All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นคุณหนูผู้คลั้งไคล้เงินทอง: Chapter 1 - Chapter 10

"ฉันซื้อมาตั้งแพงขอให้ใช้ทนๆหน่อยสิ"หญิงสาวกำลังมองคอนแทคเลนส์ที่เพิ่งซื้อมาบ่นพลางๆว่ามันแพงเกินไป เธอสายตาสั้นทำใช้ชีวิตแบบคนปกติไม่ได้เต็มที่เธอกำลังจะหันหลังกลับไปหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อจะไปอาบน้ำ จู่ ๆ แสงสีฟ้าจากคอนแทคเลนส์เปล่งประกายออกมา ดึงเธอเข้าไปในห้วงอีกมิตินึง โดยที่เธอไม่รู้ตัว..จิตวิญญาณของเธอได้เข้าไปในอีกมิตินึง ในยุคเก่าแก่สมัยโบราณของราชวงศ์จีน ในร่างหญิงสาวที่เต็มไปด้วยรอยแผล นางมีนามว่า ซูเหยา เป็นบุตรสาวคนโตของตระกูลสาม ในอดีตครอบครัวของนางมีความสุขเป็นอย่างมาก แต่เมื่อท่านพ่อของนางออกไปรบแล้วนำอนุกลับมาพร้อมกับลูกในครรภ์ที่กำลังใกล้คลอด ท่านแม่ก็ไม่เคยได้รับความรักเหมือนเคยอาจจะแย่กว่าเดิมไม่รู้ว่าอนุของท่านพ่อ หว่านเสน่ห์อะไรให้ถึงได้เปลี่ยนไปมากนัก ห้องเก็บฟืน "นี่ฉันอยู่ที่ไหนกันนะ"อันอันตื่นขึ้นมาในร่างกายของคุณหนูซูเหยาทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยแผลเก่า แผลใหม่ยังสดไม่หาย อันอันที่สงสัยจึงชะโงกหน้าไปมองที่ถังน้ำใสๆ "นี่อยู่ที่ไหน.ฉันมาอยู่ในร่างใคร" เธอสะดุ้งตัวลื่นล้มหงายหลังหันซ้ายหันขวามองไปรอบ ๆ ด้วยความหวาดระแวง เธอกวาดสายตาดู

" ไม่จริงเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าจะเล่าตั้งแต่ที่ท่านพ่อนั้นนำอนุหน้าไม่อายเข้ามาในบ้าน ความสุขสงบของข้ากับท่านพ่อท่านแม่ก็ไม่สงบสุกอีกเลย ท่านพ่อคงเข้าใจว่าข้านั้นอยู่สุขสบาบแต่ข้านั้นกลับถูกใช้เยี่ยงทาส แม้กระทั้งเงินเดือนที่ท่านพ่อส่งให้ข้า ข้านั้นไม่เคยรับแม้แต่สลึงเดียว ท่านคิดดูว่าลูกสาวคนโตของท่านอยู่ยากลำบากเพียงใด" "ไม่จริง ข้าสั่งให้สาวใช้นำเงินไปให้เจ้าทุกๆเดือน เจ้าจะมาบอกว่าขัดสน เป็นไปไม่ได้" ท่านพ่อตะคอกเสียงแข็งท่านพ่อลุกขึ้นยืนด้วงท่าทางดุดัน เฟิ่งจูที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กลัววว่าความจริงจะเปิดเผยจึงพูดขัดคอขึ้นมากะทันหัน" ท่านพ่อ..ช่างเถิดเจ้าค่ะครั้งนี่ข้าไม่ถือษาพี่สาว อย่างไรเสียนางก็คือพี่สาวของข้า" ท่านพ่อถอนหายใจบ่นในใจว่าบุตรสาวคนเล็กนั้นใจดีเกินไป ไม่เหมือนพี่สาวคนโตที่เอาแต่สร้างเรื่อง"เอาละ ซูเหยาข้าจะไม่ลงโทษเจ้า กลับไปทีพักของเจ้าเสียเถิด" ท่านพ่อกล่าวแต่ไม่มองและสบตากับชูเหยามีแต่ฝ่ามือที่โบกให้อออกไปแต่ชูเหยานั้นไม่ยอมแพ้นางจึงยืนยันว่าจะไม่ไปไหนถึงแม้ว่า น้องสาวจะไม่ถือษาแต่นางนั้นถือษา นางจึงเอ่ยให้ท่านพ่อไปดูที่พักที่นางนั้นอาศัยอยู่ แต่เฟิ่งจูก็ลุกข

"ตรงนั้แหละ" ซูเหยาแบ่งน้ำมันให้จ้าวจ้าวไปเททิ้งไว้อีกฝั่ง นางดึงคอเสื้อปิดจมูกไว้แล้วราดน้ำเดินวนรอบ ๆ ที่พัก ไม้ขีดไฟเฉียดสีกับกระดาษเชื้อไฟ ลุกพรวด เปล่งประกายแสงสีส้มสะท้อนดวงตา ซูเหยา นางส่งสัญญานให้จ้าวจ้าว ไฟก็เริ่มลุกลามก่อตัวอย่างรวดเร็ว ซูเหยายืนจ้องมองสักพักก่อนจะเดินหันหลังจากไปด้วยความสะใจ เมื่อนางไปถึงที่พักนางรีบเอาของมีค่าที่อยู่ในถุง ไปซ่อนไว้ในที่ลับ เสร็จแล้ว ชูเหยาก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กลับมาเป็นดังเดิม นางทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เอื้อมไปหยิบใบพัดตัวโปรดแล้วมานั่งที่ใต้ต้นไม้พร้อมเก้าอี้โยกอย่างสบายใจ อีกไม่กี่นาทีผู้คนก็เริ่มแตกตื่นส่งเสียงเรียกกันระงม "ไฟไหม้...รีบดับไฟเร็วเข้า" ควันหนาลอยขึ้นฟ้าดำมืดจนไม่เห็นที่พักสาวใช้ เหล่าบ่าวใช้อายุมากแล้ว ก็ได้แต่ยืนดูตาปริบ ๆ แค่จะวิ่งไปตักน้ำก็ปวดขาแล้วกว่าจะวิ่งกลับมาได้ไม่ตายเลยรึ "ไป..ไปดูผลงงาน" ชูเหยาชวนจ้าวจ้าวไปที่เกิดเหตุก่อนจะก้าวออกชูเหยาทำทีตกใจต่อหน้าสาวรับใชที่กำลังวิ่งที่ยังที่เกิดเหตุ ซูเหยารีบวิ่งไปขวางสาวใช้แล้วถามว่า "เกิดอะไรขึ้น" "คุณหนูตอนนี้ไฟไหม้ที่พักของสาวใช้ประจำตัวคุณหนูเฟิ่งจู

