิชฌาย์โผกอดด้วยความดีใจและไม่สนใจสายตาของคนอื่นที่เดินผ่านไปผ่านมา“พี่ไนท์ มาได้ยังไง” สุพิชฌาย์ร้องไห้ด้วยความดีใจเพราะก่อนหน้านี้ปณัยกรโทรมาบอกว่าพวกเขามาหาเธอตามนัดไม่ได้ทำให้เธอน้อยใจและงอนอยู่หลายวันแต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะมาอยู่ที่นี่ก่อนเวลาที่นัดไว้“คิดถึงก็เลย