All Chapters of OBSESSED คลั่งไคล้อัยรินทร์ (4P) NC20+: Chapter 61 - Chapter 70

“ซี้ดด เจ็บหน่อยนะครับ” สิ้นเสียง ทั้งภัทรและอคิณก็เร่งจ้วงแทงลำยาวเข้าไปถี่ยิบจนอัยรินทร์ตาเบิกโพลงอย่างเจ็บปวดปนเสียวซ่านอ่าส์...คืนนี้เธอได้ตายคาอกพวกเขาแน่ๆ!“อ่อก! อื้อออ~”เสียงหวานร้องประท้วงเพราะถูกรังแกไม่หยุดจนร่างแทบพัง จริงอยู่ที่เธอชอบเซ็กซ์แบบหลายคน แต่การที่พวกเขาซาดิสม์ขนาดนี้มันทำให้เธอแทบรับไม่ไหว ทั้งเจ็บ ทั้งเสียว แตกซ่านนำไปก่อนพวกเขาไม่รู้กี่รอบแล้ว“ตัวเล็กเสร็จก่อนพี่อีกแล้วนะ อึ้! อึ้! อ่าาาส์!”“ฮืมม เสียวฉิบหาย อ่าส์...ใกล้แล้ว! อึก โอ้ววว~”อคิณกับภัทรเสร็จนำไปก่อน ทั้งสองปลดปล่อยน้ำกามขาวขุ่นพวยพุ่งเข้าไปด้านในร่องเล็กจนอัยรินทร์อุ่นวาบไปหมด เสร็จสมตามพวกเขาไปอีกรอบอย่างห้ามไม่ได้“อ่าส์ พี่ก็จะแตกแล้วครับคนดี ขอในปากเลยนะ”สิ้นเสียงโฬมก็ไม่รอช้า บีบคางเรียวเชิดขึ้นเล็กน้อยแล้วกระทุ้งลำยาวใส่ปากนุ่มของเธอถี่ยิบจนกรามแทบค้าง ก่อนจะทนไม่ไหว ปลดปล่อยน้ำกามอัดฉีดเข้าไปด้านในจนเธอกลืนเข้าไปแทบไม่ทัน บางส่วนก็ไหลทะลักออกมาตามขอบปากและคางเรียวสวย“อ่อก! อื้ออ~ แค่กๆๆ ...”มือเรียวสวยรีบดันเขาออกแล้วสำลักออกมาจนหน้าดำหน้าแดงไปหมด“อ่าส์...พี่ขอโทษนะ หนูไหวไหม?” โ

“เอ่อ...คะ คือว่า”“อ้าว นี่มึงไม่รู้หรอกเหรอสมจิตร หรือว่าป้าเข้าใจผิดไปเอง”ประโยคหลังบังอรแสร้งหันมาถามอัยรินทร์ที่กำลังยืนหน้าซีดอยู่ตอนนี้ รู้สึกต่อมเผือกทำงานยิ่งกว่าเดิมเมื่อสถานการณ์ระหว่างแม่ลูกดูเหมือนจะอึมครึมขึ้นเรื่อยๆ“ไว้ไปคุยกันที่บ้านแล้วกัน...นี่ค่าผักนะ” สมจิตรหยิบเงินออกมาจ่ายตัดปัญหา ไม่อยากมีปากเสียงกันนอกบ้าน เพราะแค่นี้คนเขาก็นินทาลูกสาวเธอกันสนุกปากอยู่แล้วระหว่างที่ขับรถกลับมาที่บ้าน สมจิตรก็นั่งเงียบตลอดทางจนอัยรินทร์ไม่กล้าหายใจแรงๆ ด้วยซ้ำ กระทั่งเข้ามาในบ้าน ร่างท้วมก็เดินนำไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อนตรงสวนหลังบ้านแล้วเริ่มเปิดประเด็นคาใจทันที“เล่ามาให้ละเอียด เมื่อกี้ที่ป้าบังอรพูดเรื่องจริงหรือเปล่า ทำไมไม่เคยบอกแม่เรื่องจะเปิดร้านใหม่เลย?”หล่อนกอดอกจ้องหน้าลูกสาวที่กำลังหย่อนตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม“คือ...ที่จริงแล้วหนู...” เธอเม้มปากแน่นอย่างกังวลใจ ไม่รู้ว่าควรจะเล่าไปตอนนี้เลยดีไหม“อ้ำอึ้งอยู่นั่น รีบเล่ามา แล้วหุ้นส่วนหน้าหล่อนั่นมันอะไร?”“เอ่อ ระ เรื่องนั้น...”“ใช่คนที่มาเช่าบ้านพักนั่นหรือเปล่า”“!!!”ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ ร่างแข็งทื่อไปชั่วขณ

