บททั้งหมดของ พิษรักโทมัส: บทที่ 31 - บทที่ 40

บทที่ 31ออกอาการหวงของเสียงตบดังสะท้อนก้องไปทั่วห้อง เงียบงันจนอากาศรอบตัวแทบหยุดเคลื่อนไหว ฝ่ามือของสายขิมยังสั่นระริก ขณะที่แก้มของโทมัสขึ้นรอยแดงเป็นรอยนิ้วชัดเจนเขาไม่พูดอะไรทันที เพียงมองหญิงตรงหน้าด้วยแววตาคมกริบที่ปะทุไปด้วยโทสะ และบางสิ่งที่ลึกเกินจะอธิบายได้ด้วยคำว่าโกรธริมฝีปากของเขากระตุกเบาๆ เหมือนจะพูด แต่ก็กลืนคำกลับลงคอ“อินเหรอ…” เขาพึมพำเสียงต่ำ คล้ายหัวเราะแต่ไร้รอยยิ้ม “เธอไม่รู้อะไรเลยสายขิม”“รู้อะไรล่ะ! รู้แค่ว่านายเอาแต่สั่ง เอาแต่ใช้คำว่าทะเบียนสมรสมาควบคุมฉัน!” เธอพูดทั้งเหยียดยิ้มเย้ยหยัน ทว่าเสียงสั่นแต่ดื้อดึง “ฉันไม่ใช่หุ่นเชิดของนาย!”“ฉันไม่ได้อยากควบคุม” เขาเงยหน้าขึ้น แววตาคมสั่นวูบหนึ่ง “แต่เธอไม่คิดจะระวังบ้างเลยเหรอ ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับชื่อของบริษัท และกับเราทั้งคู่”“ไม่ต้องพูดคำว่าเราเลยโทมัส!” เธอตะโกนสวนกลับ “มันไม่มีเราตั้งแต่แรกอยู่แล้ว นายก็แค่ต้องการฉันไว้เล่นบทเมียให้สังคมดูดีเท่านั้น!”โทมัสเม้มปากแน่นจนกรามขึ้นสัน มือกำโทรศัพท์ไว้แน่นราวกับต้องใช้แรงทั้งหมดเพื่อไม่ให้มันหลุดจากอารมณ์ เขาก้าวเข้าไปใกล้เพียงคืบ เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้น

บทที่ 33ขาดสติสามสิบนาทีต่อมา ณ โรงพักเสียงเบรกของรถหรูดังเอี๊ยดสนั่นหน้าสถานีตำรวจ ก่อนที่โทมัสจะผลักประตูรถออกแล้วก้าวพรวดเข้าไปในอาคารด้วยสีหน้าร้อนรน“ขิม! ขิม!”เสียงเรียกของเขาทำให้สายขิมกับชายหนุ่มที่กำลังให้ปากคำอยู่ต้องหันขวับมามองพร้อมกัน เมื่อเห็นเธอ โทมัสแทบจะพุ่งเข้าหาทันที“เดี๋ยวก่อน ฉันไม่เป็นอะไร” สายขิมรีบพูดขัด พลางยกมือกันไว้“แน่ใจนะ เจ็บตรงไหนไหม”“ไม่เลย ไม่ได้เจ็บสักนิด มันแค่มาขู่” เธอพูดพร้อมชี้ไปยังกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะโทมัสคว้ากระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่านข้อความอย่างรวดเร็ว คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่นเมื่อเห็นเนื้อความข้างใน‘อย่ายุ่งกับโทมัส ไม่งั้นแกตาย!’“เป็นไปไม่ได้…” เขาพึมพำเสียงต่ำชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างสายขิมพูดขึ้นแทน“แต่เป็นไปแล้วครับ วันนี้ขิมถูกคนร้ายขู่ แล้วก็โดนน้ำสาด โชคดีที่เป็นแค่น้ำเปล่า ถ้าเป็นน้ำกรด ป่านนี้ขิมคงเสียโฉมไปแล้ว” เขาหันมาจ้องโทมัสตรงๆ “คุณควรจะพิจารณาตัวเองได้แล้วนะครับ ว่าไปสร้างศัตรูไว้ที่ไหน…หรือไม่ก็อาจจะเป็นผู้หญิงที่คุณเคยทิ้งเขามาก็ได้”ผวัะ!เสียงหมัดกระแทกเข้ากลางหน้าอย่างจังจนอีกฝ่ายเซถอยหลังไปหนึ่งก้าว จนเลือดซึมอ

บทที่ 35เมียหายเช้าวันต่อมา 06:44 น.โทมัสลืมตาขึ้นมองเพดาน แล้วหันมองหาคนที่ควรจะนอนอยู่ข้างๆ เขา กลับพบเพียงร่องรอยความสวาททีืหลงเหลืออยู่ คราบน้ำตาติดหมอน และคราบเลือดจางๆ ติดอยู่บนผ้าปูที่นอนความเจ็บแปลบตรงเล่นงานทันทีที่เขาหยัดกายลุกขึ้นมานั่งเรียกสติ แก้มยังร้อนผ่าวจากการถูกตบเมื่อคืน และรอยเจ็บตรงหน้าอก ที่บอกชัดว่าเขาทำอะไรกับสายขิม“อ๊า~” ร่างสูงก้าวลงจากเตียงนอน ยกมือกุมขมับพลางนวดเบาๆ แล้วคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบเอวสอบ “ขิม ขิม” เขาเรียกหาสายขิม กลับได้เพียงความเงียงที่ตอบกลับมาโทมัสเดินมาหยุดอยู่กลางห้องโถง กวาดสาวตามองหาร่างเล็ก ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปที่ห้องนอนของเธอ ปรากฏว่าประตูไม่ได้ล็อกอย่างที่คิดไว้ เขาจึงเปิดเข้าไปดู เสื้อผ้าบางส่วนกระจายอยู่บนเตียงและไม้แขวนเสื้อเปล่ากระจายอยู่บนพื้นห้อง พวกเครื่องสำอาง หายไปจากโต๊ะเครื่องแป้งของเธอ เขาจึงยกโทรศัพท์ต่อสายหาลูกน้องทันที“สายขิมไปไหน”(ไม่ทราบนะครับ วันนี้ยังไม่เห็นคุณขิมเลยครับนาย)“ไปตามหาเธอ ถามจุ๊บแจงด้วย”(ครับนาย)โทมัสยืนนิ่งอยู่กลางห้องนั้นครู่หนึ่ง สายตาเหม่อมองภาพตรงหน้า ความว่างเปล่าที่สายขิมทิ้งไว้เหมือน

