All Chapters of เมียลับบำเรอแค้น: Chapter 41 - Chapter 50

Chapter 41“เดี๋ยว” “ค่ะท่านรอง” “มานั่งตรงนี้ ฉันยังไม่ได้สัมภาษณ์เธอเลย” รวิกาญน์ทำหน้าแปลกใจ แต่ก็เดินไปนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขา “ถ้าท่านรองสัมภาษณ์แต้วไม่ผ่าน แต้วก็ไม่ได้ทำงานที่นี่ใช่ไหมคะ” เธอถามตรงจุด สัมภาษณ์กับฝ่ายบุคคลแล้วและรับเข้าทำงาน ต้องมาให้เจ้านายสัมภาษณ์ซ้ำอีก งานนี้มีลุ้นระทึก “เลิกเรียกฉันว่าท่านรองได้ไหม ฟังแล้วขัดหู”คนอื่นเรียกอินทัชไม่รู้สึกเช่นนี้ มีสาวสวยตรงหน้านี่แหละที่ทำให้รู้สึกเช่นนั้น “ก็คนอื่นเขาเรียกกัน แต้วก็ต้องเรียกสิคะ” “งั้นฉันสั่งให้เรียกพี่ทัช ถ้าไม่ทำตามก็ไม่ต้องทำงานที่นี่” อินทัชใช้ไม้เด็ด “แสดงว่าถ้าแต้วเรียกว่าพี่ทัช พี่ทัชก็จะไม่สัมภาษณ์แต้วแล้วใช่ไหมคะ” “ก็ไม่เชิงสัมภาษณ์หรอกนะ แค่คุยกัน ทำความรู้จักกันก่อนร่วมงาน” เขาบอกเพิ่มเติม “พูดแบบนี้ตั้งแต่แรกก็หมดเรื่อง ตกอกตกใจหมดคิดว่าจะตกงานรอบสอง” รวิกาญน์บ่นอุบ “ชมสบายดีไหม” มีอีกหลายคำถามที่อินทัชอยากรู้และอยากถาม ทว่าคิดไปคิดมาถามเพียงแค่ประโยคนี้น่าจะเหมาะกว่า เขาสองจิตสองใจว่า รวิก

Chapter 43ปราณปวิช...วินาทีแรกที่เห็นพวงชมพู โลกที่เคยหม่นหมองมาตลอดเจ็ดปีสว่างไสวขึ้นมาทันใด ราวกับว่าพระอาทิตย์ที่เคยหลับใหลกลับมามีพลังอำนาจ เจิดจ้าเปล่งประกาย หัวใจเขาเต้นแรงมากประหนึ่งกำลังตื่นเต้นกับการพบเจอพวงชมพู หญิงสาวที่เขารอคอยเห็นหน้าเพียงคนเดียวในชีวิต ปราณปวิชดีใจเป็นที่สุด ดีใจจนเนื้อเต้นเขาได้เจอพวงชมพูแล้ว...ปราณปวิชบอกความรู้สึกตอนนี้ไม่ถูกเพราะไม่สามารถบรรยายได้ว่าเป็นเช่นไร ยิ่งกว่าคำว่าดีใจเสียอีก ปราณปวิชอยากเข้าไปกอดร่างสาว แล้วพ่นคำถามที่อยากถาม พร้อมกับเอ่ยคำพูดที่ปรารถนาให้เธอรับรู้ ทว่าเท้าทั้งสองข้างก้าวไม่ออกราวกับว่าถูกยึดไว้ด้วยกาวชั้นดี ขยับเท้าก้าวเดินไปหาพวงชมพูไม่ได้ ปากก็คล้ายกับว่ามีหินก้องมหึมาผูกข้อเท้าไว้ขยับเขยื้อนรำพันคำพูดไม่ได้ นัยน์ตามองพวงชมพูนิ่งค้างและมีน้ำใสๆ คลอหน่วย น้ำตาแห่งความดีใจที่เห็นพวงชมพูอยู่ในห้องนี้...อยู่ตรงหน้าตนเจ็ดปีที่ผ่านมา ปราณปวิชไม่เคยมีความสุขเลยสักวัน ในทุกๆ วันหัวใจเขากลัดหนอง ทุกข์ตรมกับความขื่นขมที่ต้องเผชิญ มีเพียงรูปภาพของเธอใต้หมอน ที่เขาจะหยิบออกมาดูทุกวัน ทุกคืน บางคืนร้องไห้เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตนทำไว้ก

