All Chapters of เมียลับบำเรอแค้น: Chapter 11 - Chapter 20

Chapter 11เช้าวันต่อมา โจ๊กหมูทรงเครื่องคืออาหารเช้าของบ้าน คนทำอาหารเช้าทุกมื้อคือพวงชมพู ที่จะผลัดเปลี่ยนทำไม่ซ้ำกัน หรือทำตามความต้องการของปริญญากับนารถลดาที่อาจอยากกินอาหารอื่นเป็นพิเศษ พวงชมพูเพิ่งรู้ว่า ปราณปวิชไม่กินมื้อเช้า เขาจะดื่มกาแฟกับขนมปัง แต่ก็จะนั่งร่วมกินอาหารเช้ากับบิดาและมารดา พวงชมพูจึงทำแซนวิชทูน่าให้ปราณปวิชกินกับกาแฟ พูดถึงปราณปวิช พวงชมพูนึกถึงเรื่องคืนที่ผ่านมา เธอตั้งใจว่ารอให้ปราณปวิชหลับสนิทจึงยกแขนขาเขาออกจากตัว แต่กลายเป็นว่า เธอหลับไปตอนไหนมิทราบได้ มารู้สึกตัวอีกทีตอนตีหนึ่ง พวงชมพูหน้าแดงเถือก เขินอายหนักมากเมื่อรู้ว่า ตนตะแคงตัวเข้าหาร่างสูงใหญ่ เปลี่ยนจากเขาเกยก่ายเป็นเธอทำเสียเอง แถมยังกอดเขาอีกด้วย พวงชมพูรีบนำพาตัวเองออกจากห้องนอนของปราณปวิชทันที ก่อนที่เจ้าของห้องจะตื่นมาเห็นว่า เธอเห็นเขาเป็นหมอนข้างหลังจากกลับมาถึงห้องพวงชมพูนอนยิ้มอยู่บนเตียง หัวใจสาวเพ้อฝันห้วงคำนึงนึกถึงปราณปวิช กลิ่นกายเขายังอบอวลในจมูก อ้อมกอดเขาก็แสนอบอุ่น พอมานอนต่อที่ห้องเธอก็หลับฝันดี หลับสนิทจนถึงเช้าเจ้านายทุกคนในบ้านมารวมตัวกันบนโต๊ะอาหารเพื่

Chapter 13“นี่ก็คงใกล้มาแล้วมั้ง จวนบ่ายโมงแล้ว” วรเทพพูดขึ้น ก่อนหันไปปรามรวิกาญน์ “แกก็อย่าทำตัวแรดล่ะ ไว้หน้าชมบ้าง”“แหม ฉันไม่อาจเอื้อมหรอกย่ะ ฉันรู้ตัวฉันดี หน้าตาก็ไม่ได้สวย ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ดีเด่อะไร คนอย่างพี่ปราบไม่มองฉันหรอก แต่กับชมน่ะไม่แน่ ทั้งสวย ผิวพรรณก็ดี แถมอยู่บ้านเดียวกันด้วยนะ ฉันล่ะเชียร์เต็มที่เลย”“พี่ปราบไม่มองฉันหรอก ผู้หญิงระดับเดียวกับเขามีเยอะแยะไป”พวงชมพูเจียมตัว แม้ว่าหัวใจยกให้เขาไปทั้งดวง ทว่าในความเจียมตัวก็มีความหวังว่า เขาจะมองตน...เป็นความฝันลมๆ แล้งๆ“ของแบบนี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับฐานะหรือว่าการศึกษา หน้าตาก็ด้วย มันอยู่ที่ใจล้วนๆ ฉันได้ยินออกบ่อยเรื่องซินเดอเรลล่า เมืองไทยก็มีออกถมไป” วรเทพพูดตามจริง คล้ายให้กำลังใจเพื่อนไปในที เพราะรู้ว่า พวงชมพูแอบชอบปราณปวิชมานานเป็นปีแล้ว “แกสวย นิสัยก็ดี กิริยามารยาทก็เรียบร้อย ผู้ชายที่ไม่มองแกถือว่าโง่”“เออใช่ ฉันเห็นด้วยกับโจ๊ก”พวงชมพูละความสนใจจากเพื่อนก้มมองดูมือถือตัวเองเมื่อได้ยินเสียงข้อความทางไลน์เข้ามา เธอกดเปิดเพื่ออ่านข้อความนั้น“พี่ปราบส่งข้อความมาบอกว่า อีกห้านาทีจะถึง” พวงชมพูบอกเพื่อน“ฉั