บทที่ 37คนขี้ขลาด!วันต่อมา 08:20 น. ที่ว่าการอำเภอสายขิมนั่งอยู่ในห้องทำการกับจุ๊บแจงและหนุ่ม เธอนัดโทมัสไว้ในวันนี้ และเฝ้ารอว่าเขาจะมาถึงเมื่อไร แต่จนเวลาที่ทำการเปิดให้บริการ ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาเธอกับจุ๊บแจงผลัดกันมองนาฬิกาที่ข้อมือ จนกระทั่งเวลาไหลเลยเข้าสู่ช่วงบ่าย โทมัสก็ยังไม่ปรากฏตัว“ขิม พี่ว่าเราออกไปหาอะไรกินก่อนดีไหม” หนุ่มพูดเสียงอ่อน “เรายิ่งไม่ค่อยสบาย เดี๋ยวจะยิ่งแย่นะ”“รออีกสักหน่อยดีไหมคะ กลัวว่าถ้าเราออกไปแล้ว เขาจะมาพอดี”“เอาจริงเหรอขิม แกยังคิดว่าโทมัสจะมาหย่าให้จริงๆ เหรอ ฉันดูแล้ว เขาน่าจะเบี้ยวนัดเรามากกว่า”“ถ้าเขาไม่มา…” สายขิมพูดช้าๆ น้ำเสียงเย็นเฉียบ “เขาก็แค่คนขี้ขลาด ที่ไม่กล้าเผชิญหน้ากับความจริง” เธอหันไปบอกหนุ่มเบาๆ “รออีกหน่อยนะคะพี่หนุ่ม ถ้าบ่ายสองนี้เขายังไม่มา เรากลับกันเลยก็ได้”“อืม พี่ยังไงก็ได้” หนุ่มพยักหน้าเบาๆ แล้วทอดสายตามองผู้คนที่เดินเข้าออกในอำเภอเวลาค่อยๆ ไหลผ่านไป จนเข็มนาฬิกาชี้เกินบ่ายสองครึ่งแล้ว ก็ยังไร้วี่แววของโทมัสสายขิมสูดลมหายใจลึก ก่อนหันไปพยักหน้าให้เพื่อนกับรุ่นพี่ แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้“เขาก็แค่คนขี้ขลาดคนห

บทที่ 39ทุกคนรู้ความจริงวันต่อมาเสียงซุบซิบในบริษัทของโทมัสแพร่กระจายออกไปเร็วกว่าที่ใครคาดคิด ข่าวเรื่อง ‘คุณสายขิมบุกมาขอหย่าถึงบริษัท’ กลายเป็นหัวข้อพูดคุยของพนักงานแทบทุกแผนก และไม่นานนัก ข่าวนั้นก็ไปถึงคุณหญิงมารดาของโทมัส“ว่าไงนะ ขิมไปหาโทมัสที่บริษัท?”น้ำเสียงเรียบนิ่งของคุณหญิงถามขึ้นขณะวางถ้วยชาลงบนจานรอง ดวงตาคมยังสงบ แต่ภายใต้ความสงบมีรอยกังวลแผ่วๆ ซ่อนอยู่แม่บ้านที่นำข่าวมาบอกรีบก้มหน้า“ค่ะคุณหญิง เห็นว่า…คุณขิมกับคุณโทมัสมีปากเสียงกันต่อหน้าพนักงาน แล้ว…คุณขิมก็สาดน้ำใส่คุณโทมัสด้วยค่ะ”คุณหญิงชะงักเล็กน้อย ก่อนถอนหายใจแผ่ว“เด็กสองคนนั้น…จะพากันพังไปถึงไหนกัน” เธอวางถ้วยชาลง แล้วเอ่ยเสียงเรียบ “บอกให้คนขับรถเตรียมรถ ฉันจะไปหาสายขิมเอง”บ่ายวันเดียวกันสายขิมเดินเข้ามาในร้านกาแฟเล็กๆ ที่นัดกับแม่โทมัสเอาไว้ หลังจากออกไปทำธุระ เสียงรถยุโรปคันหนึ่งขับเข้ามาจอดทำให้เธอเงยหน้าขึ้น ก่อนที่หัวใจจะเต้นแรงขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัวคุณหญิงก้าวลงจากรถอย่างสง่างามเช่นเคย ท่านไม่ได้ใส่เครื่องเพชรหรือแต่งหรูหราเหมือนทุกที แต่เพียงชุดเรียบๆ สีอ่อน ที่กลับทำให้บรรยากาศรอบตัวดูนิ่งสง