ปรารถนารักจากท่านประธาน

ก๊อก~ก๊อก~ก๊อก~

สิ้นเสียงเคาะให้สัญญาณที่ประตูไม้สีน้ำตาลบานใหญ่ ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคมเข้มตามแบบฉบับชายไทย ผู้เป็นเจ้าของห้องซึ่งนั่งประจำการอยู่ที่โต๊ะทำงาน ละสายตาจากหน้าจอแมคบุ๊กเครื่องหรูมองลอดกรอบแว่นสีดำทรงกลม ส่วนคนที่โผล่หน้ามาจากหลังบานประตูนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือหนุ่มหน้าตี๋ รุ่นน้องคนสนิทพ่วงด้วยตำแหน่งเลขาส่วนตัวนั่นเอง

“โอ้โห ท่านประธาน ดึกดื่นป่านนี้ทำไมยังไม่กลับครับผม โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ คุณหญิงย่าท่านโทรหาผมตั้งหลายสาย ดีนะผมกินเหล้าอยู่กับเพื่อนแถวนี้พอดี”

“ดึกอะไรของแกไอ้ณัฐ ก็ฉันเพิ่งจะเริ่มทำงานตอนแกเอาข้าวมาให้ฉัน” คีรินทร์เอ่ยพลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูก็พบว่าหน้าจอมืดสนิท เขาจึงนำโทรศัพท์ที่ไร้ซึ่งพลังงานวางลงบนแท่นชาร์ตไร้สาย

“พี่คิง ผมเอาข้าวเย็นมาให้พี่เมื่อห้าชั่วโมงที่แล้ว” ณัฐดนัยว่าพลางเบือนหน้าไปทางชุดข้าวกล่องเบนโตะบนโต๊ะหน้าโซฟา

“อ้าว ดึกขนาดนี้แล้วเหรอวะ ทำงานเพลินเลย เฮ้อ” คีรินทร์ถอดแว่นสายตาวางลงบนโต๊ะ ขยับโยกต้นคอไปมาขับไล่ความเมื่อยล้า ก่อนลุกขึ้นมานั่งลงบนโซฟา จัดการเปิดกล่องข้าวกินโดยไม่สนใจว่ามันจะเย็นชืดเพียงใด ณัฐดนัยเห็นเจ้านายรีบกินข้าวแบบแทบจะไม่เคี้ยวให้ละเอียดก็อดห่วงไม่ได้ เลขาหนุ่มจึงรีบไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำแร่ออกมาวางลงตรงหน้าเจ้านาย

“พรุ่งนี้พี่อย่าลืมนัดกับคุณหญิงย่านะ”

“อืม”

“พี่นี่ก็ไม่น่านัดท่านวันที่ผมลางานเลย เกิดอะไรขึ้นผมมาช่วยพี่ไม่ทันนะ”

“แกไม่ต้องห่วงหรอก แกจัดการเรื่องนางแบบที่จ้างมาให้เรียบร้อยละกัน”

“เรื่องนั้นเรียบร้อยแล้วพี่ แต่พี่จะทำแบบนี้จริง ๆ เหรอ”

ณัฐดนัยทำสีหน้าจริงจัง นั่งลงข้างคีรินทร์ เพราะสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้นั้น คือการจ้างสาวสวยมาเป็นแฟนกำมะลอของคีรินทร์เพื่อตบตาคุณหญิงผกายมาศ ผู้มีศักดิ์เป็นย่าแท้ ๆ หากมีความผิดพลาดเพียงเล็กน้อย ณัฐดนัยมีหวังได้หลุดจากตำแหน่งเลขาเงินเดือนสูงลิ่วเลยก็เป็นได้ เพียงแค่คิดเลขาหนุ่มก็เสียวสันหลังวาบ เลยคิดจะพยายามเกลี้ยกล่อมเจ้านายอีกครั้ง

"พี่คิง ผมว่าพี่หาแฟนเป็นตัวเป็นตนไปเลยดีกว่าไหม ทำแบบนี้แล้วพี่จะเอาไงต่อ"

"พอผ่านไปสักเดือนสองเดือน ฉันก็ค่อยบอกคุณย่าว่าเลิกกันแล้ว อย่างน้อยก็จะได้ไม่ต้องไปดูตัวสักพัก" คีรินทร์กล่าวอย่างไม่ยี่หระพลางใช้ตะเกียบคีบอาหารใส่ปาก

ณัฐดนัยถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ด้วยหมดปัญญาที่จะหว่านล้อมเจ้านาย เขารู้จักคีรินทร์มาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เจ้านายของเขาในวันนั้นต่างจากปัจจุบันโดยสิ้นเชิง

คีรินทร์ เป็นอดีตคาสโนว่าตัวพ่อที่เพื่อน ๆ ต่างขนานนามให้ เพราะในวัยคะนองเขาใช้ชีวิตสุดเหวี่ยง ปาร์ตี้เมาหัวราน้ำแทบทุกวัน ส่วนเรื่องผู้หญิงนั้นก็ไม่เคยขาด เรียกได้ว่าหัวกระไดบ้านไม่เคยแห้ง แต่นั่นก็เป็นความคึกคะนองในช่วงวัยรุ่นเท่านั้น กระทั่งคุณหญิงผกามาศผู้เป็นย่า และญาติเพียงคนเดียวขอร้องให้เขามารับช่วงต่อในการบริหารบริษัท