Chapter 15เมื่อก่อนตอนที่ยังไม่ได้ย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้ เอมอรไม่ได้พาพวงชมพูไปเที่ยวต่างจังหวัดเลยสักครั้ง อีกทั้งลูกสาวก็ไม่เคยร้องขอไปเที่ยวไหน เอมอรทำงานหาเลี้ยงลูก ในขณะที่พวงชมพูเรียนไปด้วยทำงานพิเศษเพื่อช่วยเหลือมารดา จึงไม่มีเวลาไปเที่ยวไหน แต่หลังจากชีวิตพลิกผัน ไม่ต้องทำงานหาเงินอีกต่อไป เอมอรก็ไม่ได้พาลูกสาวไปเที่ยว พอได้ไปจังหวัดเชียงใหม่ จังหวัดในฝันที่สองแม่ลูกอยากไป พวงชมพูก็ติดสอบ ไม่สามารถไปด้วยได้ ครั้นจะเลื่อนการเดินทางก็เกรงใจปริญญา เนื่องจากการขึ้นเหนือครั้งนี้ ปริญญานัดหมายดูที่ดินกับแม่เลี้ยงคนดังที่ยอมขายที่ให้ หลังจากดูที่เสร็จก็เข้าหมวดท่องเที่ยวและทำบุญ“เอาไว้คราวหน้าก็ได้ค่ะ เชียงใหม่ไม่หนีไปไหนนี่คะ ชมไม่อยากให้แม่หมดสนุกเพราะห่วงที่ชมไม่ได้ไปด้วย” พวงชมพูพูดจากใจ “เอาไว้เรียนจบค่อยไปเที่ยวก็ได้ค่ะ ไปยาวๆ เลย ไปเที่ยวจังหวัดใกล้เคียงด้วย ไปทั้งทีเอาให้คุ้ม”“เอาอย่างนั้นก็ได้” เอมอรว่าตามลูก “ว่าแต่ชมอยู่ได้นะลูก ไม่อึดอัดใช่ไหมที่ต้องอยู่กับคุณปราบ”เอมอรเคยนึกกังวลเรื่องปราณปวิช เพราะรู้มาจากปริญญาว่า ลูกชายเคยขอร้องไว้ว่า มีหญิงอื่นได้แต่ขอให้มีในรูปแบ

Chapter 17 “ชม”คำเรียกชื่อสั้นๆ ดังจากปากปราณปวิช ก่อนที่เจ้าของเสียงจะร่างโอนเอนราวกับคนยืนไม่อยู่ พวงชมพูหันมามองเห็นพอดี เธอรีบวิ่งไปประคองร่างสูงใหญ่ “พี่ปราบเป็นอะไรคะ” เธอถาม “พี่เวียนหัว รอบตัวมันหมุนเหมือนลูกข่างก็เลยยืนไม่อยู่” เขาถือโอกาสใช้แขนโอบบ่าเธอไว้ ซึ่งพวงชมพูไม่ได้คิดอะไร ประคองเขาไปยังเตียงนอน ปราณปวิชแสดงละครครั้งใหญ่ เขาทำทีเป็นแข้งขาอ่อน ยืนทรงตัวไม่ไหวส่งผลให้ร่างหนาเซล้มไปบนเตียง ทว่าเขาไม่ได้ล้มไปเพียงคนเดียวยังรั้งร่างพวงชมพูตามไปด้วย ภาพที่ปรากฏตอนนี้คือ ร่างปราณปวิชทับตัวพวงชมพูที่มีอาการตกใจให้เห็นชัดทางใบหน้า หัวใจเต้นระส่ำกับความใกล้ชิดแบบถึงเนื้อถึงตัว อีกทั้งสายตาทั้งคู่ก็สบกันนิ่ง ราวกับว่ากำลังค้นหาความรู้สึกของกันและกัน ทว่าความรู้สึกต่างกันลิบลับ พวงชมพูมองปราณปวิชด้วยความรักทั้งหมดที่มี เธอไว้ใจ เชื่อใจเขาเต็มที่ ไม่คิดว่าทุกการกระทำของเขาคือการแสดง ส่วนปราณปวิชเห็นเธอเป็นเพียงแค่เหยื่ออันโอชะ เป็นที่ระบายความแค้น ไม่มีใจสิเน่หาสักนิดเดียว ความรู้สึกเดียวคือ เกลียดชัง “พี่ขอโทษนะ พอดีพี

Chapter 19‘จะเข้าได้ไหมเนี่ย’“ชมสวยมาก สวยที่สุด” ประโยคนี้ปราณปวิชกล่าวจากใจ เขาก้าวขึ้นเตียงเอนกายลงนอนข้างร่างอสชร ไล้สายตาตั้งแต่ใบหน้าจนถึงปลายเท้า แล้ววกมามองก้อนเนื้อสองก้อนที่เขาอยากสัมผัส และอยากรู้ว่า มันจะเด้งรับน้ำหนักมือหรือว่าแหลกเหลวเพราะผ่านมือชายมาหลายคน คนถูกชมขวยเขิน หน้าแดงซ่าน เขินหนักจนต้องยกแขนมาปิดบังทรวงอกสาว กันสายตาร้อนแรง “จะปิดทำไม น่ามองจะตายไป”มือใหญ่จับแขนสาวที่พาดทับความสวยงามตระการตาออก เพื่อให้เขาเชยชมสิ่งยั่วตาเย้าอารมณ์ ก่อนที่เต้าอวบน่าสัมผัสจะถูกมือชายจับต้อง ประคองบีบเคล้นเบาๆ เขารู้สึกแปลกใจไม่น้อยเมื่อรู้ว่า ดอกบัวของเธอนั้นยามออกแรงบีบ มีความนุ่มหยุ่นเด้งรับน้ำหนักมือ อีกทั้งกายสาวยังสั่นสะท้าน ใบหน้าแดงซ่านจากความอาย ขนเส้นอ่อนๆ บนผิวหนังพวงชมพูลุกพรึบ ชวนให้คิดว่า อวัยวะที่เขาจับต้องอยู่นี้ ไม่เคยผ่านมือชายมาก่อนจะใช่หรือ...ไม่น่าใช่ อีกใจก็ย้ำคิดเช่นนี้ ปราณปวิชโยนความแปลกใจทิ้งไป ตอนนี้เขามีอย่างอื่นให้สนใจมากกว่า เขาโน้มหน้าจูบปากพวงชมพูอีกครั้ง มอบจุมพิตหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้าแต่ทำให้ร่างกายของทั้งคู่คล้ายมีคลื่นเสน่หาไหลเวียนไปทั่