Tous les chapitres de : Chapitre 31 - Chapitre 40

Chapter 31การเซ็นสัญญาร่วมทุนเป็นไปอย่างราบรื่นและเรียบร้อย ยอร์ชพอใจกับการต้อนรับครั้งนี้มาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่พัก อาหารการกินหรือแม้แต่รสนิยมทางเพศที่ปราณปวิชพอใจ ปราณปวิชก็จัดให้เต็มที่ หลังจากเซ็นสัญญาเสร็จ ปราณปวิชจัดงานเลี้ยงเล็กๆ เพื่อฉลองความสำเร็จ ด้านความสัมพันธ์ระหว่างปราณปวิชกับพวงชมพูก็ยังคงเช่นเดิม เพิ่มเติมคือเขาไม่พ่นวาจาเจ็บแสบให้เจ็บปวดหัวใจหรือทำร้ายจิตใจเธอ ตรงกันข้ามเขาใช้ช่วงเวลานี้ดีกับเธอราวกับเป็นคู่รักกัน พาไปเดินชายหาดตามที่พวงชมพูต้องการ และยังทำกิจกรรมร่วมกัน ไม่ว่าจะเป็นขับเจ็ทสกีโดยมีเธอเป็นคนซ้อน ส่วนคนขับคือปราณปวิช เล่นน้ำทะเล เช่าเรือยอร์ชไปดำน้ำตามเกาะต่างๆ โดยมีพนักงานที่เดินทางมาร่วมงานสำคัญไปเที่ยวทริปนี้ด้วย ปราณปวิชว่ายน้ำเก่งมาก และเชี่ยวชาญเรื่องการดำน้ำทั้งน้ำตื้นและน้ำลึก ส่วนพวงชมพูนั้นว่ายน้ำเป็นแต่ไม่แข็ง ดีที่มีปราณปวิชคอยช่วยพาเธอดำน้ำตื้น แนะนำในเรื่องที่ควรรู้ การดำน้ำจึงสนุกและเพลิดเพลินกับปะการังและปลาสวยงาม ความที่เช่าเรือยอร์ชเพื่อท่องเที่ยวส่วนตัวในราคาหลายหมื่นบาท ทริปนี้จึงเต็มที่ในทุกๆ

Chapter 33 “สวัสดีค่ะพี่ทัช” พวงชมพูยกมือไหว้ แอบสงสัยอยู่ว่า อินทัชมาหาใคร เพราะเขาไม่ได้นัดเธอไว้ “พี่ทัชมาหาพี่ปราบหรือคะ พี่ปราบไม่อยู่ค่ะไปเชียงรายกับคุณตาลเมื่อวานนี้ค่ะ” “เรื่องนั้นพี่รู้แล้ว พี่คุยกับปราบเมื่อคืนนี้” เขาตอบ “พี่มาหาชม กะว่าจะพาชมไปกินข้าว” “วันนี้ชมไม่ว่างค่ะ มีนัดติวหนังสือที่บ้านเพื่อนค่ะ” “เอางี้ดีไหม ย้ายกันไปติวบ้านพี่ รับรองไม่มีใครกวน พี่จะได้ทำของอร่อยๆ ให้ชมกับเพื่อนกินด้วย” อินทัชเสนอ “ชมเกรงใจค่ะ” “ไม่ต้องเกรงใจ บ้านพี่มีห้องนั่งเล่น แยกเป็นสัดส่วนรับรองว่าไม่มีใครกวนใจชมกับเพื่อน” อินทัชโน้มน้าวต่อ “เดี๋ยวพี่ช่วยติวให้ พี่น่ะตอนเรียนปริญญาตรีได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งเชียวนะ ไปต่อโทก็ได้อันดับสอง รับรองว่าพี่จะติวให้ชมกับเพื่อนเต็มที่เลย” “อ้าวทัช มาเมื่อไหร่ลูก” ปริญญาที่กำลังเดินไปนอกบ้านทักทายเพื่อนสนิทลูกชาย “สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่ น้าอร” เขาพนมมือไหว้ญาติผู้ใหญ่ทั้งสาม “มาเมื่อกี้ครับ กะว่าจะชวนชมไปหาของอร่อยๆ กิน แต่ชมบอกว่ามีนัดติวกับเพื่อน ผมเลยชวนชมกับเพื่อนไป

