All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นคุณหนูผู้คลั้งไคล้เงินทอง: Chapter 11 - Chapter 20

กองไฟลุก พรึ่บ! เมื่อขนกระต่ายถูกไฟลน เสียงมีดสับกระทบเขียงเป็นจังหวะต่อเนื่อง เครื่องพริกแกงเสร็จเรียบร้อย นางตั้งกระทะลงเตา เทน้ำมันใส่ตามด้วยพริกแกง คั่วเบา ๆ จนกลิ่นลอยคลุ้ง กลิ่นสมุนไพรหอมอบอวลชวนให้เข้าใกล้ หานเฟิงเดินมาดูด้วยตนเอง เขาไม่เคยได้กลิ่นอาหารน่ากินถึงเพียงนี้ "สูตรของเจ้าข้าไม่เคยเห็นมาก่อน หอมจนท้องร้องแล้ว" "แน่นอน ข้ารับรองว่าท่านพี่ต้องชอบ" เสียงตะหลิวค่อย ๆ เบาลง กลิ่นข้าวสวยร้อน ๆ ลอยมาแทน ถึงเวลามื้อเย็น ซูเหยาเตรียมจานช้อนวางบนโต๊ะ แล้วถอดผ้ากันเปื้อนแขวนไว้ตรงเสาไม้ "มาแล้ว ๆ" "ดูท่าจะเผ็ดไม่น้อยนะ” หานเฟิงแซว "ไม่ลองไม่รู้ ข้ารับรองว่าสามีต้องติดใจ" นางคีบชิ้นเนื้อกระต่ายเข้าปาก เคี้ยวหนุบ ๆ ให้สามีดูเป็นตัวอย่าง เขากลืนน้ำลายตามโดยไม่รู้ตัว แววตาฉายแววอยากลิ้มรส หานเฟิงค่อย ๆ คีบชิ้นเนื้อขึ้น สูดกลิ่นก่อนชิม รสจัดจ้านทำเอาตาพองโต “อร่อยมาก เจ้าทำได้ยังไง” เขาทึ่งในฝีมือภรรยา คำเดียวไม่พอ ต่อด้วยคำที่ สอง สาม จนซูเหยาต้องเตือน "ค่อย ๆ กินสิ เดี๋ยวติดคอ" นางพูดไม่ทันขาดคำ เขาก็สำลัก ฝ่ามือตบหน้าอกตัวเอง ซูเหยารีบยกน้ำป้อน “ข้าบอกแล้วว่าอย่ารีบกิ

"มีอะไร" หานเฟิงถามสหายตรงหน้า"อ๋อ...แต่งงานแล้วไม่บอกพวกข้าเลยนะ""ก็นี่ไง ภรรยาข้าเอง วันนี้นางชวนพวกเจ้ามากินหมาล่าด้วย" "ห๊ะ...หมาล่าคืออะไร ไม่เคยได้ยิน หรือว่าจะย่างหมาจริง ๆ รึ?" สหายขมวดคิ้ว"เอาเถิด ข้าก็ยังไม่รู้เหมือนกัน ไหน ๆ พวกเจ้าก็มาแล้ว มาช่วยขนของหน่อยเถอะ"ทันใดนั้นทั้งสามหันไปมองรถม้าที่บรรทุกของพะรุงพะรังจนเต็มคัน"ขนอะไรมานี่""ของที่เมียข้าอยากได้ทั้งหมด""เยอะขนาดนี้ แจกได้ทั้งหมู่บ้าน เมียเจ้าช่างร่ำรวยจริง ๆ""ช่างเถอะ นางมีความสุข ข้าก็สุขแล้ว"ทั้งสามช่วยกันยกของทีละชิ้นจนขนหมดเข้าเรือน เหงื่อซึมแต่ไม่มีใครบ่น"พวกเจ้าดื่มน้ำก่อนสิ" ซูเหยาถือถาดแก้วน้ำออกมาให้"ขอบใจ ๆ" ทั้งสามรับมาแต่ก็ทำหน้างง เพราะน้ำสีเขียวจาง ๆ กลิ่นหอมสดชื่น"น้ำอะไรหรือ แม่นาง ข้าไม่รู้จัก""น้ำใบเตย ดื่มแล้วสดชื่น""สดชื่นคืออะไร" สหายคนหนึ่งเกาหัวงง ๆหานเฟิงหัวเราะ "เมียข้าไม่วางยาหรอก ดื่มไปเถอะ เดี๋ยวจะได้น้ำตะไคร้อีก"เมื่อได้ยินอย่างนั้น ทั้งสามก็ยกขึ้นดื่มพร้อมกัน พอรสชาติแตะลิ้นถึงกับตาโต"นี่มันน้ำอะไรกัน อร่อยยิ่งกว่าน้ำชาของวังเสียอีก!""ใช่ ๆ หานเฟิง เจ้าได้เมียดีถึงเพ

