บททั้งหมดของ MY KiNG เพื่อนที่รัก(ของ)ฉัน : บทที่ 31 - บทที่ 40

“ปั่น”หมับ! มือหนาของเสือรั้งดึงร่างเล็กไว้ น้ำปั่นหันกลับไปหาคนเป็นเพื่อนด้วยสีหน้าของคนที่เสียใจที่สุดอย่างไม่ต้องอธิบาย“เสือจะช่วยอะไรคิงส์ละ”“…..”“เป็นผู้ชายเหมือนกัน เสือคงเข้าใจสิ่งที่คิงส์ทำสินะ”“ฉันไม่ได้แก้ต่างอะไรให้มัน”“…..”“มันเหี้ย ก็สมควร” เสือพูดแล้วปล่อยมือฉัน“แต่สิ่งที่ฉันจะบอก คือตัวเธอลองฟังไอ้คิงส์มันอธิบายหน่อย”“ถ้าเราไปนอนกับผู้ชายคนอื่น.. เสือว่าคิงส์จะฟังเหตุผลของเราไหม”“…..”“มันก็เหมือนกันนั่นแหละ เสือกลับไปได้นะ ถ้าไม่อยากอยู่กับเรา”เสือถอนหายใจ เขาไม่ใช่คนพูดเยอะขนาดที่ต้องชักแม่น้ำทั้งห้ามารวมเป็นหนึ่ง“ก็ได้.. ฉันจะอยู่กับเธอ”“…..” ฉันมองหน้าเสือ ก่อนจะเดินมานั่งที่ริมรั้วระเบียงสวนสาธารณะ ลมเย็นๆพัดเส้นผมสลวยจนร่างสูงจับจ้องใบหน้าขาวเนียน จมูกแดงระเรื่อเพราะร้องไห้“ทั้งที่ยอมเปิดใจแล้วแท้ๆ”“…..”“รู้งี้.. เรายอมเป็นคนไม่มีหัวใจ ไม่สนใจความดีของคิงส์ก็ดี” เสือเดินเข้ามาเท้ากับรั้วเหล็กสีขาว ใบหน้านิ่งสุขุมมองตรงไปแบบไม่มีที่สิ้นสุด“ฉันไม่เข้าข้างมันหรอกนะ แต่คนเรามันมีข้อเสียอยู่อย่างนึง ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย”“..อะไร?”“ความรักไง”“สิ่งที่ค

“ต้องการเพลงเศร้าๆให้เข้ากับบรรยากาศหน่อยไหม”“…เงียบไปเลยเสือ” ร่างบางบู้ปาก เสือแค่นเสียงหัวเราะในลำคอแล้วยกแขนสองข้างประสานหนุนไว้หลังหัว“ให้กี่วันดี ที่เธอใจแข็งแบบนี้”“นานก็แล้วกัน”“ให้จริง”“…..”“เห็นหน้าปุ๊บแล้วใจอ่อนไม่เอานะ”“คิงส์เพื่อนเสือนะ”“…เธอก็เหมือนกัน” คนเป็นเพื่อนหยิบหนังสือปึกหนาขึ้นมาอ่านท่ามกลางความเงียบ เสือนี่.. มีเสน่ห์มากเลยเวลาอยู่กับหนังสือเล่มปึ้ก.. จะมีผู้ชายสักกี่คนกันที่จับหนังสือแล้วดูอบอุ่นขนาดนี้.. ถ้าตัดเรื่องเลี้ยงหมาไว้ในปากนี่ เสือเองก็พ่อพันธ์ุในฝันของใครหลายคนเลยนะ ว่าตามความคิดเสร็จ น้ำปั่นก็หลุดขำคนเดียวคิกๆ~“..หน้าฉันมันมีอะไร?”“เปล่า เราแค่คิดอะไรไปเรื่อย คิกๆ~”“เรื่องฉัน?”“ใช่ๆ^^”“ไม่ใช่เรื่องดีสินะ” ร่างบางยังคงติดขำอยู่แบบนั้น ก่อนจะกลับมาในโหมดปกติพร้อมกับส่งยิ้มให้เสือ“ขอบคุณนะเสือ เราอารมณ์ดีขึ้นเยอะเลย”“งั้นก็ดี.. แล้วหิวหรือเปล่า” เสือก้มมองเวลาที่ข้อมือทำให้ฉันคว้ามือถือตัวเองมาดูบ้าง ไร้ข้อความจากคนใจร้าย… น้ำปั่นนิ่งไป เหมือนเสือจะเดาทางออกได้ไม่ยาก “มันไม่ส่งหาเธอแต่มันส่งหาฉัน”“…..”“กลัวเธอโกรธกว่าเดิมไง ก็รู้อย