ทันใดนั้นก็ปรากฏชาย 2 คนกำลังวิ่งตามกันมา อีกคนที่วิ่งนำหน้าชายชุดสีเทาส่วนอีกคนเป็นชายชุดสีดำปกปิดใบหน้าเหลือให้เห็นแค่ดวงตา 2 ดวง "อีกฝ่ายเหวี่ยงมีดในระยะไกลอย่างแม่นยำ มีดเล่มนั้นเสียบกลางหลังต่อหน้าต่อตาผู้คนที่ยืนดู ผู้คนตกใจวิ่งหนีกันกระเจิดกระเจิงเหลือเพียงลูกค้าในร้านก๋วยเตี๋ยวที่กลัวจนต้องถอยไปชิดมุมกำแพง ส่วนซูเหยานั้นยืนดูปกติแต่จ้าวจ้าวมันวิ่งกลับไปด้านในร้านกับลูกค้าคนอื่นๆ เมื่อคิดได้จึงรีบมาคว้าแขนคุณหนูซูเหยาเข้ามาในร้านทันที"คุณหนู...รีบมาเถิดเจ้าคะ" ซูเหยาไม่ยอมไปกับจ้าวจ้าว " ข้าว่าคงไม่ได้มีเป้าหมายมาที่ข้า เจ้าอย่ากลัวไปเลย"จ้าวจ้าวถึงกับถอนหายใจพร้อมสีหน้าหวาดระแวงจึงได้แต่ยืนเคียงข้างคุณหนูซูเหยา จนตัวเกร็งแค่จะหายใจแรง ก็ยังไม่กล้าเลย มีแต่เพียงเหงื่อที่ซึมออกจากขมับด้านข้าง "พ่อค้าก๋วยเตี๋ยว 1 ชาม" บุรุษชุดดำเดินเข้ามาท่าทางดุดันถือถ้วยใบใหญ่วางเสียงดังเพล้ง!!!!! "ได้...ๆ เจ้านั่งรอก่อนนะ" พ่อค้าตอบเสียงแผ่วซูเหยาจึงสะกิดข้าวจ้าวจ้าวให้นั่งลงปกติิห้ามตื่นตระหนกเป็นอันขาดผู้คนที่พิงกำแพงอยู่ด้านหลังไม่กล้าเดินเข้ามานั่งโต๊ะตัวเอง พวกเขายืนลุ้นว่

เสียงที่คุ้นเคยกำลังมาหาซูเหยา ดักทางเข้าออกไม่อยากให้นางนั้นออกไป เพราะท่านพ่อคิดว่านางนั้นขโมยสมบัติอย่างอื่นไปด้วยจึงขอให้สาวใช้ข้าวของที่อยู่ในมือ"ค้นมันออกมา" ท่านพ่อสั่งสาวใช้เสียงแข็ง"หยุดนะ " ซูเหยาเดินมาบังของส่วนตัว"นี้เจ้า...กล้าขัดคำสั่งข้ารึ" "ใช่...ท่านไม่มีสิทธิ์มาค้นอะไรของข้าเพราะที่ผ่านมาท่านไม่ได้ให้อะไรข้าเลย ท่านทำเช่นนี้มันขูดเลือดขูดเนื้อกันชัดๆ" " พี่สาว..อย่าว่าท่านพ่อผู้อื่นเห็นเข้าจะดูไม่ดีนะเจ้าคะ" เฟิ่งจูงเอ่ยแทรก" หึ..เรื่องเอาดีเข้าตัวน้องสาวช่างถนัดเสียจริง"ซูเหยาพูดเสียงเย็น ดูทรงอำนาจ"ไม่ต้องไปสนใจนางข้าสั่งให้พวกเจ้าค้น" ท่านพ่อยกมือสั่งการกระดิกนิ้วสาวใช้ 6-7 คนเดินเข้ามาพร้อมๆกัน แต่ท่าทางไม่ได้เหมือนจะมาขนของเหมือนจะมารุมทำร้ายมากกว่า จึงตั้งรับเหตุการณ์ไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ"ถอยออกไปไม่เช่นนั้น ตาย" ซูเหยาเดินอย่างองอาจไปหยิบไม้หน้าสามยกขึ้นสูง ข่มขู่ มองจิกไม่ยอมปล่อย"ถอย ๆ ข้ากลัวหน้าเสียโฉม" สาวใช้พึมพัมเบาๆแล้วถอยออกไปทีละคน" จ้าวจ้าวนำของส่วนตัวของข้าไปไว้ที่เกวียนม้า" จ้าวจ้าวได้ยินคำสั่งก็รีบนำเข้าของส่วนตัวออกไปอย่างทันท่วงที สา