หานฟิงทำเรื่องส่วนตัวเสร็จออกมาดูหน้าเรือนก็เห็นสหายทั้ง 3 นอนกอดสุนัขตัวโปรด อีกคนหนึ่งนอนหน้าคะมำก้มหน้าเหมือนจะเดินชนต้นไม้"เห้อ..รู้ว่ากินแล้วจะเป็นเช่นนี้เจ้ายังจะกินอีกหรือ" บ่นพึมพำคนเดียวในขณะนั้นหานเฟิงตรงไปยังโอ่งใบใหญ่ตักน้ำใส่ตุ่มไม้ แขนหิ้ว 2 ข้างแล้วเทไปที่สหาย 2 คนที่นอนกอดสุนัข ทั้งสองสะดุ้งตื่นลุกพรวดนึกว่าฝนตกที่ไหนได้โดนปลุกให้ตื่นนี่เอง"ข้ามานอนอยู่นี่ได้ยังไง" สหายลุกขึ้นแล้วถามจะหายอีกคนที่อยู่ข้างๆ"ข้าจะไปรู้หรือข้าก็อยู่ตรงนี้เหมือนกัน" " เอาละเจ้ารีบกลับไปที่พักเถอะก่อนที่เมียข้าจะไม่เห็นสภาพพวกเจ้า" สองสหายรีบลุกขึ้นปัดเนื้อปัดตัวดมกลิ่นรักแร้ซ้ำยังทำหน้ารังเกียจตัวเองเพราะว่าไม่ได้อาบน้ำเมื่อคืน ทั้เดินไปหาสหายอีกคนที่นอนคว่ำหน้าแล้วพยุงเขาออกไปจากเรือนทันที"ปล่อยข้านะ" เสียงลากยาวมาแต่ไกล เอ๊ะ ! ทำไมมันคุ้นๆ ในอีกเสียงเหมือนมีผู้คนยิ่งไล่ล่าตนจึงออกไปดูก็พบว่า จ้าวจ้าวถูกชาวบ้านพยายามจะค้นเนื้อค้นตัว "หยุดนะ...นางขี้ขโมย" จ้าวจ้าวกำลังมาถึงหน้าลาน เห็นหานเฟิงยืนอยู่ นางรีบอธิบายทันที หานเฟิงจึงสั่งให้จ้าวจ้าวกลับเข้าไปข้างใน"หยุดนะ...ไล่ล่า