Chapter 35อินทัชดูรีบร้อน เขาตัดสายทันทีที่พูดจบ ปล่อยให้เพื่อนรักนิ่งค้างอยู่คนเดียวในห้องน้ำ คนกำลังอึ้งมองดูใบหน้าตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ ใบหน้าเขาตอนนี้แดงก่ำไปด้วยความโกรธ แรงโทสะโหมหนักในใจเขา มือถือแทบแหลกคามือ“เธอกล้ามากพวงชมพู กล้ามาก” ปราณปวิชกัดฟันพูด “เธอร่านเหมือนแม่เธอไม่มีผิด”ปราณปวิชไม่คิดโทรศัพท์ถามอินทัชให้ละเอียดกว่านี้ และไม่โทรถามพวงชมพูถึงเหตุผลที่ไปอาบน้ำบ้านอินทัช เขาเชื่อในความคิดตัวเอง ปักใจเชื่อจนมิด ความแค้น ความโกรธอัดแน่นใจจิตใจ และมันจะบรรเทาลงต่อเมื่อปราณปวิชได้ลงโทษคนทรยศคิดนอกใจและนอกกาย “เธอต้องได้รับโทษอย่างสาสม...พวงชมพู” เวลาเดียวกัน ณ บ้านอินทัช พวงชมพูเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จ พอเดินออกมาก็พบว่าอินทัชนั่งอยู่บนเตียง โดยมีรวิกาญน์นั่งอยู่บนเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้ง “ขอบคุณพี่ทัชมากนะคะที่ให้น้อยซักเสื้อผ้าให้ชม” พวงชมพูพนมมือไหว้อินทัช หากไม่ได้เขาป่านนี้เธอคงต้องใส่เสื้อเปียกส้มตำปูปลาร้ากลับบ้าน กลิ่นคงหึ่งทั้งตัวและรถแน่นอน “เรื่องแค่นี้เองจิ๊บๆ” สาเหตุที่เสื้อผ้าของพวงชมพูเลอะอาหารจานนี้เป็น

Chapter 37 “เดี๋ยวกูถีบปากแตก” ปราณปวิชเสียงเข้มใส่เพื่อน แต่หน้ายิ้ม “เด็กคนนี้ชื่อเพชรกล้า ฉันเลือกให้มาเป็นพรีเซนเตอร์ซีเรียลตัวใหม่ไง ฉันว่าเหมาะนะ แกสองคนคิดว่าไง” อินทัชหยิบมือถือของปราณปวิชมาดูหน้าเด็กชายใกล้ๆ เจษฎาเยี่ยมหน้ามามองด้วย ก่อนที่ทั้งสองจะมองหน้ากันแล้วหันกลับไปมองหน้าเด็กชายในมือถือ จากนั้นก็มองหน้าปราณปวิช “หน้าคล้ายมึงเหมือนกันนะ” อินทัชพูดขึ้น แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร คนหน้าเหมือนมีออกถมไป “เด็กคนนี้ชื่ออะไร” “เพชรกล้า” ปราณปวิชตอบ ไม่ได้สนใจคำพูดของอินทัชที่บอกว่า หน้าตาคล้ายตน “ฉันชอบชื่อนี้นะ เพราะดีและดูแข็งแกร่ง” “อืมจริง ชื่อเพราะมีความหมายดีด้วย” เจษฎาเห็นด้วย “แล้วเพชรกล้าจะมาเป็นพรีเซนเตอร์ให้เราหรือเปล่า”“นัดบ่ายวันศุกร์ แม่เพชรกล้าว่างวันนั้น” หลังจากที่นงเยาว์ได้รับการติดต่อจากปราณปวิช เธอได้โทรศัพท์ไปพูดคุยกับพวงชมพูเรื่องนี้ ซึ่งพวงชมพูก็เปิดโอกาสให้ลูกชายทำงานนี้ เพราะนอกจากจะได้เงินยังได้ประสบการณ์อีกด้วย“จะว่าไปทีมโฆษณาก็คัดเลือกเด็กได้ดีนะ เพชรกล้าหล่อตั้งแต่เด็ก หล่อกว่าลูกดาราบางคนซะอีก”เจษฎาชื่นช

Chapter 39 “เด็กดอยก็คือเด็กที่อยู่บนดอยครับ หรือจะพูดว่าอยู่บนภูเขาสูงทางด้านภาคเหนือครับ เมื่ออยู่ที่สูงก็ห่างไกลความเจริญ เด็กดอยมีอยู่ด้วยกันหลายสิบที่น่ะครับ เพราะภาคเหนือของเรามีหลายจังหวัด ความที่อยู่บนพื้นที่สูงการเดินทางลงมาเรียนในตำบล อำเภอหรือว่าในตัวจังหวัดจึงไม่สะดวก พวกเด็กดอยจึงเรียนกันบนนั้น สร้างโรงเรียนเล็กๆ เพื่อได้เรียนหนังสือ ครูที่ไปสอนก็ต้องเป็นผู้ที่เสียสละมากๆ เพราะต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นด้วย เด็กดอยจึงขาดทั้งทุนการศึกษา อุปกรณ์การเรียนและอีกหลายอย่าง จึงมีคนระดมทุนไปช่วยเด็กดอยกันครับ แม่ดีใจนะครับที่กล้าเอาเงินไปช่วยเด็กดอย แม่สมทบทุนอีกหนึ่งร้อยบาทนะครับ” พวงชมพูอธิบายให้ลูกชายฟัง เป็นคำอธิบายง่ายๆ ให้พอเข้าใจ เธอเชื่อว่าเมื่อโตขึ้นเพชรกล้าจะได้รับคำตอบที่มากกว่านี้ด้วยตัวเอง “ฮะแม่” เพชรกล้ารับคำอย่างเข้าใจ “แม่ฮะ ผมได้แสดงงานวันพ่อด้วยฮะ เต้น เต้น เต้น” เพชรกล้าลุกขึ้นยืนแล้วทำท่าเต้นให้พวงชมพูดู “เก่งมากเลยครับลูกแม่” “แม่ว่างไปดูผมเต้นไหมฮะ” เพชรกล้าถาม มองหน้ามารดาคล้ายกับว่าลุ้นคำตอบ