ติ๊ด~ เสียงแสกนคีย์การ์ดดังขึ้น เสือยืนถือถุงอาหารอยู่นอกห้อง“เปลี่ยนใจละ เข้ามาก่อนสิ”“หลายใจนะช่วงนี้”“ก็ต้องเผื่อไว้ไง เพื่อมีทางเลือกที่ดีกว่าหนึ่ง^^”“คิดงี้จริง?”“…เราเหงา^^*”“หึ๊~” ร่างสูงๆของเสือเดินเข้ามาในห้องอย่างนาบเนิบ แม้แต่เสียงวางของก็ยังเบาซะจนฉันแบบขำ เสือเยือกเย็นและเป็นที่พึ่งได้ดีที่สุด สำหรับแกงค์เรา“ขอเข้าห้องน้ำนะ”“อื้ม ตามสบายเลย” แต่พอหลังจากเสือเดินเข้าห้องน้ำไปแทบจะทันทีติ๊งดิ่งง~ เสียงกดออดก็ดังขึ้น ร่างบางเดินไปส่องตาแมวที่ประตูแล้วก็นิ่งไปครู่นึง ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูแล้วพบกับคนที่ทำให้เธอเสียใจที่สุดในช่วงเวลานี้คิงส์และเหนือยืนอยู่หน้าห้อง สีหน้าของคิงส์คือรู้สึกผิดแหละ… แต่ร่างบางของน้ำปั่นมีสีหน้าที่นิ่งยิ่งกว่า“ขอคุยด้วยหน่อย”“…เราก็ มีเรื่องอยากคุยกับคิงส์พอดี เข้ามาก่อนสิ”ฉันเดินกลับมากลางห้องโดยที่เหนือเป็นคนปิดประตู แล้วเป็นจังหวะที่เสือออกมาจากห้องน้ำพอดี ท่ารัดเข็มขัดทำให้คิงส์มองหน้าคนเป็นเพื่อนนิ่งๆ แล้วเสือก็เข้ามาร่วมวงสนทนา“เรื่องทั้งหมด ฉันผิดเอง… ที่ทำอะไรไป แบบไม่คิด”“ก็รู้ตัวนิ” “…ฉันเลยอยากจะขอเธอ สำหรับเรื่องของเรา”

น้ำปั่นคิดกับตัวเอง ว่านี่จะเป็นวันสุดท้ายที่จะมานั่งเสียเวลากับชีวิตที่เป็นมาตลอด ฉันต้องเป็นคนใหม่สิ ปมที่ฉันมีนอกจากจะทำให้ฉันจมอยู่กับความเจ็บปวด หวาดระแวงคำวิจารณ์ มันก็ทำให้ฉันมีโอกาสที่จะเจอผู้ชายดีๆน้อยเกินไป เพราะมายเซตของฉันตัดสินไปแล้วว่าผู้ชายส่วนใหญ่เลือกที่จะไม่ทำความเข้าใจต่อเรื่องละเอียดอ่อน และมองหาเซ็กส์จากผู้หญิงเพียงอย่างเดียว ซึ่ง.. ก็รู้อยู่แก่ใจว่านั่นเป็นความคิดในเชิงลบ ฉันไม่โกรธตัวเองหรอกนะ ก็ฉันเจอมาหนักนิ ถูกคนวิจารณ์ต่อว่าว่าเป็นลูกของผู้หญิงขายตัว เป็นลูกของกระหรี่.. แต่เบื้องหลังมันมากกว่า ทุกคนเลือกตัดสินกันเพียงเปลือกและเชื่อข่าวเสียๆมากกว่าข่าวดี นี่แหละคน…ฉันตัดสินใจยืนมองเสื้อผ้าในตู้.. ก่อนจะรวบมันทั้งหมดใส่ถุงดำ ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าหลากไซส์ หลากสี หลากรูปแบบที่เพิ่งซื้อมาหมาดๆใส่ตู้ ถึงแม้บางตัวมันจะสั้นซะเหมือนไม่ใส่ แต่ช่วงเวลาที่ผู้หญิงอย่างเราจะสวยได้เต็มที่ก็มีแค่ช่วงเวลานี้เท่านี้ แก่ไปให้ใส่เสื้อครอป เอวสูงมันก็… กะไรๆอยู่ ช่วงนี้เป็นช่วงที่ร่างกายมีส่วนเว้าโค้งและเปร่งปรั่งที่สุด มีของดีอยู่กับตัวก็ต้องรู้จักใช้ให้เป็นประโยชน์ เลอาบอกฉันแบบ

“ที่ที่มีแค่เรา… คือที่นี่?”“ฉันแค่อยากคุยกับเธอ”“…ก็ ลองพูดมาสิ” สายตาของคิงส์มองจ้องมาที่ฉัน เขาสำรวจร่างกายผ่านม่านดวงตานั่นก่อนจะเงยขึ้นสบตากัน“ไม่รู้จะเริ่มไงวะ”“…..”“แค่ไม่โอเค กับสิ่งที่เธอทำ”“มันเป็นเรื่องปกตินะคิงส์ เราจะลุกขึ้นมาแต่งตัวเพื่อตัวเองบ้าง มันน่าแปลกตรงไหน”“แปลกตรงที่เธอเองก็ไม่ได้ดูสนุกไปกับมันไง”“……”“เถียงดิ ว่าไม่จริง”“…..”“ปมที่มี ปลดได้ง่ายขนาดนั้น?”“ไม่ง่ายเลยคิงส์.. แต่คิงส์เป็นคนทำให้ทุกอย่างมันง่ายขึ้น” ร่างบางหันคุยกับร่างสูงอย่างจริงจัง ไม่ค่อยได้มีโอกาสมานั่งจับเข่าคุยแบบนี้นานแล้วหลังจากที่เลิกลากันไป“คิงส์ทำให้เรา อยากเปลี่ยนตัวเอง คิงส์ทำให้เรา… ไม่อยากจมอยู่กับปมที่มี และคิงส์ก็ทำให้เรา กล้าที่จะเป็นคนไม่ดีในสายตาคิงส์ขึ้นมา”“….หมายความว่าไง?”“ก็.. เราอยากทำทุกอย่างเพียงเพราะเราอยากทำ เหตุผลต่างๆนานาที่เราเคยมี เราก็ใช้คิงส์เป็นตัวหักลบ..”“…..”“ก็ในเมื่อเราคิดดี เป็นคนดีแบบนั้น แต่ได้สิ่งตอบแทนจากคิงส์ที่มันค่อนข้างจะ….” ร่างเล็กนิ่งไป เหมือนกังวลว่าจะพูดคำนั้นออกมาได้หรือไม่“..พูดเถอะ”“…เหี้ยมากสำหรับเรา”“…..” คำไม่สุภาพเพียงค