Todos os capítulos de OBSESSED คลั่งไคล้อัยรินทร์ (4P) NC20+: Capítulo 41 - Capítulo 50

กลางดึก@เพนต์เฮาส์“อืม...”ร่างเล็กขยับตัวไปมาบนเตียงนุ่ม เธอปรือตาน้อยๆ พลิกตัวซ้ายขวา หาท่าที่สบายที่สุดก่อนจะหลับต่อบนอกแกร่งของคนตัวโตอย่างอ่อนล้า“เพลียมากเลยสินะ...”มุมปากหยักของอคิณโค้งขึ้นเล็กน้อย แววตาที่มองเสี้ยวใบหน้าเล็กที่อยู่แนบอกเต็มไปด้วยความอ่อนโยนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มือหนาลูบไล้แก้มเนียนนุ่มของคนในอ้อมแขนไปมาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะอดใจไม่ไหว ก้มลงไปสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ จากเธอทีหนึ่งฟอดดด“หลับแล้วเหรอ?”เสียงทุ้มของโฬมดังขึ้น อคิณจึงมองไปทางร่างหนาที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำที่กำลังเดินเข้ามาด้านในห้องนอน“อือ...เพิ่งหลับไปตอนมึงอาบน้ำ” เขาพยักหน้ารับ ดึงเอวบางเข้ามากอดพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้เธออย่างระมัดระวัง กลัวว่าเธอจะตื่นถ้าเขาขยับตัวเร็วเกินไป“อื้ออ~”เสียงหวานครางฮืมในลำคอ ขยับตัวกอดเขาแน่นกว่าเดิมพร้อมยกขาเรียวขึ้นก่ายเอวเขาอย่างใจกล้าจนอคิณอดยิ้มไม่ได้น่ารักชะมัด...“มึงออกมาได้แล้วไอ้อคิณ”เสียงของภัทรท้วงขึ้น ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้ามาในห้องนอนอีกคน“แป๊บนึง...”“ไอ้เวร มึงกะจะยึดอัยย์คนเดียวเลยหรือไง?”“ยึดอะไร ทีมึงแอบเอาของขวัญให้ตัวเล็กก่อน กูยังไม

“คุยเล่นเหรอคะ...แล้วสนุกกันหรือเปล่าล่ะที่เห็นหนูเป็นของเล่น?”“อัยย์...”“มะ ไม่เอาสิครับตัวเล็ก หนูก็รู้ว่าพวกเราไม่ได้เคยคิดว่าหนูเป็นของเล่นเลยนะ” อคิณเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก ไม่รู้ว่าจะเริ่มแก้ความเข้าใจผิดในข้อนี้ยังไงดี“.....” อัยรินทร์ยังคงนอนนิ่งให้เขากอดอยู่อย่างนั้นโดยไม่พูดอะไรสักคำ พวกเขาไม่เคยเห็นมาปฏิกิริยาของเธอแบบนี้มาก่อนก็ยิ่งรู้สึกผิด และร้อนรนยิ่งกว่าไฟลนก้น“ตัวเล็ก...ถ้ามันทำให้หนูรู้สึกแย่ พี่ขอโทษนะครับ”“ใช่...พี่ขอโทษนะครับอัยย์ อย่าโกรธพี่เลยนะ”“น้องอัยย์อย่าทิ้งพี่นะ พี่ผิดไปแล้วจริงๆ ...”ทั้งสามคนกลายเป็นหมาหงอยไปเลยทันทีเมื่อทำให้คนตัวเล็กโกรธ คำว่าขอโทษที่ปกติเอ่ยออกมาอย่างยากเย็น กลับเปล่งออกมาอย่างง่ายดายเมื่ออยู่ต่อหน้าเด็กสาวแน่นอนว่ากับเธอพวกเขาไม่ได้กลัวเสียศักดิ์ศรีเลยสักนิด สิ่งที่กลัวตอนนี้มีเพียงความคิดของคนในอ้อมแขนคนเดียวเท่านั้นหวังว่าเรื่องพนันไร้สาระที่เคยคุยกันเล่นๆ จะไม่ทำให้คนตัวเล็กผลักไสพวกเขาไป...“ทิ้งอะไรกันคะ...เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” อัยรินทร์เอ่ยเสียงอ้อมแอ้ม เธอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่พวกเขารู้สึกผิดและดูร้อนรนกันมากขนา

