บททั้งหมดของ พิษรักโทมัส: บทที่ 21 - บทที่ 30

บทที่ 22ไม่ไปไหนณ โรงพยาบาลบุรุษพยาบาลเข็นเตียงของสายขิมเข้าไปในห้องฉุกเฉินอย่างเร่งรีบ เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังถี่ตามแรงฝีเท้าของโทมัสที่ก้าวตามไปไม่ห่าง ใบหน้าเรียบนิ่งของเขาในยามปกติกลับแฝงความเคร่งเครียดชัดเจนในยามนี้เขาหยุดยืนอยู่ห่างจากเตียงในระยะปลอดภัย ขณะมองเห็นแพทย์และพยาบาลรุมล้อมร่างเล็กของเธอที่นอนตัวงอด้วยความเจ็บปวด เสียงเครื่องวัดชีพจรดังถี่รัว บรรยากาศในห้องเย็นเฉียบและกดดันไม่กี่นาทีต่อมา แพทย์เจ้าของไข้เดินมาหาเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม“คนไข้มีอาการของไส้ติ่งอักเสบเฉียบพลันครับ ต้องได้รับการผ่าตัดด่วน”โทมัสพยักหน้ารับโดยไม่รีรอ แม้หัวใจจะเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน“ครับ ทำเลยครับ” น้ำเสียงเรียบแต่เด็ดขาด“โท…” เสียงแผ่วเบาเรียกชื่อเขาดังขึ้นจากเตียง ร่างสูงหันขวับไปทันที เห็นเธอยื่นมือสั่นเทามาหา เขาก็ก้าวเข้าไปใกล้โดยไม่ลังเล และจับมือเรียวเล็กนั้นไว้แน่น ฝ่ามือเย็นเฉียบของเธอทำให้หัวใจเขาบีบรัด“ไม่ต้องกลัว” เขาพูดเสียงทุ้มต่ำ ดวงตายังคงจับจ้องเธอไม่วาง“อย่าไปไหนนะ…” เธอพยายามพูดทั้งที่เสียงสั่นเครือ และในจังหวะที่สติของเธอเริ่มเลือนราง โทมัสก็ยิ่งบีบมือนั้น

บทที่ 24เรื่องน่าอายช่วงบ่ายโทมัสประคองสายขิมลุกจากเตียง แล้วลากเสาน้ำเกลือพาเธอเดินออกไปข้างนอกตามลูกศรสีขาวบนพื้น“พยาบาลบอกลมในท้องเยอะ เดินเล่นไปเรื่อยๆ จะได้ไม่รู้สึกอึดอัด”“อืม”เขาหันมองหน้าเธอครู่หนึ่งก็หันหนี สภาพสายขิมตอนนี้ดูไม่จืดเลย ปากซีดไม่พอยังแห้งแตก ผมเพ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าซีดเซียวแทบจำไม่ได้ว่านี่คือสายขิมสาวแซ่บที่ไม่เคยแผ่วเรื่องแต่งตัว“นี่”“อะไร”“ปวดฉี่”“ก็ไปฉี่”“พากลับไปห้องหน่อยได้ไหม”“อืม แต่ต้องกลับมาเดินให้ครบเวลานะ เข้าใจไหม”“อืม”โทมัสพาสายขิมเดินกลับไปที่ห้องพักฟื้น“ถอดกางเกงเองได้?” เขาเอ่ยถามเมื่อหยุดยืนอยู่หน้าห้องน้ำแล้ว“ถอดเองได้”“ดี” โทมัสพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะถอยออกมายืนรอหน้าห้องน้ำ มือหนายังจับเสาน้ำเกลือไว้แน่นเพื่อกันไม่ให้สายพลาสติกพันกัน ข้างในมีเพียงเสียงประตูห้องน้ำปิดลงเบาๆ กับเสียงฝีเท้าของสายขิมที่ขยับช้าๆเขายืนพิงผนัง ร่างสูงทอดสายตามองประตูไม้ตรงหน้าอย่างเหม่อลอย ความเงียบในห้องพักฟื้นมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศกับเสียงชีพจรเต้นเป็นจังหวะจากเครื่องวัดปลายเตียง เมื่อเวลาผ่านไปไม่กี่นาที เสียงกดชักโครกก็ดังขึ้นตามด้วยเสียงเปิด

บทที่ 26ไม่คิดว่าจะใจดีหลายชั่วโมงต่อมา“ไปพักเลยครับ เดี๋ยวผมจัดการต่อเอง”“ค่ะ เดี๋ยวป้าเข้าไปเช็ดตัวให้คุณขิมหลังทานข้าวทานยาแล้วนะคะ”“ครับ” โทมัสยิ้มให้ป้าวาสแล้วหันมองถาดข้าวต้มร้อนๆ ที่ป้าเตรียมจะเอาเข้าไปให้การสายขิมในห้องนอน เขายกถาดเข้าไปในห้อง ปรากฏว่าเธอยังไม่ตื่น เขาจึงเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียงแล้ววางถาดลง “สายขิม ตื่นขึ้นมากินยา”“ตื่นแล้ว แค่ยังไม่อยากลุก” เธอตอบกลับในทันที พร้อมลืมตาขึ้นมองหน้าเขา “เฮ้อ…”“ทำไม”“เสียดาย”“เสียดาย?”“ช่างเถอะ ฉันอยากออกไปนั่งกินริมสระว่ายน้ำ ได้ไหม~” เธอทำเสียงอ้อนเขาเบาๆโทมัสยืนนิ่งอยู่ข้างเตียง พลางมองคนที่ยังนอนหนุนหมอน ใบหน้าซีดลงเล็กน้อยเพราะเพิ่งจากการนอนพัก แต่รอยยิ้มที่เธอยกขึ้นมามีชีวิตชีวาพอจะทำให้เขาต้องหลุบตา ถอนหายใจเบาๆ“ริมสระ?” เขาทวนคำ ดวงตาคมมองเธออย่างพิจารณา “หมอเพิ่งสั่งให้พักนิ่งๆ ไม่ใช่หรือไง”“ก็แค่ไปนั่งไง ไม่ได้จะลงว่ายน้ำซะหน่อย” เธอยกคิ้วขึ้นอย่างท้าทาย พร้อมยื่นมือข้างหนึ่งไปหาเขา “พาไปหน่อยสิพี่โท”เขายกริมฝีปากเล็กน้อย“หึ! พี่โทงั้นเหรอ” โทมัสแค่นหัวเราะเบาๆ แล้วมองเธออีก “ยังไม่ถึงเวลากินยาด้วยซ้ำ” เขา