Chapter 45“ไม่ต้องพูดหรืออธิบายอะไรหรอกค่ะคุณพี่ ถึงจะพูดให้คุณปราบเข้าใจยังไงก็ไม่มีผลอะไรทั้งนั้น ในเมื่อฉันเป็นตัวต้นเหตุทำให้ทุกคนเสียใจ ฉันขอเลิกกับคุณค่ะคุณเปรม ฉันกับลูกก็จะไปจากที่นี่ วันนี้และเดี๋ยวนี้” เอมอรพูดเสียงเด็ดเดี่ยว แม้ว่านางจะรักปริญญามากแค่ไหน ทว่าความรักที่มีต่อลูกสาวก็มีมากกว่า นางยอมสละความสุขของตนเพื่อพวงชมพู“อรเดี๋ยวก่อน เราคุยกันได้นะ” ปริญญาตกใจที่เมียรักบอกเลิก“เราอธิบายให้ปราบเข้าใจได้นะ อรอย่าเพิ่งตัดสินใจแบบนี้สิ” นารถลดารีบพูด สีหน้าตกใจไม่ต่างกับสามี“อย่างที่อรบอกไปเมื่อกี้ค่ะว่า ต่อให้คุณปราบเข้าใจยังไงก็ไม่เป็นผล สิ่งที่คุณปราบทำกับชมเกินกว่าที่อรจะให้อภัยได้ มันเลวร้ายมากนะคะสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งถูกเหยียบย่ำทั้งคำพูดและการกระทำอย่างไร้ทางสู้ ชมเจ็บแค่ไหนอรเจ็บยิ่งกว่า บาดแผลที่ชมได้รับมันไม่มีทางรักษาหายได้ ถ้าคุณเปรมกับคุณพี่รู้สึกผิดกับเรื่องนี้จริง และมีความถูกต้องมากพอซึ่งอรคิดว่ามี ปล่อยอรกับชมไปเถอะค่ะ ถือว่าเรื่องที่คุณปราบทำกับชมคือสิ่งที่อรกับลูกชดใช้ในสิ่งที่อรทำผิด” เอมอรแสดงความเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวเช่นเดิม นางไม่มีความอ่อนทั้งแววตาและ

Chapter 47 “คุณเองหรือคะคุณปราบ โลกกลมจังเลยค่ะ” รัชนีกรจำชายคนนี้ได้ดี และไม่คิดว่า ลุงของเพชรกล้าคนนั้นคือประธานบริษัททรีรอยัลฟู๊ด “ครับ โลกมันกลมมากครับ” ปากพูดตอบโต้รัชนีกร ทว่าสายตามองไปยังพวงชมพูไม่วางตา “ยุ้ยว่า เรามาเริ่มเซ็นสัญญากันเลยดีกว่าค่ะ เพราะเดี๋ยวคุณปราบมีประชุมต่อ” ยุพาเข้าเรื่อง ปราณปวิชทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้นวมตัวใกล้กับที่พวงชมพูนั่ง เขาอุ้มร่างเพชรกล้ามานั่งบนตัก“น้องเพชรลงมานั่งบนเบาะครับ” คนเป็นแม่สั่งลูกชาย ที่ทำท่าจะทำตามคำสั่ง“ไม่เป็นครับ ให้นั่งตรงนี้แหละ”ปราณปวิชไม่พูดเปล่า ยังกอดร่างเพชรกล้าไว้ราวกับจะบอกพวงชมพูว่า เขาต้องการให้เพชรกล้านั่งบนตัก “ค่าตัวน้องเพชรกล้าอยู่ที่เจ็ดหมื่นบาทนะคะ เซ็นสัญญาสามปีตามเงื่อนไขที่ระบุไว้ในสัญญาที่ยุ้ยให้คุณชมอ่าน” ยุพาเข้าเรื่องอีกครั้ง “ค่ะ” พวงชมพูทำเสียงรับรู้ “สัญญาไม่มีปัญหาใช่ไหมคะ ถ้าไม่มีคุณชมเซ็นชื่อตรงนี้ค่ะ” ยุพาชี้ไปยังจุดที่พวงชมพูต้องเซ็น พวงชมพูมองตรงจุดนั้นอย่างใช้ความคิด เธอเกิดความลังเลว่าจะลงชื่อกำกับดีหรือไม่ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่มีความคิดนี้เลย

Chapter 49อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ปราณปวิชเรียกพนักงานมาคิดค่าอาหาร ระหว่างนั้นรัชนีกรขอตัวเข้าห้องน้ำโดยพาเพชรกล้าไปด้วย ไม่นานนักบิลค่าอาหารก็มาพร้อมกับผู้จัดการร้านที่เข้ามาทักทายลูกค้าประจำ“บิลค่าอาหารค่ะคุณปราบ” ปราณปวิชยิ้มให้คนพูด หยิบบัตรเครดิตออกจากกระเป๋าสตางค์แล้ววางไว้บนที่ใส่บิล พนักงานนำบัตรเครดิตไปชำระเงิน ส่วนผู้จัดการยังคงยืนอยู่ข้างปราณปวิช “อาหารวันนี้เป็นไงคะ อร่อยเหมือนเดิมหรือเปล่าคะ”“อร่อยเหมือนเดิมครับ”“วันอาทิตย์หน้ามีเมนูพิเศษนะคะ ชุดอาหารจีนไหหลำค่ะ ทางเราจะจัดชุดพิเศษปีละหนึ่งครั้งค่ะ คุณปราบไม่เคยมาทันสักครั้งเลย ระยะเวลาช่วงจัดชุดพิเศษสองอาทิตย์ค่ะ ถ้าคุณปราบว่าง ลองมาชิมนะคะ รับรองจะติดใจค่ะ” ดวงกมลบอกเชิงกล่าวชวนลูกค้าคนพิเศษ“ครับ ถ้าก๊วนผมว่าง ผมจะมาลองชิมครับ” ปราณปวิชไม่รับปากเสียทีเดียว“เด็กผู้ชายที่มากับคุณปราบวันนี้หล่อและน่ารักมากเลยนะคะ ถ้าไม่ติดว่าคุณปราบโสดล่ะก็ ดวงจะคิดว่าเป็นลูกคุณปราบนะคะเนี่ย” ปราณปวิชมองหน้าคนพูด ความสงสัยแน่นอก“ทำไมถึงคิดว่าน้องเพชรเป็นลูกผมครับ”“แหม...ก็หน้าตาละม้ายคล้ายกันขนาดนี้ ใครเห็นก็ต้องคิดเหมือนดวงค่ะ” ดวงก