บททั้งหมดของ สัญญาลับฉบับพี่เลี้ยง: บทที่ 1 - บทที่ 10

ตอนที่ 1 สวยสะกดพระอาทิตย์คล้อยต่ำ ทิ้งร่องรอยสีส้มแดงฉาบบนท้องฟ้า บรรยากาศของเมืองเข้าสู่ยามสนธยา เสียงเจื้อยแจ้วของแม่ค้าเริ่มดังระงมเคล้าคลอไปกับกลิ่นหอมกรุ่นของอาหารนานาชนิดที่ลอยมาตามลม นี่คือสัญญาณบ่งบอกว่าตลาดนัดถนนคนเดินได้พร้อมให้บริการสำหรับลูกค้าแล้วช่วงเย็นวันเสาร์...เส้นทางที่เคยเป็นริมฟุตบาตอันเงียบสงบติดริมฝั่งแม่น้ำ บัดนี้ถูกเนรมิตให้กลายเป็นโลกอีกใบ คลาคล่ำไปด้วยผู้คนนับร้อยที่หลั่งไหลเข้ามาจับจ่ายใช้สอยซื้อสินค้าไม่ว่าจะเป็นอาหารเสื้อผ้าและของใช้ต่าง ๆ ในยามค่ำคืน แผงลอยไม้ชั่วคราวถูกตั้งเรียงรายเป็นทิวแถวเพื่อรอคอยการมาเยือนของผู้คนจากทุกสารทิศสายลมเย็นยามพัดเอื่อยโชยกลิ่นอาหาร คลอเคลียไปทั่วบริเวณ ที่มีทั้งของกินของใช้และของขายทั่วไป แสงไฟสีนวลจากหลอดไฟที่ห้อยระโยงระยางขับให้บรรยากาศดูอบอุ่นและมีชีวิตชีวา ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหล่อเหลา เดินล้วงกระเป๋าทอดน่องไปเรื่อย ๆ อย่างอารมณ์ดี หลังจากที่เขาได้อาหารสำหรับทานมื้อค่ำแล้ว ก็เดินเล่นต่อไป สายตาคมกริบไล่มองแผงขายของที่ละลานตา พลางสำรวจงานผลงานฝีมือหลากหลายชนิดของแม่ค้าที่นำมาขายกันในค่ำคืนนี้หัวใจที่เคยเย็น

ตอนที่ 3 ลืมขอเบอร์ระหว่างที่ทั้งสามกำลังนั่งทานอาหารค่ำกันอย่างมีความสุข เสียงหัวเราะของณดาที่เล่าเรื่องราว ทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่น แต่แล้ว! ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในสมองของธีร์ธวัช ราวกับฟ้าผ่าลงกลางใจ ดวงตาคมกริบเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับความรู้สึกชาวาบไปทั่วร่าง ‘บ้าจริง! ลืมขอเบอร์โทรศัพท์ของเธอไปได้ยังไงกัน!’ธีร์ธวัชรู้สึกเหมือนถูกน้ำเย็นสาดเข้าใส่ รอยยิ้มบนใบหน้าหุบลงทันที ความรู้สึกตื่นเต้นเมื่อครู่มลายหายไป เหลือทิ้งไว้เพียงความร้อนรุ่มในอกและความผิดหวังที่แล่นเข้าจุกอก เขาลืมไปได้อย่างไรทั้งๆ ที่ตั้งใจจะขอเบอร์โทรหรือไลน์เพื่อที่จะติดต่อขอรับรูปอย่างที่คิดไว้ในตอนแรก หรืออย่างน้อยก็เพื่อที่จะได้สานต่อความสัมพันธ์ที่เพิ่งเริ่มต้นขึ้นนี้ เขารีบวางช้อนส้อมลงทันที“เอ่อ...พี่ลิน!! เดี๋ยวผมมานะครับ” ธีร์ธวัชพูดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมกับลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ด้วยท่าทางร้อนรน“อ่าวธีร์!!..จะรีบไปไหน อิ่มแล้วเหรอ” ลลินดาเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจและงุนงงในท่าทางของน้องชาย เธอไม่เคยเห็นธีร์ธวัชเป็นแบบนี้มาก่อน“ครับพี่” ธีร์ธวัชตอบสั้นๆ ไม่รอช้า เขารีบลุกขึ้นคว้ากุญแจรถ