เมื่อคีรินทร์เข้ามารับตำแหน่งประธานบริษัท ชายหนุ่มก็หันมาทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจในการทำงานอย่างเต็มที่ และด้วยตำแหน่งผู้กุมบังเหียนขององค์กร ก็ทำให้เขาแทบไม่มีเวลาใส่ใจเรื่องอื่นใด หนำซ้ำเขากลับรู้สึกชื่นชอบในความท้าทายที่ได้พาบริษัทเติบโตมีชื่อเสียงติดอันดับต้น ๆ ของประเทศ สุดท้ายเขาจึงกลายเป็นคาสโนว่าสิ้นลายไปโดยปริยาย

ในตอนแรกคุณหญิงผกายมาศก็รู้สึกพึงพอใจที่ชีวิตของหลานชายเข้ารูปเข้ารอย ไม่เหลวไหลเช่นแต่ก่อน ทว่าเมื่อยิ่งนานวันท่านก็เกิดเป็นห่วงว่าหลานชายเพียงคนเดียวในวัย 35 ปี จะขาดเพื่อนคู่คิดข้างกาย ไร้ทายาทสืบสกุล คุณหญิงผกายมาศจึงเฟ้นหาสุภาพสตรีมากมายมาให้หลานชายดูตัว แต่ก็ไม่เคยมีใครถูกใจคีรินทร์เลยสักคน ประธานหนุ่มที่เริ่มเบื่อหน่ายกับการไปดูตัว จึงเกิดหลุดปากบอกผู้เป็นย่าไปว่ามีคนที่คบหาดูใจกันอยู่แล้ว เพียงเพื่อจะบอกปัดการดูตัวในครั้งถัดไป ทำให้งานเข้าอย่างจัง เพราะคุณหญิงผกายมาศเกิดอยากเจอหน้าว่าที่หลานสะใภ้ คีรินทร์จึงต้องมอบหมายให้ณัฐดนัยจ้างนางแบบโนเนมให้มาเป็นแฟนกำมะลอ

"งั้นผมกลับก่อนนะ พี่อย่าลืมโทรหาคุณหญิงย่าด้วยล่ะ"

เมื่อเลขาคนสนิทกลับไป คีรินทร์ก็เดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะทำงาน ก่อนเดินกลับมานั่งบนโซฟาอีกครั้ง เขาทิ้งตัวลงนอน พร้อมกดต่อสายหาคุณหญิงผกายมาศเพื่อรายงานว่าวันนี้อาจไม่กลับบ้าน เพราะยังมีงานที่คั่งค้างอยู่มาก ระหว่างพูดคุยกันเพียงไม่กี่นาที ท่านเน้นย้ำเรื่องนัดสำคัญในวันพรุ่งนี้อยู่หลายรอบก่อนจะวางสายไป

คีรินทร์วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะหน้าโซฟา ก่อนยกแขนขึ้นก่ายหน้าผาก เอาเข้าจริงชายหนุ่มก็ไม่มั่นใจเท่าไรนักว่าจะแสดงละครตบตาท่านได้แนบเนียนเพียงใด ถึงแม้ว่าเขาจะเคยคบผู้หญิงมามากมาย แต่ก็ไม่เคยเข้าใกล้ความรู้สึกที่เรียกว่ารักเลยสักครั้ง จึงเป็นเรื่องยากหากเขาจะต้องไปแสดงความรักใคร่ชอบพอในตัวหญิงสาวที่เขาจ้างมาในวันพรุ่งนี้โดยไม่เผลอหลุดให้คุณหญิงผกายมาศจับได้

นอนคิดไปคิดมาชายหนุ่มก็ผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า

กว่าคีรินทร์จะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ดวงอาทิตย์ก็เริ่มโผล่พ้นขอบฟ้าเห็นแสงรำไร ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมามองฝ้าเพดานสีขาว ก่อนหันไปมองยังนอกหน้าต่าง

เขาหยัดกายลุกขึ้นนั่ง เดินไปเข้าห้องน้ำส่วนตัวซึ่งอยู่ภายในห้องทำงาน ชายหนุ่มล้างหน้าล้างตาเรียกความสดชื่น พอเงยหน้าขึ้นมาเห็นภาพสะท้อนของตนเองในกระจกเงา สภาพในตอนนี้แทบไม่เหลือสง่าราศีของผู้บริหารเลยแม้แต่น้อย ทั้งผมเผ้าที่ดูยุ่งเหยิง กับเสื้อเชิ้ตที่ดูยับย่น ทันทีที่เห็นแบบนั้นคีรินทร์ก็นึกขึ้นได้ว่าณัฐดนัยเตรียมเสื้อผ้าสำรองไว้ให้เขา ทว่ามันอยู่ในรถ เขาจึงรีบเดินออกจากห้องทำงานมุ่งหน้าลงลิฟต์ไปยังอาคารจอดรถ