บทที่ 28แฟนคนแรก09:00 นเสียงลมหายใจแผ่วเบายังคงดังสม่ำเสมอจากร่างเล็กในอ้อมแขน โทมัสเหลือบมองนาฬิกาที่หัวเตียง ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ ปกติเวลานี้เขาคงลุกจากเตียง อาบน้ำ แต่งตัว เตรียมออกไปตรวจงาน แต่เช้านี้กลับแปลกไป เขากลับไม่อยากขยับไปไหนแสงแดดยามสายอาบไล้ผ่านเรือนผมของเธอจนเกิดประกายบางๆ บนเส้นผมที่ยังยุ่งไม่เรียบร้อย ปลายจมูกเล็กแตะอยู่ตรงอกเขาอย่างพอดิบพอดี ความรู้สึกอุ่นและนุ่มทำให้หัวใจของคนที่ขึ้นชื่อว่าเย็นชาต้องแอบยิ้มในมุมปาก“สายขิม…” เขาเรียกชื่อเบาๆ เพื่อดูว่าเธอตื่นหรือยังไม่มีเสียงตอบ มีเพียงเสียงพึมพำในลำคอคล้ายคนฝันดี ก่อนเธอจะขยับตัวเข้ามาใกล้อีกนิด ซุกหน้าแน่นกว่าเดิมจนปลายผมระอยู่ปลายคางของเขา“เฮ้อ…” โทมัสพึมพำเบาๆ “แบบนี้จะให้ปลุกยังไงดี”เขายกมืออีกข้างแตะไหล่เธอเบาๆ ตั้งใจจะปลุกให้ลืมตา แต่พอเห็นใบหน้านิ่งสงบของเธอ ใจกลับอ่อนยวบลงจนทำได้เพียงลูบหลังแผ่วๆ เท่านั้นเวลาผ่านไปอีกครู่ใหญ่ก่อนที่สายขิมจะเริ่มขยับตัว เธอกะพริบตาช้าๆ ดวงตากลมพร่ามัวเพราะเพิ่งตื่น แล้วพลันนิ่งค้าง เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังหนุนแขนเขาอยู่ในระยะที่แทบไม่มีช่องว่าง“อะ…!” เธอผละออกแทบจะทันท

บทที่ 30ใส่อารมณ์“วันนี้ขิมสนุกมากเลย เอาไว้เรานัดกันไปเที่ยวดีไหมคะ”“ตามใจเราเลย พี่ว่างตลอด”“แน่ใจนะว่าว่างตลอด ไม่ใช่แอบสาวที่ไหนมาเดินเล่นหยอดคำหวานใส่สาวคนอื่นนะ”หนุ่มยิ้มบางๆ แล้วมองหน้าสายขิมด้วยแววตาจริงจัง“พี่ไม่มีใคร ตั้งแต่เลิกกับเรา ก็ไม่เคยมีใคร”“อะ อ๋อ…เข้าใจแล้วน่า งั้นขิมขอตัวก่อนนะคะ”“ให้พี่ไปส่งไหม?”“ไม่เป็นไรค่ะ พอดีคุณเดี่ยวจะพากลับ”“อืม เอาไว้พี่ไลน์ไปหานะ”“ค่ะ แล้วคุยกันในไลน์นะ บาย…จุ๊บด้วยนะ บายเพื่อน”คอนโดฯ 16:40เสียงเปิดประตูห้องดังแผ่วเบาในตอนหัวค่ำสายขิมเดินเข้ามาในห้องพร้อมถุงของชอปปิงหลายใบ เธอวางของลงบนโต๊ะอย่างเบามือ พลางถอนหายใจยาว ทั้งเหนื่อย ทั้งงง ทั้งสับสนในความรู้สึกของตัวเองในห้องนั่งเล่น แสงจากทีวีสะท้อนให้เห็นร่างสูงของโทมัสนั่งเอนหลังอยู่บนโซฟา เขายังอยู่ในชุดทำงาน เสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนขึ้นถึงข้อศอก มือหนาถือรีโมตไว้แต่แทบไม่ได้เปลี่ยนช่อง สายตาจับจ้องภาพเคลื่อนไหวเหมือนคนที่ไม่ได้โฟกัสอะไรนอกเหนือจากนี้เลย“กลับมาแล้วเหรอ” เขาเอ่ยเสียงเรียบโดยไม่แม้แต่จะหันมามอง“ค่ะ…” เธอตอบเบาๆ ก่อนจะเดินไปเก็บของเข้าที่ เงียบจนได้ยินเสียงพลา