ตอนที่ 5 อยากดูแลเธอ“ก็ได้ค่ะ” รัญชน์รวีตอบตกลงในที่สุด เธอไม่มีทางเลือกอื่น และในใจลึกๆ ก็รู้สึกอบอุ่นกับความห่วงใยที่เขาแสดงออกมา ธีร์ธวัชยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจในชัยชนะเล็กๆ ครั้งนี้ เขาไม่รอช้า รีบจูงมือรัญชน์ให้เดินไปที่รถของเขาในทันทีสัมผัสอบอุ่นจากฝ่ามือหนาที่กอบกุมมือของเธอไว้ ทำให้รัญชน์รู้สึกแปลกๆ ผสมความเขินอายปนความรู้สึกปลอดภัย“รัญชน์เดินเองได้ค่ะ” เธอเอ่ยเบาๆ พร้อมกับพยายามดึงมือออกเล็กน้อย“ขอโทษครับ พี่ลืมไป” ธีร์ธวัชตอบพร้อมรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม เขาคลายมือออก แต่ก็ยังคงเดินเคียงข้างเธอไปจนถึงรถยนต์สปอร์ตคันหรูของเขา ธีร์ธวัชเปิดประตูรถให้อย่างสุภาพ รัญชน์ก้าวเข้าไปนั่งอย่างลังเลเล็กน้อย ความหรูหราภายในรถทำให้เธอรู้สึกประหม่ารถยนต์เคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถใกล้ ๆ ถนนคนเดินอย่างเงียบเชียบ ท่ามกลางความมืดมิดของยามค่ำคืน ธีร์ธวัชเหลือบมองใบหน้าซีดเซียวของรัญชน์เป็นระยะๆ เขาสังเกตเห็นว่าเธอพยายามเก็บอาการ แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้“ไหวเหรอเปล่าน้องรัญชน์” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“ไหวค่ะ” รัญชน์ตอบสั้นๆ เธอกำลังคิดว่าเมื่อไปถึงโรงพยาบาลแล้ว จะต้องขึ้นไปเยี่ยมแม่ก่อนที่จะไปตรว

ตอนที่ 7 แลกเบอร์โทรหลังจากมื้อค่ำที่ร้านอาหารซึ่งเต็มไปด้วยบทสนทนาที่ทำให้ทั้งสองรู้สึกใกล้ชิดกันมากขึ้น ธีร์ธวัชอาสาไปส่งรัญชน์รวีที่บ้าน แม้เธอจะรู้สึกเกรงใจ แต่ด้วยความอ่อนเพลียที่สะสมมาทั้งวัน ผสมกับความรู้สึกดี ๆ จึงทำให้เธอตัดสินใจยอมรับความช่วยเหลือของเขาแต่โดยดีรถของธีร์ธวัชเคลื่อนตัวมาจอดหน้าบ้านหลังเล็กที่ดูเรียบง่าย แสงไฟสลัวจากในบ้านสาดส่องออกมาเล็กน้อย ชายหนุ่มดับเครื่องยนต์แล้วหันมามองใบหน้าหวานที่ยังคงซีดเซียว แต่ยังพอมีรอยยิ้มประดับอยู่“พี่ขอเข้าไปดื่มน้ำสักแก้วได้ไหมครับ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แววตาคมกริบฉายแววความหวังเล็กๆ ราวกับอยากจะยืดเวลาอยู่กับเธอให้นานขึ้นอีกนิดรัญชน์รวีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในใจก็รู้สึกแปลกๆ ที่จะให้ผู้ชายเข้าบ้านยามค่ำคืน แต่เมื่อสบเข้ากับดวงตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจและความห่วงใยของเขาที่แสดงออกมา เธอก็รู้สึกวางใจและไว้ใจให้เขา“ก็ได้ค่ะ” เธอตอบตกลงในที่สุดธีร์ธวัชยิ้มกว้างอย่างพอใจ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถและเดินตามเธอเข้าไป บรรยากาศภายในบ้านของรัญชน์รวีดูอบอุ่นและเป็นระเบียบเรียบร้อย แม้จะไม่ได้หรูหราแต่ก็สัมผัสได้ถึงความรักและความใส่

ตอนที่ 9 อดีตที่แสนเศร้าธีร์ธวัชเลื่อนมือมาวางบนมือของเธอเบาๆ สัมผัสอบอุ่นจากฝ่ามือหนาทำให้หัวใจของรัญชน์รวีเต้นระรัวแรงขึ้น เขาส่งผ่านความรู้สึกบางอย่างผ่านปลายนิ้วที่บีบมือเธอเบาๆ“น้องรัญชน์…พี่ไม่รู้จะพูดไงดี แต่พี่รู้สึกดีกับน้องรัญชน์มาตั้งแต่แรกที่เราเจอกันแล้ว” เขาบีบมือเธอเบาๆ อีกครั้งเพื่อย้ำความรู้สึก“แล้วตอนนี้พี่ก็มั่นใจ ว่ามันไม่ใช่แค่ความรู้สึกดีในฐานะที่น้องรัญชน์มาเป็นพี่เลี้ยงของณดา แต่…พี่”“แต่พี่รักน้องรัญชน์ครับ”“พี่ธีร์!!..พี่ธีร์ไม่สบายหรือว่าตัวร้อนกันแน่ค่ะ” หัวใจของรัญชน์รวีเต้นรัวแรงขึ้นราวกับจะหลุดออกมาจากอก เธอตกใจกับคำสารภาพนั้น แม้ลึกๆ จะรู้ว่าความรู้สึกของเธอก็เริ่มจะคล้ายกัน แต่เธอก็ยังติดอยู่ในกรอบของความจริงบางอย่างที่ยังไม่ได้บอกเขา“พี่ธีร์มั่นใจแล้วเหรอคะ…” รัญชน์รวีพยายามดึงมือออก แต่เขากลับจับกระชับขึ้นราวกับไม่ต้องการให้เธอถอยหนี“พี่ธีร์จำได้มั้ยคะ ที่รัญชน์เคยบอกพี่ธีร์ไปตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน...ว่ารัญชน์มีแฟนแล้ว”ธีร์ธวัชเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แววตาของเขามีความประหลาดใจระคนสงสัย“แฟน? ไหนล่ะ? พี่ไม่เห็นเคยเจอแฟนของรัญชน์เลยสักครั้ง แล้