All Chapters of ปรารถนารักจากท่านประธาน: Chapter 11 - Chapter 20

หลังจากมาริสาพักรักษาตัวจนหายเป็นปกติ กลับมาเดินเหินได้คล่องแคล่วเหมือนเดิม หญิงสาวก็กลับไปฝึกงานที่บริษัทต่อจนถึงเวลาเปิดภาคเรียนตั้งแต่มาริสาย้ายเข้ามาอยู่บ้านอัครเดชกรกุล เธอได้รับความรัก และความอบอุ่นจากทุกคน ทำให้ความทรงจำอันเลวร้ายที่เธอเกือบเอาชีวิตไม่รอดค่อย ๆ เลือนรางจนเธอเกือบลืมไปหมดสิ้นจนกระทั่งบ่ายวันหนึ่ง ขณะที่มาริสากำลังจัดกระเป๋าสำหรับไปมหาวิทยาลัยในอีกไม่กี่วันข้างหน้า คีรินทร์เข้ามาหาเธอในห้องนอน ชายหนุ่มเดินเข้ามานั่งปลายเตียง พลางวางมือลงบนที่นอนและตบลงเบา ๆ ส่งสัญญาณเรียกเธอมานั่ง หญิงสาววางมือจากสิ่งที่ทำอยู่ หยุดมองใบหน้าหล่อเหลาที่ประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนมาริสาเดินเข้าไปนั่งข้างชายหนุ่ม พลางเลิกคิ้วอย่างฉงน คีรินทร์ก็ไม่ปล่อยให้เธอสงสัยอยู่นาน เขายื่นไอแพดให้เธอ มาริสารับมาและกดเปิดหน้าจอขึ้น บนหน้าจอสี่เหลี่ยมปรากฏหัวข้อข่าวการบุกทลายบ่อนการพนันภายในย่านชุมชน ซึ่งอยู่ใกล้กับบ้านของเธอ ‘บุกทลายบ่อนกลางกรุง รวบนักพนันกว่าร้อยชีวิตพร้อมเจ้าของบ่อน ยึดของกลางเงินสด 9.5 ล้าน’ ในภาพข่าว มีรูปถ่ายภายในบ่อนดังกล่าว มีผู้ต้องหาถูกตำรวจจับกุมใส่

ทันทีที่คีรินทร์เลี้ยวรถซีดานคันหรูออกจากมหาวิทยาลัย สองหนุ่มสาวก็หันมามองหน้ากันตาปริบ ๆ บนท้องถนนเต็มไปด้วยยวดยานพาหนะเนืองแน่น เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง รถของเขาก็ยังคงแทบไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ชายหนุ่มหันไปมองตุ๊กตาหน้ารถข้างกายที่กำลังควานหาของบางอย่างในกระเป๋าผ้าใบโปรด"หาอะไร""หาดูเผื่อว่าจะมีอะไรพอให้พี่คิงกินรองท้องได้ค่ะ""พี่ไม่ได้บอกว่าพี่หิวนะ หรือว่าเมย์หิว หืม" มาริสายิ้มแหยออกมาทันทีที่ถูกจับได้"ก็นิดหน่อยค่ะ""นิดหน่อยแสดงว่าไม่หน่อยแน่ ๆ " คีรินทร์เอ่ยแซวพลางชะเง้อชะแง้มองทางด้านหน้า "ทำไมวันนี้รถติดมากขนาดนี้นะ" ชายหนุ่มลดกระจกลงก่อนโผล่หน้าออกไปเล็กน้อย "ว่าแล้ว มีอุบัติเหตุข้างหน้า เอาไงดี""เมย์ไม่เป็นไรค่ะพี่คิง หิวแค่นี้เมย์ทนได้ พี่คิงนั่นแหละค่ะหิวหรือเปล่า""พี่ยังไม่หิวหรอก วันนี้กินข้าวเที่ยงตอนบ่ายสามโน่น""พี่คิง!!! ทำไมกินข้าวผิดเวลาขนาดนั้นคะ เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอก""ขอโทษครับพี่ผิดไปแล้ว นิสัยไม่ดีแก้ไม่หายจริง ๆ เวลาทำงานติดพันแล้วมันก็ลืมเวลาไปเลย" คีรินทร์ว่าจบก็หันมามองสาวน้อยข้างกาย เธอกำลังจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยจนชายหนุ

มาริสาเดินออกมาจากห้องนอน หยุดยืนมองบานประตูห้องที่อยู่ติดกัน ประตูบานนั้นยังคงปิดสนิท เธอจึงตัดสินใจเดินลงไปชั้นล่าง หญิงสาวลงมาสำรวจชั้นล่างของเพนท์เฮ้าส์ จนกระทั่งมาหยุดยืนที่แผ่นกระจกบานใหญ่ในห้องนั่งเล่น อีกฝากฝั่งของบานกระจกนั้น มีแสงไฟสลัวจากด้านนอก เมื่อเธอเพ่งมองให้ชัดจึงเห็นสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ และสวนหย่อมเล็ก ๆ ซึ่งอยู่บริเวณระเบียงกลางแจ้ง โดยมีสายฝนที่ยังคงโปรยปรายลงมาอย่างต่อเนื่องกระทบผิวน้ำในสระ เมื่อมาริสาหันหลังกลับมา เธอก็เห็นคีรินทร์เดินลงมาพอดี ชายหนุ่มอยู่ในชุดคลุมสีขาวเช่นเดียวกัน ทว่าเขาสวมเอาไว้เพียงหลวม ๆ เผยให้เห็นแผงอกแกร่งแน่นหนั่น ชวนให้เผลอมองอย่างลืมตัว แต่เมื่อนัยน์ตาคู่งามเหลือบไปเห็นสิ่งที่ชายหนุ่มถือลงมาด้วย หัวใจเธอก็แทบจะหยุดเต้น เพราะนั่นคือชุดนักศึกษาของเธอที่มาพร้อมกับแพนตี้สีดำตัวจิ๋วและบราเซียร์ลูกไม้สีดำ “พี่คิง!!!” เธอเรียกเขาเสียงหลงพร้อมวิ่งตรงไปหาชายหนุ่ม คีรินทร์หยุดยืนตรงโซฟาพลางมองกิริยาของหญิงสาวด้วยความงุนงง จนกระทั่งมาริสาเข้ามาประชิดตัวและคว้าสิ่งที่เขาถืออยู่เอาไว้ ทว่าชายหนุ่มก็ไม่ได้ยินยอมโดยง่าย เขา

พอใกล้เที่ยง มาริสาก็ออกจากเพนท์เฮ้าส์หรูมุ่งหน้าสู่มหาวิทยาลัยโดยใช้บริการรถไฟฟ้า ระหว่างทางเธอได้รับข้อความจากกิ่งกาญจน์ว่าอาจารย์ประสบอุบัติเหตุ ทำให้ต้องยกเลิกคลาสกะทันหัน สองสาวจึงนัดไปเจอกันที่ห้างสรรพสินค้าซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่นาที ซึ่งอยู่ใกล้กับบริษัทของคีรินทร์มาริสานั่งรอกิ่งกาญจน์ที่ศูนย์อาหาร สั่งเครื่องดื่มมานั่งดื่มรอฆ่าเวลา พลางเช็กข้อความในโทรศัพท์มือถือ หวังว่าจะมีข้อความจากคนที่คิดถึงทุกลมหายใจส่งเข้ามา ทว่าก็ว่างเปล่า เธอส่งข้อความไปหาคีรินทร์ตั้งแต่ก่อนออกจากเพนท์เฮ้าส์ กระทั่งตอนนี้ชายหนุ่มก็ยังไม่เปิดอ่าน มาริสานึกงอนว่าป่านนี้เขาคงก้มหน้าก้มตาทำงานจนลืมเวลา ไม่ยอมกินข้าวกินปลาให้ตรงเวลาอีกเช่นเคย“โอ๊ยแกข้างนอกร้อนมาก นึกว่าอยู่ในกระทะทองแดง” กิ่งกาญจน์ทรุดลงนั่งตรงข้ามมาริสา พร้อมคว้าแก้วกาแฟของเธอขึ้นไปดูดอย่างกระหาย “ยิ้มหน้าบานอะไร”“เปล๊า!!!”“ไม่เนียน เล่ามาเลย”“คือ เมย์คิดว่า...วันที่ครบสัญญากับคุณคิง...” เสียงหวานเงียบไป ทำให้เพื่อนสาวต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ รอฟังอย่างตั้งใจ “เมย์จะ...สารภาพรัก”“มันต้องอย่างนี้ ฉันเห็นด้วยนะ ท่าทางคุณคิงเขาก็ดูมีใจ”

หลังจากคีรินทร์แสดงความรักให้เธอด้วยการปรนเปรอกามารมณ์ถึงสองวันติดกัน ทำให้มาริสานอนหลับสลบไสลไม่ได้สติยาวไปจนถึงเที่ยงของอีกวัน ทว่าโชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุด เธอจึงไม่ต้องฝืนสังขารตื่นไปเรียนแต่เช้าตรู่ร่างบางนอนคุดคู้อยู่ภายใต้ผ้านวมหนานุ่ม รู้สึกตัวขึ้นจากเสียงประตูห้องนอนที่เปิดออก พร้อมกลิ่นอาหารหอมกรุ่น คนขี้เซาถึงกับลืมตาแป๋วพร้อมบิดขี้เกียจลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง“หอมจังเลยค่ะ”ท่านประธานหนุ่มเข้ามาในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงผ้าขายาว ทรงผมยุ่งเหยิงที่ดูเปียกหมาด ๆ ทำให้เขาดูเด็กลงไปหลายปี ในมือของคีรินทร์มีถาดอาหารส่งกลิ่นหอมไปทั่วทั้งห้อง มาริสามองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจฟูฟ่อง เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาคือคนรักของเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นราวกับความฝัน“มองแบบนี้อยากกินอาหาร หรือกินพี่ครับ” คีรินทร์เอ่ยแซวขณะที่วางถาดอาหารลงบนที่นอน ก่อนเข้าไปนั่งเบียดคนตัวเล็ก“ก็ต้องกินอาหารสิคะ กินพี่คิงนอกจากไม่อิ่มแล้วยังเหนื่อยสายตัวแทบขาด รู้ไหมคะตั้งแต่เกิดมาเมย์ไม่เคยตื่นสายขนาดนี้เลย”“สำหรับพี่ไม่ต้องกินข้าวก็ได้ ขอกินเมย์ดีกว่า กินเท่าไหร่ก็ไม่พอ” เขาก้มลงซุกซอกคอเรียว อ้าปากง