หลังจากคีรินทร์ได้สิ่งที่ต้องการจากรถซีดานคันหรู เขาก็รีบสาวเท้าอย่างรวดเร็วเพื่อกลับขึ้นไปยังห้องทำงาน ก่อนที่พนักงานจะเริ่มทยอยกันเข้ามา และได้มาเห็นผู้บริหารหนุ่มในสภาพยับเยิน หากเป็นเช่นนั้นภาพลักษณ์ที่ได้สั่งสมมาคงเป็นอันจบสิ้น

ขณะที่ชายหนุ่มกำลังเดินกึ่งวิ่งใกล้ถึงลิฟต์โดยสารเต็มที จู่ ๆ ก็มีสาวน้อยในชุดนักศึกษา ไม่รู้โผล่มาจากทางไหน ทำให้เขาชนเธอเข้าอย่างจัง จนร่างเล็กอันแสนบอบบางปลิวไปตามแรงปะทะ ก่อนล้มลงไปกองกับพื้นพร้อมสัมภาระในกระเป๋าผ้าลดโลกร้อนที่เธอสะพายมาด้วยร่วงหล่นกระจัดกระจายเต็มพื้น ถึงแม้ว่าคนตัวเล็กจะเป็นฝ่ายล้มลงจนเจ็บตัว แต่เธอก็รีบลุกขึ้นยกมือไหว้กล่าวขอโทษขอโพย ทั้งที่จะว่าไปแล้วก็ผิดด้วยกันทั้งสองฝ่าย

"หนูขอโทษค่ะ พอดีหนูรีบก็เลยไม่ได้ดูทาง ขอโทษนะคะ" เด็กสาวกล่าวพร้อมก้มหน้าก้มตายกมือไหว้ระรัว

"ไม่เป็นไรครับ ผมก็ต้องขอโทษคุณเหมือนกัน ไม่คิดว่าจะมีใครมาเช้าขนาดนี้ บาดเจ็บตรงไหนไหมครับ" สิ้นคำกล่าวของชายหนุ่ม เธอเงยหน้าขึ้นมาพร้อมส่ายหน้าปฏิเสธทันที ก่อนที่นัยน์ตาคู่สวยจะเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจสุดขีด เธอรีบทรุดลงไปนั่งคุกเข่ากวาดข้าวของที่กระจายเกลื่อนพื้นเข้ากระเป๋าผ้าอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มหรี่ตามองสำรวจสิ่งของที่เธอเก็บขึ้นจากพื้น หนึ่งในนั้นมีป้ายห้อยคอของพนักงานบริษัทของเขาที่ระบุตำแหน่งนักศึกษาฝึกงาน พลันนัยน์ตาคู่คมเหลือบไปเห็นขวดเครื่องดื่มชูกำลังกับกาแฟสำเร็จรูปที่กลิ้งห่างออกไป เขาจึงเดินไปหยิบมาให้เธอด้วยความหวังดี

"ขอบคุณค่ะ" เธอรับขวดทั้งสองมาถือเอาไว้ พลางก้มหน้างุด ๆ หลบสายตาคนตัวโตที่กำลังพยายามพินิจพิจารณาใบหน้าอ่อนเยาว์ด้วยความสนใจ ทว่ายังไม่ทันที่คีรินทร์จะได้เอ่ยสิ่งใด สาวน้อยก็พูดแทรกขึ้นด้วยเสียงสั่น "หนูขอโทษอีกครั้งนะคะ ขอตัวก่อนค่ะ"

คีรินทร์ยืนอ้าปากค้าง ยกมือข้างหนึ่งขึ้นหมายจะรั้งเธอไว้ ทว่าคนตัวเล็กไวกว่า วิ่งปร๋อกลับไปยังทางเดิมที่เธอเดินมา ก่อนหายลับไปทางประตูทางเข้าบริษัท ชายหนุ่มถอนหายใจพร้อมลดมือลงก่อนหลุดขำออกมา

"คนอะไรน่ารักจริง ๆ " คีรินทร์พึมพำขึ้นพร้อมรอยยิ้ม แต่เพียงเสี้ยววินาทีรอยยิ้มนั้นก็พลันหายไป นี่เขากำลังสนใจเธอ ไม่ผิดแน่ เขาแน่ใจในความรู้สึกตัวเอง เพราะตั้งแต่เกิดมาคีรินทร์กล้าบอกได้เต็มปากเลยว่าผู้หญิงทุกคนที่เขาคบหาล้วนแล้วแต่เข้าหาเขาก่อนทั้งสิ้น และเขาก็ไม่เคยรู้สึกหวั่นไหวกับใครเลย

ชายหนุ่มครุ่นคิดมาตลอดทางที่เดินกลับขึ้นมายังห้องทำงาน ตบตีกับความรู้สึกปั่นป่วนที่เกิดขึ้นภายในใจ สุดท้ายเขาก็ได้แต่บอกตัวเองว่าสาวน้อยคนนั้นเป็นนักศึกษา เธอยังเด็ก หนำซ้ำยังเป็นนักศึกษาฝึกงาน เขาไม่มีทางเป็นสมภารกินไก่วัดอย่างเด็ดขาด