“มะ ไม่จริงน่า...”“ก็อย่างที่น้องอัยย์พูด พวกเราเป็นแฟนกัน” โฬมยิ้มอย่างผู้ชนะ รู้สึกหัวใจพองจนคับอกเมื่อเด็กสาวเป็นฝ่ายยืนยันสถานะของพวกเขาต่อหน้าไอ้หมอนี่ด้วยตัวเอง ที่จริงอยากจะตอบไปว่าเป็น ‘ผัว’ ด้วยซ้ำ แต่เพราะเกรงใจเด็กสาว ยอมเป็นแฟนไปก่อนแล้วค่อยเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นทีหลังก็ไม่เสียหาย“เรื่องนี้แม่อัยย์รู้หรือยัง? พี่เป็นห่วงนะถ้านี่เรื่องจริง...” เขาถึงกับแข็งทื่อไปเลยเมื่อได้ฟังเรื่องตรงหน้า ที่ผ่านมาเขาพยายามเข้าหาเธอมาตลอด แต่อีกฝ่ายก็ผลักไสเขาอยู่เรื่อย ที่แท้มีรสนิยมแบบนี้เองเหรอแม่ของเธอต้องไม่เห็นด้วยแน่!“ไม่ต้องห่วงแทนแฟนของผมหรอกครับ แม่ของตัวเล็กรับรู้ว่าพวกเราคบกันอยู่” อคิณยิ้มให้ แต่น้ำเสียงกลับเข้มกว่าปกติและสายตาที่มองไปยังรุ่นพี่ของแฟนสาวก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด“จริงเหรออัยย์?” ลมเหนือไม่สนใจพวกเขา แต่หันมาถามย้ำเค้นความจริงจากคนตัวเล็กแทน“ค่ะ...แม่รู้เรื่องของเราแล้ว ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง” อัยรินทร์ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธอถูกผู้ชายจีบมานับไม่ถ้วน ย่อมมองออกอยู่แล้วว่าอีกฝ่ายคิดยังไง แต่ก็รู้สึกกับเขาแค่พี่น้องเท่านั้น และไม่อยากให้ควา

“ตัวเล็กหันมานี่หน่อย”“คะ?” อัยรินทร์หันไปตามเสียงของอคิณ จากนั้นเขาก็หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อตามกรอบหน้าให้เธออย่างแผ่วเบา“ขี้ร้อนแบบนี้ พี่ว่าหนูไปนั่งรถในรถดีกว่าไหม เดี๋ยวไม่สบาย” อคิณเอ่ยเสียงนุ่ม สายตาที่มองเด็กสาวเต็มไปด้วยความรักใคร่จนคนมองใจสั่นไปหมด“ไม่เอาค่ะ ถ้าหนูไปแล้วพวกพี่เอาเห็ดพิษใส่ตะกร้ามาจะทำยังไงล่ะคะ” เธอแกล้งแซวยิ้มๆ ก่อนจะหันไปดูว่าแม่ของเธอมองอยู่หรือเปล่า จากนั้นจึงเขย่งปลายเท้าขึ้นหอมแก้มอีกฝ่ายทีหนึ่งเป็นรางวัลฟอดดดดด“ขอบคุณนะคะ”“ขอตรงนี้ด้วยได้ไหม?” อคิณถามเสียงพร่าพร้อมกับแตะนิ้วตรงริมฝีปากของตนเอง“ทะลึ่ง!” เธอถลึงตาใส่เขาทีหนึ่ง ก่อนจะรีบเดินหนีออกไปทันที“หอมพี่บ้างสิครับน้องอัยย์” โฬมไม่ยอมเสียเปรียบ โน้มหน้ายื่นแก้มเข้าไปใกล้ขอรางวัลจากเด็กสาวบ้าง“ไอ้เห็ดพิษอย่างมึงมีสิทธิ์ขอรางวัลด้วยหรือไง?”“เงียบไปเลยไอ้โฬม...นะครับคนดี หอมพี่นิดเดียวก็พอ”“ชิ...เอาแต่ใจกันเกินไปแล้วนะคะ” อัยรินทร์หน้ามุ่ย แต่ว่าสุดท้ายก็รีบเขย่งปลายเท้าหอมแก้มเขาเร็วๆ ทีหนึ่ง แล้วไม่ลืมหันไปหอมแก้มภัทรด้วยคนเพราะกลัวเขาน้อยใจฟอดดดฟอดดรายนี้แม้จะพูดน้อยกว่าทุกคน แต่งอ

หลายวันต่อมา“หนูกลับแล้วนะแม่”เสียงหวานของอัยรินทร์บอกลาผู้เป็นแม่เพราะต้องกลับไปทำงานที่กรุงเทพฯ แล้ว“ไปๆ ขับรถดีๆ ล่ะ...ฝากลูกแม่ด้วยนะ” ประโยคหลังสมจิตรหันไปฝากฝังกับร่างหนาทั้งสามคน“ไม่ต้องห่วงครับคุณแม่”“ผมลาแล้วนะครับ”“แล้วเจอกันใหม่นะครับคุณแม่”พวกเขายกมือไหว้ว่าที่แม่ยาย ก่อนจะเอากระเป๋าเดินทางและพวกผักผลไม้ที่แม่ของเธอเก็บใส่ถุงให้ใส่ไว้ในรถด้วยหลังจากคุยกันต่ออีกไม่กี่ประโยค อัยรินทร์ก็เข้าไปสวมกอดผู้เป็นแม่ แล้วขึ้นรถไปกับพวกเขา มุ่งหน้ากลับไปที่กรุงเทพฯ ในช่วงเช้าของวัน“ขอบคุณนะคะที่มาหา แถมยังต้องคอยเอาใจแม่หนูทั้งวันอีก...เหนื่อยแย่เลยใช่ไหมคะ?” อัยรินทร์หันไปคุยกับพวกเขาด้วยแววตาซาบซึ้งขณะที่นั่งอยู่บนรถ โดยมีเธออยู่บนตักของโฬมตรงกลาง และมีภัทรกับอคิณนั่งประกบซ้ายขวาขากลับเขาให้ลูกน้องมาขับรถให้ ส่วนรถของเธอก็ให้ลูกน้องอีกคนขับกลับไปให้เช่นกัน“ไม่เหนื่อยเลย มีความสุขจะตาย ได้อยู่กับหนูทั้งวัน”“นั่นสิ...ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย แม่หนูก็เหมือนแม่พี่”“ใช่ อีกหน่อยเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่ดี”ทั้งสามรับส่งกันเป็นอย่างดี ทำเอาเธอซึ้งใจจนแทบพูดไม่ออก เพราะตลอดห