อีกด้าน@CLUB X“ทำไมยังไม่โทรมาสักทีนะ...”คิ้วหนาของภัทรขมวดแน่นเข้าหากัน เขายังคงจ้องมือถือไม่หยุดตลอดทั้งวัน เพราะตั้งแต่ส่งข้อความไปว่าให้โทรกลับ แต่แม้จะขึ้นอ่านแล้ว คนตัวเล็กก็ไม่ติดต่อมาสักที“ตัวเล็กคงไม่เป็นอะไรหรอกใช่ไหมนะ?” อคิณขบริมฝีปากล่าง พลางส่งข้อความหาเด็กสาวไม่หยุด และสาเหตุที่พวกเขาไม่ได้โทรไปตามก็เพราะก่อนหน้านี้พวกเขาสามคนรัวโทรหาเธอไม่หยุดตลอดหลายวันนี้และโดนงอนหนักกว่าเดิม ถึงขั้นไม่ยอมตอบข้อความ พวกเขาจึงเลิกโทรแล้วเปลี่ยนมาส่งข้อความหาเธอแทนอัยรินทร์บอกว่าต้องการเวลา...ไม่อยากไปที่เพนต์เฮาส์และไม่อยากให้พวกเขาไปโผล่ที่ร้านสักพักจนกว่าจะจัดการกับความคิดของตัวเองได้แต่พวกเขาจะต้องรอไปถึงเมื่อไหร่ล่ะ?แค่อาทิตย์เดียวก็คิดถึงเธอแทบใจจะขาดตายอยู่แล้ว!“กูว่ากูรอไม่ไหวแล้วว่ะ...กูจะไปตามน้องอัยย์” โฬมเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง“มึงอยากให้อัยย์งอนกว่าเดิมหรือไง?”ภัทรถามเสียงเนือย แม้ในใจจะเห็นด้วยกับความคิดนั้นแค่ไหนก็ตาม“แต่รอแบบนี้กูได้ตายก่อนพอดี มึงดูสภาพพวกเราดิ จะทนไปได้อีกกี่วัน” โฬมเดินวนอยู่ในห้องอยู่นาน สุดท้ายก็ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างหมดแรงหลายวันนี้มานี้

“เดี๋ยวนี้หนูกินจุนะ แม่ไม่รู้อะไร” อัยรินทร์ย่นจมูกก่อนจะลงมือทานอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย พร้อมกับดูวิวธรรมชาติหลังบ้านไปด้วยบ้านของเธอเป็นบ้านปูนสองชั้นที่ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ แต่เนื้อที่ค่อนข้างมาก ก่อกำแพงล้อมรอบ ปลูกต้นไม้ดอกไม้เต็มไปหมด และด้านหลังบ้านก็เป็นส่วนโล่ง ถัดออกไปก็เป็นวิวทุ่งหน้าไกลสุดลูกหูลูกตา บรรยากาศร่มรื่น มีลมเย็นพัดผ่านตลอดทั้งวันและข้างๆ บ้านของเธอแม่ก็ทำบ้านเช่าเอาไว้สี่หลัง เป็นบ้านไม้เรือนไทยหลังเล็กๆ น่ารัก แต่สะอาดสะอ้านและมีเครื่องใช้ในบ้านครบครันพร้อมอยู่ แถมยังให้ราคาเช่าน่ารัก ซึ่งมีทั้งแบบรายวันและรายเดือน และเช่าเป็นปี เนื่องจากจำนวนบ้านมีน้อย คนเช่าก็เลยเต็มอยู่บ่อยๆ โดยเฉพาะช่วงเทศกาลหรือปีใหม่“ช่วงนี้คนเช่าดีไหมแม่ มีบ้านว่างไหม?”พอทานข้าวเสร็จ อัยรินทร์ก็ชวนคุยไปเรื่อย เพราะมองจากหลังบ้านของเธอ ข้ามกำแพงออกไปก็เห็นหลังคาบ้านเช่าที่อยู่ใกล้ๆ ได้ไม่ยาก“เต็มหมดแล้ว แต่มีหลังหนึ่งเขาจองไว้ จะเข้ามาอยู่เย็นนี้นี่แหละ”“อ๋อ...” เธอพยักหน้ารับรู้ ชวนคุยนู่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย และไม่ลืมเดินไปจกพุงเล่นกับแมวส้มตัวป่วนที่แม่เธอเลี้ยงเอาไว้สี่ตัว“อย่

“วันนี้ไม่เห็นส่งข้อความมาเลยแฮะ...” เธอพึมพำเสียงเบาอย่างประหลาดใจแปลกจัง...ปกติพวกเขาไม่ได้เป็นแบบนี้นี่นาหรือว่าจะเบื่อเธอแล้ว?พอเผลอคิดแบบนั้นอัยรินทร์ก็อดรู้สึกขมขื่นไม่ได้ แต่เธอเองก็เป็นคนที่ไม่ยอมรับสายและไม่ตอบข้อความเขาก่อน พอพวกเขาทำบ้างเธอจะมีสิทธิ์ไปว่าอะไรได้เป็นแบบนี้มันก็ดีแล้ว...เธอจะได้ใช้เวลาทบทวนความคิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์นี้อย่างเต็มที่โดยไม่ต้องฟุ้งซ่านมากนักปี๊นนน ปี๊นนน“อัยย์ อยู่บ้านไหม?~”เสียงบีบแตรรถพร้อมกับเสียงคุ้นหูดังขึ้นจากหน้าบ้าน อัยรินทร์ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ แต่ก็ลุกขึ้นไปล้างมือแล้วเดินออกไปหน้าประตูรั้วทันที ก่อนจะเห็นว่าอีกฝ่ายลงมาจากรถแล้ว“พี่เหนือมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย?” เธอทักทายคุณหมอลมเหนือด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ช่วงนี้เขาไม่ค่อยได้เข้ามาใช้บริการที่ร้านนวดแผนไทยของเธอเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ถามว่าทำไม เพราะอีกฝ่ายคงยุ่ง ไม่นึกเลยว่าจะได้มาเจอกันในรอบเดือนที่ต่างจังหวัดแบบนี้“เพิ่งมาถึงวันนี้แหละ อัยย์ล่ะ?”“มาถึงเมื่อคืนนี้เองค่ะ พี่เข้ามานั่งข้างในก่อนสิคะ”ว่าแล้วมือเรียวเล็กก็เข็นประตูรั้วสีน้ำตาลอ่อนออกไปด้านข้าง เปิดทางให้เขาขับรถยน