ยาม 13:30 น หลังจากที่นอนหลับตื่นขึ้นมาพร้อมเรี่ยวแรงที่ฮึดสู้ ทุกคนเตรียมเครื่องในการขุดร่องน้ำ ส่วนสองสามีภรรยาเพิ่งจะนอนตื่นตามหลังติดๆ ในขณะนั้นมีชายแปลกหน้าอยู่กลุ่มนึงประมาณ 70 คนเดินทางมาที่นี่ พวกเขาแต่งตัวธรรม เหมือนชาวบ้านธรรมดาทั่วไป "หานเฟิงเจ้ามีสหายมากมายเช่นนี้เลยรึ" ซูเหยาถาม" ใช่นี่คือสหายข้าเองเจ้าไม่ต้องสนใจหรอกตอนนี้สนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้าจะดีกว่า" หานเฟิงพูดตัดจบไม่ให้ซูเหยาถามต่อทันใดนั้นสหายทั้ง 70 คนก็เริ่มเดินทางขึ้นภูเขาและประจำตำแหน่งแต่ละคนเป็นจุดๆพร้อมกับคนในพื้นที่จำนวนหนึ่ง เสียงจอบ สับๆ เริ่มขุดเป็นหลุมทีละเล็กทีละน้อยลาดยาวลงมาด้านล่างวนแบบนี้ไปเรื่อยๆจนได้ล่องลึก ไม่พอแค่นั้นยังทำแอ่งน้ำสำรองไว้ด้วยเผื่อใช้ในยามหน้าแล้ง ที่สุดคลองน้ำร่องยาวก็ขุดสำเร็จและคลองน้ำสำรองเสร็จสมบูรณ์ น้ำใสๆไหลลงมาจากด้านล่างตามร่องที่ขุดและไหลลงต่อเรื่อยๆ ที่ผืนไร่นา"ขอบคุณสวรรค์" ชาวบ้านคุกเข่าลงไหว้ 3 ครั้งพร้อมกับเสียงสั่น ๆ ด้วยความดีใจหานเฟิงกับซูเหยายืนมองดูชาวบ้านที่มีรอยยิ้มสดใสอีกครั้ง ทำให้อิ่มอกอิ่มใจที่ได้ช่วยเหลือ ต่อไปนี้ชาวบ้านก็จะไม่ต้องอดอยากอีกแล

หานเฟิงโอบไหล่ซูเหยาให้ลุกขึ้นมายืนข้าง ๆ ดวงตาของเขาฉายแววความสุขอย่างเห็นได้ชัด "เจ้าทั้งสองเก็บข้าวของกลับวังวันนี้เลย"ฝ่าบาททรงพอพระทัยยิ่งนักที่บุตรชายแต่งงานแล้ว สิ้นสุดประโยคสุดท้ายฝ่าบาทเดินหันหลังกลับขึ้นไปรถม้าเช่นเดิม ขบวนรถม้าอีกครึ่งหนึ่งเดินทางไปส่งยังวังหลวงอีกครึ่งนึงอยู่ที่นี่เพื่อคุ้มครององค์ชายหานเฟิงในระหว่างเดินทางกลับวัง"ไม่น่าเชื่อว่าข้าจะไม่สามีเป็นถึงองค์ชาย" นางกล่าวในใจแต่ใบหน้าของนางนั้นแดงก่ำ"ไปเก็บของเถิด ข้าจะพาเจ้าเข้าวัง" นางพยักหน้าหลังจากที่เก็บของเสร็จแล้วทั้งสองได้ขึ้นรถมาเดินทางไปยังวังหลวง เหลือเพียงแต่เรือนวางเปล่า แต่เพื่อไม่ให้โจรมาอาศัยอยู่ หานเฟิงจึงให้ องครักษ์ทั้ง 3 หรือในนามสหายที่เรียกเมื่อก่อนมาอยู่ที่นี่ปลอมตัวเป็นชาวบ้านณ.วังหลวงจวน.เสนาบดีการคลังถิงถิง บุตรสาวคนเดียวของเสนาบดีการคลัง นางมีบริวานสาวรับใช้มากมายที่คอยปรนนิบัติอยู่ตลอดเวลา นิสัยของนางนั้นจงรักภักดีต่อกษัตริย์ พ่อของนางก็เช่นกันนางนั้นเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูดจา แต่พวกคุณจะรู้ว่านานนั้นเป็นคนนิสัยอ่อนหวานอ่อนโยน ในขณะที่นางกำลังนั่งเก้าอี้เอนหลังพร้อมกับใบพัดโ