"สตรียุคโบราณร่านเงียบมาก" ซูเหยาบ่น"อะไรคือ ร่านข้าไม่เข้าใจ" หานเฟิงสงสัยไม่เข้าใจความหมาย ซูเหยาหันข้างเหมือนกำลังงอน แต่ยังมีรอยยิ้มเล็กน้อยอยู่ หานเฟิงไม่รอช้าให้นางนั้นคิดเองคนเดียวตนจึงเข้าไปโอบเอวจากด้านหลังแล้วกอดให้แน่นๆ"หึงข้ารึ" หานเฟิงกระซิบถามข้าง ๆ หู"เปล่าซะหน่อย" ซูเหยาตอบ"ไม่หึงก็ไม่หึง ...แต่หากมีชายใดมาใกล้เจ้าข้าหึงนะ" หานเฟิงพูดเบา ๆ ซูเหยายิ้มแต่ก็ต้องหุบเอาไว้เพราะกลัวเสียฟอร์ม นางได้แต่ตอบกลับว่า"อืม...จริงหรอ" "จริงชายใดกันอยากให้ภรรยาของตัวเองไปอยู่ใกล้ชายอื่นอยู่ข้างนอก ข้ารับไม่ได้ แม้ว่าภรรยาจะไม่ได้มีใจให้ชายผู้นั้น ข้าก็หึงอยู่ดีที่ชายผู้นั้นมายุ่งกับเจ้า"ซูเหยาค่อยๆหันสะโพกมาข้างหน้า ขณะบั้นท้ายนั่งอยู่บนตักหานเฟิง"ปากหวานจัง....""พระชายาแค่เอ่ยชมทำไมไม่ลองจริง ๆ เล่า"" กลับไปที่พักก่อนท่านจะรีบร้อนอะไรนักหนา" นางเอียงใบหน้าตอบแต่ไม่สบตา แต่ในขณะนั้นหางเฟิงก็แอบยิ้มและสายตาที่มองพระชายาด้วยความเอ็นดู"จริงสิท่านพี่...โจรที่จะมาฆ่าท่านพี่คืนนั้นตอนที่อยู่บนภูเขาท่านพี่รู้หรือไม่ว่าพวกมันต้องการอะไรเหตุใดถึงต้องลงมือฆ่าท่านพี่" ซูเหยาน
Last Updated : 2025-11-10
LOGIN
